When life gives you lemons, give them back. +Coraline

Zelf voor nu, het was zowaar herfst, was het nog vrij warm voor dit weer. Zijn blik ging even naar de lucht, het was zowaar te verwachten dat het binnenkort wel ging regenen. Juist ja, warm weer maar tegelijk regen. Een klein zuchtje ontsnapte zijn mond, zijn blik bekeek de omgeving, misschien dat er nog wel iets bijzonders zou zijn dat echt zijn aandacht moest trekken. Op een paar mensen na waren de straten leeg, niet zo heel erg belangrijk of wat dan ook dus. Maar Cyllage City was rustig, hij kon eigenlijk wel eens het Connecting Cave bezoeken, ook wel bekend als de 'Zubat Roost' in de volksmond. Onderweg daarheen liet h Deimos, zijn Houndoom uit diens Poké ball en meteen liep de hond al voor hem uit. Elke keer waneer Nathan een straat insloeg moest het ding snel weer terug rennen, om vervolgens zijn trainer te hebben ingehaald. Dat beest zou het ook echt nooit gaan leren he? Het zou hem niets verbazen als dat zo was. Al snel kwam de grot in zicht, waarna hij zonder enige twijfeling naar binnen stapte. Na het commando van de jongen gehoord te hebben zorgde Deimos voor enig licht met diens vuur. Misschien dat die hordes Zubat die er volgens de mensen zouden zitten wel eens van pas moeten komen, kon de Dark Pokémon eens gaan leren om te vechten tegen meerdere Pokémon tegelijk. Alleen had Nathan op het moment nog weinig van de inwoners van de grot gemerkt, waarschijnlijk zouden deze wel snel genoeg komen. En ja hoor, over de duivel gesproken. Er kwamen al drie, vier, meerdere Zubat als gekken op hem afgevlogen. Neerhalen die hap werd dat dan maar "Inferno en Flamethrower." meerdere vlammen vlogen zowaar door de hele grot, vaker hun doel rakend dan niet en elke keer dat een van die vleermuizen was geraakt stortte deze ten aarde, zwart door het vuur. Alleen hen leek net alsof dat er elke keer een werd neergeschoten, er twee in de plaats voor kwamen. Geweldig, dus niet. Van plan om een andere Pokémon in te zetten was hij voorlopig niet, eerst aanzien hoe dit zou verlopen nog. Voor even stopte het vuurballet, want zo was het gewoon te noemen en zodra de groenharige naar zijn Pokémon keek leek het er voor even op dat deze zich wat begon uit te putten. Voor de zekerheid haalde hij Aella's Poké ball erbij, als het nodig was kon de Vibrava hen snel te hulp gaan schieten.

_{Lalala, grotten.
Veel speciaals was er niet aan, maar als je al erg lang niet meer naar buiten had gemogen vond je alles wel leuk. Vandaar dus ook dat de jonge vrouw opgewekt door het gangenstelsel liep, naast haar haar trouwe compagnon genaamd Mittens en voor haar uit rende een Totodile. Ze geen moment geprobeerd de Pokémon te temmen: hij was perfect zoals hij was. Het enige nadeel was dat hij zelfs beet naar Pokémon die overduidelijk sterker waren, maar dat was wel wat minder geweest… Wellicht had hij teveel energie gehad, wat nu alsnog zo scheen te zijn, en kon hij dit pas benutten toen hij eenmaal in haar bezit was. Pokémon werden weggedaan voor een reden; maar een starter was en bleef een starter. Dus had ze het er destijds maar op gewaagd.
 
Een vrucht van haar geduldige en losse aanpak was te zien wanneer de blauwe Pokémon bleef stilstaan en naar iets keek – in plaats van erop af te rennen en het gelijk te proberen te bijten. Met een tevreden glimlach op haar gelaat ging ze naast hem staan. ‘Goed zo,’ beloonde ze hem met waarna ze zijn blik volgde.
Vuur was het eerste wat ze registreerde, wanneer haar ogen afdwaalden naar een silhouet en uiteindelijk ook de Pokémon. Mooi exemplaar en ze was geen pyromaan – nee verre van – maar wist wel dat die vlammen die uit diens bek werkelijk prachtig waren. Rustig stapte ze op hem af, liet haar Pokémon wachtten op de plek waar ze stonden – een paar ruime meters ervandaan. ‘Goede dag,’ bracht ze met een licht opgeheven stem uit om boven al het geluid te komen, ‘Lukt ‘t?’}

