[open] No! Give it back

Soul had nooit gedacht dat hij problemen zou krijgen met Skiddo’s. Ze zagen eruit als aardige en vriendelijke wezens die je niks zouden doen. Had hij het daar even mooi mis. Eén van die pokémon had besloten hem gezelschap te houden terwijl de jongen bessen aan het plukken was. Wanneer dat de jongen zich bewust werd van het ongewenste gezelschap was het al te laat. De Skiddo had zijn rugzak te pakken gekregen toen Soul even niet aan het opletten was. Hij had de zak namelijk tegen een boom aangezet. In een laatste poging de pokémon nog tegen te houden strekte hij zijn arm uit met de bedoeling de pokémon vast te nemen. Met de tippen van zijn vingers voelde hij nog net de bruine vacht van de Skiddo, maar de pokémon had hij niet te pakken gekregen. In plaats daarvan viel hij enkel naar voor de grond op doordat hij zijn evenwicht was verloren. Soul kon nog zien hoe dat de Skiddo hem al lachend aankeek en vervolgens met zijn rugzak in zijn bek verder weg liep. Heel ver ging de pokémon niet voor dat die weer bleef stil staan.
Soul probeerde ondertussen zo snel mogelijk weer recht te staan en rende naar de Skiddo toe. De pokémon leek hem te laat op de merken maar door het verschieten van de plotse bewegingen van de jongen gooide hij de tas in de lucht. Het enige wat Soul op dat moment kon doen was toekijken hoe zijn zak de lucht in ging en landen in de boom. ‘Natuurlijk…’ mompelde hij zacht. Zijn blik gleed weer naar de Skiddo die er ook maar bij stond te staan en zat te kijken naar de rugzak en dan naar de persoon. ‘Shoo.’ zei hij uiteindelijk met het bijpassende handgebaar. De pokémon ging gelukkig meteen weg en liet de trainer achter met zijn rugzak probleem. Hoe ging hij dat nu weer aanpakken. Hij kon proberen een lange tak te vinden om de zak er zo uit te duwen. Of door te hopen dat de wind de zak zou doen vallen. Enkel waren dat twee mogelijkheden waarbij hij echt geluk en waarschijnlijk ook geduld moest hebben.
Zijn pokéballen zaten in de zak dus Soul kon ook geen hulp vragen aan hen. Nee, hij zou het helemaal alleen moeten doen. Hij liep maar even een toertje om de boom heen om te zien of hij ergens naar boven kon, en dat kon hij inderdaad. Er waren twee takken. Eén waar hij op kon gaan staan en de andere om zich mee omhoog te trekken. Dat moest wel lukken. Hoopte hij. Soul ging maar meteen te werk en klom de boom in. Het was niet zo heel moeilijk, hij moest zich maar enkele keren oprekken en hij moest zien dat hij op de juiste takken ging staan. Als hij op de verkeerde tak zou gaan staan kon hij wel eens vallen als die tak zou breken.
Eenmaal hij hoog genoeg was bewoog hij zich op handen en knieën verder over één van de dikkere takken. Hij kon zijn rugzak zien handen tussen de bladeren, het ging enkel moeilijk worden om de zak te pakken. Hij wist niet hoe ver hij nog zou kunnen gaan voor de tak te slap werd. Vanaf een moment moest hij dan ook stoppen. Met uitgestoken arm reikte hij naar de rugzak maar hij kon er net niet aan. Hij ging dan nog een klein stukje naar voor en probeerde nogmaals. Deze keer lukten het wel. Hij kon zijn rugzak raken maar niet pakken. Wanneer dat hij de zak had aangeraakt was deze namelijk terug naar beneden gevallen op de grond. Een diepe zucht was het gevolg toen de jongen alles terug op de grond zag liggen. Nu kon hij terug proberen om op de grond te geraken.


