Oh Joy..

Nu de stoom enigszins was verdwenen kon ze kijken naar de schade. Kate onderzocht snel haar armen, het leek niet vreselijk te zijn. Lichte brandwonden misschien, maar ze was gewend aan hitte en verbrand raken. Als je dagen in de Desert rond dwaalde kon je niet verwachten er zonder zonnebrand vanaf te komen. En het leek op elkaar.. een beetje. Gavin leek het zwaarder te hebben, hij had ook dichterbij de stoom gestaan. Een of andere gast riep een 'sorry' vanuit het bad, waarschijnlijk de verantwoordelijke, maar ze had geen tijd om zich met hem bezig te houden. Ze had koud water nodig om de brandwonden wat te verzachten. "Ik ben oké," mompelde Kate toen Gavin nog een keer vroeg of ze in orde was. "Kan alleen wat koud water gebruiken." Alleen haar armen leken echt gewond te zijn, ze had die als bescherming gebruikt, de rest van haar lichaam was niet erg geraakt. Gavin vervolgde dat hij de man wel even een lesje wilde leren, maar Kate schudde haar hoofd. "Dom is het zeker," mompelde ze met een blik op het bad. "Maar we schieten er niks mee op." Ze zouden alleen meer problemen over zich af roepen. Belladonna verscheen opeens, vast door het geluid van de stoom, en keek haar trainer bezorgd aan. Meteen keek ze argwanend naar Gavin, alsof het zijn schuld was, maar ze deed niks. Kate's blik maakte duidelijk dat dat niet mocht. "Koud water zou wel helpen," mompelde het meisje. "Maar het is beter om naar het pokécenter te gaan." Daar hadden ze medische zorg, ze wilde niet dat dit eindigde met pijnlijke wonden.

Iets in Gavin was daadwerkelijk naar de jongen gegaan om hem een stevig pak rammel te geven, maar op de één of andere manier hield Kate’s stem hem precies op zijn plaats. Het feit dat het meisje niet wilde dat hij de jongen een pak rammel zou geven zorgde er ook daadwerkelijk voor dat hij dat niet ging doen. Normaal gezien zou hij allang boven geweest zijn en op de jongen hebben gezeten terwijl zijn vuisten genadeloos en herhaaldelijk tegen zijn gezicht sloegen, maar Gavin voelde de drang en de woede om dat te gaan doen verdwijnen toen Kate aangaf dat ze koud water nodig had. En opeens leek dat zijn nummer één prioriteit te zijn en niet meer om de gast in elkaar te slagen, maar hij wierp nog wel een woedende blik over zijn schouder. De kerel die naar hun geroepen had stond met één voet op een wankelende steen en Gavin merkte dat de jongen zich toch wel schuldig voelde. Gavin maakte een wegwerpgebaar naar hem en hoopte dat de kerel niet naar beneden zou komen om te kijken wat hij precies had aangericht. Gavin’s blik gleed kort naar de Scolipede die hem beschuldigend aankeek en ergens voelde Gavin zich ook wel lichtelijk schuldig. Normaal gezien was hij vrij oplettend voor zijn omgeving en water dat omhoog kwam had hij zeker wel moeten horen. De stoom die hun kant op geblazen was geweest had hij ook kunnen horen als hij wat meer oplettend was geweest, dus misschien had de Scolipede wel het volledige recht om boos op hun te zijn. De zwartharige jongen gaf een knikje naar Kate. ‘Laten we naar het Pokémon Center gaan dan maar,’ mompelde hij en hij ging haar al voor. De schuifdeuren weken van elkaar toen hij naar binnen stapte en nadat hij even wachtte op Kate liep hij al naar binnen. Hij keek twijfelend naar de verpleegster die achter de balie stond. Hij wilde graag zelf alles doen zodat de kans dat Kate zijn littekens zou ontdekken vrij klein was. Voordat hij de kans kreeg om echter een voorstel te doen aan Kate om samen naar de gemeenschappelijke doucheruimtes te gaan stond de zuster al voor hem. Haar ogen bleven geschrokken hangen op zijn handen en ze tilde ze de lucht in. Zijn mouw schoof naar beneden en het onvermijdelijke gebeurde: zijn littekens op zijn polsen werden zichtbaar. Gavin deed nog een laatste wanhopige poging om Kate het zicht te blokkeren door zich wat meer te rechten en zijn handen uit die van de zuster te trekken, maar vreesde dat het kwaad al geschied was en durfde haar niet aan te kijken. Had ze het gezien?

