SINCE U BEEN GONE
Hij wist niet wat hij van de dag had verwacht. Alex was nogal een beetje moedeloos opgestaan die ochtend en had er bijna voor gekozen om in bed te blijven liggen die dag. Zijn spieren klaagden – niet op een pijnlijke manier, maar op een manier die hem vertelde dat zijn gehele lichaam niet wilde. Zijn brein gaf dan ook signalen af die zeiden dat hij
moest blijven liggen. Ondanks dat maakte het hem ook duidelijk dat hij voor zijn pokémon moest zorgen en daarom kwam hij moeizaam overeind. Dit ging een lange dag worden. Met flink wat tegenzin deed hij zijn binder om, waarop hij wat kleren aangooide en mokkend naar zijn kleine keukentje liep. Zijn outfit zag er vast niet passend uit, maar dat kon hem bitter weinig schelen. Hij hoefde vandaag toch niet naar buiten, want hij kon zijn pokémon hier wel hun ding laten doen. Dat was nou het voordeel aan het huren van een kleine studio. Het was direct ook een kleine daycare. Alex was er niet supertrots op, maar het was voldoende om mee te werken en hij kreeg nog wat ervoor terug ook. Daarom klaagde hij daar niet over.
Sagittarius kwam zijn kant op zodra hij een mok koffie in zijn handen had en op één van de twee stoelen aan het kleine eettafeltje in de keuken zat. De Growlithe kwam hem de post van die dag brengen en Alex nam het dankbaar van hem over. “Dank je Sagi. Ga maar lekker ravotten met de rest nu,” glimlachte hij naar het wezentje. Het was misschien een beetje geforceerd, maar de pokémon voelde aan dat hij niet per se nodig was en daarom vertrok hij met een enthousiaste twinkeling in zijn ogen. Het deed de blonde jongeman altijd goed om hem zo te zien. Een zucht verliet echter vervolgens zijn mond, waarop hij zich op de post vestigde. Er zat niks bijzonders tussen. Het was voornamelijk reclame waar hij niks aan had, dus dat legde hij aan de kant om strakjes bij het oud papier te gooien. De post waar hij wel wat aan had was een brief van de woonvereniging waar hij nu bij stond ingeschreven en de reclame van de lokale supermarkt. Besluitend dat hij nu eerst naar de reclame wilde kijken, pakte hij het kleine boekje vast en begon erdoorheen te bladeren.
Het eerste wat hij opmerkte, was de actie voor het pokémonvoer. Twee plus één gratis. Alex waagde het om een kijkje bij zijn voorraad te nemen en zag dat hij nog wel genoeg had voor een week, maar dan was deze mooie actie al voorbij. Misschien moest hij vandaag toch maar even naar de winkel om daarvan te kunnen profiteren, want dat was echt een leuk aanbod. Alex had misschien dan zijn dagje niet, maar hij kon altijd één van zijn pokémon meenemen. Daarbij ging zijn voorkeur naar Sagittarius uit, al kon hij zijn dochtertje er net zo goed bij meekrijgen. Beide waren wat sterker dan zijn andere teamgenoten en ze waren erg sociaal en behulpzaam. Yeah, dat was zijn beste keus. Tevreden met zijn beslissing liep hij terug naar het tafeltje en ging er weer aan zitten. De rest van de acties waren niet zo aantrekkelijk meer, maar ook daar kon hij er wel een paar van gebruiken. Zelf moest hij immers ook eten.
