The Broken Kingdom

August had zijn blik strak naar voren gericht. Hij had zojuist de Chamber of Emptiness betreden. Hij was nog nooit in deze toren geweest, het was ook niet zijn doel geweest om er heen te gaan. Verhalen hadden zijn oren bereken over een toren te midden van het Santalune Forest. Omgeven door mist en duisternis, een mysterieus gebouw wat bij veel mensen vragen opriep. August was gaan dwalen in het bos, wie weet zou hij die toren wel tegenkomen zodat hij het met eigen ogen kon zien. Wie weet zou hij wel een geschikte trainer vinden om tegen te vechten. Wie weet zou hij zijn gedachten wel goed op een rijtje kunnen krijgen door de rust die de natuur met zich meebracht. Het was een tocht zonder vast doel, maar die meerdere uitkomsten zou kunnen hebben. De dagen werden kouder en donkerder, een teken dat de herfst en daarbij ook de winter steeds meer naderde. Het was koud in het bos, de bomen hielden het weinige zonlicht weg waardoor het op de grond aardig onaangenaam kon zijn, zoals nu. De adem die de roodharige uitblies vormde dan ook condenswolkjes die opgingen in de lucht. Zijn aandacht was daar dan ook op gevestigd. Zo nu en dan blies August expres een paar extra wolkjes uit en kwam er een jongensachtige grimas op zijn gezicht te staan. De takjes knapten onder zijn leren laarzen, die hij voor de verandering had aangetrokken omdat die met een tocht in de bossen wat comfortabeler zaten dan simpele gympen. Ook waren ze een stuk warmer, wat ook wel aangenaam was. Hij had een donkerblauwe spijkerbroek aan, een leren riem waaraan zijn pokéballs hingen daaraan bevestigd, een rugzak half over zijn schouder geslagen en zijn zwarte winterjas tot bovenaan dicht geritst. Voor de verandering had hij dus niet zijn leren jack aan, die zat opgevouwen onderin zijn rugzak. August voelde plots dat de lucht nog wat kouder werd. Mist begon langzaam tussen de bomen op te duiken, een ijzig gevoel overviel hem. Hij kneep zijn ogen wat samen en tuurde tussen de bomen door, het leek wel alsof hij iets zag bewegen. Iets schoot achter hem langs, hij draaide zich razendsnel om en struikelde bijna. Niks. Achterdochtig keek hij om zich heen, er was niks vreemds te zien hier. Behalve dan dat hij zich ongemakkelijk voelde, het was moeilijk te beschrijven, maar het leek alsof er iemand vanuit het bos naar hem tuurde. Alsof iemand hem in de gaten hield, iemand die hem straks nog aangenaam zou kunnen verrassen. Langzaam kwam hij weer in beweging, de mist was dikker geworden en hij zag niks meer. Nog altijd had hij het gevoel alsof iets naar hem loerde, maar negeerde het voor nu. August ploeterde door totdat er plotseling een grote, oude toren voor hem oprees uit de mist. Alsof het plots ontstaan was voor zijn neus, want hij had het pas opgemerkt toen de punten van zijn laarzen tegen de stenen aantikten. Verbaasd legde hij zijn hand op de koude stenen, ze voelden kil aan. De jongen liep met een langzame tred om te toren heen, totdat hij bij de ingang kwam. Voorzichtig stapte hij naar binnen, het was pikkedonker in de toren. Voorzichtig schuifelde hij verder, als hij Epona nu nog had gehad was het een stuk makkelijker geweest. Tak bij haar manen en hij had een fakkel. Hij beet zijn tanden op elkaar en tastte langs de donkere wand van de toren. Stukje bij beetje kwam hij steeds verder naar binnen. Zijn voeten stootte tegen een traptrede aan, er was dus een trap omhoog hier. Voorzichtig plaatste hij zijn voet dwars op de stenen trede, zodat hij voetje voor voetje steeds verder omhoog ging. Maar toen stond hij stil. Verstijft bleef hij staan waar hij stond. Een zacht gegrom steeg op uit de duisternis. August hield zijn adem in en sperde zijn groene ogen open, proberend om iets te kunnen zien. Pootstappen klonken over de treden, een rochelende ademhaling klonk een meter van hem vandaan. Plots schoot er een vuurstraal vlak boven zijn hoofd langs. Hij