Oh Joy..

Met een tas vol genezende kruiden liep Kate de winkel uit. Kleine opdracht van de Fortree Rangerbase die ze mocht uitvoeren. Iemand moest het doen, en ze roteerden zo goed het kon. De kruiden waren voor wilde pokémon aangezien die ook nog wel eens gewond binnen kwamen, en ze gebruikten liever natuurlijke producten dan een Potion. Lavaridge was dan de plek om heen te gaan, en als je er toch was was een bezoekje aan de warme bronnen ook geen straf. Kate had er echter geen tijd voor en haalde de pokéball van Belladonna tevoorschijn. De Scolipede was eindelijk over de Luxray heen en leek zich weer normaal te gedragen. Gelukkig? Als je blij was met een potentiële agressieve Scolipede dan, al was Belladonna geen uitzondering in haar soort. Normaal zou ze met Tara gaan, maar Bella kreeg de laatste tijd veel minder tijd buiten en ze voelde zich er schuldig over. Thuis kon de Scolipede al niet uit haar pokéball vanwege haar gewicht en hoogte en normaal gaf ze al de voorkeur aan Tara. Twee pokémon hebben was moeilijk, hoe deden mensen dat met zes? Bella schudde haar kop toen ze eruit kwam en keek haar trainer nieuwsgierig aan. "Hoe gaat ie Bel?" vroeg Kate aan haar pokémon, de Scolipede boog haar hoofd omlaag en kreeg een klopje op haar kop. "Heb je zin in wat beweging?" De pokémon moest haar immers naar Fortree rijden, en rennen was een van de Scolipede haar hobby's. Belladonna klikte vrolijk met.. wat dat geluid ook maakte en richtte zich weer in haar volle twee meter zestig op. Nooit gedacht dat de kleine, onzeker Venipede zo'n monster zou worden.
Kate bewonderde Lavaridge terwijl ze er doorheen liep, ze was hier nog nooit geweest. Binnenkort zou ze wel een keer terug komen, voor de gym. Als ze Bella wat had getraind en zo, nu was de Scolipede nog veel te zwak. Zwak of niet, Belladonna waardeerde het niet dat haar trainer zo langzaam liep. Scolipede waren dan wel snelle pokémon, maar blijkbaar niet erg geduldig. Bella in elk geval niet. Om haar trainer wat sneller te laten lopen bukte de Scolipede zich en gaf een goed bedoeld duwtje. Alleen zat er wat meer kracht achter dan bedoeld en struikelde Kate naar voren. Voor ze echter helemaal viel greep ze zich aan het dichtstbijzijnde ding vast. Een persoon in dit geval. "Sorry," verontschuldigde ze zich meteen toen ze weer stond en wierp een blik op Bella. De Scolipede keek bezorgd terug en klikte toen afkeurend met haar kaken. Verbaasd keek Kate om naar waar de pokémon ontevreden mee was. Wacht, de persoon waar ze tegen aan was gebotst.. was dat niet degene die Bella een keer had aangevallen als Venipede? Ze was nog steeds niet helemaal zeker wat die dag was gebeurd, maar ze wist wel dat haar Scolipede dit gezelschap niet zou waarderen. En de trainer waarschijnlijk ook niet.

