Looking Too Good

Vliegen.. was niet Kate's favoriete bezigheid, zij stond liever met beide benen op de grond. Tara daartegenin was er dol op, en jammer genoeg was zij het vervoersmiddel. Lopend was immers niet zo snel en de Flygon kon een redelijke snelheid halen in de lucht. Er werd dus veel gevlogen, iets te veel naar Kate's smaak. "Zijn we er bijna?" kreunde ze tegen de rug van haar pokémon, Tara humde vrolijk als reactie en klapperde met haar vleugels. Daardoor moest Kate zich nog vaster vastgrijpen om er niet af te vallen. Ach, ze moest er iets voor over hebben om Ranger te zijn. Vandaag had ze een quest in Kalos, nu ze er toch was kon ze wel even blijven. De quest zelf.. was wel een bijzondere. Iemand was er in geslaagd vast te komen zitten in zijn eigen pokémon, een Victreebel. Hoe of wat wist ze niet, alleen dat de planten giftig waren en het redelijk gevaarlijk kon zijn. Tara begon, eindelijk, te dalen en landde rustig in Laverre. De stad zag er niet uit als een stad, alles leek bedekt door planten, met een grote, oeroude boom als hart. Geen wonder dat hier Victreebels leefden.
Hoewel het een mooie stad was had Kate geen tijd de toeristische toer te nemen, iemand werd op het moment verslonden door zijn eigen plant! Tara duwde haar hoofd tegen haar trainer aan en wees met haar staart naar een weg. Als Flygon had ze de ability de grond te 'lezen' en zo de aanwezigheid van mensen en pokémon te vinden. Blijkbaar had ze zo het plantenslachtoffer gevonden. Kate klopte tegen haar pokémons nek en volgde in de richting die werd aangegeven. De man was snel gevonden, het was niet te missen hoe bijna zijn hele bovenlichaam was opgegeten door de Victreebel. Hoelang de situatie al zo was wist Kate niet, maar beter kwam de trainer er zo snel mogelijk uit. Voor hij teveel in contact kwam met het gif. Alleen.. hoe deed je zoiets? De styler gebruiken leek niet helemaal.. alsof het zou werken. Gelukkig had ze voor deze quest ook een partner, ze moest alleen nog wachten tot die er was. Misschien had diegene wat plantenkennis, want het enige waar zij echt verstand van had was de woestijn.

& West

Een kuch, Kate keek op van het rare beeld met de Victreebel. Degene die was verschenen had een Dusknoir bij zich, het waren redelijk grote pokémon. Zelfs Tara leek een beetje geïntimideerd door de Ghosttype. "Ik denk het," reageerde Kate op de vraag van haar collega. "Alleen.. heb ik geen idee wat we hiermee aanmoeten.." voegde ze er aan toe. Tara keek de twee nieuwsgierig aan en humde haar vrolijke toontje. Zij was blijkbaar in een sociale bui. De shiny Flygon had zich naast haar trainer gevoegd en zwiepte met haar staart, ze was ergens blij om. Waar om? Geen idee.. Misschien vond Tara het hele beeld ook erg amusant. "Ik ben Kate," stelde Kate zich voor, kon je beter snel doen. "En mijn partner hier is Tara." Bij het horen van haar naam humde de Flygon vrolijk en klapperde zachtjes met haar vleugels. Yup, om de een of andere reden was de pokémon erg vrolijk. Kate richtte zich weer naar de manplant, combinatie van half mens, half plant Victreebel. Hoe gingen ze dit oplossen?

Bedenkelijk keek Kate naar de vleesetende plant. Het ding aanvallen zou niet werken, dan was de kans groot dat de eigenaar van het ding de dupe zou worden. Tara kon wel twee vuuraanvallen, maar als de Victreebel dan de persoon in zijn bek zou beschadigen.. geen goed plan. "Zeep?" herhaalde Kate verbaast toen haar partner opperde dat te gebruiken. "Klinkt interessant, misschien haat de Victreebel de smaak en spuugt hij zijn trainer uit." voegde ze er grinnikend aan toe, niet dat het echt de situatie was om grappen te maken. Maar om zeep te gebruiken.. dat klonk apart, en op het moment konden alle suggesties helpen. Als aanvallen en styler gebruiken niet ging helpen, wat wel?
"Aangenaam," reageerde Kate toen West zich en zijn pokémon voorstelde. Tara humde ook een vrolijke toon, nog steeds onduidelijk waarom die in een goede bui was. "Oké, hebben we meer suggesties dan alleen zeep?" vroeg het meisje zich hardop af met haar blik op de plant. Ze had wel wat ideeën, maar het merendeel zou niet werken.. Hoe kreeg je in Arceusnaam een man uit een vleesetende plant? Nadenkend keek Kate naar de Victreebel, een oplossing.. oplossing.. hmm, dit was moeilijker dan ze had gedacht. En het mocht niet te lang duren, wie weet wat voor schadelijke stoffen in het speeksel van de plant zat.