dook in elkaar en wist nog net zijn voeten op de treden te houden, anders was hij achterover naar beneden gerold. Één voor één gingen echter de oude fakkels aan die langs de wand van de rondcirkelende trap hing. Verbaasd keek hij op, om een machtig uitziende pokémon te mogen aanschouwen die een paar treden hoger dan hem stond. Hij herkende het beest als een Pyroar, uit de sprookjes die hem waren verteld als kind. Het beest zag er zo trots uit, zo krachtig, zo dapper. Een vage glimlach kwam rond zijn lippen te liggen en langzaam kwam hij overeind. De grote, mannelijke Pyroar keek met zijn scherpe blik op hem neer. "Dus jij was het die mij volgde?" vroeg August voorzichtig. Het grote beest knikte een keer waarbij zijn manen heen en weer bewogen. Plots schoot er iets langs hem, streek als een stil gedag langs zijn been. Hij huiverde en drukte zijn rug tegen de muur aan. Alsof ze een slang was dook een prachtige, vrouwelijke Pyroar naast de mannelijke op. Ze had hem begroet in de snelheid, maar stond nu naast haar partner op de trede. Hoeveel van die wezens zouden er nog meer in deze toren aanwezig zijn? Waarschijnlijk zaten ze overal verstopt, waren ze in de omgeving van de toren aan het jagen of wist hij veel wat ze deden. August deed een stapje omhoog om de twee wat beter te bekijken, hij snapte niet goed wat ze van hem wilde. Maar de ogen van de mannelijke Pyroar schoten opeens naar beneden, lager dan August. Een luide grauw kwam uit zijn keel opzetten en hij sprong een aantal treden naar beneden, iets lager dan August neerkomend. Het vrouwtje bleef twijfelend hogerop staan, net zoals August tussen de twee in. Een felle zaklamp en zware stemmen van mannen klonken beneden. Ze werden gericht op August, de mannelijke Pyroar en uiteindelijk ook het vrouwtje. "Daar zijn ze!" riep één van de mannen terwijl ze omhoog kwamen zetten. August snapte het niet meer, maar in de ogen van de vrouwelijke Pyroar was duidelijk angst te zien. De mannelijke wierp een blik ophoog, stapte op dezelfde trede als August en gaf hem een kort duwtje tegen zijn knieholte. De roodharige zette het op een lopen en volgde de vrouwelijke Pyroar hogerop. Het mannetje bleef vlak achter hem, zo nu en dan grommend naar de mannen die achter hem aan kwamen zetten. August greep naar zijn riem, pakte de pokéball van Sirius en liet hem eruit. De Lucario keek verbaasd, maar binnen een seconde had hij de situatie door en vuurde hij een Dragon Pulse af naar beneden. De mannelijke Pyroar schoot een krachtige Ember naar beneden. Het vrouwtje dook weg achter een muurtje toen ze op de volgende verdieping waren, August volgde haar en liet zich naast haar op de grond zakken. Hij draaide zijn hoofd en voelde haar warme ademhaling in zijn nek, haar ogen waren angstig. Op datzelfde moment dook Sirius naast hem in elkaar. De vrouwelijke Pyroar keek hem met dezelfde angstige blik aan, maakte een zacht jammerend geluidje en kneep haar oogjes dicht. Sirius richtte zich tot zijn meester, waarbij hij de bekende stem in zijn hoofd voelde. "Ze kennen deze mannen, ze komen hier voor haar. Ze zijn slecht." De mannelijke Pyroar brulde een keer woest. August schoot overeind en stapte achter het muurtje vandaan. Het waren vier mannen met elk een zaklamp in hun hand. Sirius volgde hem op de voet en stelde zich beschermend op naast de mannelijke Pyroar. Het was een oneerlijk gevecht. Vier tegen twee. Daarom besloot August om nog wat extra hulp van zijn kant neer te zetten. Zijn Skorupi en Feraligatr verschenen nu ook op het veld. De mannelijke Pyroar leek verbaasd te zijn door de hulp, maar richtte zich weer tot de tegenstanders die nu hun pokémon naar voren stuurde. Een Garchomp, Liepard, Haunter en Florges. Het gevecht begon, aanvallen vlogen hem om te oren en de één na de ander raakte of miste. Zijn Feraligatr en de Garchomp kwamen in een gevecht van lijf tot lijf. De één drukte de