Uiteindelijk besloot hij dan toch maar de brief van de woonvereniging te openen. Daar kreeg hij meteen spijt van, want zijn blik viel op één enkel woord zodra hij dat had gedaan en dat was huurverhoging. Alex gromde binnensmonds. Dat kon hij wel betalen, maar dat ging ten kosten van het sparen om naar Hoenn te vertrekken. Misschien had hij gewoon in bed moeten blijven liggen. Dan had hij er wel morgen mee moeten omgaan, maar dan had hij het misschien wel beter kunnen hebben. Na een zucht geslaakt te hebben, dronk hij zijn koffie langzaam op en pakte maar een magnesiumtabletje. Dat had hij eigenlijk veel eerder moeten doen, maar beter laat dan nooit. Alex begaf zich vervolgens richting de woonkamer en werd begroet door minstens vier pokémon. Hij glimlachte naar ze en aaide ze voorzichtig over het lichaamsdeel waar ze dat het lekkerst vonden, maar daar hield hij het bij.
Met een plof kwam hij op de versleten driezit terecht. Alex had hem voor een koopje overgenomen van iemand in Laverre en hij was er erg blij mee geweest, maar op het moment had hij toch het idee dat hij snel vervanging moest vinden. Dat wilde hij alleen niet, want hij wilde zo snel mogelijk naar Hoenn. Een nieuwe bank zou hem alleen maar langer hier houden en bovendien zou het zonde van het geld zijn. Zeker nu de huur omhoog werd gegooid. Alex vroeg zich af wat de aanleiding hiertoe was, want het was niet alsof hij op het moment veel meer verdiende dan voorheen. Hij was maar een simpele breeder. Klanten had hij wel, maar het was niet alsof hij heel succesvol was. Virgo sprong naast hem op de bank en nestelde zich rustig tegen hem aan. Een zachte grinnik verliet zijn mond, terwijl zijn hand zachtjes over haar kleine lijfje heen streek. Ze sloot genietend haar ogen. Alex was altijd trots op zulke momenten, vooral bij Virgo, omdat de Chikorita lang niet iedereen in de buurt liet. Haar trainer, echter, was niet alleen het mikpunt van haar bezorgdheid, maar ook nog eens de enige die haast alles met haar kon doen. Aries kwam daar dicht bij in de buurt, al wilde ze dat niet graag toegeven. Alex had het wel een beetje door. Hij vroeg zich alleen af of hij het niet mis had.
Terwijl zijn rechterhand nog altijd over Virgo heen streek, pakte hij met de ander zijn Holocaster tevoorschijn. Wat was hij blij dat hij beide handen weer kon gebruiken. Dat was echt een regelrechte ramp geweest toen dat even niet meer kon vanwege de kneuzing, maar gelukkig hoefde hij daar niet lang mee te zitten. Nu kon hij weer normaal voor zijn blog typen en daar waren zijn volgers ook wel blij mee. Een hele hoop van hen was zo ongerust geweest dat ze elke dag wel een berichtje voor hem schreven. Alex zou dat voor altijd blijven koesteren, want hij had het erg aandoenlijk gevonden. Nog steeds, eigenlijk.
Het was een soort ochtendritueel voor hem geworden om zijn blog als eerste te checken. Zoals hij had verwacht had hij een flink aantal reacties op zijn laatste entree over zijn tweede bezoekje aan het Parfum Palace. Een paar ervan vertelden zelfs dat ze blij waren dat hij weer een kennis had gesproken. Alex kon niet ontkennen dat ook hij blij was geweest daarmee. Mabel was zo’n beetje één van de eersten geweest die hem hadden geaccepteerd zoals hij was. Misschien had ze zijn nieuwe entree zelfs al gelezen. Tevreden klikte hij op de privéberichten die hem waren gestuurd. Zoals gewoonlijk waren dat er ook een aantal, maar toch nam hij de moeite om elk van hen te lezen en te reageren wanneer hij dat kon. Daar was hij na een kwartiertje bijna klaar mee, dus hij maakte zich ook al klaar om weer op te staan en wat beters aan te trekken voor zijn tocht naar de winkel, maar toen hij eenmaal besefte wat er in het bericht stond, kon hij haast niet meer bewegen.
Anaïs. Dat was de naam die hij onderaan het berichtje las. Zijn blik gleed over de rest van de tekst heen.