Bella keek kort naar degene waar Gavin net naar had gekeken en vernauwde haar ogen. Was hij verantwoordelijk geweest? Kate's klopje op haar rug liet haar opschrikken en de Scolipede keek ontevreden naar de grond. Gavin was duidelijk niet de enige die de verantwoordelijk graag wilde aanvliegen. Maar daar hadden ze toch echt geen tijd voor.. en zelfs als die er was had Kate Tara op de twee afgestuurd. Ze was misschien geen deel van de politie, maar als Ranger had ze wel enige verantwoordelijkheid. Kate zuchtte en begon achter Gavin aan te lopen. Op naar het pokécenter dan maar. De stoom liet haar huid jeuken en nu het was afgekoeld was haar hele jurkje doorweekt. Of zo voelde het in elk geval, ze was geen waterliefhebber en het natte gevoel maakte haar ongemakkelijk. Het was een opluchting dat ze haar zwarte jurkje droeg, want als ze vandaag iets anders had aangedaan dan de donkere kleren had het vast een eh.. mooi beeld gegeven. Maar goed, het pokécenter was snel gevonden en Kate draaide zich om om Belladonna terug te laten keren. De Scolipede was net een maatje te groot voor het gebouw. Snel liep ze richting bij Gavin die net bij een zuster stond. De vrouw was bezig met zijn handen en probeerde ze te onderzoeken wat eindigde in afzakkende mouwen. Ze kon het niet zo goed zien, maar Kate was er zeker van dat er een soort striemen op de polsen van de jongen waren. En aangezien hij een nogal geschrokken reactie had was het waarschijnlijk een gevoelig onderwerp. "Zijn er douches beschikbaar?" vroeg ze terwijl ze dichterbij liep. Als Gavin niks wilde zeggen zou ze niks vragen, dat waren zijn eigen zaken. Niet iedereen was zo open over hun problemen als zij.

De zusters geschrokken blik toonde aan dat ze het gezien had en Gavin keek haar haast smekend aan. Hopelijk zou ze er niks over zeggen. De kans dat Kate had gezien wat het was was nu wel vrij groot, maar misschien had ze het op wonderbaarlijke wijze toch niet gezien en dan zou de zuster haar mond opendoen voor niks. De geschrokken zuster wist zich op een professionele wijze redelijk snel te herstellen en gaf hem een bemoedigende glimlach, maar Gavin’s ogen waren al naar Kate gegleden. Haar blik leek er niet op alsof ze ontdekt had wat het was en ze keek ook niet verafschuwd of geschrokken. Had ze het niet gezien of had ze het wel gezien, maar zei ze er uit respect niks over voor hem? Hij had geen idee en de onzekerheid zorgde ervoor dat hij zich niet meer echt op zijn gemak bij haar voelde. Hij had zich al de hele tijd op zijn gemak bij haar gevoeld en had ook gemerkt dat een gesprek met haar bijna net zo fijn verliep als met Vivienne, maar dit maakte de zaken wel anders natuurlijk. In elk geval zei ze er niks over en liet ze er niks van merken en Gavin kon wel eerlijk zeggen dat hij dat tof vond van haar. Hij luisterde naar haar vraag en keek de zuster aan. De zuster gaf het antwoord dat er wel douches waren, maar dat mannen en vrouwen tijdelijk samen moesten gaan omdat de andere gemeenschappelijke ruimte – die natuurlijk weer voor de mannen bedoeld was, zijn geluk ook weer – tijdelijk defect was. Gavin probeerde een geïrriteerde zucht te onderdrukken en keek Kate aan. En nu? ‘Jij mag anders wel eerst gaan, hoor,’ zei hij zo rustig mogelijk. Hij had geen zin om naar binnen te gaan en door dames aangestaard te worden. Of nou ja… hij wilde haar vermoedens over zijn polsen in ieder geval niet bevestigen. ‘Bovendien heb jij het harder nodig dan ik.’ Dat was niet helemaal waar, maar haar jurkje plakte nogal aan haar lijf en ook al wilde Gavin er niet naar kijken, haar rondingen kwamen er beter door uit. Zijn gezicht werd rood door die gedachte en snel richtte hij zijn hoofd de andere kant op. ‘Mijn lichaam is bovendien toch niet de mooiste om te zien,’ zei hij haastig tegen haar, hopend dat ze nu dacht dat zich onder die trui een behaarde buik bevond of zo.

