Kingdom of Ash

Met dank aan haar boat pass kwam ze overal in Hoenn, en zo had ze ook na een kleine drie uur varen het welbekende Ever Grande City bereikt. Vandaag had ze namelijk een doel, ze zou voor het eerst de Battle Maison uitdagen. Gewoon omdat het haar leuk leek om te doen, het zou goed zijn voor de samenwerking van haar pokémon en er was natuurlijk een kleine kans op extra prijzen, maar ze deed het vooral voor de eerste twee punten. Immers was ze nog altijd op korte vakantie in Hoenn en dit was ook weer iets waardoor ze meer van de regio te zien kreeg.
Het was nog redelijk vroeg in de ochtend toen ze van de boot af stapte, in elk geval had ze nog genoeg tijd om naar de plaats des oordeels toe te wandelen en hoefde ze niet te haasten door op de rug van haar Charizard te klimmen - iets wat ze liever niet deed wanneer ze op een nieuwe plaats was en ze drie uur op een boot had gezeten, nu kon ze tenminste haar benen even strekken voordat ze straks, hopelijk, een lange tijd bezig zou zijn in de Battle Maison. Natuurlijk was ze niet alleen, want sinds ze de witte vos uit haar ei had gekregen was dit de nieuwe sidekick van de jonge vrouw geworden. Ze ging nergens heen zonder het koude vosje, die ze zelf de naam Raksha had gegeven. Het betekende letterlijk ‘protection’, maar daar was ze later pas achter gekomen. Het moest een soort voorteken zijn, want iemand zoals zij kon misschien wel eens een bescherm engeltje gebruiken.
Na een tijdje lopen langs de rotskust van het eiland was ze ergens gaan zitten, op een steen waarvan ze een goed uitzicht had op de zee. De jonge vrouw leunde een beetje naar achter en sloot haar ogen, voelde hoe het witte vosje op de steen naast haar sprong en daar ging zitten. “Weetje, ik ben enorm blij dat ik jou nu heb,” zei ze met een kleine glimlach terwijl ze naar de shiny keek, die ook haar kopje naar de kant van haar trainer draaide en een zacht geluidje maakte. De Alolan Vulpix was nog jong, in haar eerste stage, maar ze had al eens bewezen dat ze al vechten kon. In de eerste gym van de Kalos league had ze immers het gevecht bepaald, en Arianna had dan ook besloten elk gevecht haar de kans te geven om mee te doen, om sterker te worden. Want ze wist dat de kleine, prachtige vos zich enorm wilde bewijzen.
De jonge vrouw ging met haar hand naar haar nek, daar waar ze een ijzeren kettinkje vond en ze deze boven haar jas vandaan haalde. Het hangertje was een sleuteltje, bewerkt waardoor het een paar sierlijke vleugels had gekregen en zo hier en daar nog wat kleine frutseltjes. In het midden zat een paars kleurige steen. Arianna draaide de sleutel door haar vingers heen en bestudeerde het voor een moment. “Dit is het enige wat ik nog heb uit Kanto..” mompelde ze terwijl ze nog eventjes naar het voorwerp bleef kijken. Het haalde herinneringen bij haar op, herinneringen van haar jeugd in Kanto, in Lavender Town. Het was geen geweldige jeugd geweest.. alles behalve dat eigenlijk. Als Phobetor, haar Shuppet, er niet voor haar was geweest zou je kunnen stellen dat ze niet eens vrienden had gehad. Om over haar familie nog niet eens te spreken.. Maar het duurde niet voor lang, want ze schudde haar hoofd en stopte het weer snel weg onder haar kleding. “Je vertrouwt me.. right?” vroeg ze vervolgens aan de witte vos. Deze knikte een keer en sprong op haar schoot, waarop de jonge vrouw niets anders kon doen dan kort glimlachen en haar een aai over haar hoofd geven. Het zag ernaar uit dat ze de geschikte sidekick dan toch eindelijk had gevonden.
“Laten we dan maar gaan, er staat een gevecht op ons te wachten,” zei ze met een kleine grijns terwijl ze opstond van haar steen en het witte vosje sierlijk op de grond sprong. Waar wachtte ze nog op? Nooit geschoten was altijd mis. Er was een kans dat haar volledige team nog niet sterk genoeg was om de Battle Maison meteen te winnen, maar in elk geval hadden ze meer ervaring voor de volgende gym en eventuele andere quests die ze zou moeten doen voor Team Rocket. Je wist namelijk nooit wat je zou treffen tijdens zo’n quest.
Het duurde niet heel lang voordat ze het gebouw had gevonden waar ze moest zijn, namelijk dus de Battle Maison. De jonge vrouw had haar handen kort op haar heupen geplaatst en omhoog gekeken, best een indrukwekkend gebouwtje. Met een kleine glimlach op haar gezicht wandelde ze de trap naar boven op, waarbij ze wel goed op haar passen moest letten omdat ze natuurlijk niet op haar plaat wilde gaan nu. Dat zou pas echt heel gênant zijn, en daarbij had ze geen zin om straks midden op een eiland te zitten met één of andere hoofdwond waarvoor ze eigenlijk naar een ziekenhuis moest. Het scheelde al heel wat dat het in Hoenn nooit echt vroor, dus er lag tenminste geen ijs op de trappen. Dat was al een hele verzekering van haar veiligheid.

Haar hakken weerklonken door de hallen van het grote gebouw waar ze zojuist naar binnen was gewandeld, gevolgd door het witte vosje wiens zachte pootstappen ook te horen waren wanneer je goed luisterde. Maar het getik van haar hakken overstemde het geluid voornamelijk. “Is hier iemand?” Het was best donker.. totdat de lichten plotseling aan flitste en ze midden op een gevechtsveld stond. Kort moest ze zelfs haar handen voor haar ogen houden omdat ze zowat verblind werd, ook een geweldig binnenkomen. “De Battle Maison wordt uitgedaagd!” klonk een plotselinge stem waarvan ze werkelijk geen idee had waar deze vandaan kwam. Oké dan, zo zou het gevecht dus gaan beginnen. Kom maar op met die tegenstander, ze was er helemaal klaar voor.