S.O.S. [+Yara Celica]

Vandaag was het zo ver de zwart harige nam het besluit om toch maar naar Shalour City af te reizen. Zodat ze zich kon aanmelden voor de ranger school, hoe dol graag ze ook verder wou gaan met coördinator worden. Vond ze deze optie ook wel leuk en spannend, ze was namelijk niet iemand dat van geweld hield. Daarom deed ze ook mee aan Coördinator wedstrijden, want je hoefde je pokémon alleen maar mooi te laten doen. Door wat aanvallen uit te voeren, maar niemand raakte er dan verder bij gewond. Ze had er natuurlijk wel lang over gehad met haar pokémon, want ze mocht er maar met een beginnen. En hoe hoger ze zou komen, hoe meer pokémon er in haar team mochten. Iets wat wel een lastige keuze was, maar haar pokémon moedigde haar aan. En ze begrepen ook wel dat ze koos voor haar Torchic om daar mee te beginnen. En heel af en toe zou ze misschien mee kunnen doen aan contesten. Maar dat gebeurde toch al niet zo veel de laatste tijd. Dus ze kon zich zelf beter op iets concentreren waar ze veel aan zou hebben. Daarlangs was de zwart harige ook nog nooit naar een school geweest, dus dat was nu de perfect kans voor. Ze kon eindelijk naar school gaan en voor iets studeren. Oh wat zou haar zus en haar eigen ouders trots op haar zijn. Ze kon niet wachten om het aan hun te vertellen, maar eerst moest ze nog haar reis af maken naar Shalour City.

Tijdens de wandeling, bedacht ze zich hoe haar leven als Ranger zou worden. Want het is toch een heel ander iets dan Coördinator schap. In tegendeel zelfs, je leerde zelfs pokémon vangen op een heel ander manier las ze. Ook zou je op een andere manier met je pokémon leren om gaan. De enigste waar ze bang voor was, is dat ze haar Torchic zou moeten gaan laten evolueren. Iets wat hun beiden niet wouden. Maar zolang dat onderwerp nog niet aan gekaart werd bij haar, wou ze daar ook nog geen zorgen om gaan maken.

Al gauw was ze gelukkig in Shalour City, alleen nu was het nog een kunst om de school zien te vinden. Aangezien hij net gebouwd is en er nog geen bordjes bij zouden staan. Ze zag al gauw veel ouders met hun kinderen een kant op lopen. Ook zag ze mensen van een wat oudere leeftijd die kant oplopen. Ze besloot maar om hun te gaan volgen, want iets in haar zei dat ze daar moest wezen. Ze volgde de menigte en zag inderdaad een groot school gebouw. Er stond zelfs een rij voor de aanmeldingen. Wat ook vrij logisch was want het was een nieuw gebeuren. Waarschijnlijk waren er ook mensen al heel lang op aan het wachten. Ook waren er nog zat mensen dat er om informatie vroegen en natuurlijk gezinnen dat moest kijken of ze het konden betalen. Iets waar Yara altijd schuldig om voelde als ze dat zag. Want ze wist dat het kon en zonder dat ze er om hoeft te vragen. Alleen zou haar ouders er niet gelukkig om worden, als ze vreemde mensen ging sponsoren. In de tussen tijd dat ze in de rij stond zag ze veel mensen voor bij komen. Eindelijk was zij zo ver en het enigste wat ze hoefde te doen blijkbaar was een formuliertje in vullen. Vlug had ze alles in gevuld en kreeg ze nog informatie boekjes en pennen mee van de school zelf.

Toen ze weer eenmaal buiten stond, zag ze dat de rij nog veel langer was geworden en er meer mensen waren. De angst dat ze niet op de school zou komen, werd nu toch groter. Ook al had ze net de formulieren ingevuld, maar wat als ze merkte dat er toch nog niet genoeg plek was voor iedereen. Iets wat ze nogal zonde gaat vinden, en ook wel een teleurstelling. Want als het nu al zo druk was het eerste jaar. Dan zou de volgende jaren natuurlijk drukker zijn.