"Als we de persoon binnenin dan niet kapot trekken," mompelde Kate, ze had niet erg veel ideeën van hoe ze het kon oplossen. "Ik ben bang dat mijn styler ook niet genoeg is, ik ben op het moment nog maar een Graduate," antwoordde ze toen West vroeg of haar styler sterk genoeg was. Helaas was Victreebel een pokémon in zijn laatste stage en je moest minstens een Grand Ranger zijn om die te temmen. Misschien konden pokémon helpen? Kate keek even naar Tara en richtte haar blik toen op Skull. Ze had niet echt verstand van Dusknoirs, dus om de informatie te verkijken viste ze haar dex uit haar tas en richtte het op de pokémon. Ze was blij dat ze het geluid had uitgezet, want anders zou ze naar de vreselijke mechanische stem moet aanhoren. Skull was een redelijk sterke pokémon volgens de dex, net zo sterk als Tara. Maar dat was niet interessant. Zo snel ze kon las Kate door de info van de Ghosttype, het was zoals verwacht een tikkeltje duister. Al was ze meer geïnteresseerd in de aanvallen, misschien zat daar iets handigs bij.. want Tara kon in dit geval weinig tot niks. "Ehm.. Dusknoirs kunnen Disable, toch?" vroeg Kate aan haar partner. Het was een aanval die ervoor zorgde dat je tegenstander niet kon bewegen, handig in dit geval. "Misschien kunnen we daar wat mee?"

Skull gebruikte Disable op de plant, de pokémon verstijfde door de aanval en kon alleen nog gemeen kijken. Hoewel Disable een aanval was die verhinderde dat de tegenstander aanvallen uit kon voeren, werkte het zo dat de pokémon compleet verstijfde. Kate knielde naast de man en zijn pokémon neer en prikte in de Victreebel, misschien was het mogelijk de trainer er zo uit te krijgen. Als de Victreebel glibberig was, van binnen, zou het net als glijmiddel werken en konden ze de man er zo uit trekken. In elk geval als er niet te veel weerstand was van de plant. "Ehm," Kate keek naar de mond van de de Victreebel en vroeg zich af of het wel zou werken. "Trekken dan maar?" vroeg ze aan West, aangezien dit het enige zinnige plan was waarmee ze had kunnen opkomen. Ze wist niet hoelang de Victreebel verstijfd bleef, maar ze moesten snel zijn om te voorkomen dat de pokémon zijn trainer in een nog stevigere houdgreep zou nemen. Tara snuffelde aan de bewegingloze plant en humde wat, zij leek het maar een gek ding te vinden. Welke pokémon at zijn eigen trainer op?

Terwijl West de pokémon vast greep bukte Kate zich om de benen van de man vast te pakken. "Oké," mompelde het meisje terwijl ze grip op de benen probeerde te krijgen. Na drie begon Kate kracht te zetten, hij gaf jammer genoeg niet erg veel mee. "Ey Tara, help eens," wist het meisje tussen haar tanden uit te brengen. De Flygon kwam dichterbij en inspecteerde de Victreebel even voor ze haar klauwen bij de bek van de plant zette. Met volle kracht probeerde Tara de opening van de 'bek' van de Victreebel groter te maken. En Tara was sterk. Jammer genoeg was Kate's zicht beperkt met een twee meter hoge Flygon naast zich, trekkend aan de benen van een of andere onervaren trainer. Hij gaf wat mee, als de opening maar groot genoeg was zou hij er zo uit glippen door het glibberige spuug van de pokémon. Kate zette zich nog een keer extra schrap, lang kon ze het niet echt volhouden met Tara naast zich. De Flygon bracht haar een beetje uit balans, de vleugels zaten een beetje in de weg.

