S.O.S. [+Yara Celica]

Er viel een kleine stilte waar Cecille niet zo goed van wist hoe ze ermee om moest gaan. Normaal gesproken vond ze de stiltes tussen haar en haar zusje niet zo heel erg – soms vond ze die zelfs fijn, maar deze voelde heel anders dan al die andere keren en dat maakte haar een beetje bang. Misschien kwam het omdat ze sowieso al een emotioneel wrak was de afgelopen weken, misschien niet. Hoe dan ook, de blondine was blij dat de ober niet veel later met hun drankjes aan kwam zetten. “Thanks,” sprak ze tegen hem, waarna ze een slok van het goedje nam. Ice Tea wist haar op de één of andere manier altijd te kalmeren en dat alleen door de smaak ervan. Misschien hield Yara daarom zo van eten en bleef ze zo kalm. Er spookte nu echter al de hele tijd een vraag bij haar rond, waar ze de hele tijd zo onzeker over was. Naast de nachtmerries was dat misschien wel het grootste probleem wat haar van binnen sloopte. “Denk je...” Cecille ging wat rechter zitten en schraapte haar keel. “Denk je dat ik het Sara moet vertellen?”

Een lege, geforceerde grinnik verliet haar mond toen ze Yara’s reactie hoorde. “Yeah, daar heb je gelijk in,” begon ze instemmend. Ze zuchtte. “Het is gewoon – I dunno. Ik ben hoe dan ook bang voor haar woede. En dat zegt toch iets, want als kind en ook als tiener deed ik alles wat niet door de beugel kon zonder angst te voelen voor wat m’n ouders gingen zeggen,” vervolgde ze. Toen Yara opmerkte dat ze het begreep en wel mee wilde gaan voor de tafel moest ze dit keer wel gemeend lachen. “Ik had inderdaad beloofd dat jij de volgende mocht doen, niet?” sprak ze geamuseerd. Vervolgens schudde ze zachtjes met haar hoofd. “Da’s heel lief aangeboden, zusje, maar ik ben bang dat dit iets tussen Sara en mij is.” Oké, ze had het Yara ook verteld, maar dat kwam door hun sterke band. Dan zou ze gek zijn geweest als ze dat niet deed. Het meisje was niet alleen haar zusje – ze was ook haar allerbeste vriendin.

Cecille grijnsde lichtjes bij het horen van het voorstel. “Daar hou ik je aan,” reageerde ze wat opgetogen. Ze werd niet veel later wat serieuzer. “Al hoop ik niet dat het zo ver gaat komen, no offense.” Yara was dat in ieder geval met haar eens, want het meisje was er blijkbaar zeker van dat dat in het ergste geval zou gebeuren. De blondine glimlachte dankbaar naar haar zusje en knikte begrijpend na de zwartharige haar verhaal. “Het spijt me dat ik je hierin meetrek,” biechtte ze vervolgens op. Cecille was geen vreemde van het vertellen van privédingen, ze was praktisch een open boek, maar in de ergere gevallen had ze er een hekel aan om op anderen te moeten rekenen en om ze lastig te vallen met haar problemen. Ze was koppig genoeg om ze zelf op te willen lossen, zelfs wanneer ze eindelijk inzag dat ze het niet alleen aan kon.

Cecille was wat verbaasd om de reactie van haar zusje. Natuurlijk had ze wel iets verzachtends verwacht, maar dat Yara het zo verwoordde kwam als een verrassing. Desondanks glimlachte de blondine teder naar het meisje om te laten blijken dat ze haar echt ontzettend dankbaar was. Wat ze had gedaan om zo iemand als Yara te verdienen? Jirachi mocht het weten, maar Cecille ging uiteraard geen gegeven Rapidash in de bek kijken. “Grote teen?” grinnikte ze ter reactie. “Kleine teen is pijnlijker.” Iedereen had dat helaas wel eens meegemaakt in hun leven en er was meer één ding pijnlijker voor je voeten dan dat. Staan op een lego blokje.

De ober kwam met hun eten aanzetten en hoewel Cecille in eerste instantie geen echte honger had, begon ze toch wel te watertanden bij het zien van haar steak. “Wow, fancy,” mompelde ze zodra de ober weg was en ze haar eten kon bestuderen. Uiteraard bedankte ze de jonge knaap wel voor het voedsel voor ze dit deed. De blondine keek naar de rest hun eten en grijnsde lichtjes. “Hier ga ik vaker komen, denk ik zo.” Ze was niet alleen tevreden over het eten, maar ook met de service tot nu toe. “Smakelijk!” Met die woorden pakte ze het bestek op en begon in het stuk vlees te snijden. Hm, zo te zien hadden ze het inderdaad gebakken zoals ze het hebben wilde.