Hij zat te twijfelen, zou een enkele Heat Wave of twee alle Zubats gaan uitschakelen? Nathan hoopte het maar, gezien de vleermuizen hem toch echt wel begonnen te irriteren. "Heat Wave." de jonge vrouw die op hem afkwam merkte de jongen in de eerste instantie niet eens. De hitte van de Heat Wave vulde al snel de grot, liet de tempratuur stijgen tot bijns ondraagbaar heet. Niet echt een slimme keuze was dat van hem geweest, gezien het feit dat hij zich in een grot bevond en dit dus zeg maar te verwachten viel. Pas bij het horen van een stem die hem begroette met een goede dag, later vroeg of het lukte merkte Nathan het pas. Ja, ook lekker snel was dat geweest, dus niet he. Niet geheel verwacht dat dit persoon zeker een kop kleiner was had hij het niet in gedachten genomen om zijn blik wat nasr beneden te werpen, al was dat toch nidt zo raar meer voor hem. Groter zijn dan sommige mensen. Na een blik te hebben geworpen op de halfdode mislukte vleermuizen die op de grond lagen knikte hij kort "Ja het lukt prima." net de eerste horde Zubat gehad en hij wou alweer weg. Geen wodner dat deze plek echt de 'zubat roost' werd genoemd, het was er vreselijk.

_{De eigenaar van de Pokémon was niet bijster interessant, maar als ze zich enkel op de hond ging richtten dan viel het ook weer zo op dus moest ze de jongen wel aandacht geven. Ze was wel sociaal, maar was meer geneigd om vrienden te worden met mensen die haar iets te bieden hadden. Cora was nou eenmaal een persoon die enkel uit was op eigen gewin, gekneed door een foutieve omgeving en daardoor waren dit soort gewoontes ontstaan.
Liegen had ze moeten leren, maar ze bleek een talent te hebben voor acteren. Zo was haar houding nu ook een hele leugen; leek enkel interesse te hebben in de jongen. Een bescheiden glimlach rond haar lippen, haar rode kijkers op hem gericht en vrijwel helemaal naar hem toegedraaid. Ze had zich iets voorover gebogen, omdat ze vanachteren kwam (lol dat klinkt fout), en wilde een soort van om hem heen draaien zodat ze alvast een poging kon doen tot oogcontact.
 
De eigenaar bleek echter een grote buzzkill gezien ‘alles wel prima ging’ en hij niet eens het fatsoen had om haar aan te kijken. Ze mocht zelf dan niet met een zilveren lepel in d’r mond zijn opgevoed, ze had wel manieren en deze persoon had ze overduidelijk niet. Wat een boerepummel zeg.
‘Weet je het zeker?’ besloot ze te vragen, wetende dat het irritant moest zijn. Niemand hield ervan als iemand door bleef vragen als je ergens mee bezig was. ‘Geloof ik begint hij moe te worden.’ Eindelijk richtte ze haar blik op de Pokémon, leek bezorgd om deze te zijn, waarna ze weer naar de jongen keek. ‘Wegrennen is wel voor watjes.’ Tijdens het uitspreken van die zin waren haar mondhoeken even wat meer omhoog gekruld en haar blik daagde hem haast uit. Het maakte niet uit of hij het had gezien, hij had het overduidelijk wel moeten voelen.
De jonge vrouw rechtte haar rug, keek over haar schouder naar haar Pokémon die daar allebei afwachtend stonden. Ze hadden beiden geen last van de hitte en zelf had de Grunt er ook niet veel last van – ze had wel in benauwdere situaties gezeten.}

Gezien de gehele horde van Zubat nu pas weg was, in andere woorden half vermoord, kon Nathan nu pas de onbekende aankijken en zijn aandacht dus ergens anders opplaatsen. Het was een vrij klein meisje, geen idee hoe oud ze kon zijn, met roze haar en diezelfde kleur ogen, al waren de laatse ietjes donkerder als hij het goed kon zien. Haar vraag of hij het zeker wist was wel wat irritant, maar reageerde daar niet eens op. Er werd nog gesproken dat het eeop leek dat Deimos moe begon te worden en dat wegrennen voor watjes was, bleef ze dingen zeggen die hij al wist of wat? "Dat weet ik." sprak hij, over beide dingen die werden gezegd. Maar gezien de mogelijke Zubats er voorlopig niet waten zou de hond tijd heben om even te kunnen uitrusten. Van plan om van wat wilde Pokémon weg te rennen was hij niet, dus dat soort dingen waren ook onnodig om te zeggen wat hem betreft. De grijns op haar gezicht had Nathan toch wel overduidelijk gezien, het zou hem niets verbazen als daar wat achter zat.

