My kingdom of dirt (Reserved Daan)

Rennend verlaat Lait Lumiose City, een grimas op zijn lippen. Licht uitdagend werpt hij een blik naar achteren, waar op steenworp afstand een persoon en zijn Pokémon Aipom rent. De fysiek van het persoon behoort toe aan een van de bakkers, weet Lait en zijn expressie staat op donder. De man van formaat heeft de zweetdruppels op zijn voorhoofd staan; die na een korte tijd langs zijn hals zijn overal in druipen. Lait grinnikt, met zijn eigen lichte fysiek en conditie is het geen probleem om te blijven rennen. De bakker was geen match voor hem. Zoals verwacht staakt de bakker na een tijdje zijn achtervolging, luid hijgend: ''JIJ VIEZE VUILE DIEF.'' Jaja, zoveel was Lait ondertussen wel gewend. Ondanks dat de bakker gestopt is, rent zijn Aipom verder, waardoor Lait genoodzaakt is om verder te rennen. Pas na enkele minuten breekt het moment aan dat Lait het zat is. Lait stopt met rennen, en haalt Sableye uit zijn Pokéball. ''Gebruik Astonish en daarna Night shade, Sableye.'' spreekt Lait rustig, hoewel licht buiten adem. Sableye komt vrijwel meteen in actie en neemt de Aipom flink te grazen. Hoewel het Lait nooit goed doet om een Pokémon KO te zien gaan, is hij opgelucht wanneer de Aipom met een kort geluidje op de grond valt. K.O. ''Sorry.'' fluistert Lait onder zijn adem door, waarna hij Sableye terug in zijn Pokéball doet en de scene rennend verlaat.

Pas na een kilometer voelt Lait zich veilig voor de bakker, zijn Pokémon en zijn zweet. Larlait stopt met rennen, uiteindelijk in een langzame pas verder lopend. Hij veegt het klamme zweet van zijn hals en grinnikt. ''And that's how things are done.'' fluistert hij, overduidelijk tevreden met zichzelf en zijn acties. Pas na een paar minuten is zijn hartslag weer op normaal tempo en zijn zijn spieren weer ontspannen. Met een grijns op zijn lippen grist hij de rugzak van zijn rug af, op zoek naar zijn 'prijs' van die dag. Zijn rugzak bevat meerdere vers ruikende broodjes en andere chocolade broodwaren. Beter als niets.. bedenkt hij zich semi-tevreden. Zonder dat hij zich er echt bewust van was, is hij al enkele minuten de Lumiose Badlands binnen gewandeld. Dit feit gaat natuurlijk niet lang onopgemerkt, aangezien de plotselinge stofwolken zijn longen binnen no time treffen. Een paar dagen geleden had hij besloten op de Lumiose Badlands als zijn tijdelijke plek van verblijf, voor als hij buiten de TR base was. Hij wist niet waarom, maar het dode landschap gaf hem een zeker gevoel van rust en warmte. En dat is een zeldzaam gevoel voor Larlaith om te hebben. Na een flinke hoestbui trekt hij zijn sjaal voor zijn mond en neus, hopend daarmee de stof te ontwijken. ''Ok. etenstijd.'' mompelt hij, waarna hij Sabeleye, Pancham en Delibird uit hun Pokéball haalt. De drie Pokémon kijken hem verward aan, maar begrijpen de boodschap al snel zodra hij het brood uit zijn rugzak tovert. ''Een voor een..'' waarschuwt hij de drie hongerige Pokémon. Vluchtig deelt hij de broodjes uit over de drie Pokémon, een haast warme glimlach op zijn gezicht bij het zien van hun tevreden etende gezichtjes. De abrupte warmte verdwijnt als sneeuw voor de zon bij een geluid, wat van achter hem vandaan lijkt te komen. Zijn drie Pokémon kijken op, en ook Lait draait zich om. Hij steekt zijn handen diep in zijn zakken en kijkt naar het persoon wat het plotse geluid veroorzaakt had. ''Daar gaan we weer..''mompelt hij vanonder zijn adem met een grimmige ondertoon. Een beetje duidend op het feit dat rust blijkbaar nergens verkrijgbaar is.. niet voor niets in ieder geval.

*Beetje slecht einde.. Als je een ander idee hebt voor het einde mag je dit gewoon invullen/veranderen ;D
*Voor August/Shawn/Domi