& Gavin

Een zucht gleed over Gavin’s lippen terwijl hij voorzichtig overeind kwam. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd. Het was een dom idee geweest om in een waterbron te gaan zitten waar andere mensen ook gebruik van konden maken. Hij had zich al helemaal verscholen in het water omdat hij niet met shirt naar buiten had mogen gaan. De man die later in de warmwaterbron was bijgekomen had maar blijven praten tegen Gavin totdat de jongen op een gegeven moment net had gedaan alsof hij in slaap was gevallen. Zijn armen voelden stijf aan omdat hij tijdens de periode dat de man in de warmwaterbron was blijven zitten zijn lichaam niet had durven bewegen uit schrik dat de littekens gezien zouden worden. Hij had dan ook gedacht dat hij op dit uur niet veel mensen kon verwachten, maar schijnbaar was het een plek dat zelfs in de koudste uren nog bezocht werd. Snel deed Gavin zijn shirt aan, rende terug naar binnen en trok eenmaal binnen zijnde zijn jeans aan in de kleedkamer. Hij sloeg zijn zwarte rugzak over zijn schouders, zorgde dat zijn pull goed over zijn shirt viel zodat alles bedekt zou zijn en verliet toen de kleedkamers. Hij zag vanuit zijn ooghoeken de zuster met een raar gezicht naar hem kijken, maar besloot om daar geen aandacht aan te besteden. Toch flitste even de angst door hem heen dat ze zijn littekens op zijn polsen had gezien, maar het leek er niet op dat ze de politie ging bellen of hem voor gek ging verklaren. Voordat ze echter van gedachten zou veranderen, liep hij snel naar buiten. Hij hoorde de schuifdeuren achter zich sluiten en voelde zich al iets geruster toen hij ze niet opnieuw open hoorde gaan. Omdat hij niet goed op zijn omgeving lette botste hij tegen iemand op. Of nee, iemand viel tegen hem. Gavin stak automatisch zijn armen uit om die persoon op te vangen en voelde een rode kleur over zijn wangen gaan toen hij zag dat het een meisje was. Niet weer. ‘Maakt niet uit,’ bromde hij en hij stond versteld van zijn eigen dat hij niet meteen een nijdige reactie gaf. Deze reis begon hem nog eens echt te veranderen. ‘Kijk gewoon de volgende keer wat beter uit.’ En met die woorden duwde hij haar een beetje van zich af, maar hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij haar herkende. ‘Kate…?’ Zijn mond viel open. Arceus nee….

"Wat is met die reactie?" vroeg Kate quasi-beledigd, al was het niet de ergst mogelijke. Wat was zijn naam ook al weer? De enige keer dat ze hem had gezien was minstens een maand geleden en ze hadden niet bepaald een 'gesprek' gehad. Hmmm.. Bella keek haar trainer onderzoekend aan, normaal was het meisje minder stil. "Shhh," suste Kate met een handgebaar toen de pokémon wat wilde zeggen, ze was aan het denken! "Gavin!" dat was het toch? Toen realiseerde ze zich dat ze net zonder reden iemands naam hardop had gezegd en verscheen er een lichtte blos op haar wangen. "Sorry," verontschuldigde ze zich nog een keer. "Ik geloof dat we niet echt een goede start hebben gemaakt." Nu niet en de laatste keer al helemaal. Belladonna maakte een ontevreden geluid en keek neer naar haar trainer. Kate boog zich wat naar achteren zodat ze naar de kop van haar gigantische pokémon kon kijken. De Scolipede keek ongeduldig terug en schraapte met haar poot over de grond als een boze Rapidash. Haar was een dagje beweging beloofd en ze wilde niet dat dat werd verpest door wie waarschijnlijk haar minst favoriete persoon was, die ze tot nu toe had ontmoet dan.