_{Jep, de trainer in kwestie was echt saai. Het was een typisch geval van o zo stoer persoon die alles wist; niet haar type mens dus. Het was niet zo dat ze ervan hield om mensen te manipuleren, slimme mensen waren net zo goed welkom in haar wereld – maar mensen die zichzelf leuk vonden of stoer over wilden komen… Daar kreeg ze gewoon kots-neigingen van. Bah.
En toch keek ze met een suikerspin zoete, zoals de kleur van haar haren, naar de ander. Hij had besloten zich naar haar toe te draaien, alsof hij haar eindelijk waardig achtte van zijn aanwezigheid of zo. Ew, ew, ew. Ze was het wel gewend dat anderen groter waren en zelfs mensen die een houding hadden waarvan afstraalde dat ze zich beter voelden dan haar wist ze op dat vlak straal te negeren. De jongen voor haar leek dit echter alsnog niet zo te hebben, maar hij had wel een soort air om zich heen die ze alsnog niet kon harden.
 
Een echte reactie kon ze niet geven op hem, omdat hij zo saai was. Bleh.
Dus besloot ze maar het heft in eigen handen te nemen en hief ze haar handen op en klapte er tweemaal luid in – wetende dat dit de Zubats zou lokken. ‘Nou, zullen we kijken hoelang dat ‘ie het volhoudt?’ grijnsde ze vrolijk, hoorde de Pokémon alweer dichterbij komen. De ander had aangegeven dat wegrennen inderdaad voor mietjes was, dus moest hij nu wel blijven staan en vechten met zijn Houndoom. Hij was degene die zich moest bewijzen op het moment, zij niet. O nee, zij was gewoon een simpele voorbijganger.}

Hij vernauwde zijn ogen wat toen ze even in haar handen klapte, ze wou echt graag dat er meer Pokémon kwamen he? Het leek er namelijk wel op, geweldig. Kijken hoelang Deimos het kon volhouden? Prima, dat zou niet al te moeilijk worden. En trouwens, ze hadden ook altijd nog mega evolutie, iets dat de ander vast en zeker niet wist dus daar kon hij nog eens mooi gebruik van gaan maken ook. "Prima, voor hoelang denk je?" de weinige emotie die in zijn stem klonk liet het nogal moeilijk klinken alsof hij iets achterhaalde. Het was immers hoe hij meestal was, niet altijd veel laten merken en zo wel dan was dat duidelijk te zien. De roepen, of hoe ze ook genoemd konden worden van de Zubats waren al duidelijk te horen, tijd voor horde twee was dat maar. "Val ze aan." in andere woorden 'wees vrij met welke aanvallen je gebruikt, dood ze in welk geval.' Niet zo een heel erg moeilijk bevel was dat. Er waren kleine elektische vonkjes te zien bij de bek van de Houndoom, welke zich klaar leek te maken om op de eerste de beste vleermuis te roosteren met een Thunder Fang. Ja hoor, daar kwamen ze al non-stp achter elkaar. Het was niet raar om te zien hoe er eentje wegvloog omdat die was geraakt met een Iron Tail, meerdere zwartgeblakerd door een Flamethrower en sommigen geraakt door een Dark Pulse. Dit ging wel wat beter dan eerst, dat viel hem zeker op.

_{De ander was niet alleen saai, hij was ook nog eens dom. Kende hij geen basiskennis als het op mensen aankwam? Blijkbaar niet, misschien had hij wel een o zo tragische jeugd gehad en was hij helemaal scared and shit – niet haar probleem. Het was zijn probleem dat hij daarom fouten maakte: de manier waarop hij reageerde gaf juist weg dat er iets niet in de haak zat. Mensen reageerden nou eenmaal op bepaalde manieren en op het moment was het vreemd dat hij haar uitdaging enigszins aanging terwijl het eerder had geleken alsof hij totaal geen interesse in haar aanwezigheid had gehad. Hij had haar liever weggehad zodat hijzelf ook weg kon gaan.
Dan was het ook nog de feit dat zijn intonatie en lack aan emoties ook wat weggaf: er was een verschil tussen emotieloos en ongeïnteresseerd. Daarbij was het altijd een dead giveaway als iemand emotieloos probeerde te doen; mensen zaten bomvol met emoties, hoeveel sommigen dat ook mochten ontkennen. ‘Hoor ik daar een weddenschap?’ besloot ze er toch maar op te reageren, kijk: dat was nou niet verdacht. Een natuurlijke reactie.
 