Ze zocht een rustige plek op, waar ze even op het bankje kon gaan zitten om de boekjes door te lezen wat ze net kreeg. Maar op dat moment voelde ze haar holo caster trillen. Haar lieftallige zus had haar nodig en vroeg of ze tijd had. Natuurlijk had de zwart harige altijd tijd voor haar grote zus. En uit haar berichten kon ze ook wel merken dat er wat aan de hand was. Dus dan had ze al helemaal tijd voor de blondine. Blijkbaar waren ze toevallig ook in de zelfde city, wat ook niet vaak voor kwam. En ergens vond ze het ook vreemd, want ze had de blondine niet gezien. Misschien was ze hier voor een gym gevecht, aangezien ze die ook hier zag staan. Of ze had zich ook in geschreven als ranger, dan konden ze samen gaan studeren. Dan ging ze ook meteen bij haar ouders regelen dat ze haar school geld maar gingen betalen. Maar waarschijnlijk zou dat niet zijn, haar zus was namelijk meer een vechters typ dan de zwart harige.

Ze spraken af bij de pokémon centrum. Gauw deed ze haar holo caster weer in haar rok. En liep ze met het informatie tasje richting het pokémon centrum. Ook dat was een heel gedoe om te vinden, aangezien het vrij druk was. En ze door al de menigte heen moest komen. Gelukkig zag ze al gauw door de menigte de pokémon centrum. Dus met grotere en snellere passen liep ze er heen. Ze was zo blij dat haar lieftallige Torchic nog gewoon in haar pokébal zat. Die was al lang vertrapt geweest door al deze mensen. Binnen een paar stappen was ze er dan eindelijk. Ze stapte naar binnen en keek even om zich heen. Al gauw zag ze daar haar zus zitten, anders dan anders. Ook vermoeider en een beetje onverzorgder dan anders. Het gevoel dat ze beter ijs en tissues mee kon nemen was groot. Ze had haar zus nooit zo gezien, waarschijnlijk had Sara het uit gemaakt. Iets anders kon ht niet zijn toch. Rustig liep de zwart harige haar kant op en zei “Yara tot u dienst mevrouw” in de hoop dat het de blondine een beetje op vrolijkte.

Dat Cecille schrok van de zwart harige was haar natuurlijk niet helemaal ontkomen. Ook merkte Yara op dat ze Sivar nergens zag, ook niet in de pokémon centrum. Waar door ze natuurlijk een grotere zorg kreeg voor de blondine. Het was heel zelden dat Sivar in een bal zat, eigenlijk kon ze zich amper herinneren dat hij in een bal zat. De blondine was rechter gaan zitten en zei zachtjes dat ze kon gaan zitten. Yara knikte en ging langs de blondine zitten, met een bezorgde blik. De gedachte dat ze ijs, jank films en tissues had mee moeten nemen werden steeds groter bij haar. De die ze gesteld kreeg, maakte haar bijna boos. Maar boos worden kon ze natuurlijk niet, daarlangs al helemaal niet tegen haar zus. Ze nam een zucht en besloot het maar in eigen handen te nemen. Ook al wist ze dat haar zus gewoon misschien wou starten met een gezellig gesprek. Wou de zwart harige liever weten, wat er gebeurd was met haar zus. “Volgens mij kan ik die vraag beter aan jou stellen,” reageerde ze zachtjes terug, terwijl ze en bezorgde blik gaf aan haar. Ook al zou misschien de nieuws van dat ze weer ging studeren een goed iets zijn, om te horen voor de blondine. Maar ze was er nu voor de blondine haar zorgen.

Het werd erg stil nadat Yara de vraag had terug gekoppeld, de blondine keek haar ook niet meer aan. In tegen deel leek het er op dat ze ergens tegen probeerde te vechten. Of juist de juiste woorden probeerde te zoeken, aangezien ze steeds op haar lip beet. Op een gegeven moment hielt ze een diepe adem, natuurlijk trillerig. Yara dacht bij zich zelf, dat de blondine misschien zo in tranen zou uit barsten. Of dat ze gewoon heel erg bang is voor de reactie dat ze zou terug geven aan haar zus. Niet veel later na de zucht begon ze te vertellen. Ze was in Cyllage geweest, en kwam daar iemand tegen met een Lucario. Sivar en de Lucario van de andere trainer konden het blijkbaar goed met elkaar vinden, maar vingen ook een gevecht op. Tot zo ver vond Yara het nog niet zo erg klinken, maar juist gezellig. Als je het gevecht natuurlijk vergat, maar ergens kreeg ze door dat het met het gevecht iets gebeurd was.