‘Hey lieve zus/broer ! Mam en pap hebben me een Holocaster gegeven dus nu kunnen we bellen !!! Mag ik je nr ?
xxx anaïs’Alex kon zijn ogen niet geloven. Hij wist niet waar hij het meeste verbaasd over was. Het feit dat ze, op achtjarige leeftijd, al een eigen Holocaster mocht hebben en dusdanig begreep dat ze contact zocht met hem; Het feit dat ze überhaupt contact met hem op zocht, of het feit dat ze nog had onthouden waar zijn blog op te vinden was. Of was ze nooit gestopt met volgen? Alex wist niet eens of Anaïs het toentertijd zo goed had begrepen dat ze echt alles meekreeg van de blog, laat staan dat ze zoiets nu deed. Misschien dat hij het ook vreemd moest vinden dat zijn ouders hier allemaal oké mee waren, tenzij ze het achter hun rug om deed. Dat vond hij eigenlijk wel iets voor Anaïs om te doen. Daarom twijfelde hij ook voor geen moment dat het om zijn kleine zusje ging.
Alex kwam eindelijk uit zijn bevroren staat en typte gretig met beide handen een reactie. Virgo wierp hem een teleurgestelde blik toe, maar toen ze diezelfde enthousiaste twinkeling van Sagittarius in haar trainers ogen zag, besloot ze dat ze het voor deze keer door de vingers zag. Zelden was de jongeman zo opgewekt als nu en dat terwijl hij er net zo terneergeslagen uit had gezien. Alex hoopte maar dat zijn zusje op het moment nog online was en terug kon reageren, want dit maakte zijn dag toch wel echt een stuk beter vergeleken met hoe het begon. De jongeman was zelfs al bijna vergeten dat hij depressief was vanochtend. Daar moest hij eigenlijk wel van profiteren en dus besloot hij zich toch maar wat netter te kleden. Voor hij dat deed, echter, vestigde hij zijn aandacht op de spelende pokémon. “Sagittarius, Aries!” riep hij vader en dochter bij zich. De twee kwamen al vlug naar hem toe gehuppeld. “Ik wil zo meteen nog even naar de winkel. Het voer is in de aanbieding en daar wil ik van profiteren. Vinden jullie het erg om mee te gaan?” Geen van beide leek er iets op tegen te hebben – dat hoorde hij wel aan de enthousiaste kefjes die ze uitstootten. Tevreden knikte hij met een glimlach. “
Bon. Dan ga ik me nu even omkleden.” Met die woorden liep hij terug naar zijn slaapkamer om dan toch maar iets fatsoenlijks aan te trekken.
Tegen de tijd dat hij terug was van zijn korte avontuur, had zijn zusje hem een reactie gegeven. Alex had haar namelijk verteld dat ze de kosten niet op haar rekening wilde hebben en dus had hij naar haar nummer gevraagd, zodat hij naar haar kon bellen in plaats van andersom. Toen hij weer terug op zijn bank zat, twijfelde hij dan ook geen moment om het nummer in te tikken en te bellen. Bij het overgaan, echter, beet hij toch zachtjes op zijn onderlip. Wat moest hij zeggen? Hij had al zo lang niet meer met zijn familie gepraat, dat het haast raar voelde om zijn zusje nu eindelijk eens te kunnen bellen. Lang hoefde hij daar niet over na te denken, want het meisje nam zelf al vrolijk op en begon te ratelen. “Hallo? Alex? Ben je daar?” Ze klonk precies zoals hij zich herinnerde. Jong, naïef en toch standvastig. Alex hoopte dat Anaïs het beter zou doen in de maatschappij dan hij deed, maar als ze zo door bleef gaan, dan moest dat geen probleem worden. “Ja, ik ben er,” glimlachte hij. Tranen van blijdschap welden in zijn ogen op, maar hij kon zich inhouden. “Oh, gelukkig! Ik heb je zo gemist... Heb je vandaag een jongens of een meisjesdagje?” Alex’ glimlach werd alleen maar beter. Dat ze na al die jaren daar nog steeds rekening mee hield, zeker in het begin van hun gesprek... “Vandaag ben ik je grote broer,” deelde hij aan het meisje mee. Hij hoorde een klein, instemmend geluidje, gevolgd door een simpele “Okay!” Maar dat was precies genoeg voor hem.