Oh, de douches waren kapot. Kate keek in de richting waar de dingen zich moesten bevinden, het leek er inderdaad op dat een van de twee was afgezet. Gavin gaf aan dat zij wel eerst mocht. "Zeker?" vroeg ze met een lichte frons. Hij had dichter bij de stoom gestaan, was hij dan niet degene die het meest last had? Maar Gavin leek niet van gedachten te willen veranderen en keek een andere kant op met de woorden dat hij toch geen mooi lichaam had. "Goed," zuchtte ze, als hij zich ongemakkelijk ging voelen.. "Maar ik was niet van plan om te staren," voegde ze er grinnikend aan toe voor ze richting de douches liep. Ze zou opschieten zodat Gavin zijn wonden ook snel kon afkoelen. Als zijn brandwonden even erg waren als die van haar.. het was vast onprettig.

Eenmaal in de douches zocht ze zich een plek uit en liet het water over haar armen stromen. Natuurlijk deed ze wel eerst haar vestje uit, maar meer was ook niet nodig.. volgens haar. De rest van haar kleren werden wel doorweekt, maar waarom had je Flygon anders Firetype aanvallen geleerd? Over Tara gesproken, de draak was alweer een tijdje niet meer buiten geweest en moest op de hoogste zijn van de stand van zaken. Voorzichtig checkte Kate of er mensen in de buurt waren liet haar pokémon eruit. Er waren wel meer mensen die hun pokémon bij hadden, maar die waren niet twee meter groot. Tara merkte de brandwonden meteen op en duwde haar neus troostend tegen het meisje aan. "Het is oké," zuchtte Kate tegen de pokémon. "Het doet geen pijn." Het leek gelukkig minder erg te zijn dan het uitzag. Na misschien vijf minuten onder het water te hebben gezeten stond Kate weer op en leunde zich tegen het warme lichaam van Tara aan. Nu ze onder het water weg was was het koud. De Flygon deed haar best haar trainer te helpen en activeerde een Sunny Day. Niet dat ze er binnen veel van zouden merken, maar buiten zou het net iets warmer worden. Haar kleren zouden binnen no time droog zijn.

Samen met Tara kwam Kate de douches weer uit, haar vest losjes over haar schouder geslagen. Ze was nog steeds redelijk nat, maar wel wat meer opgeknapt. Het duurde niet lang voor ze Gavin vond en liep op hem af met de shiny Flygon bezorgd op haar hielen. "Ik ben klaar," deelde ze mee. "Ik ga alleen nog even vragen naar brandwondenzalf." Dat zou wel handig zijn aangezien het nog een beetje stak. Tara wierp een licht verbaasde blik op de jongen en volgde haar trainer naar de balie. Had ze hem eerder gezien?