Cecille grinnikte om de opmerking van haar zusje. Ondanks het feit dat het inderdaad wat pijn met zich meebracht, zowel fysiek als mentaal, kon ze het verbazingwekkend genoeg wel hebben om er nu met Yara over te praten. Waarschijnlijk omdat de nervositeit nu verdwenen was, want haar zusje wist inmiddels wel van het voorval af. “Mijn lichaam is je dankbaar,” sprak ze geamuseerd. Vervolgens richtte ze haar aandacht op het eten, mes en vork in haar handen om netjes het stuk vlees te snijden. De eerste hap die ze nam smolt weg in haar mond en even was ze net zo enthousiast over eten als haar zusje. Ze kon echter niet lang genieten, want voor ze het wist landde er een kleine gehaktbal voor haar hand en keek ze verbaasd naar de overkant van de tafel. Had Yara nou echt eten naar haar gegooid? Yara? Ze had het meisje er altijd toe in staat gezien om nog eten van de grond te rapen als het was gevallen met het smoesje dat de vijf seconde regel bestond.

Ze wist niet hoe snel haar reactie in het echt was, maar ze had al snel een gemene grijns rond haar lippen en zat al klaar om het gehaktballetje terug te schieten. Met haar wijsvinger en duim tegen elkaar duwend, positioneerde ze haar hand vlak voor het etenswaar en gooide toen haar wijsvinger naar voren, zodat de gehaktbal als een echt projectiel werd afgevuurd. Of ze goed kon richten bleek pas in de volgende post.

Cecille kon het niet laten om te lachen toen ze zag dat het compleet de verkeerde kant op schoot en op Chiyo’s hoofd terechtkwam. Het zag er zo droog en dom uit, dat zelfs zij in deze hele toestand moest lachen om het gebeuren. Dat de Torchic wraak wilde nemen en een poging deed om het terug te schieten, ontging haar niet. Cecille had echter het idee dat het moeilijk zou worden voor de pokémon om dat voor elkaar te krijgen, dus nam ze uitgebreid de tijd om de traan in haar ooghoek weg te vegen en op adem te komen. Tot haar verbazing raakte de gehaktbal haar niet veel later recht in haar gezicht – waardoor haar humeur een halve slag draaide. “Jij kleine!” Ze sprong op van haar stoel en pakte het stuk vlees van haar bord, waar eigenlijk maar drie happen uit waren genomen, maar wat maakte dat uit in tijden van oorlog? Cecille gooide het hele ding richting Chi – nope, die ging geheel de verkeerde kant op. De blondine gooide zelfs zo hard dat het bij andermans tafel terechtkwam; of beter gezegd, op een wildvreemde zijn schouder. Oeps.

Tot haar geluk en genoegen werd de vreemdeling niet boos om de willekeurige steak op zijn schouder. Integendeel, hij begon te grijnzen, schreeuwde iets over een voedselgevecht en gooide toen het stuk vlees tegen Yara’s gezicht aan. Cecille’s ogen werden eerst groot van verbazing, maar toen ze de woorden uit haar zusjes mond hoorde, kon ze het niet laten om heel hard in de lach te schieten. “Zag je net geen steak meer voor ogen, zusje?” lachte ze naar het meisje, maar ze kon niet lang lachen zonder zelf geraakt te worden door ander rondvliegend eten. Verbaasd keek de blondine op, ergens verwacht hebbende dat het voedselgevecht hierbij bleef, maar ze zag al snel een aantal andere mensen opstaan van hun stoelen om oorlog te voeren. Het restaurant leek binnen tien seconden in twee helften te zijn opgedeeld; de kant die rustig wilde blijven eten en chagrijnig naar het schouwspel keek en de kant die wel aan de burgeroorlog mee wilde doen. Cecille sprong vlug achter een tafel en gooide deze om voor beschutting. “Shit, wat hebben we gedaan,” sprak ze tegen zichzelf. Straks werden ze er nog uitgegooid!

Het duurde een paar tellen, maar bij het rondkijken zag ze Yara verslagen op de grond zitten. In eerste instantie begreep Cecille niet waarom, totdat ze het bord zag waar haar zusje naar zat te staren. Het was haar pasta geweest die nu half eroverheen op de grond lag en de blondine hoefde niet lang na te denken om te beseffen dat het meisje daarom treurde. Daar was echter geen tijd voor in deze tijden van oorlog, dus moest Cecille haar best doen om Yara uit haar trans te halen. “Yara!” riep ze dramatisch, haar hand uitstrekkend naar de zwartharige, terwijl het eten hen om de oren vloog. “Kom hier! Je moet schuilen!” Ze veinsde een nog ergere dramatische toon in haar stem en kwam half overeind om dichter bij haar zusje te komen. Ze mochten niet sterven. Niet nu ze al zo ver waren gekomen.