Open & ganzenopdracht ^^

Soul was eerst volledig in de boom geklommen om zijn rugzak te pakken, enkel besloot zijn rugzak er vanzelf weer uit te vallen. Hij was ergens dus voor niks erin geklommen, maar in ieder geval had hij zijn rugzak terug. Soort van. De zak lag op de grond dus het enige dat de jongen moest doen was terug uit de boom geraken en dan kon hij weer verder. Zijn blik ving echter een andere pokémon die kwam aan lopen. ‘Dit meen je niet…’ mompelde hij zacht. Als de bruine pokémon ook het geweldige idee had om zijn zak mee te nemen kon hij weer proberen zijn rugzak terug te krijgen. Gelukkig verscheen er niet lang nadien ook een meisje. Vermoedelijk was zij de trainer van de bruine pokémon.
Eerst had het meisje hem nog niet zien zitten, en Soul wou bijna wat zeggen tot de pokémon die erbij was hem opmerkte en het meisje meteen waarschuwde. Meteen keek het meisje naar boven om hem te zien zitten, en in maar een paar tellen schoot ze daar in de lach. Een frons kwam op Soul zijn gezicht. Was het zo grappig dat er iemand in een boom zat? De jongen keek zelfs even om zich heen om er zeker van te zijn dat er misschien wat anders was dat wel grappig was. Jammer genoeg kon hij niks vinden dat grappig kon zijn buiten hijzelf.
Ze vroeg onder het lachen door waarom je in een boom zou klimmen. Het zag er ook naar uit dat ze niet meteen zou gaan stoppen. Soul probeerde ondertussen zijn weg naar beneden terug te vinden. Dit deed hij door aan één van de takken te gaan hangen en zich vervolgens los te laten zodat hij naar beneden viel maar wel op zijn beide voeten landen. ‘Mijn rugzak hing vast.’ besloot hij uit te leggen. ‘Ik had geen keus.’ vervolgde hij nog terwijl dat hij zijn rugzak weer op pakte. Zijn pokéballen besloot hij er maar meteen uit te halen en weer rond zijn riem te binden. Als zijn tas nog eens werd gestolen was hij in ieder geval niet zijn pokémon kwijt.

Nog steeds werd hij niet volledig serieus genomen door het meisje, of waar leek het toch op. ‘Het was niet mijn doen, een Skiddo had het gedaan.’ de pokémon die hij bedoelde was natuurlijk al lang weg. Waarschijnlijk had die zich ergens verstopt of was hij snel bij de mensen uit de buurt gegaan. Het viel hem toen pas op dat er nog iets op het meisje haar hoofd zat. Het had wat weg van een wolk. De pokémon was naar Soul aan het kijken, en het enige wat hij deed was terug kijken, zelfs wanneer dat het meisje dat zich voorstelde als Cynthia wende hij zijn blik niet meteen af. Pas na enkele tellen verbrak hij de blik om naar de bruine pokémon te kijken. ‘Soul, aangenaam.’ stelde hij zichzelf voor.  Hij was nooit de persoon geweest van de vele woorden, dat was vaak aan zijn zinnen te merken. Ze waren meer dan de helft van de tijd kort, al had hij zijn dagen dat hij wel wat mee zei. ‘Wat voor pokémon zijn het?’ vroeg hij, natuurlijk doelend op de twee die Cynthia gezelschap hielden. Soul zelf kwam uit Kanto en de pokémon daar kende hij, maar buiten Kanto waren er zoveel pokémon die hij niet kende en nog nooit gezien had. Soms kon hij niet geloven dat er zoveel verschillende soorten bestonden op de wereld.
Soul trok één wenkbrauw op bij het horen van zijn nieuwe nickname. Het was één die hij nog nooit gehoord had. Cynthia vroeg hem ondertussen of hij een trainer was. ‘Ja.’ zei hij gevolgd door een klein glimlachje die even bleef voordat die weer verdween. ‘Ik heb zelf een Milotic en een Dratini.’ Soul interesseerde zich niet snel in iets, alles werd na een tijd toch alleen maar afgezaagd. Enkel pokémon konden hem keer op keer weer verbazen. Het was onmogelijk om pokémon afgezaagd te vinden omdat er zoveel verschillende soorten waren, die ieders een eigen talent en karakter hadden.