Beelden van minstens een maand geleden schoten door zijn hoofd terwijl hij de naam van het meisje in zijn hoofd herhaalde. Kate was het meisje waar hij een maand geleden ruzie mee had gekregen omdat hij haar Venipede had proberen te verwonden. Dat kwam echter door de agressieve reactie van de Venipede zelf. De Venipede was echter geen Venipede meer, maar een Scolipede. Toch wat licht onder de indruk keek Gavin naar de grote Pokémon. Als hij Electro bij zich had kon hij zich in elk geval wat meer op zijn gemak voelen, want hij had niet het idee dat de Pokémon hem echt een aangenaam persoon vond. Ook had hij niet echt het idee dat de Pokémon zou twijfelen om hem aan te vallen als dat nodig was. Hij vormde niet eens een bedreiging voor haar trainen en had zelfs voorkomen dat haar trainer zou vallen, maar dat leek de Scolipede ook niet echt te appreciëren. Gavin ging zich nu echter niet wanhopig druk maken over hoe hij de Scolipede moest plezieren, want dat was niet aan hem besteed. Het waren zijn Pokémon die gelukkig moesten zijn en niet per se die van een ander. Hij haalde zijn schouders op op Kate’s vraag, maar gaf een bevestigend knikje toen ze zijn naam zei. Het was een wonder dat ze die had onthouden, maar hij had schijnbaar ook die van haar onthouden. ‘Niet echt nee,’ zei hij op een droge manier. Hij haalde een wenkbrauw op toen hij de agressieve reactie van de Scolipede zag, maar weigerde om een stap naar achteren te doen en de Pokémon ook al maar het idee te geven dat hij bang was. ‘Wil je het opnieuw proberen dan?’ Hij haalde zijn schouders op ten teken dat het hem niet eens echt wat uitmaakte. ‘Want ik heb namelijk het gevoel dat je Pokémon me niet zo graag in haar buurt heeft.’

"Maar dat is Bella," reageerde Kate alsof het vanzelfsprekend was dat de Scolipede dit gedrag uitvoerde, Bella was Bella. "Ze is een beetje onhandelbaar." Belladonna was een wat lastige pokémon, gelukkig was ze erg loyaal, want anders had ze de Scolipede al lang laten gaan. En als je wist hoe je met haar moest omgaan dan was ze een geweldige pokémon. Bella liet een zucht horen en porde met haar neus tegen haar trainers schouder. Kate klopte op de pokémon haar kop en gaf haar een blik die duidelijk maakte dat de Scolipede geduld moest hebben. Bella zette een stapje naar achteren en gaf Gavin een vuile blik, maar gaf verder op. Zijn schuld! Kate negeerde het gedrag van de pokémon aangezien dat het beste was wat je kon doen in dit soort situaties. Tenzij Bella aandacht wilde, dan werd de Scolipede opdringerig en kon je haar beter niet negeren. Bovendien was ze vandaag in een goede bui, waarschijnlijk door Lavaridge. De warme omgeving bracht haar herinneringen terug van de Desert en in de rest van Hoenn was op het moment regen seizoen dus er waren niet veel warme plekken zoals deze. Een koppige Scolipede of negatief gedrag ging haar stemming niet veranderen. "Oké, dan stel ik mezelf wel nog een keer voor," begon Kate vrolijk. "Ik ben Kate Griffin en momenteel een Ranger in Fortree." Ze moest de kruiden eigenlijk wel terug brengen.. naja, ze had geen tijd limit gekregen en ze zou alles doen om nog even langer in het warme klimaat van de vulkaan de blijven. Figuurlijk.. niet letterlijk natuurlijk.