Blij klapte ze verder in haar handen met een glimlach toen ze toekeek hoe de Houndoom de Zubats aanviel, wist dondersgoed dat ze hiermee alleen nog maar meer lokte. Het was echter niet écht nodig, omdat de hond zelf al genoeg geluid maakte met zijn aanval om duizenden hordes te lokken in zijn uppie. Nou, had ze hem misschien ook nog eens wat geleerd: hoe je stil moet zijn.
Haar tactiek was echter niet zo simpel in de vorm van: put de Pokémon uit en steel hem. Iemand met zo’n Pokémon moest er meer hebben en ondanks dat ze haar eigen Pokémon al wat meer getraind had wist ze dat ze ze op het moment meer als tools kon gebruiken dan dat ze echt een gevecht aan zou kunnen.
‘Hij is erg sterk!’ complimenteerde ze de Houndoom en zijn trainer, ‘Heb je hem al lang?’ Small talk was altijd belangrijk.}

Het was ergens een apart geval, werd het Nathan gevraagd. Waarschijnlijk dat het gewoon aan hem lag, maar nog had hij ergens het gevoel dat er iets niet aan de haak was. Misschien mocht hij ook wel zo overkomen, maar dat maakte hem even weinig uit op dit moment. Hij had voor even niet meer naar het persoon gekeken, vooral omdat hij toch wel even zijn aandacht bij het gevecht miet houden. Voor iets dat hij nog weinig had gedaan, leek Deimos het extreem goed te doen voor op dit moment. Iets dat wel zeker mooi was. Hij keek de rozeharige aan vanuit zijn ooghoek aan bij het horen van haar vraag, waarna er een zweem van een glimlach was ontstaan op zijn gezicht. "Ja, dat hoor je goed." hé, hij moest toch nog verder iets doen dan opletten hoe het met de hond verging? Maar met hoe het er nu uitzag leek het er niet bepaald op dat Nathan zich zorgen hoefde te gaan maken. Al had de groenharige zijn aandacht op het gevecht met vele slachtoffers gericht, keek hij haar weer aan bij de vraag hoe lang hij de Dark Pokémon had en of deze sterk was. Ja, wist hij veel hoe lang hij Deimos nou precies had. "Hij is level 60, heb hem wel al iets van een mand of drie." het was maar gewoon even een gok geweest, maar heel ver zou Nathan er niet vanaf moeten zitten met deze gok van hem.

<sub>De ander werkte, ondanks dat hij nogal dul was, wel goed mee. Hij speelde in op haar woorden, maar ze had ook niet anders verwacht: dat soort mensen hebben gewoon bepaalde, voorspelbare reacties. 'Oh,' kwam er over haar lippen terwijl haar mondhoeken zich wat verder omhoog krulden en haar ogen ietsjes vernauwde, 'Waar wedden we dan om?' Haar blik dwaalde af naar de Houndoom. 'Om hem?' Vanuit haar ooghoeken peilde ze de reactie van de groenharige jongen waarna ze zachtjes grinnikte, bedekte haar mond een beetje met een van haar handen. 'Nee, dat zou absurd zijn.' Maar dat was haar hele wereldje eigenlijk wel en eigenlijk had ze het ook gemeend, maar ze wist dat ze het niet moest pushen. Slow and steady wins the race - haar geduld zou wel beloond worden.
Er werd iets gezegd over levels en de tijd waarin het was gedaan. Persoonlijk hield ze zich hier niet zo bijster veel mee bezig, voornamelijk omdat ze haar eigen methodes had om haar doelen te bereiken en meestal was dat niet doormiddel van brute kracht van Pokemon (ze zou zelfs nog eerder haar eigen brute kracht gebruiken dan die van een Pokemon). 'Zo, dat is niet niks. Dat heb je snel voor elkaar gekregen,' complimenteerde ze hem ongemeend - maar natuurlijk klonk het weer alsof ze uitermate geïnteresseerd was, 'Maar ik neem aan dat je het niet op deze manier hebt gedaan, Zubats zorgen nou niet echt voor super veel ervaring - of zie ik dat verkeerd?'

