S.O.S. [+Yara Celica]

Yara maakte hetzelfde gebaar voor haar en ze voelde zich meteen weer een heel stuk beter... Alsof er toch wel een hele last van haar schouders viel. Natuurlijk hield ze het niet al te fleurig – hoe optimistisch ze ook kon zijn – want ze wilde eerst weten of het had geholpen voor haar nachtrust. Daarnaast kwamen nog de zorgen over of ze het Sara moest vertellen of niet en hoe ze dat dan wel niet moest brengen. Misschien... Misschien was het voorlopig maar even beter van niet. Yara was op het moment even genoeg. Een tweede huilsessie kon ze niet verdragen en wie weet kreeg ze wel meer te verduren dan een gewone pets tegen haar wang van haar vriendin. Nee, dit had al veel van haar gevergd. Misschien kon ze het er dan ook maar beter bij laten.

De opluchting was zichtbaar op het gezicht van haar zusje en hoewel Cecille haar erop wilde wijzen dat het nog steeds vrij pijnlijk was, kon ze het niet over haar hart krijgen om het meisje alsnog zorgen te laten maken om haar. Ze hield dus wijselijk haar mond en toen de woorden vielen voor nog een knuffel, opende ze twijfelend haar armen voor de zwartharige. Ze glimlachte echter uitnodigend naar Yara, aangevend dat het wel mocht als ze er echt de behoefte aan had. “Ach, ik heb erger overleefd, weet je nog?” Ze had vaak genoeg verwondingen opgelopen tijdens een kickbokswedstrijd en toen had ze het meisje haar ook gewoon laten knuffelen. Waarom zou dat nu moeten stoppen?

Yara leek in eerste instantie te twijfelen om haar een knuffel te geven en dat begreep de blondine ook wel. Daarom wachtte ze geduldig tot het meisje haar besluit had genomen en toch voor een knuffel had gekozen. Cecille voelde hoe voorzichtig de greep wel niet was om haar lichaam en grinnikte zachtjes. De pijn was nu inderdaad een stuk draaglijker dan bij de knuffel die hiervoor werd gedeeld tussen de twee – al was dat voornamelijk haar eigen schuld. “Zie je? Niks aan de hand,” grijnsde de blondine schaapachtig naar haar zusje zodra het contact weer werd verbroken. Yara vertelde vervolgens dat ze ook niet iets kwijt moest en Cecille hield haar hoofd een tikje scheef, alsof ze een vragende puppy was die een antwoord afwachtte. Haar blik gleed even naar de tas die haar zusje bij zich had en steviger vastpakte; iets wat haar nu pas echt opviel. Wie kon het haar kwalijk nemen? Ze was zo druk bezig geweest met zichzelf en hoe ze het nieuws moest brengen, dat ze niet echt op haar omgeving had gelet. “Wat is er?” vroeg ze dan uiteindelijk, haar blik terug op Yara. Ze ging toch niet terug naar Johto, hè? Cecille hield haar niet tegen, maar...

“Terug naar school?” herhaalde Cecille verward. “Hoe bedoel je? Ga je terug naar Johto?” vervolgde ze, lichtelijk verdrietig, mocht dat echt het geval zijn. Ze zou Yara ontzettend gaan missen... Cecille zou eigenlijk niet weten wat ze dan zou moeten doen. Haar zusje had al meerdere keren hier in Kalos haar steun gebleken omtrent haar relatie en ze was dan ook de eerste naar wie ze toeging met die problemen, zelfs al had de zwartharige nog minder ervaring dan de blondine. Yara keek haar echter aan met een trotse glimlach, die haar vertelde dat het meisje deze beslissing had gemaakt om haar geluk achterna te gaan, en dat was eigenlijk alles wat telde. Daarom veranderde haar verdrietige frons in eenzelfde soort glimlach om die van haar zusje te weerspiegelen. “Well, als dat je de juiste keuze lijkt, dan moet je het doen,” vertelde ze uiteindelijk. Als Yara zich erbij neer kon leggen, dan zij ook.