Gavin trok een wenkbrauw op toen hij het weerwoord hoorde. Aan haar gedrag te merken van vorige keer dat ze elkaar ontmoetten had hij eerder verwacht dat ze het al gelijk zou opgeven en dat ze verder zou gaan met wat ze aan het doen was. Niet dat ze zou zeggen dat het haar Pokémon was. Het was namelijk nogal simpel als je gewoon maar zei dat het in de aard van de Pokémon lag om zo’n gedrag te vertonen. Toch was hij niet de persoon die er iets op ging zeggen. Ten eerste had hij daar geen zin in en ten tweede boeide het hem eigenlijk ook al niet meer. Wat hem wel lichtelijk raakte was het feit dat Kate hem gewoon bleef aanspreken op een normale manier ondanks dat hij zo bot tegen haar had gedaan. Het feit dat hier ook weer een vriendschap in zou kunnen zitten raakte hem meer dan dat hij wilde toegeven. Maar goed, hij ging nog niet op de feiten vooruit lopen. De kans dat ze hem alsnog afwees en dat ze hem voor de rest van zijn leven met rust liet zat er natuurlijk wel in, hoewel hij nog niet veel mensen had gevonden die dat gedaan hadden. De meesten bleven juist koppig volhouden om hem te irriteren en door zijn muur te breken. Het was Azalea al half gelukt en Vivienne helemaal en dat had niet zo lang geduurd als dat hij voor mogelijk had gehouden. ‘Ik ben Gavin en ik ben een trainer in… overal eigenlijk.’ Hij grinnikte kort. Zichzelf voorstellen met zijn achternaam deed hij niet graag omdat dat de naam van het monster was die verantwoordelijk was voor alle littekens op zijn lichaam. Gavin wilde er zo min mogelijk aan herinnerd worden en zou alleen op officiële documenten zijn achternaam invullen. Zichzelf aan personen voorstellen deed hij dan ook nog altijd met zijn voornaam. ‘Zei je dat je een Ranger was? Ik kan me namelijk herinneren dat er verschillende rangen bestaan. Ranger is al echt wel hoog als je de rang bedoelde,’ zei hij en hij kon het niet voorkomen dat hij lichtelijk onder de indruk zijnde klonk.

"Geen vaste plek om te wonen?" vroeg Kate zich hardop af. Het was natuurlijk logisch om als trainer niet te lang op een plek te blijven, op die manier kon je meer pokémon vinden en meer van de regio zien. "Pokécenters zijn ook prima plekken om de nacht door te brengen, I guess." Nadenkend keek Kate naar haar tas en zette die neer, ze kreeg kramp van het vasthouden. Zelf was ze tevreden met haar huis in Fortree en ze kon de rest van de regio makkelijk bereiken vanaf Tara's rug, maar niet iedereen had die luxe. "Yup, mijn rank is Ranger," reageerde Kate glimlachend. "Maar het is een normale rang in vergelijking met Grand en Top Rangers." Ranger zijn betekende simpel dat ze geen student meer was en al wat ervaren, maar niet ervaren genoeg om echt 'belangrijk' te zijn. Niet dat overal Grand en Top Rangers rond liepen natuurlijk, door alle eisen was het moeilijk de ranken te krijgen. Maar ze werkte eraan, misschien zou het haar uiteindelijk lukken een rank te stijgen en Grand Ranger te worden. "Ben je als trainer ook bezig met de gyms?" vroeg Kate na een korte stilte. Zelf deed ze mee aan de Hoenn league, maar misschien deed Gavin wel iets heel anders. Een league in een andere regio of gewoon geen. Al verwachtte ze dat hij als trainer de badges wel wilde verzamelen.

Gavin glimlachte toen hij de vraag van Kate hoorde en schudde zijn hoofd. ‘Ik heb een huis in Slateport City, maar door omstandigheden moest ik op reis gaan en verblijf ik in Pokémon Centers omdat ik voor de rest nog geen andere oplossing heb.’ Hij had immers geen Pokémon op wiens rug hij kon reizen, maar Kate’s Pokémon die hij eerder had gezien bracht hem wel op een idee en hij zou ook zeker niet aarzelen om haar vandaag nog te informeren. Hij wist dat je een Trapinch nodig had om uiteindelijk een Flygon te krijgen, maar was het voordelig in de gyms die hij nog moest gaan bevechten? Het plan was dat hij een team kreeg met allemaal Pokémon er in die van elkaar verschilden qua types. Zo kon hij een stabiel team oprichten zodat hij opgewassen zou zijn tegen alle gyms. Hij kon natuurlijk ook een team van zes maken en een aantal Pokémon meerdere keren inzetten omdat hun types dat toelieten in het voordeel, maar dat zou hij nog wel bezien als hij de desbetreffende gym ging uitdagen. Hij wist dat hij een fighting type gym voor de boeg had en daarom had hij Desperados ook gevangen. Zijn grass type zorgde ervoor dat hij in het voordeel was omdat de fighting types daar niet veel tegen konden doen en zijn water type zorgde er voor dat Gavin hem ook nog in andere gevechten kon gebruiken. ‘Je bent volgens mij wel even bezig om die rang te halen, dus je zou jezelf zeker niet in de min moeten zetten,’ zei hij schouderophalend. Op haar vraag knikte hij, haalde hij een doosje uit zijn broekzak en opende deze. ‘Ik heb er al één gewonnen en ga binnenkort voor de tweede gym als de training van mijn Pokémon een beetje rond is. Je kunt niet voorbereid genoeg zijn,’ zei hij en grinnikte. ‘Bovendien ga ik Electro nog verder helpen naar één evolutie verder voordat ik de gym ga uitdagen, dus daar heb ik ook nog wel even werk mee.’ En dan had hij het niet per se over het evolueren zelf. Nee, dat was makkelijk. Het was eerder het feit dat Electro gewend moest raken aan het feit dat hij in zijn laatste stadium zou terechtkomen.