OOC; En nu haat ik het dat dingen schuin gedrukt maken zoveel werk is op mijn tablet ;v;
Sorry.</sub>

Ze konden om geld of wat dan ook gaan wedden, maar zodra het klonk of ze voor Deimos wou wedden verhardde de blik in zijn ogen meteen. Zelf als klonk er later dat het absurd was, wou hij het nog niet helemaal geloven dat ze dat echt meende. "Nooit." klonk zijn stem, nog redelijk strak. Ineens werd en een Flamethrower vlak langs het meisje geschoten, waarbij het hem pas later op was gevallen dat er blijkbaar een Zubat had gevlogen. Was iemand toch bijna verbrand geweest, niet zijn zorgen waren dat. Het was van een onderwerp van een weddenschap verlopen naar hoe snel het hem was gelukt met Deimos trainen, nou, het was niet bepaald snel verlopen hoor. Het had veel sneller gekund. Wat het was, tja, moeilijk te zeggen. Het was apart dat iemand zo vreselijk geïntreseerd was in de Pokémon, ze waren niet eens zeldzaam, makkelijk te vangen in het wild namelijk. De plotselingen intresse in de hond maakte hem wat achterdochtig. "Training voor tegen hordes." antwoorde hij, wat meer kortaf. Maar tja, wat was er beter voor training tegen hordes dan Zubats? Die dingen kwamen in zeker hordes van twintig, meer zelfs voor.

_{De jongen was niet echt spraakzaam, de antwoorden die hij gaf vielen weliswaar onder de categorie die ze het liefst wilde horen - maar veel kon ze er echt niet mee. Hij gaf wel een serieus antwoord op haar absurde opmerking, iets wat aangaf dat hij achterdochtig moest beginnen te worden. Langzaam draaide ze haar gezicht terwijl ze knipperde, keek naar de ander zonder enige diepgaande emotie voor een tel. Dezelfde tel waarin een paar vlammen langs haar gezicht gingen, ze de warmte kon voelen op de ene helft van haar gelaat.
Schrok ze ervan? Nee. Maakte het haar bang? Nee.
Back in the day had ze ook wel met vuur Pokemon gevochten en vuur kwam daarbij kijken. Het was echt niet de eerste keer dat er vlammen langs haar waren gevlogen, eveneens als andere aanvallen. Quasi onschuldig keek ze naar de ander, liet een emotie weer haar expressie overnemen: 'Hij is wel nog niet zo goed in mikken, nu snap ik waarom je op vliegende doelwitten oefent!' Haar mondhoeken krulden echter even naar beneden en ietwat fel keek ze naar hem: 'Want hij had eigenlijk mij moeten raken.' Haar intonatie was lager - maar zodra die woorden over haar lippen waren gekomen had ze weer een stralende glimlach rond haar lippen. 'Dat scheelde niet veel!'
Haar blik dwaalde weer af naar de Houndoom. Training tegen hordes... Zelf zag ze het nut daar niet van in. Een trainer kon niet meer dan zes Pokemon hebben, want dat was de wet, dus waarom zou je dan toch willen leren om te vechten tegen meer dan twintig wilde Pokemon? 'Waarvoor ga je deze ervaring dan gebruiken? Of is het enkel grinden voor de lol?' Misschien haalde hij wel vermaak uit het laten verschroeien van Zubats, wist zij veel.}

Rustig keek de groenharige de ander aan waarom deze leek te verklaren dat hij tegen vliegende Pokémon vocht, ehm, nee. Dat was niet de reden. Ineens werd er wat fel naar hem gekeken waarna ze sprak dat Deimos eigenlijk haar had moeten raken, vroeg ze daar om of dat de rozeharige dat? "Nee, achter je was een Zubat." was achter haar ja, welke nu zwartgeblakerd op de grond lag. Waarvoor hij, of eerder de hond, deze ervaring voor ging gebruiken? Oh, simpel. "Het zou soms zomaar voor kunnen komen dat er meerdere trainers of andere mensen tegen te willen vechten, dan is dat wel handig." in zijn geval vielen die 'andere mensen' dan onder de politie, oh wat een joy. Ugh.