Haar zusje gaf al snel een reactie – de school stond kennelijk gewoon hier in Kalos. Ah, dat was al een hele opluchting... Maar waarom wilde Yara eigenlijk opnieuw naar school? Dit gespreksonderwerp wist haar, Arceusdank, bezig te houden en haar nieuwsgierigheid leek opnieuw te bloeien door de mysterieusheid van het gesprek. De zwartharige vertelde dat haar ouders er nog niks van wisten, maar dat ze een Ranger wilde worden. Meteen begonnen Cecille’s ogen te stralen van trots en enthousiasme. Rangers? Daar had ze wel van gehoord en dat leek haar ook heel leuk om te doen! “Echt? Ben je gek! Natuurlijk past dat bij je!” reageerde de blondine meteen. Ranger zijn draaide om het helpen van mens en pokémon, niet? Ze had Yara altijd al zachtaardig en vredelievend gevonden; kenmerken die wel hoorden bij het stereotype Ranger. “Dat lijkt me heel gaaf om te doen... Kun je me af en toe eens iets laten zien wat je leert?” vroeg ze nog altijd even enthousiast. “En als je hulp nodig hebt met iets, dan help ik je graag! Ik ben niet goed met boeken, maar als er actie is ben ik van de partij.” Natuurlijk was ze dat. Ze was Cecille. Plus, als ze haar zusje daarmee pluspunten kon geven of als er een vrijwilliger ooit nodig was, dan hielp de blondine graag.

Yara ging van haar aanbod gebruik maken en ze zou Cecille ook wat dingen bijleren over het Ranger zijn. Misschien dat de blondine na de league dan wel besloot om ook Ranger te zijn in Kalos. Misschien niet. Wie wist wat de toekomst voor haar te bieden had, zeker in deze regio. Ze had al een vriendin gekregen, een topteam en haar geweldige zusje was speciaal voor haar hierheen gekomen. Om haar nieuwe vrienden niet te vergeten, want ze had echt een hoop heerlijke mensen ontmoet in Kalos. Cecille fronste bij het horen van Yara’s volgende opmerkingen. “Wacht, je mag maar één pokémon bij je hebben?” Dan lag de keuze bij haar heel simpel. Sivar. Maar ze zou de rest van haar team zeker missen... Vrijlaten wilde ze namelijk niet. “Voor altijd?” Het was duidelijk dat de blondine niet veel afwist van het Rangerschap, zelfs al had ze er duidelijk enthousiasme en interesse voor getoond. “Oh, dan zul je niet veel meer hebben aan de tips die ik heb gekregen van Sara’s pa...” mompelde Cecille vervolgens. Eigenlijk wilde ze niet aan Simon of Amelia denken, want het etentje was echt geëindigd in een catastrofe. Daar had ze Yara eigenlijk ook nog niet over verteld, nu ze er zo over nadacht...

Oké, je zat dus niet voor altijd aan maar één pokémon vast. Dat was al een opluchting, want hoewel je erg veel om een pokémon kon geven, leek het haar maar saai om altijd maar eentje te kunnen gebruiken. Begreep haar niet verkeerd, ze hield van Sivar en wilde veel doen met hem, maar in een gevecht wilde ze ook haar andere teamleden gebruiken... Hoe werkte een gevecht met een Ranger eigenlijk? Tijd om daarover na te denken, kreeg ze niet. Yara leidde haar namelijk af door te vragen wat voor een tips ze had gekregen en even wilde ze zichzelf dwingen om niet terug te denken aan het etentje. Ze had het echter voor haar zusje over en ze had er naar gevraagd toen, dus kon ze die net zo goed aan Yara geven. “Hij had het over origineel zijn, dacht ik,” probeerde ze in haar geheugen te graven. De ruzie was echter verser dan de tips, dus verwoordde ze het misschien ietsje anders. “Niet bang zijn om iets te proberen wat nog nooit gedaan is.” Dat was het, right? Ze wist het niet helemaal zeker meer, maar dat was ongeveer wat hij haar had verteld.

Cecille glimlachte om Yara’s reactie. “Wie weet,” vertelde ze het meisje, al krulden haar mondhoeken even snel omlaag als dat ze omhoog waren gekruld. “Ik vergeet dat etentje veel liever, though.” Dat ding niet als ze dat advies steeds in haar achterhoofd hield. Grinnikend leunde ze achterover op het bankje, terugdenkend aan de catastrofe die het etentje was. Het ging niet eens meer om de manieren aan tafel en in het algemeen – die ouders hadden gewoon een zwart-witte kijk op het leven en dat had teveel van de blondine gevergd. Ze deed zich wel stoer voor tegenover Sara en dat was ze ook wel... Niet elk meisje sloeg een lantaarnpaal uit pure frustratie... Maar het had haar wel pijn gedaan om botweg niet erkend te worden. “Ik had nog nooit eerder persoonlijk meegemaakt dat mijn seksualiteit de grond in werd gestampt, maar dat veranderde die avond,” mompelde ze. Ze keek vervolgens haar zusje aan. “Gefeliciteerd, je staat tegen lucht te praten,” grapte ze, al kwam het er een beetje geforceerd uit. “Ik zou zo een bank kunnen overvallen.”