"Cool," grijnsde Kate bij het zien van de badge. "Ik doe ook mee aan de Hoenn league, als ik vrije tijd heb dan." De gyms waren een goede krachtmeting, als Ranger had ze verantwoordelijkheid en ze wilde niet tegen onaangename verrassingen komen te staan. Ze was immers niet zo sterk en Tara of Bella verliezen was het laatste wat ze wilde. "Welke pokémon was Electro?" vroeg ze na een korte stilte. Het was een wonder dat ze Gavins naam had onthouden, je kon niet verwachten dat ze ook nog zijn pokémons ging herinneren. Het enige waar ze zeker van was was dat het een Electrictype was, zoveel zei de naam. Een plof klonk, gevolgd door een lichte beving in de aarde. Belladonna was door haar poten gezakt en keek de twee uitdrukkingsloos aan. Als ze toch niet verder konden zou ze hier even relaxen en haar kracht sparen tot ze daadwerkelijk terug gingen naar Fortree.

Het was lichtelijk ironisch om te zien hoe goed hij plotseling kon praten met een persoon die hij eerst helemaal niet had kunnen luchten en die hem ook niet had kunnen luchten. Maar ja, dat leek bij hem de laatste tijd wel vaker het geval te zijn. Zo dacht hij direct aan Azalea. Aan Vivienne niet, want zij had altijd aardig tegen hem gedaan. Hij was ook lichtelijk verbaasd over het feit dat Kate gewoon aardig tegen hem bleef doen ondanks dat hij zich als een zak tegenover haar had gedragen. Maar goed, dat kon hij nu goed maken. Hij wist van zichzelf dat hij altijd een beetje terughoudend zou blijven reageren, maar voor nu vond hij het redelijk goed gaan. ‘Heb je er al veel gehaald dan?’ vroeg hij oprecht geïnteresseerd. Hij grinnikte toen hij de vraag van Kate hoorde. Hij vond dat het beter was als hij de Pokémon liet zien. En dan kon hij zijn andere Pokémon ook even voorstellen. En dus gooide hij zonder iets te zeggen de twee Poké Ball’s omhoog zodat beide Pokémon tevoorschijn kwamen. Desperados zwaaide vrolijk met zijn handen naar haar waarop Electro met zijn ogen rolde. ‘Dat is Electro en dat is Desperados. Hij is mijn nieuwe winst,’ zei hij terwijl hij zowel naar de Electabuzz als naar de Lombre wees. Electro gaf enkel een kort knikje, maar Desperados deed een paar stappen vooruit om zichzelf beter voor te stellen. Gavin verbaasde zichzelf er over hoe verschillend ze wel niet waren in karakters en hoe erg Electro soms wel niet op hijzelf leek. ‘Laat Electro maar. Die is chagrijnig omdat hij weet dat hij binnenkort gaat evolueren. Dat vindt hij in het begin maar niks, maar na de evolutie is hij wel altijd aan het opscheppen met hoe goed hij er wel niet uitziet,’ zei Gavin zacht tegen Kate en hij vond het vreemd om zichzelf te horen grinniken.