Gavin bleef haar strak aankijken en gelukkig bracht het haar van haar stuk, want ze besloot om toch maar als eerste te gaan en Gavin was daar redelijk dankbaar over. Hij had het geen leuk idee gevonden als ze hiertegen had geprotesteerd en dat ze dan alsnog samen in één ruimte hadden moeten staan. Misschien als hij al die littekens niet had waardoor je zijn vrij gespierde uiterlijk wat beter kon onderscheiden dat hij wel in één ruimte had durven staan, maar hij wilde het risico niet nemen dat ze vragen ging stellen of dat ze een afkeer van hem zou krijgen. Het duurde niet al te lang voor ze weer teruggelopen kwam. Ze had het vestje dat ze over haar armen had gedragen uitgedaan waardoor ze enkel in dat jurkje liep en Gavin moest toegeven dat ze er helemaal niet slecht uitzag. Hij voelde zijn kaken warm worden en knikte op haar woorden. ‘Ik ben er zo,’ zei hij en haastig ging hij naar de ruimtes. Het was zijn geluk weer dat er geen aparte hokjes waren voor te douchen, maar er waren wel aparte hokjes met wasbakken en snel ging hij één zo’n hokje binnen. Hij trok zijn trui uit zodat zijn bloot bovenlijf tevoorschijn kwam en hij siste toen hij tweedegraadsbrandwonden op zijn huid zag. Er waren er gelukkig ook bij die maar eerstegraads waren en geen die derdegraads waren. Een paar tweedegraadsbrandwonden bevonden zich op een paar van zijn littekens waardoor de huid nog gevoeliger werd en het was echt geen mooi zicht. Hij moest hier wel iemand naar laten kijken, want dit kon hij zelf niet behandelen. Zeker niet die brandwonden op zijn rug. Hij begon te ijsberen door de ruimte. Had hij liever dat die bemoeizuchtige zuster het deed of Kate? Maar als Kate het zou doen zou ze de vele littekens zien en zich echt gaan afvragen wat er was gebeurd met hem. Aan de andere kant… hij had zijn verhaal ook aan Vivienne kunnen vertellen en misschien kon hij een deal sluiten met Kate dat hij het later zou vertellen? Hij had echt iemand nodig die de zalf in kwam smeren. Gefrustreerd zuchtte hij. Hoe erg vielen de littekens op? Hij keek naar zichzelf. Je kon de striemen waar de riem van zijn vader keer op keer had geslagen duidelijk zien en er liepen op zijn schouders een paar littekens van bierflesjes die tegen zijn lichaam kapot waren gegooid. Voor de rest had hij een paar kleine littekentjes die nu niet vielen dankzij de blaasjes van de brandwonden. Hij schatte dat hij zo’n vijf à zes brandwonden had. Hij had geen keus. Langzaamaan opende hij de deur van de gemeenschappelijke ruimtes en stak zijn hoofd naar buiten. ‘Kate?’ vroeg hij met verheven stem. Hij wachtte tot ze binnen gehoorsafstand was. ‘Wil je mijn brandwonden insmeren?’ Hij liet even een korte stilte vallen en hield daarna de deur een beetje open zodat alleen zij naar binnen kon. Hij draaide snel zijn rug naar haar toe zodat ze de brandwonden zag. ‘Stel alsjeblieft geen vragen,’ smeekte hij nog zonder echt te zien of ze al binnen was of niet.

De brandwonden zalf was snel gehaald en Kate begon met het insmeren van haar armen. Natuurlijk trok ze wel eerst haar handschoenen uit en gaf die aan haar Flygon. Ze wilde niet het risico lopen de dingen te verliezen, ze had geen tweede paar. Nadat ze haar wonden wat had verlicht pakte ze haar boodschappen op, want die had ze de hele tijd bij haar, shhh, en liep richting douches. Gavin zou de brandwondenzalf vast ook waarderen. Het duurde niet lang of de deur ging open, Kate keek op en verwachtte dat de jongen klaar was. Ze kwam wat dichterbij en keek hem nieuwsgierig aan. In plaats van naar buiten komen vroeg hij of ze zijn brandwonden in wilde smeren. "Eh, sure," reageerde ze. "Is het heel erg?" Want anders ging ze zich schuldig voelen hoor, niet omdat ze zichzelf de schuld gaf of zo, maar meer omdat zij er redelijk goed vanaf was gekomen. Voorzichtig liep ze naar binnen, het was een beetje glad, en had de tube al klaar. Geen vragen stellen. Verbaasd keek Kate op, ze was vooral bezig geweest met de tube, en keek naar de rug van de trainer. Buiten een paar brandwonden zaten er littekens, niet erg vers leek het. Waarschijnlijk had Gavin een hele geschiedenis, erger dan haar hele geheugenverlies. Maar als ze geen vragen mocht stellen zou ze dat respecteren. Rustig begon ze met het insmeren van de brandwonden. "Beter?" vroeg ze toen ze ongeveer halverwege was, dat was wel een vraag die ze kon stellen, toch?