“Hoe gaat het met je? Ik heb je blog proberen bij te houden! Wat gaaf dat je nu in Kalos zit! Wanneer ga je naar Hoenn?” ratelde Anaïs aan één stuk door. Alex had moeite met het bij te houden, maar na een seconde of twee na te hebben gedacht, kon hij soepel antwoord geven. Hier moest hij gewoon weer even aan wennen. Verleerd was hij het echter niet. “Ik voelde me eigenlijk iets minder voordat ik je berichtje zag, maar dat is nu over,” begon hij. Hopelijk hoorde ze dat hij aan het glimlachen was door zijn toon. “Wat leuk! Heb je alles kunnen lezen? Sommige dingen zijn wat negatiever, maar mijn pokémon maken het altijd een stuk beter.” Alex was trots op ze. Trots dat hij ze had en trots dat ze voor hem zorgden. “Ik weet alleen niet wanneer ik naar Hoenn ga... Ik ben nog aan het sparen voor de reis erheen.” Anaïs luisterde aandachtig tijdens zijn korte uitleg, maar liet hem niet vragen naar hoe het met haar ging. Daar was ze veel te enthousiast voor. Hij had een beetje het idee dat ze zich ontzettend veel zorgen om hem had gemaakt. “Oh, gelukkig! Niet alles nee, maar sinds je in Kalos bent heb ik het wel kunnen volgen,” biechtte ze op. Alex grinnikte zacht. “Je hebt erg hard je best gedaan. Dankjewel, mon trésor.” Het gegiechel van zijn zusje klonk toen hij het koosnaampje gebruikte. Op de één of andere manier had ze er altijd van gehouden wanneer Alex haar zo noemde.
“Welke pokémon heb je eigenlijk?” vroeg het meisje vervolgens, duidelijk geïnteresseerd in het onderwerp. Alex kreeg diezelfde enthousiaste blik in zijn ogen als daarstraks en grijnsde breed. “Een hoop, om heel eerlijk te zijn. Heb je tijd?” lachte hij. Het gesprek ging hem misschien veel kosten zo, maar dat had hij er dubbel en dwars voor over. Sowieso als hij daarmee het stemgeluid van Anaïs kon horen, want dat had hij ontzettend gemist. Meer dan hij zich had beseft, zelfs. “Ja hoor,” grinnikte de ander. “Pap en mam zijn de stad uit en Guillaume is met zijn vrienden hangen, want hij is de verantwoordelijke broer die ik verdien.” Hij hoorde het sarcasme ervan afdruipen en als hij moest gokken, dan rolde ze waarschijnlijk ook met haar ogen. Alex grinnikte zachtjes. “Precies ja. Mij heb je absoluut niet nodig.” Hij had het als grapje bedoeld, maar zijn zusje vatte het schijnbaar niet helemaal zo op. “Jawel,” gaf ze bezorgd toe. “Ik heb jou harder nodig dan de rest hier.” Schuldgevoel begon meteen aan hem te knagen. Alex wist niet hoe hij moest reageren en deed daarom langer over zijn reactie. “Ik weet het. Het spijt me. We vinden wel een manier, dat beloof ik je, mon trésor.” Het klonk eigenlijk meer alsof hij zichzelf ervan probeerde te overtuigen, maar Anaïs vond dat een goed antwoord. Althans, dat was wat ze liet blijken. Ze veranderde al snel het onderwerp.