"Tara heeft me door de eerste drie gesleept," antwoordde Kate glimlachend, in elke evolutievorm had Tara een gym verslagen. Als Trapinch de eerste, als Vibrava de tweede en als Flygon de derde. "De laatste met een beetje hulp van Bella," voegde Kate er aan toe, de Scolipede, toen nog Whirlipede, had ook meegevochten. Maar ze had de pokémon vooral voor de Poison Point gebruikt, een vergiftigde tegenstander was makkelijker dan een fitte. "Dus waarschijnlijk kom ik hier binnenkort terug, maar ik wil eerst Bella tot Tara's niveau trainen." De vierde gym ging de Flygon niet in haar eentje kunnen, hoewel ze in het voordeel was, alweer, waren vier pokémon om te verslaan echt te veel. Ze wilde de Scolipede eerst sterker trainen en het dan proberen. Het trainen was bovendien niet alleen voor de gym, maar voor Bella in het algemeen. Ze had sterke partners nodig voor het Rangerwerk, en de Scolipede was dat nog niet. Ze had nu nog alleen een sterk temperament.

Gavin besloot in plaats van het haar te vertellen zijn pokémons tevoorschijn te laten komen. Een Electabuzz en een Lombre. Niet haar eerste keus in pokémon, maar dat zorgde juist voor meer diversiteit. Terwijl de Desperados een vrolijke pokémon leek te zijn was Electro in een slechte bui. "Oh, waarom wil hij niet evolueren?" vroeg Kate toen had Gavin uitgelegd waarom de pokémon chagrijnig was. Evolutie hoorde pokémon toch sterker te maken? Waarom zou je als pokémon niet sterker willen worden en evolueren? Oké, als je een Glameow was kon ze het begrijpen, maar zo slecht was Electivire toch niet? "Mijn andere pokémon in Tara, maar ik weet niet of je die wil leren kennen," zei Kate terwijl ze een blik op de pokéball wierp aan haar riem. Het groene ding was makkelijk herkenbaar en dat was waar ze voor ging. Elk Bella en Tara hadden een eigen type pokéball, blauw voor de Scolipede en groen voor de Flygon, zo zou ze de dingen niet door elkaar halen.

Gavin had verbaasd zijn wenkbrauwen opgehaald toen Kate had uitgelegd dat haar Flygon de eerste drie gyms had bevochten. Hij had de eerste enkel met Electro bevochten, maar hij wilde de tweede wel samen met een andere Pokémon uitdagen. Logischerwijze ging dit uiteraard Desperados zijn. Voor de derde en vierde gym had hij al wel een Pokémon in gedachten en dankzij Kate werd die keuze nog eens extra bevestigd. Hij had een maand geleden gezien hoe sterk die Flygon was en wist zeker dat de aanvallen die een Flygon leerde goed genoeg waren om het zowel de derde als de vierde gymleider heel lastig te maken. Uiteraard moesten de Pokémon dan ook tot een bepaald niveau getraind worden, maar dat maakte het voor Gavin des te uitdagender om er aan te beginnen. Hij hield wel van uitdagingen omdat hij vrij competitief ingesteld was. Hij wilde altijd de beste zijn en soms merkte hij dat dat niet ging omdat een ander zijn Pokémon net iets harder getraind had. Maar goed, dat was voor hem dan een extra bevestiging dat hij nog harder moest trainen en nog harder zijn best moest doen. Op Kate’s vraag haalde hij zijn schouders op alsof hij de reden waarom Electro niet wilde evolueren ook niet echt goed begreep. ‘Hij vindt het lastig als hij een andere evolutievorm krijgt omdat hij erg gehecht is aan zijn huidige. Ik probeer hem dan uit te leggen dat er enkel voordelen aan verbonden zijn omdat hij sterker wordt en dat ik hem dan aanvallen kan leren die nog sterker zijn dan zijn huidige, maar op de één of andere manier blijft hij heel erg koppig.’ Gavin draaide zijn hoofd naar Electro om oogcontact te maken terwijl hij zijn verhaal vertelde, maar de Electabuzz bleef koppig de andere kant op kijken. De reden waarom Electro niet wilde gaan van een Elekid naar een Electabuzz was heel simpel geweest: omdat hij dan van klein naar groot ging en dat hij niet meer met zijn armen kon zwieren om energie op te wekken. Dat had Gavin mogen weten toen Electro hem op een dag met heel uitbundige gebaren duidelijk begon te maken aan zijn trainer waarom hij niet wilde evolueren. ‘En ik denk dat er ook een klein deeltje in hem zit dat denkt dat hij alles wel aan kan zonder te evolueren,’ grinnikte Gavin. Hij haalde zijn schouders op op Kate’s woorden. ‘In principe heb ik haar al eerder gezien toen wij je Venipede aanvielen.’ Hij zuchtte even bij die herinnering. Dat leek al zo lang geleden, zeg. ‘Ik denk dat als ze net zoals jou is dat ze wel oké is.’ Verder dan dit kwam een compliment van hem nooit in de buurt en Gavin richtte snel zijn blik de andere kant op toen hij besefte dat hij haar zojuist had gecomplimenteerd. Op zijn manier dan wel, maar goed, een compliment bleef een compliment.