Een zucht kwam meteen uit zijn mond bij het horen van haar reactie. Ze was zo opgewekt, en niet de slimste of ze deed in ieder geval geen moeiten om na te denken. Natuurlijk had hij de Skidde niet toe gelaten om zijn zak te pakken, dat was nooit de bedoeling geweest. Als hij geweten had wat er zou gebeuren had hij de zak ook niet tegen één boom aan gezet. ‘Ik heb het niet toegelaten, het gebeurde gewoon.’ zei Soul schouderophalend. Volgende keer zou hij zeker oppassen wat hij ermee deed zodat dit niet meer zou gebeuren. Het meisje bleef nog steeds opgewekt, waardoor Soul zijn aandacht al snel afdwaalde naar wat anders. Dat anders was de pokémon die ze op haar hoofd had. Kennelijk was het een Cottonee. De drang om de pokémon een por te geven was groot, maar hij deed het maar niet. De wolkachtige vacht zag er gewoon zo zacht uit. Zo knuffelbaar. ‘De Cotto- Cindy ziet er een leuke pokémon uit.’ soms snapte hij niet dat mensen een naam gaven aan hun pokémon. In zijn ogen zag het er wat overbodig uit, maar hij stelde er verder geen vragen over. Als mensen hun pokémon een naam wilde geven moesten ze dat maar doen. Niemand die hen zou tegen houden.
Wanneer ze vroeg of hij van Hoenn kwam schudde hij zijn hoofd. ‘Kanto, ik heb beide pokémon hier gekocht.’ toen dat hij naar Kalos was gekomen had hij nog een starter kunnen gaan halen, maar hij had het niet gedaan. Starters waren niet zo speciaal. Bijna iedere beginnende trainer had er één en daarom wou hij er geen hebben. Soul had liever wat anders, iets dat niet iedereen had. ‘Maar uhm, ben jij een trainer?’ ze wist nu ondertussen al dat hij er één was, maar hij wist het nog steeds niet van haar.

Het meisje leek het nog steeds niet met zijn uitleg eens te zijn, maar Soul besloot zich er niet verder druk over te maken. Hij schudde enkel rustig zijn hoofd vooraleer hij één hand door zijn haar bracht. Sommige mensen waren echt ongelofelijk. ‘Laat maar.’ Hij maakte het er voor zichzelf niet beter op, dus hij kon het maar beter laten voor wat het was. Hij had zijn rugzak terug, en dat was zowat het belangrijkste dat hij nodig had.
De Cottonee bleef zijn aandacht wel trekken, en toen dat hij had gezegd dat ze eruit zag als een leuke pokémon leek Cynthia blij te zijn. Ze bedankte hem er ook voor, maar het was de waarheid. Volgens hem dan toch. Soul was er zeker van dat er genoeg mensen waren die het niet voor de pokémon hadden, maar zo waren er altijd. Je kon niet elke pokémon leuk vinden. Wanneer ze begon over de starters schudde hij zijn hoofd. ‘Bijna iedereen heeft ze.’ wel, er waren genoeg mensen die geen starter hadden, maar de beginnende hadden ze bijna allemaal. Al die kleine kindjes die pas begonnen aan hun reis die eigenlijk veel te jong waren maar zich ouder probeerde te gedragen. Ze dachten allemaal dat ze zo goed waren en blablabla, maar het enige wat ze deden was in de weg lopen. Nee, Soul moest echt totaal niks hebben van kleine kinderen. ‘En je hebt weinig keus.’ er waren per regio maar drie starters en als je pech had stonden ze je alle drie niet aan. De jongen had liever een iets groter aanbond van pokémon.
Cyntia was geen trainer maar een coördinator. Soul moest toegeven dat hij eigenlijk niet veel wist over het zijn van een coördinator en de contest. Het concept klonk vrij vreemd. Je moest ervoor proberen te zorgen dat je pokémon zo’n mooi mogelijk optreden deed. Bijna zoals in een circus. Het klonk op zich vrij simpel, maar waarschijnlijk kwam er wel heel wat bij kijken. ‘Als ik mij niet vergis had ik gehoord dat er ergens wel één zou beginnen ofzo.’ als je zowat overal rond wandelde kwam je heel wat dingen te weten, vooral in de drukkere steden als Lumiose. Mensen praten, en soms waren ze vrij luid waardoor je het wel moest horen. De halve buurt zou het soms horen.

