{Route 4} Give it back!

Soul had net een stop gemaakt in Lumiose City. Hij had daar één nacht verbleven en ook weer een nieuwe voorraad eten en drinken in geslagen. Bij die voorraad hoorde natuurlijk ook een zak lolly’s aangezien zijn vorige zak bijna op was. Het was een slechte verslaving van hem. Dagelijks at hij wel een stuk of twee lolly’s op. Er ging geen dag voorbij zonder dat hij er ook maar één binnen had. Veel had hij echter niet meer te zoeken gehad in de stad dus hij was maar meteen verder getrokken. Zijn rugzak stond bol door de hoeveelheid die erin zat.
Soul zijn blik viel op een stel benen die bij een struik te zien waren. Benen maar geen lichaam. Het lichaam moest vast in de struik zitten. Voor enkele tellen staarde hij er enkel maar naar. Ergens wou hij niet geloven dat er echt iemand in die struik zat. Waarom zou iemand er ook in kruipen? Dat was gewoon dom en hij zag niet in wat voor reden je ervoor zou kunnen hebben. Aan een rustig tempo begaf hij zich naar de struik en de persoon die eronder lag. Eenmaal daar bleef hij staan en tikte met zijn voet tegen één van de benen aan. ‘Is het leuk?’ het kwam niet in Soul op dat degene in de struik misschien vast zat. Hij deed dan ook totaal geen aanstalten om haar te redden. 'Volgens mij zijn er wel heel veel andere plekken die net wat comfortabeler zijn als je wilt uitrusten.'

Het meisje wist te zeggen dat ze vast zat in de struik. Wel, het was ook geen slim idee om in een struik te kruipen, maar misschien had ze wel een goede reden. Soul zakte ondertussen maar door zijn knieën zodat hij op zijn knieën op de grond kwam te zitten. Met één hand probeerde hij wat bladeren uit de weg te duwen in de hoop dat hij de persoon kon zien. Misschien dat hij beter kon zien hoe hij haar kon helpen als hij echt zag hoe ze vast zat.
‘Kan je niet naar achter kruipen?’ als ze wou dat hij haar hielp dan had ze ergens pech. Hij had gewoon geen flauw idee hoe dat hij haar zou kunnen helpen. Het beste zou zijn als hij haar eruit zou trekken. ‘Hang je echt vast?’ was zijn volgende vraag maar. Als ze echt vast hing dan moest ze zorgen dat ze eerst los geraakte. Natuurlijk kon ze ook proberen om vooruit te kruipen als het niet lukte om naar achter te gaan. In ieder geval zaten ze daar nu beide op de grond. De één zat vast, en de andere gelukkig niet.

{ Flutje D: }

Soul moest wel weten of ze echt vast zat. Misschien dat haar arm ergens aan vast hing of dat er iets zwaar op haar lag. Als ze zo vast zat dan moesten ze er eerst voor zorgen dat ze daar al uit geraakten. Dat was gelukkig niet het geval. Haar kleren hingen gewoon vast aan enkele takjes. Maar als dat het geval was zou ze er wel uit kunnen geraken.
Haar kleren zouden scheuren. Natuurlijk was dat het probleem. Kort zuchten Soul terwijl hij zijn hoofd schudden. Als haar kleren echt zouden scheuren kon ze nog altijd nieuwe kopen. Toch? ‘Heb je liever scheuren in je kleren, of zit je liever vast?’ hij had echt geen idee hoe dat hij haar zou kunnen helpen. Zelf in de bosjes kruipen om haar te helpen leek hem ook niet verstandig. Misschien geraakte hij dan zelf ook vast te zitten. Milotic zou er ook in kunnen kruipen om haar los te krijgen, maar Soul dacht niet dat het zou lukken. ‘Anders moet je eens proberen om vooruit te kruipen.’ Soul stond ondertussen weer recht en liep om de struik heen om zo de andere kant te kunnen zien. Heel groot leek de struik niet dus dat zou kunnen werken.

Terwijl dat Soul aan de andere kant van het bosje stond te wachten kon hij duidelijk horen hoe ze vooruit bewoog. Kennelijk had ze daar wel succes mee, en ondanks dat het niet snel ging werkte het wel. Geduldig wachten de jongen tot het meisje eruit zou komen. Ondertussen nam hij maar eens de tijd om de omgeving in zich op te nemen. Op dat moment kon hij toch niet echt helpen. 'Lukt het?' vroeg hij uiteindelijk maar even. Het was niet dat hij nu nog veel zou kunnen doen. Ze zat nog dieper in het bosje dus hij kon niet meer bij haar geraken nu. Of ze moest weer terug kruipen maar dan was al de moeiten voor niks geweest.
Het moment dat er een hoofd zichtbaar werd stak Soul zijn hand naar haar uit om haar zo recht te helpen en uit het bosje te helpen. In haar hand kon hij een pokébal zien, maar hij schonk er voor de rest niet zeer veel aandacht aan. ‘Niet teveel kleurscheuren?’ vroeg hij in plaats van te vragen of alles wel met haar ging. Het was niet dat ze in een levensgevaarlijke situatie zat. Tenzij er natuurlijk een gevaarlijke wilde pokémon voorbij zou zijn gekomen. Dan had ze wel problemen kunnen hebben gehad. De pokémon had haar kunnen aanvallen en wie weet hoe ze er toen van af was gekomen.
Soul knipperde enkele keren achter elkaar met zijn ogen om zichzelf weer uit zijn gedachten te schudden. ‘Waarom was je er eigenlijk in gekropen?’ vroeg hij terwijl dat hij nog eens een blik wierp op het bosje. Je kon duidelijk zien waar dat ze eruit was gekomen. Waarschijnlijk kon je aan de andere kant ook zien waar dat ze erin was gekropen.

‘Waarom liep je met een lege pokébal rond?’ vroeg hij droogjes. Tenzij je van plan was om een pokémon te vangen leek het hem overbodig om er met één rond te wandelen. Misschien ze het misschien leuk vond om ernaar te kijken. Zelf liet hij zijn lege pokéballen gewoon in zijn rugzak zitten, dan kon hij ze enkel verliezen als hij zijn rugzak verloor. ‘Je hebt wel geluk dat het geen bal was waar al een pokémon in zat.’ als het een bal was geweest waar een pokémon in zat had ze nog meer pech kunnen hebben gehad. De bal zou dan in geen geval zijn geactiveerd dus de Lebyba was er mee weg kunnen geraken. Ze zou dan haar bal en de pokémon die erin zat kwijt kunnen zijn geweest. Dat zou veel erger zijn dan één pokébal verliezen. Het meisje vertelde ondertussen nog hoe dat het verder allemaal was verlopen. De Lebyba had de bal geactiveerd en was erin opgezogen. Zoals verwacht was die er wel niet blijven inzitten.
‘En toen kwam je vast zitten en moest ik je redder komen spelen.’ maakte hij haar verhaal nog af. Niet dat hij de grootste hulp was geweest, maar ergens had hij haar er wel uit weten te leiden. Als hij er niet was geweest zat ze nu misschien nog steeds vast in die struik omdat ze geen kleerscheuren wou krijgen. Soms begreep Soul meisjes echt niet. Hij was al lang blij als hij er iets of wat deftig bij liep.