ander telkens tegen de muur aan, wie de sterkste was verschilde per seconde. De Pyroar had besloten om de Florges eens goed te frituren. Zijn Lucario stond oog in oog met de Liepard en zijn kleine Skorupi tegen de Haunter. "Kom op Arthur!" schreeuwde August toen hij zag dat het spook bezig was hem te intimideren omdat hijzelf groter was. De kleine schorpioen keek om naar zijn trainer en knikte een keer, waarna hij zelfverzekerd naar de tegenstander keek. Plotseling begon de kleine schorpioen te groeien, hij werd wit en schoot de hoogte in. Een blije schreeuw verliet de mond van August toen hij zag dat het kleine evolueerde in een Drapion. "Night Slash!" riep August vol goede moed. Het gevecht ging weer verder. Zijn Lucario zakte uitgeput in elkaar, net zoals de Liepard. Beide werden teruggekeerd, hun gevecht was geëindigd in een gelijk spel. Zijn Feraligatr werd uitgeschakeld en moest ook teruggekeerd worden. De wilde Pyroar won het van de Florges maar was duidelijk uitgeput. Ook zijn Drapion won het van de Haunter. Nu stonden er dus nog maar vier zwaar uitgeputte pokémon in het veld. Maar een nieuwe manier werd erbij gehaald. Een net werd hun kant op geschoten door het groepje Team Rocket grunts, dat waren ze immers, had hij gemerkt. Het ging regelrecht op de uitgeputte Pyroar af. Maar voordat deze hem raakte was de vrouwelijke Pyroar plots op het toneel. Ze sprong ervoor zodat het met stroom geladen net haar raakte. Angst was te zien in haar ogen toen het net haar schokken gaf en ze met een dreun op de grond kwam. August schreeuwde in de duisternis, deed een stap naar voren en voelde hoe zijn hand een schrok kreeg door het aanraken van het net. De Pyroar brulde woest en stond op het punt de mannen aan te vallen. Maar een soort poeder werd verspreid in de lucht, ze hadden een slaapgas gespoten. August voelde zich moe worden en zakte in elkaar, net zoals de mannelijke Pyroar en zijn Drapion..
Toen hij wakker werd was hij omgeven door de duisternis. August knipperde met zijn ogen en voelde nu pas dat zijn armen achter zijn rug gebonden waren. Hij voelde een pijnlijke steek in zijn hoofd toen hij overeind kwam. Het was bijna te donker om iets goed te kunnen zien, maar één van de na smeulende fakkels iets bij hem vandaan op de grond toonde nog een beetje licht. Iets verderop lag de Pyroar in elkaar gedoken, ook zijn Drapion lag uitgestrekt op de grond. Met een beetje moeite wist hij zijn zakmes te pakken te krijgen. Hij hield het tussen zijn tanden, liet het op de grond vallen en wist het met zijn vingers te pakken te krijgen. Hij klapte het open en sneed voorzichtig zijn touw door. Meteen hierna sprong hij overeind en rende hij naar zijn Drapion toe, die was knock out. Hij liet de pokémon terugkeren en klikte hem haastig aan zijn riem, checkte of ze niemand van zijn pokémon hadden meegenomen en voelde opgelucht dat dat inderdaad niet het geval was. Nu zette hij zijn aandacht op de mannelijke Pyroar. Hij was gewond en uitgeput, lag nog altijd was in een roes op de grond. August zakte naast hem neer en strekte zijn arm uit, om het beest zacht over zijn kop te aaien. "Je hebt hulp nodig," zei de jongen zacht en voelde hoe de spieren van de Pyroar zich kort aanspande en zich daarna weer ontspande. "Laat mij je helpen, je kan me vertrouwen." De Pyroar opende zijn ogen, hij zag een verdrietige blik erin dwalen. "We krijgen haar terug, dat beloof ik je." Een korte zucht verliet de mond van de Pyroar. August haalde een lege pokéball tevoorschijn en hield deze voor de neus van de machtige leeuw, die nu niet meer was als een hoopje uitgeput ongeluk. "Vertrouw me" zei hij met een scheve glimlach. De Pyroar reageerde vaagjes en August drukte de knop in, waardoor de wilde pokémon naar binnen werd gezogen. De pokéball trilde licht in zijn hand. Hierna zou hij Gambler tevoorschijn halen en zouden ze meteen naar het pokémon center vliegen.