Zo goed ze kon trok Kate aan de benen van de man, waarom kon die monsterlijke plant zich niet als een gewone pokémon gedragen. Zonder het opeten van zijn trainer. Tara had ook een van haar poten in de bek van de plant gezet. Hoewel ze niet dol was op dit plan was ze niet bang om vies te worden en deed het glibberige spuug haar niks. Behalve het wekken van afschuw. De man maakte niet veel geluid, waarschijnlijk had hij zij bewustzijn al een tijdje geleden verloren. Kate klemde haar kiezen op elkaar en trok nog een beetje harder. Hij kwam mee, een beetje dan. De shiny Flygon naast haar klapperde jammer genoeg net op dat moment met haar vleugels omdat ze haar balans aan het verliezen was waardoor het meisje omviel. Kate krabbelde snel overeind en wierp haar pokémon een quasi-geïrriteerde blik toe. Tara kon er ook niks aan doen, ze deed haar best. De Flygon humde en keek licht geamuseerd terug. Tara wist wel wanneer haar trainer het meende of niet. In elk geval, terug naar de man in de plant. Kate schudde haar hoofd, dat klonk raar, een beetje te. Maar goed, ze moest de man er uit krijgen. Wat zou er gebeuren als ze het niet deed? Plantenkunde kende ze voor geen meter, alleen wat dingen over eetbare woestijnplanten. Maar dat zou in dit geval niet veel helpen. Wat het giftige speeksel met de trainer kon doen wilde ze niet aan denken. Hopelijk niks ernstigs. Maar aan de andere kant, de Victreebel was niks voor niks een vleesetende plant. Kate pakte de benen van de man weer vast en keek kort naar Tara. Die gaf een knikje en ze begon weer te trekken.
De plant begon echter langzaam weer bij te komen van de aanval, Kate merkte het toen ze het ding een beweging zag maken. Oh-oh. “Tara, zet meer kracht,” sprak de Ranger tegen haar pokémon. De Flygon knikte en zette haar poot weer bij de bek. De Victreebel bewoog ongemakkelijk rond en wierp een erg vuile blik op de twee die de man uit zijn bek wilde trekken. Maar meer kon de pokémon ook niet doen. Tot Kate’s opluchting merkte ze dat de plant eindelijk een beetje mee gaf. De grip op de man werd langzaam minder, al wilde de Victreebel niet helemaal opgeven. “Tara, gebruik eens een beetje overtuigingskracht,” Kate keek haar pokémon kort aan, praten was lastig als je een moest oppassen voor de vleugels van de twee meter hoge draak. De Flygon humde en bracht haar snuit omlaag, zachtjes blies ze een kleine vuur vlaag over de bladeren van de Victreebel. De boze blik van de pokémon veranderde langzaam in een gestreste. Kate zag de kans en gaf een ruk aan de benen van de man. Een van de handen werd zichtbaar. Opgelucht blies het meisje uit, dit was vermoeiend, maar ze maakte voortgang. De Victreebel was een harde, hij was duidelijk een vechtpokémon. Anders had hij vast losgelaten en niks meer gedaan. Maar in plaats daarvan sloeg hij met een Vine Whip naar Tara. Die reageerde door geïrriteerd een Sand Attack in de ogen van haar tegenstander te richten. De Victreebel besefte dat de dualtype ook niet de zwakste was en kneep boos zijn zanderige ogen samen. Deels door het prikkende zand en deels door zijn woede. De volgende aanval was een sterkere Leaf Blade. Tara siste boos en blies een tweede sterkere vuurlaag over de bladeren van de plant. Kate trok ondertussen nog steeds aan de man en was er in geslaagd zijn middel bloot te krijgen. Letterlijk. Het shirt van de man werd naar boven getrokken doordat de greep van de plant niet veel minder werd. Ach, veel maakte het toch niet uit.
Het gevecht tussen Tara en de Victreebel was ook nog steeds bezig. De plant had doorgekregen dat aanvallen niet echt leek te werken en ging over op een andere strategie. Een groen poeder verscheen vanaf de bladeren en een seconde later herkende Kate de aanval. Aangezien ze de eerste jaren van haar leven in Fortree woonde had ze wel wat ervaring met plantachtige pokémon. Niet met planten, maar wel met plantachtige pokémon. En dit was overduidelijk Sleep Powder. “Niet inademen,” Kate keek naar Tara en hoopte dat de Flygon het niet binnen zou krijgen. De draak knikte en een bubbel verscheen rondom de beiden. De Protect beschermde de twee van het groene spul, Tara wist het vol te houden tot het helemaal naar de grond was gezakt. De Victreebel wist op de een of andere manier een geïrriteerd geluid voor te brengen en wriemelde wat rond. Hopend dat de twee het op zouden geven. Maar Kate had de trainer nu al voor zeker 2/3 er uit en ze ging het niet opgeven. Dat kon ze gewoon niet doen. “Tara, hou nog even vol,” probeerde de ranger haar pokémon te bemoedigen. Tara knikte en siste boos tegen de Victreebel. Die leek - eindelijk - ook een beetje moe te worden van het hele gebeuren. Kate merkte dat in vergelijking met de grip die hij op de man had in het begin van deze missie de greep minstens was gehalveerd. Ook had de plant lichte brandwonden op zijn bladeren, die wilde hij waarschijnlijk ook verzorgen.
Kate had de benen van de man losgelaten en hield nu meer vast aan zijn middel. Aan de benen trekken zou nu pijn kunnen doen. Zo voorzichtig ze kon probeerde het meisje de schouders, nek en hoofd van de bewusteloze trainer te bevrijden. Het shirt had ze Arceuszijdank naar onder kunnen trekken, al was het wel wat slijmerig door het spuug. Tara bevrijde haar poten van de bek van de plant en keek dreigend in de futloze ogen van het ding. De Victreebel had geen puf meer. Het duurde dan ook niet lang of de man lag op het gras. Hij was nog steeds bewusteloos, maar in elk geval zat hij niet meer in een plant. “Tara, laten we hem naar het pokécenter slepen,” zuchtte Kate tegen haar pokémon. Of hij naar een ziekenhuis moest wist ze niet, maar het pokécenter was de eerste stap. De Victreebel had ook behandeling nodig. Hopelijk kwam deze rare missie aan een einde.