Even voordat Kate kwam begon hij spijt te krijgen en wilde zich al omdraaien om haar weg te jagen, om te zeggen dat hij het zelf wel zou doen en dat het een vergissing was. Dat hij dacht dat hij er niet bij zou kunnen, maar dat het hem uiteindelijk toch wel zou lukken. Maar voordat hij dat idee ook echt kon doorvoeren stond ze er al. Hij hoorde het aan de deur dat openging en snel draaide hij zijn rug naar haar toe. Zo zou ze in elk geval zijn borstkas niet zien. Het zou er misschien vrij indrukwekkend en zelfs mooi hebben uitgezien als hij die verdomde littekens niet had. ‘Het valt wel mee,’ zei hij rustig tegen haar. Het waren misschien tweedegraadsbrandwonden, maar hij had niet direct het idee dat het iets was wat niet zou genezen. Als hij het zou verzorgen tenminste. Hij was het niet van plan. Hij had toch al zoveel littekens, dus eigenlijk maakte het hem vrij weinig uit of hij er dankzij de brandwonden er wat bij zou krijgen, maar hij nam aan dat het wel zou helpen als hij het niet zover liet komen. Waarom zou hij zichzelf nog meer redenen geven om zichzelf te haten? Hij beet op zijn onderlip toen de zalf contact maakte met zijn brandwonden en even siste hij tussen zijn tanden door, maar daarna ontspande hij zijn schouders wat. ‘Het verlicht veel,’ zei hij glimlachend. ‘Bedankt.’ Hij twijfelde. Eigenlijk was hij haar wel een uitleg verschuldigd, maar aan de andere kant kenden ze elkaar nog niet zo heel lang en had zij ook al een paar dingen verteld. Met Vivienne was het anders geweest omdat zij ook wonden had gehad, maar Kate… die wist niks meer van haar verleden en kon niet eens zeggen of het goed of slecht was geweest. ‘Het ziet er verschrikkelijk uit, hè?’ vroeg hij met een zucht. Het was niet duidelijk of hij het specifiek over de brandwonden had of over de littekens, maar Gavin wist diep in zijn hart dat hij het laatste bedoelde. Kate was op Vivienne na de enige die hem halfnaakt had gezien en hij moest eerlijk zijn: buiten het ongemakkelijke om van een borstkas en een blote rug te showen en natuurlijk al de littekens, vond hij het niet zo heel erg dat zij het was.

Het leek wat te helpen, al had ze geen idee hoeveel. Kate ging voorzichtig verder en probeerde niet te veel op de andere littekens te letten. Ze had geen idee wat er was gebeurd, maar aangezien dit niet uitzag als een geval van agressiviteit onder pokémon verwachte ze dat er een dieper, mogelijk emotioneel, verhaal achter zat. "Ik heb erger gezien," glimlachte de Ranger toen Gavin zuchtte dat het er vreselijk uit moest zien. En het was geen leugen, toen ze nog studeerde had ze heel wat toegetakelde Rangers gezien. Hoe handig Stylers ook waren, ze beschermden je niet tegen een boze Salamence of kwade Hydreigons. Missende ledematen, diepe littekens, alles was mogelijk. Maar gelukkig ging het meestal goed en kon je dat vermijden. "Klaar," Kate draaide de dop op de tube en bedacht zich toen dat Gavin die misschien nog nodig zou kunnen hebben. "Wil je de rest zelf doen?" vroeg ze terwijl ze de tube over zijn schouder hield. Gavin leek niet iemand die wilde dat andere voor hem zorgden, en aangezien haar armen nog een beetje brandde had ze ook weinig zin nog meer te smeren. Maar als hij meer hulp nodig had zou ze natuurlijk ook niet weigeren, zo was ze niet. "Zal ik eh, weer naar buiten gaan?" vroeg Kate na een moment stil te zijn geweest. Gavin had zijn privacy, daar ging ze geen inbreuk op maken..