“Kun je niet een pagina maken waar je al je pokémon op laat zien? Dat is kei leuk, want dan kunnen mensen meer van je fokkerij weten en heb jij reclame! Toch?” Zijn zusje ratelde weer aan één stuk door, maar daar had Alex geen problemen mee. Zeker niet als ze met zo’n goed idee kwam, want dat was het zeker. Dat hij er zelf nog niet aan had gedacht, zeg. “Anaïs, je bent een genie,” reageerde hij meteen, waarna hij een klein notitieblokje pakte en het op papier zette. Dan kon hij het absoluut niet vergeten. Terwijl hij daarmee bezig was, hoorde hij het vrolijke gegiechel van het meisje weer. “Ik doe mijn best,” sprak ze, waardoor een klein grijnsje rond zijn lippen verscheen. “Je bent ook erg bescheiden,” vertelde hij haar. Opnieuw werd hij beloond met een grinnik. Alex sloot zijn ogen even en verbeeldde zich dat ze beide in dezelfde kamer zaten, net zoals vroeger. Samen plannetjes beramen, samen plezier beleven, samen van het leven genieten. Toen hij zijn ogen weer opende, was hij teleurgesteld om het meisje niet voor hem te zien. In plaats daarvan viel zijn blik op de Riolu die nu voor zijn bank stond, welke hem nieuwsgierig aangaapte. Alex grijnsde breed en beloofde zichzelf en Anaïs toen dat ze elkaar op een dag echt weer zouden zien. Dan kon zijn zusje zijn pokémon in levende lijve ontmoeten.
“... Mon frère?” Alex realiseerde zich pas dat er een korte stilte was gevallen toen hij de stem van het meisje hoorde. Ze klonk een beetje kwetsbaar, wat hem alarmeerde – en dus gaf hij voorzichtig antwoord. “Ja?” In de daaropvolgende secondes voelde hij zich een stuk nerveuzer. Het was duidelijk dat Anaïs hem een vraag wilde stelde, maar dat niet zo goed durfde. Dat betekende dat het of een gevoelige of een moeilijke vraag zou zijn en daar bereidde hij zich het liefst zo goed mogelijk op voor. “Waarom wil je eigenlijk naar Hoenn gaan?” De blonde jongeman liet de adem waarvan hij niet wist dat hij het zo lang had ingehouden de vrije loop. Dat was niet zo’n moeilijke vraag. Althans, niet zoals hij het in gedachte had. “Herinner je je Lori nog?” vroeg hij direct aan zijn zusje. Een positief geluid volgde, waardoor hij ervan uit kon gaan dat ze zich Lori inderdaad nog kon herinneren. “Daar ben ik nog steeds bevriend mee en ik zou hen echt een keertje op willen zoeken. Alleen foto’s zien en video chat is op een gegeven moment niet genoeg meer...” Natuurlijk wilde hij ook Anaïs weer zien, maar terugkeren naar Sinnoh zat er gewoon niet in. Hopelijk begreep zijn zusje dat ook wel. Ze was wat dat betreft erg open met dingen en kon zich makkelijk in anderen verplaatsen.