Haar blik ging ook weer terug naar de grond, waarschijnlijk kwam nu de zware gedeelte. De gedeelte waar ze bang voor was om misschien te vertellen. Maar al gauw begon ze weer verder te praten. Blijkbaar ging het om een bende waar ze mee in de problemen waren gekomen. En natuurlijk kwam door de rode bandana dat de blondine om had, dat ze dachten dat hun er ook bij hoorden. Yara kon weten dat die dag er aan zat te komen, dat de blondine uit zag als een bande lid. Het volgende wat ze vertelde schrok de zwart harige nog al van. Haar zus moest echt vechten, ze kon zich ook niet echt herinneren dat haar zus het ooit eerder over wapens gehad had. Yara zag kort het gezicht van haar zus, na druk van kort. Ze voelde aan haar water dat er iets ergs gebeurd was. Ze zou toch niemand dood zijn gegaan tijdens het gevecht. Ze wist dat er een dag zou komen dat het echt flink uit de hand zou gaan lopen, en juist nu moest het die dag zijn. Ze ging verder en de zwart harige hoorde dat haar zus vast gepakt werd. De ene kon ze van zich afslaan, maar de andere niet. De trainer wat bij haar was, had blijkbaar een mes getrokken. Ze stopte met ratelen en natuurlijk merkte de zwart harige dat haar stem brak. Yara voelde de angst hoog komen en wist eigenlijk al genoeg. Met een trillende hand begon ze over de rug van de blondine te wrijven en zei “Het komt allemaal goed, het is niet jou fout.” Yara probeerde het rustig en warm over te laten komen, maar ze kreeg het gevoel van angst ook in haar lichaam. Want haar zus was bijna dood geweest, ook verdriet kwam in haar op. Maar dat wist ze toen allemaal hopelijk goed te verbergen voor de blondine. Want zij was nu de slachtoffer, de neiging om haar ook een grote Yara knuffel te geven was ook groot. Maar het engiste wat ze kon doen is met haar hand over de rug van de blondine blijven wrijven en de zin “Het kom allemaal goed, het is niet jou fout,” herhalen.

Yara merkte al gauw dat het niet al te lang ging duren, voor dat de blondine in huilen zou uitbarsten. Wat de eerste keer voor Yara zou zijn dat ze het meisje zou zien huilen. Want ze heeft de blondine nooit zien huilen. Anders som was het heel anders, Cecille heeft Yara juist heel vaak zien huilen. Meer dan de zwart harige lief had, dus ze was blij dat ze nu de blondine eens en keer kon opvangen. Het moment dat ze de blondine een snik geluid hoorde maken, vloog ze tegen haar zus aan. Ze ging half op haar ligen, om een soort van knuffel te geven. Natuurlijk hield ze er ook rekening mee dat niet haar hele gewicht op de blondine kwam. Want meestal als je huilde werd je ook zwakker.Tenminste dat was iets dat de zwart harige wel altijd merkte bij haar zelf. Tijdens de knuffelen en naar de huilende blondine te luisteren. Probeerde Yara haar tranen in te houden en kalm te zeggen "Gooi het er maar uit, het is goed zo." 4

En tijd later bleek de blondine genoeg gehuild te hebben, ze ging weer iets rechter zitten en veegde haar tranen weg. In de tussen tijd bleef Yara nog wel over de rug van de blondine wrijven. In de hoop dat ze merkte dat het allemaal oke was. "Nee het is oke, en het is goed dat je het me verteld heb," reageerde ze terug met een vriendelijke glimlach. De neiging om nu boos te worden op de blondine word wel groter en groter, maar ze probeert nog te wachten. Ze wacht nog even voor dat de blondine er alles had uit gegooit, en daarna kwam Yara wel even uit haar lichaam.

De blond harige vertelde dat ze eigenlijk tegen de politie wou vertellen. De twee strijd in de zwart harige werd steeds groter. De gevecht tegen haar emoties werden ook steeds lastiger. Ze vertelde dat ze medeplichtig was, en niet de cel in wou gaan. De ogen van het meisje werd even groter. Eerst was haar zus bijna dood, en nu kon ze haar misschien ook nog eens binnenkort. De woede werd groot en nam even een diepe zucht. Ze wist niet goed of ze verder zou moeten praten over het onderwerp, of over haar nieuwtje hebben, of gewoon de laatste optie nemen en haar emoties uit gaan gooien. Maar ze besloot om het eerste te doen en te gaan voor verdere ondersteuning in het onderwerp. “Als je wilt kan ik wel met je mee naar het politie bureau,” begon ze met een rustige en vriendelijke stem. “Daarlangs zouden mijn ouders het geen probleem vinden om je er uit te kopen,” vervolgde ze verder beetje als grap. Maar eigenlijk meende ze het, het zou de zwart harige namelijk niks verbazen als haar ouders dat zouden kunnen. “Ehm wil je nog meer over je avontuur kwijt?” vroeg ze voorzichtig verder.