‘Ze zien er wel-‘ even twijfelde hij welk woord hij zou gebruiken om ze te beschrijven. ‘-lief uit.’ Ze hadden zeker wel hun charmes, maar het waren niet de pokémon die dat hij zou kiezen, al zou hij een Oshawott niet afslaan. Dat was misschien de enige starter die Soul wel graag in zijn team wou hebben. Ze legde uit waarom dat ze nog niet meedeed aan een contest en dat was precies dezelfde reden die Soul ook had. Eerst wou er er echt klaar voor zijn. Ze vroeg dan ook of dat hij naar Santalune zou gaan, waarschijnlijk voor de gym die daar gevestigd is.
‘Dat is uiteindelijk het plan.’ hij wou de gym daar heel graag uitdagen en het liefst ook winnen, enkel wist hij niet of hij er wel klaar voor was. Hij had met zijn pokémon niet meteen een voordeel en hij had schrik dat hij zwaar zou afgaan. Voor dat hij de gym dus zou uitdagen wou hij eerst nog wat trainen. Hij wou zekerheid hebben, al zou het hem nu ook wel lukken. ‘Eerst wil ik nog trainen.’ zijn blik gleed even naar de pokéballen. Misschien dat hij voor de zekerheid er eerst nog een derde pokémon bij zou kunnen nemen. Het was dan enkel nog de vraag welke hij erbij zou nemen. Er waren zoveel pokémon dus dat zou een moeilijke keus worden.
‘Misschien moet ik maar eens terug richting Camphier gaan…’ zei hij bedenkelijk. Soul kreeg honger, en wat hij nu bij had in zijn rugzak ging die honger niet stillen. Een warme spaghetti daarin tegen kon wel wonderen doen op dat moment. Ja, een spaghetti ging het worden. Enkel moest hij nog een plek vinden waar dat ze het zouden hebben. Ergens moesten ze het toch wel hebben? ‘Je mag meekomen als je wilt.’

Ze vond een torterra maar niks. Soul kon haar echter nog niet meteen gelijk geven aangezien hij eerst niet wist over welke pokémon ze het had. In ieder geval was het een evolutie van de starters, maar van welke.  Die van Kanto al vast niet en die van Kalos ook niet. Natuurlijk, ze had het over de evolutie van Turtwig. Die was inderdaad niet zo geweldig. ‘Torterra is wel ja…groot.’  de pokémon was inderdaad groot, en voor een coördinator niet meteen de geschikte pokémon. Voor een trainer zou die beter zijn aangezien ze waarschijnlijk wel wat kracht hadden. Of dat vermoede Soul toch, snelheid hadden ze namelijk al helemaal niet. ‘Niet de coördinator pokémon.’  Soul zou er toch wel eens één willen tegenkomen. Ze waren zo groot en de enige reden dat hij er één wilde tegen komen was om er op te klimmen. De pokémon had een hele biotoop op zijn rug. Er groeide letterlijk een boom op zijn rug en er was ook een steen. De eerste vraag was hoe dat die dingen daar kwamen. Het moet toch niet handig zijn om die overal mee naar toe te sleuren? ‘Ik vraag mij af wat die biotoop eigenlijk op zijn rug doet…’  zei hij nadenkend. Met twee vingers ging hij over zijn kin alsof hij een denkbeeldig baardje aanraakte. Nu dat hij er eigenlijk verder over nadacht zag het er best dom uit.
Wanneer dat ze zei dat het begrijpelijk was dat hij niet meteen wou worden verslagen vanaf de eerste gym knikte hij. Nee, dat zou hij echt niet leuk vinden. Misschien zou het er ook voor zorgen dat hij geen zin meer had om het opnieuw te proberen. Of hij zou het nadien nog één of twee keer proberen maar daarna zou hij zich er wel aan beginnen te ergeren. Je kon natuurlijk niet altijd winnen maar het was zeker wel leuk om te winnen. Verliezen daarin tegen kon voor sommige zeer demotiverend werken. Ach ja, als hij de gym ging uitdagen zou alles wel goed gaan. Je moest positief blijven in het leven en positieve gedachten hebben.

Een vragende frons kwam op Soul zijn gezicht. Het landhuis? Hij had wel enkele bouwen voorbij zien komen maar nooit echt aandacht aan besteed. Ze hadden niet echt zijn aandacht weten te trekken. Volgend keer als hij verder ging moest hij toch maar eens nagaan wat er allemaal te vinden was in welke stad. ‘Nee, waar is dat landhuis?’  als het de moeiten waard was om te zien wou hij er zeker wel eens naartoe gaan. Gewoon al om te zien hoe dat het eruit zag.