“Zijn jullie verliefd op elkaar?” was echter niet wat hij als antwoord had verwacht en daarom duurde het even voordat Alex zich weer had vermand. “W-Wat? N-Nee, we zijn gewoon vrienden,”sputterde hij tegen. Gelukkig waren ze niet aan het video chatten, want hij hoefde niet naar de spiegel te lopen om te weten dat hij zo rood was als een tomaat. Blijkbaar had dat sowieso geen voordeel, want bij de volgende woorden hoorde hij zijn kleine zusje al heel breed grijnzen. “Uh-huh,” begon ze. “Lori en Alex zitten in een boom,” zong het meisje vervolgens plagerig. De jongeman begon meteen weer tegen te sputteren. “Anaïs, nee! Stop!” Ze grinnikte, maar deed inderdaad wat van haar gevraagd werd. Een korte stilte viel – precies genoeg tijd voor Alex om inderdaad te gaan biechten. “... Oké, misschien een beetje. Maar het is niet wederzijds,” vertelde hij aan het meisje. Dat was niet omdat hij het gewoon negatief inzag, maar eerder vanwege Lori’s seksualiteit. “Hoezo?” reageerde het meisje echter al snel. “Dat kun je niet weten zonder het te vragen.” Alex bewonderde haar optimisme en moed. Zelf zou hij dat niet kunnen. In dat opzicht was ze dus veel volwassener dan hij was. Desondanks schudde hij zachtjes met zijn hoofd. “Lori wordt nooit verliefd. Vriendschap is veel belangrijker.” Anaïs leek dat niet helemaal te begrijpen, maar ze accepteerde het antwoord ondanks alles. “Oh,” was haar reactie. “En later?” Haar broer grinnikte zachtjes. “Later ook niet.”
Hij hoorde haar hersens kraken en durfde het eigenlijk niet te vragen, maar besloot dat wel te doen. “Waar denk je aan?” Het duurde even voor hij eindelijk zijn antwoord kreeg. Dat verbaasde hem echter niet minder. “Heb je ooit wel een cherie gehad? Of ben ik je enige trésor?” Anaïs wist altijd van die vreemde vragen te stellen, die op de één of andere manier niet zo vreemd voor haar leken. Het bracht hem altijd wel aan het lachen, zelfs wanneer hij daar eigenlijk geen zin in had. Dat was gewoon het effect die ze op hem had, vond hij. “Nee, helaas niet,” reageerde hij met een zwak glimlachje. Het was eigenlijk best zielig. Alex was al vierentwintig en had nog nooit een eerste kus gehad. Hij had altijd al het idee gehad dat het gewoon aan hem lag, maar als hij dat hardop zou zeggen, dan zou Anaïs hem streng tegenspreken. “Aww, maar Valentijnsdag dan? Pap en mam doen altijd van die kleffe dingen met elkaar en het is echt vies om naar te kijken. Bah.” Opnieuw gniffelde hij om de woordkeus van het meisje, al maakte het idee alleen al hem misselijk. Liefde of sentiment voor zijn ouders had hij al jaren niet meer.
“Sorry dat je dat moet aanzien,” grinnikte hij, waarna hij serieuzer werd. “Er wordt hier geloof ik wel elk jaar iets georganiseerd voor de mensen die niemand hebben en wat te doen willen hebben, maar ik weet niet of ik wel zin heb om erheen te gaan. Straks word ik gekoppeld aan iemand die mijn geslacht maar onzin vindt... Of die vindt dat ik niet besta...” In zijn oren klonk dat meer als redenen om niet te gaan, maar zijn zusje dacht daar overduidelijk anders over. “Maar je kan ook een hele leuke jongen of meisje tegenkomen!” beredeneerde ze. “Je weet niet hoe iets gaat als je niet gaat.” Anaïs klonk heel streng en hij wist dat hij geen andere keus had. Ondanks dat had hij niet veel zin om meteen al in te stemmen. Bovendien was hij nog steeds bang voor een slechte uitkomst. “Ik weet het niet, An... Het is nogal een grote stap voor mij. Ik ken meer mensen die me niet mogen om mijn geslacht dan mensen die me wel mogen. Misschien kan ik beter daarmee afspreken, ofzo...” Dat klonk niet eens als een slecht idee, maar hij realiseerde zich al snel dat die ook andere plannen konden hebben. Al niet met een geliefde, dan wel met familie of andere vrienden. Daar draaide Valentijn immers ook om.