De blondine vertelde meteen dat ze niet mee hoefde, aangezien ze juist niet wou gaan. Iets wat verwarring bracht bij de zwart harige, nogal erge verwarring. Blijkbaar waren ze ook nog niet op zoek naar haar. Waar de zwart harige best blij mee zou zijn, want dan was het misschien niet zo erg geweest. En kon de blondine als nog gewoon zorgeloos confessie. Maar de blondine wou na de laatste verhoor voorgenomen, om niet meer terug naar de politie te gaan of in aanmerking te komen. Een geïrriteerd zucht kwam uit de zwart harige haar mond. Als ze zo graag er niet meer mee in aan merking moest komen, moest de blondine toch iets meer haar best doen. In plaats van oog getuigen zijn van een moordzaak.

Cecille vertelde dat ze niet wist of ze meer kwijt wou aan de zwart harige. Ze vond het best, zolang de blondine niks voor haar achter hield. Want dat was ook niet echt slim, om dit voor een tijdje verzwegen te hebben was al niet goed. “Dat hoop ik ook, en anders kan je me altijd bellen of berichten ‘s avonds oke,” reageerde ze terug op de opmerking, dat de blondine nogal veel last had door nachtmerries. Iets wat Yara goed kon begrijpen, zo heftig iets zou nog wel even bij je blijven.

De woorden dat de blondine haar een tijd geen stevige knuffels meer kon geven, viel in het verkeerde keel gat. Ook het feit dat ze lelijk bezeerd was aan haar saai. De zwart harige probeerde nog rustig adem te halen, maar dat gaf ze al gauw op. Dit was misschien de eerste keer in haar leven dat ze haar stem ging verheven tegen de blondine. Misschien wel de eerste keer in haar leven dat ze het uber houdt deed. Ze stond op en draaide naar de blondine toe “Eerst vertel je me dat je bijna dood was, nu dat je me niet meer kan knuffelen, omdat je zei bezeert is,” begon ze uit te gaan tegen haar zus “Dus je bent ook geraakt door de mes? Je bent ook helemaal gek geworden niet? Je kon bijna dood zijn! Realiseer je dat dan niet, ik was gewoon bijna alleen geweest. Denk je dan ook nooit na! ” vervolgde ze verder met wilde hand gebaren en enorme tranen in haar ogen. Het volgende wat er gebeurde had de zwart harige zelf ook niet verwacht, ze gaf een klap in het gezicht van de blondine. Schakend stond voor haar zus met de handen voor haar mond. Ze was geschokeerd wat ze deed en zakte naar de grond toe “Het spijt me,” begon ze snikkend. De tranen hadden de weg gevonden naar buiten, ze stond hopeloos te staren naar de blondine, bang dat ze een klap terug zou krijgen. Of dat de blondine weer in huilen zou uitbarsten. Wat was ze toch een slecht zusje voor haar, eerst aardig doen en nu en hele emotionele lading op haar los laten. Ze kon zich wel voor haar kop slaan, misschien kon ze beter in haar eigen gezicht hebben geslagen dan dat van haar zus.

Ze merkte dat ze door iemand op de bank weer gezet werd, waarschijnlijk door de blondine die haar nu toch de stevige knuffel gaf. Ze waren nu beiden in elkaars armen aan het huilen, ergens had Yara gehoopt dat dit ooit op en dag ging gebeuren. Maar dat het om deze rede ging gebeuren had ze nooit verwacht, dat heeft ze amper durven dromen. De blondine begon weer haar verontschuldigingen aan te bieden, iets waar de zwart harige niet mee eens was. In tegen deel het was haar fout dat ze nu zo zaten, verdomme ze had nooit haar emoties mogen laten gaan. De woorden dat het nooit de bedoeling was geweest van de blondine om haar alleen achter te laten, deden de zwart harige goed. Ze probeerde zich weer te vermannen en keek probeerde de blondine aan te kijken. “Stop met sorry zeggen, je kon er niks aan doen. Ik had niet tegen je tekeer morgen gaan. Ben juist blij dat je het tegen me hebt verteld,” begon ze met vertellen. Het bleef haar nog steeds en wonder dat ze zo veel in een keer tegen de blondine kon vertellen. Bij de meeste mensen bleef het kort en krachtig. “Maar wees eens eerlijk, zat de mes in je zei?” vroeg Yara voorzichtig.