"Naja, het is niet alsof ik evolutie kan begrijpen," mompelde Kate nadenkend, als mens had ze de kracht niet van vorm te veranderen bij het behalen van een hoger level. Bij Tara en Bella was het vooral natuurlijk geweest, maar Electabuzz waren een special geval. Die moesten evolueren met de hulp van hun trainer, het kwam niet met een bepaald krachtniveau. Moeilijke keuzes, vooral als de pokémon er tegen was. Ze zou zelf een pokémon niet laten evolueren zonder diens toestemming, maar ze was ook niet het type er commentaar op te hebben. Bovendien had ze het ook een beetje met Bella gedaan, maar de Whirlipede had moeten evolueren omdat ze anders zou verhongeren. Sommige Bugtype evoluties hadden geen mond en moesten te zien te evolueren voordat ze hongerig werden..

"Denk je dat ze op me lijkt?" vroeg Kate lachend. "Ik heb haar praktisch opgevoed sinds ze uit het ei is, maar ik kan niet zeggen of we op elkaar lijken." Voor haar was Tara Tara en het was moeilijk dingen van haarzelf in de pokémon te herkennen. Of misschien leek zij wel op een Flygon, zij was degene die dol was op Flygon's en standaard Go-goggles om haar nek droeg. Al waren die niet voor show, ze had die bij voor als ze in de Desert reisde of op Tara's rug vloog. "Hoe lang heb jij je pokémon al?" besloot Kate te vragen, ze was wel geïnteresseerd in de band tussen de pokémon en hun trainer. Vooral die van Electro, hij leek ook op zijn trainer te lijken, dus ging ze er van uit dat de twee al een tijdje samen waren.