“Nee! Ik bedoel, ja, dat kan ook, maar nu kun je nieuwe mensen ontmoeten! En als een vriendje of vriendinnetje niet werkt, dan heb je er weer een vriend bij, toch?” Anaïs bleef stand houden. Dat werd wel een beetje irritant, maar Alex wist dat ze het alleen maar goed bedoelde. Hij zuchtte. “Laat me er even over nadenken, oké?” vroeg hij geduldig. Daar scheen ze het in ieder geval wel mee eens te zijn, maar of ze daar genoegen mee nam? Nee wilde ze op dit punt waarschijnlijk niet meer horen. Eerlijk gezegd had hij zich vorig jaar al op willen geven, maar toen was hij op het laatste moment toch teruggekrabbeld vanwege de onzekerheid. Als hij nou dit jaar gewoon eens doorzette? Hij kon het vast en zeker wel geheimhouden dat hij eigenlijk genderfluid was tot de derde date. Of frienddate. Dat betekende dat hij weinig te vrezen had. “Oké, oké, jij wint,” gaf hij dan eindelijk toe. Anaïs maakte een vreugdekreet, die waarschijnlijk gepaard ging met een vreugdedansje. “Maar als ik het bij het goede eind had, dan zul je het komende half jaar mijn geklaag moeten aanhoren,” waarschuwde Alex zijn zusje. Het meisje lachte en vertelde hem dat het wel goed zat. Als hem dat zou opluchten, dan zou zij daar in ieder geval niet over klagen.
“Maar, je hebt dus vrienden ontmoet in Kalos?” besloot Anaïs het gesprek vervolgens heen te laten gaan. Het bracht een warme glimlach rond zijn lippen, want het liet hem denken aan de aardige mensen die hij hier had ontmoet. Sure, hij had ook wat rotte appels gevonden, maar die zaten helaas overal. “Yep,” reageerde de jongeman dan ook opgetogen. “Mabel was geloof ik de eerste. Ze vertrok een tijdje terug naar Hoenn, maar ze is nu alweer terug. Ik kwam haar laatst nog tegen toen ik voor een tweede keer naar het Parfum Palace ging,” vertelde hij aan het meisje. “En dan heb je nog Lynn – wie ik ontmoette in het Aquarium hier. Ze was helemaal doorweekt, want haar pokémon was het aquarium ingeklommen en had haar nat gespetterd. We hebben geloof ik de hele middag besteed aan het vinden van een dweil en een handdoek...” Alex lachte bij de herinneringen alleen al. “Ik kwam haar daarna tegen op de kermis en toen zijn we samen het reuzenrad in gegaan. Dat deed me aan jou denken...” Misschien dat hij Lynn wel als een kleine zusje zou kunnen zien. Ze was geen vervanging voor Anaïs, natuurlijk, maar het vulde wel een beetje het gat op dat bij hem was achtergebleven toen hij vertrok. Niet dat hij het meisje daarvoor wilde gebruiken. Dat zou gewoon verkeerd zijn.
“... Ik ontmoette laatst ook een erg... Excentrieke knul. Hij is een grote fan van Bob Metagross. Ken je hem?” Alex wachtte geduldig op een antwoord, maar was een beetje teleurgesteld toen hij hoorde dat Anaïs hem niet kende. “Hij is een schilderfanaat en maakt hele mooie werkjes, maar dat doet hij samen met jou. Als je een keertje zin of tijd hebt, dan kun je hem gewoon opzoeken op het internet,” legde de jongeman aan haar uit. Ze maakte een instemmend geluid en hij hoorde heel zacht gekribbel, aangevend dat ze waarschijnlijk de naam opschreef om hem later op te zoeken. Dat, of ze zat te tekenen tijdens het bellen. Alex zou haar dat in ieder geval niet kwalijk nemen. “Maar die jongen?” vroeg zijn zusje vervolgens, duidend op Cooper. Dat herinnerde hem eraan dat hij over de gebeurtenis aan het vertellen was. “Oh ja. Cooper. We waren samen naar de marathon van Bob Metagross aan het kijken in een stampvol cafeetje, toen er opeens een lange vrouw voor het beeld ging staan. Hij gooide lauwe chocomel over haar heen als wraak... Ik heb me nog nooit zo verschrokken, geloof ik...” Anaïs barstte in lachen uit. Alex grinnikte ook zachtjes, maar kon niet ontkennen dat hij zich nog steeds een beetje slecht voelde over het hele gebeuren. Die vrouw had Cooper immers geslagen...
