Come back here! [OPEN]

Een onoplettend moment. Een onoplettend moment had het hem gekost om zijn Poké Ball’s, zijn map, zijn kleding en alles kwijt te raken dat hij bij zich had. Zijn geld, zijn ID, alles was weg. Maar niet voor lang. Want Athan zat de gasten nog steeds op de hielen. Het waren drie jongens geweest rond de leeftijd van vijftien of zestien. Athan was ze vanuit Camphrier Town gevolgd. De jongens hadden zich proberen te verbergen in het hoge gras dat zich aan weerszijden van de route bevond waar hij nu was, maar Athan had hun makkelijk kunnen vinden. Zo snugger waren ze nu ook weer niet. Ze maakten veel lawaai en letten niet bepaald op hun ademhaling waardoor Athan ze makkelijk had kunnen vinden. Zijn amber tot goudkleurige ogen keken woedend voor zich uit terwijl hij uit het hoge gras renden. De gasten renden naar Parfum Palace toe, maar Athan was niet snel genoeg om hun tegen te houden. Hij gromde gefrustreerd toen de man voor de poort hem tegenhield om een geldbedrag te vragen. Zo kalm mogelijk deed hij net alsof hij wegging. De poort sloot zich weer, maar niet voor lang. Athan zag zijn kans schoon toen hij een grote jongen voorbij zag komen en liep dicht achter de jongen aan naar binnen. Hij grijnsde toen de man voor de poort hem niet had opgemerkt en rende vervolgens verder. Zijn mond viel open toen hij naar de grote kamers keek. Er waren veel kamers en hij had geen idee waar de jongens waren. Hij besloot dus maar om gewoon een kant op te rennen en dan zou hij wel zien waar hij uit zou komen. Hij rende dus haastig langs alle kamers en opende zo nu en dan de deur. Hij meende een deur haastig dicht te horen vallen en rende naar de deur, opende deze en vloog naar binnen. Hij kon niet meer afremmen en botste tegen de persoon die zich midden in de kamer bevond op, struikelde en belandde, met die persoon onder zich, op het bed dat daar stond. Great!

De klap was zacht voor hem, maar hij wist niet hoe het voor de jongen zou voelen. Zijn elleboog leunde naast het hoofd van de jongen en zijn hand steunde voor even op de jongen zijn borstkas. Deze haalde hij meteen weg bij de opmerking van de jongen. Hij zette zijn handen nu beiden naast het hoofd van de jongen en duwde zich met een harde duw van hem af. Op zijn wangen waren blosjes verschenen, maar deze waren uit schaamte gekomen. Nog nooit was hem zoiets als dit overkomen en hij kon zeggen dat het echt ongemakkelijk aanvoelde. Hij wreef over zijn achterhoofd en zijn amberkleurige tot goudkleurige ogen keken de jongen nijdig aan. ‘I’m not interested as well, thank you very much,’ mompelde hij terug. Hij ijsbeerde door de kamer terwijl hij nadacht. Waar konden die jongens naartoe zijn gegaan? Als hij niet opschoot, was hij echt alles kwijt. Het ergste vond hij dat ze Scyth, Star en Blaze nu ook hadden. Hij draaide zijn hoofd naar de jongen. ‘Heb je toevallig drie kerels voorbij zien komen? Ze waren allemaal rond de vijftien jaar. Een van hun had lang blond haar, een van hun had donker haar en eentje had ros haar. En droeg één van hun een rugzak?’ Het was een kleine kans dat de jongen ze had gezien, maar hij kon altijd vragen, toch? Bovendien zou hij het zichzelf nooit meer vergeten als hij zijn Pokémon nooit meer terugzag dankzij deze vreselijke fout. Zijn Pokémon betekenden alles voor hem en hij ging zijn band niet kapot laten maken door drie van die rotjochies. ‘Ze hebben mijn spullen gestolen. Alles is kwijt,’ verduidelijkte hij aan de jongen. Alsof het al niet duidelijk genoeg was dat het om zijn spullen ging, dacht hij schamper. De jongen kwam maar beter met iets goeds en ging zijn tijd beter niet verspillen, anders was Athan lang nog niet klaar met hem.

Het duurde allemaal veel te lang naar zijn idee. De jongen had niet zo snel een reactie gegeven als dat hij had gehoopt, maar misschien verwachtte hij ook te veel. Hij had gedacht dat de jongen meteen een richting op zou wijzen en dat hij hem dan kon droppen. Dan zou hij wel zelf achter de daders aangaan. Als er iemand met hem meeging, werd hij alleen maar meer en meer opgehouden. Hij kreunde inwendig toen de jongen overeind sprong. ‘Ja, alles,’ zei hij, geen nadruk leggend op dat laatste woordje omdat hij nu wel dacht dat de jongen onderhand door moest hebben dat hij echt alles kwijt was. Als Scyth uit haar Poké Ball zou breken, zouden die jongens nog niet jarig zijn. Scyth was echter heel gehoorzaam aangelegd en zou nooit zomaar uit haar Poké Ball breken, ook al had ze genoeg wilskracht om dat wel te doen. Ze dacht waarschijnlijk dat ze nog steeds bij Athan was en had vast geen idee van wat er allemaal gebeurde. Een Pokémon werd zich pas bewust van een bepaalde situatie als je hem of haar uit zijn of haar Poké Ball liet gaan. ‘Ja, dat zat ik ook te denken, ‘zei hij geïrriteerd. De jongen deed net alsof hij hier zijn tijd expres stond te verdoen. Zonder echt aandacht te schenken aan de roodharige jongeman begon hij al te lopen. Hij liep het hoekje om en ging naar rechts. Hij begreep niet meteen waarom hij de instructies van deze kerel volgde, maar hij nam aan dat hij niet voor alles een logica moest zoeken. Hij hoopte gewoon dat de kerel gelijk had en dat ze de gasten snel genoeg zouden vinden. ‘Dit is hopeloos,’ bracht hij gefrustreerd uit. ‘Er zijn hier ik weet niet hoe veel kamers en…’ Hij schrok op toen hij iets hoorde vallen en draaide zich om. Daar! Die rode pet! Hij herkende het uit duizenden. Hij stootte de jongen tegen zijn schouder aan. ‘Daar!’ riep hij terwijl hij zelf al de achtervolging inzette. Ze zouden echt iets meemaken als hij hun te pakken kreeg!