Gavin liet een opgeluchte zucht ontsnappen toen Kate’s zachte handen zijn brandwonden in begonnen te smeren. Ze deed het op zo’n voorzichtige manier dat hij eerlijk kon zeggen dat hij er niet zo veel last van had als dat hij in eerste instantie had gedacht. Het gaf bovendien op de één of andere manier een vrij kalmerend gevoel en de jongen zijn ogen vielen een beetje dicht. Het branderige gevoel maakte plaats voor een beter gevoel. Zijn spieren ontspanden wat onder de zachte bewegingen. Het was een hele tijd geleden sinds hij een hand kalmerend over zijn huid had voelen gaan. Zijn moeder had hem op sommige momenten gemasseerd als hij het echt moeilijk begon te krijgen en meestal troostte ze hem door met haar handen zachtjes over zijn haren te strelen, maar hij moest eerlijk zijn: dit voelde zelfs beter dan dat. De opluchting was groot toen zijn brandwonden ophielden met erg veel pijn te doen en de jongen keek dankbaar over zijn schouder naar Kate toen deze zei dat ze klaar was. Hij twijfelde lichtelijk of hij de rest privé wilde houden, maar ze had zijn rug nu toch gezien en had een soort van beloofd dat ze geen vragen ging stellen. En dus schudde hij zijn hoofd, pakte de tube over en deed een beetje zalf op zijn eigen hand. Hij begon de brandwonden bij zijn schouders en borstkas te verzorgen terwijl hij zich naar haar toedraaide zodat ze een volledig zicht had op zijn vrij gespierde borstkas. ‘Helaas kan ik het niet zo goed als jou,’ zei hij zuchtend toen hij de zalf op zijn huid smeerde met zijn handen. Hij besefte wat hij gezegd had en beet op de binnenkanten van zijn wangen zodat deze hopelijk niet rood zouden worden, maar het kwaad was waarschijnlijk al wel geschied. ‘Ik bedoel…’ Hij haalde diep adem. ‘Ik bedoel het niet verkeerd of om over te komen als een perv,’ vervolgde hij snel. ‘Ik bedoel dat mijn handen vrij ruw zijn vergeleken de jouwe en dat dat niet bepaald fijn is als je tweedegraadsbrandwonden moet verzorgen.’ Hij vond het nog stom klinken en gromde. ‘Laat ook maar,’ besloot hij met een zucht en met een rode kop smeerde hij verder zijn brandwonden in. Hoe zou hij nu wel weer niet overgekomen zijn?

Gavin nam de tube over en begon de rest van zijn brandwonden te behandelen. Kate keek kort naar haar eigen armen en probeerde onverzorgde plekken te ontdekken. Gelukkig waren die er, voor zover ze kon voelen, niet. Ze was er redelijk goed van af gekomen, een stuk beter dan Gavin in elk geval. Eigenlijk zou zij degene moeten zijn die mensen moest beschermen, maar.. ze werd uit haar gedachten gehaald toen de trainer opmerkte dat hij het slechter deed dan zij. "Ik draag normaal handschoenen," grinnikte Kate toen ze de snelle uitleg van de trainer had gehoord. "Misschien is dat het." Ondanks de hele situatie waren de reacties best grappig, een beetje dan... "Ik ben buiten als je me zoekt," waarschijnlijk wilde hij nu echt zijn privacy. Tara keek haar trainer nieuwsgierig aan toen die naar buiten kwam en gaf het meisje een speels duwtje. Kate streek over de kop van de draak en zuchtte. Ze had eigenlijk op weg terug naar de Fortree base moeten zijn, maar in plaats daarvan had ze dit over haar heen gekregen. Niet dat ze het niet leuk vond om met Gavin te praten, hij was aardig als hij niet was aangevallen door een bange Venipede, maar de brandwonden hadden wel achterwege kunnen blijven. Wat moest ze haar baas straks vertellen? Ach, het was niet alsof ze een tijdlimiet had gekregen, maar het zou toch wel fijn zijn de helende kruiden af te geven. Misschien moest ze straks maar afscheid nemen, als ze niet nog meer over haar kop wilde krijgen.