Zijn zusje stopte met lachen en even was het stil, totdat zij de stilte verbrak. “Jammer dat ik er niet bij ben,” mompelde ze op een zachte toon. “Het klinkt heel leuk om in Kalos te wonen.” Een droevige glimlach verscheen op Alex’ gelaat, maar hij liet zich niet meeslepen met de situatie. Dat verdiende Anaïs niet. “Je bent een slimme meid, An. We vinden vast wel een manier om elkaar weer eens te zien,” spoorde hij haar aan. Ook hij kreeg daar hoop in. Sowieso hoefde Anaïs niet voor eeuwig naar hun ouders te luisteren en als ze tien was zou ze in principe al op pokémonreis mogen gaan. Dan zou ze Hoenn kunnen uitkiezen als regio, mits hun ouders dat toestonden en zij dat zelf wilde. Daar ging hij het nu echter niet over hebben, want hij wist niet eens zeker of hij dan nog wel in Hoenn zat. Misschien wilde Lori wel naar een andere regio verhuizen en zou hij meegaan. Misschien kregen ze ruzie en zouden hun wegen zich scheiden. Misschien bleef Alex wel voor altijd in Kalos. De toekomst kende namelijk vele wegen. “Ik kom je heel snel opzoeken, oké? Dat beloof ik,” hoorde hij zijn zusje aan de andere kant van de lijn zeggen. Hij maakte een instemmend geluid. “Dan zal ik er zeker van zijn dat ik je een welkomstfeestje met mijn pokémon geef,” grapte hij. Alex zag het al helemaal voor zich – met spandoek en al.
Anaïs grinnikte geamuseerd, maar stopte abrupt toen Alex een klik en een knal hoorde. Hij hoorde het meisje schrikken, waarop een korte stilte volgde en vervolgens snelle voetstappen. “Guillaume is thuis,” fluisterde het meisje. “Ik moet ophangen...” Zijn mondhoeken zakten omlaag, maar hij begreep de boodschap. Guillaume was een rotjoch en als hij zijn zusje erop betrapte dat ze met Alex aan het bellen was, dan zou de Holocaster waarschijnlijk worden afgepakt. “Oké,” sprak Alex vlug tegen het meisje. “Stuur maar een berichtje wanneer je weer kan bellen, goed? Dan zal ik dat zo snel mogelijk doen.” Anaïs stemde in en de twee wensten elkaar vervolgens vaarwel, waarbij ze allebei aan elkaar beloofden dat ze weer snel zouden kunnen bellen. Tot zijn verbazing voelde hij geen leegte toen hij de klik hoorde. Hij voelde juist een warmte door zijn lichaam trekken die haast onbeschrijfelijk voor hem was. Was het geluk? Dat had hij al een hele tijd immers niet meer gevoeld. Alex kon dan ook niet helpen dat een brede glimlach op zijn gezicht verscheen toen hij zijn pokémon naar hem zag staren. Die kreeg hij niet eens van zijn gelaat toen hij opstond om naar de winkel te gaan.
Sagittarius en Aries huppelden meteen achter hem aan toen hij zijn jas van de kleine kapstop plukte. “Jongens, wij gaan even naar de winkel. Houden jullie de boel heel terwijl we weg zijn?” sprak hij tegen zijn overige pokémon, welke enthousiaste geluidjes produceerden en geduldig zouden wachten tot zijn terugkeer. Alex verliet met een tevreden gevoel zijn appartementje en had de rest van de dag geen last meer van een neerslachtig gevoel.