Gavin beet even kort op zijn onderlip en probeerde een blos die vanuit zijn nek omhoog trok te negeren toen hij zich besefte dat hij echt een compliment had gegeven aan een meisje. Hij merkte dat het zoveel makkelijker was om een gast een compliment te geven omdat je bij gasten tenminste nog een beetje kon verwachten hoe ze zouden reageren. Want ook al ontkenden ze het soms, meisjes waren echt onvoorspelbaar. Voordat je het weet had je al ruzie met ze. Gavin had met zijn moeder ook altijd op de één of andere manier ruzie. Gewoon omdat hij een keer iets zei dat zij niet leuk vond of dat in het verkeerde keelgat schoot. Meestal ook omdat hij het anders bedoelde dan dat hij het verwoordde. Maar goed, dat probleem had hij wel vaker en hij vroeg zich af of het dan nog per se aan het opvattingsvermogen van de meisjes te wijten was of aan zichzelf. De jongen negeerde zijn eigen wervelende gedachten en concentreerde zich op wat Kate zei. Hij gaf met een knikje aan dat hij begreep wat ze bedoelde. Als mensen tegen hem zeiden dat Electro op hem leek, vroeg Gavin zich ook altijd af hoe veel daar van waar was omdat Electro gewoon een Pokémon voor hem bleef die toevallig zijn partner was geworden. Waarschijnlijk hadden ze wel een paar dingen gemeenschappelijk omdat ze zolang met elkaar omgingen, maar er waren ook veel dingen waarin Electro met hem verschilde. En dat was maar goed ook, want het zou saai en gevaarlijk zijn als ze beiden zo op elkaar leken. ‘Ik kan het ook moeilijk beoordelen als je haar niet laat zien natuurlijk,’ gaf hij toe en hij trok een grimas die naar een grijns neigde. Eerder iets positiefs dan iets negatiefs dus. De jongen haalde een hand door zijn zwarte haren terwijl hij naar de dame luisterde. ‘Desperados heb ik nog maar een paar weken en Electro heb ik…’ Hij deed net alsof hij nadacht, maar in werkelijkheid moest hij even inwendig slikken omdat de tijd dat hij Electro had gekregen hem weer herinnerde aan zijn depressie, de vreselijke dingen die zijn vader hem had aangedaan en de zelfmoordpoging die hij had ondernomen om van alles verlost te zijn. ‘… al sinds mijn veertiende,’ zei hij uiteindelijk en hij probeerde het te laten klinken alsof hij eindelijk op die berekening was gekomen, maar hoopte inwendig heel hard dat zijn stem niet oversloeg. ‘En hoe lang heb jij je Scolipede al?’ vroeg hij.

"Ah, maar als ik dat doe dan wil ze niet meer er in," zuchtte Kate met de gedachten bij haar Flygon. Net als zij was Tara dol op hitte en Lavaridge was een van de plekken waar de temperatuur perfect was, zelfs in het regenseizoen. Gavin vertelde dat hij zijn pokémon vanaf zijn veertiende had, dat was een stuk langer dan zij Tara had. Het was niet eens een jaar geleden dat ze de Flygon had gevangen. "Dat is inderdaad al een tijdje," mompelde Kate met een blik op de gele pokémon. "Hoe oud ben je eigenlijk?" Ze had het idee dat Gavin niet alles vertelde, maar ze was niet iemand die in mensen hun verleden ging graven voor haar eigen nieuwsgierigheid. "Bella?" De Scolipede keek op bij het horen van haar naam, ze had zich languit neergelegd op de grond en blokkeerde een deel van het pad. Ach, het was niet alsof er geen ruimte meer was om te lopen.. "Ik heb haar misschien.. drie maanden?" Het was alweer een tijdje geleden dat ze de Scolipede had gevangen, in die tijd nog Venipede. "Ik vond dr in Kalos, door haar kleur was ze verstoten door haar soortgenoten," legde Kate uit, shiny's konden het moeilijk hebben. Verstoting kwam snel voor als de kleuren erg afweken, vooral bij roofdieren. Was het niet ook het geval geweest bij Tara? De Trapinch was teruggekomen omdat zij voor haar had gezorgd, waarschijnlijk, maar de pokémon had toen ook wat wonden opgelopen. Waarschijnlijk van haar soortgenoten. "Maar het zijn niet erg makkelijke pokémon, ze kunnen erg agressief zijn." Niet dat ze dat Gavin moest vertellen, dat had hij al meegemaakt. De Venipede-lijn waren geen pokémon voor hobbytrainers, ze stonden allemaal bekend om hun agressie. En een pokémon van twee en een halve meter had je liever niet onhandelbaar.