Kate merkte gelukkig niet al te veel op over zijn opmerkingen en Gavin haalde opgelucht adem. Hij had geen idee waarom hij als een grote idioot over was gekomen bij haar. Het was dan ook de eerste keer dat hij echt lichamelijk contact had toegestaan op die manier. Oké, hij had Azalea en Vivienne ook dichter gelaten dan hij normaal zou doen, maar dit was anders. Azalea had hem nooit gezien zonder shirt – al wilde ze dat haar kennende wel – en Vivienne had nooit iets in mogen smeren op zijn huid. Zijn wangen werden rood bij het idee dat Azalea hem wel al had mogen zoenen. Oké, misschien had ze het niet echt gemogen, maar hij had er ook nooit duidelijk bezwaar tegen gemaakt. Hij had haar altijd laten doen zonder haar direct een klap in haar gezicht te verkopen. Hij had echter geen idee waar ze was. Ze leek van de aardbodem te zijn verdwenen en dat deed Gavin weer herinneren dat liefde één groot spel was waarvan de anderen meestal de touwtjes in handen hadden. Azalea had hem enkel gezoend omdat ze dat grappig vond en niet omdat ze dat leuk vond zoals ze had gezegd tegen hem. Hij gaf een snel knikje naar Kate en smeerde snel zijn laatste brandwonden weer in waarna hij zijn trui weer aandeed. Hij bewoog ongemakkelijk met zijn schouders toen hij zijn trui voelde schuren tegen de met zalf bewerkte huid. Het gaf een vervelend gevoel, maar hij probeerde het zo goed en kwaad als het kon te negeren en ging ook naar buiten waar hij Kate zag staan met haar Flygon. Hij besloot om niet eens de moeite te nemen om zich te verontschuldigen voor zijn gedrag en gaf in plaats daarvan de tube weer terug aan haar. ‘Bedankt,’ sprak hij rustig. ‘Ik denk dat het wel moet helpen.’ Hij keek een tikkeltje ongemakkelijk. Wat nu? Hij wilde niet dat het gesprek tussen hun al over zou zijn, maar wist ook niet wat hij nog meer kon zeggen. ‘Wat zijn je plannen nog voor vandaag?’ vroeg hij rustig aan haar. ‘Ik heb voor de rest niet echt iets te doen, want mijn trainingen zijn al klaar.’ Hij glimlachte moeizaam naar haar en wachtte op antwoord.

Kate keek op toen Gavin kwam aanlopen. Hij gaf de zalf terug en bedankte zich. De Ranger glimlachte en ging wat beter overeind staan. "Ik had deze" - ze gaf met haar voet een tik tegen de zak met kruiden - "al een tijdje geleden moeten afgeven," gaf ze als antwoord op wat ze van plan was. "Dus dat wil ik zo gaan doen." De helende kruiden waren toch wel echt nodig. Stukken beter dan de kunstmatige medicijnen die trainers meestal gebruikten. Misschien niet lekkerder, maar de gewonde, wilde pokémon moesten ook niet aan mensen wennen. "Als je wil kun je best mee," voegde Kate er aan toe. "Maar ik moet wel helemaal terug naar Fortree, dus dan zouden we een extra lift moeten zoeken." Tara was wel sterk en alles, maar op haar rug was gewoon geen plek voor twee personen. Vooral omdat zij zelf al één meter tachtig was en dat nam redelijk wat plek in. Daarbij had ze geen idee waar Gavin moest zijn, ze wilde hem niet helemaal neer Fortree meeslepen als hij aan de andere kant van Hoenn moest zijn. Maar teveel moest ze er ook niet over nadenken, Gavin was prima in staat zijn eigen keuzes te maken.