S.O.S. [+Yara Celica]

Yara was verward om haar opmerkingen en Cecille wist niet of ze erom moest lachen of dat ze haar zusje de gemene woorden van de Sweets maar bespaarde. “Ik besta niet,” reageerde ze uiteindelijk toch, zuchtend uit pure frustratie. Ze liet haar hoofd op haar handpalm rusten en leunde met haar elleboog op haar knie. Zo keek ze Yara schuin aan, haar blik een beetje geïrriteerd door de herinneringen. “Ze vonden het al genoeg dat ze Sara ‘accepteerden’, want zelfs daar waren ze het niet helemaal mee eens,” ging ze verder, terwijl ze met haar vrije hand begon te gebaren. Het vergde wat van haar energie en dus hield het haar al wat kalmer. “Sara is uit huis gegooid omdat ze het voor me opnam. Misschien maar beter ook. Pap en mam zouden haar veel beter behandelen,” gromde ze. Simon en Amelia waren in de verste verte niet zulke goede ouders als Fredrik en Lena. Die behandelden Yara alsof ze hun eigen dochter was en ze zouden vast en zeker hetzelfde voor haar vriendin doen. Daar was Cecille pertinent zeker van.

Yara was het er kennelijk ook niet mee eens. Dat verbaasde Cecille niet, want zelf raakte ze er ook alleen maar gefrustreerd van. Hoe kon je als ouder zo met je kind omgaan? “Ja,” verzuchtte de blondine op de vraag. Haar hand ging door haar haren in een poging wat afleiding te hebben, maar feit bleef dat haar bloed steeds begon te koken als ze aan het Sweets echtpaar terugdacht. Wat er vervolgens gebeurde, kwam echter wel als onverwacht voor de blondine. Ze had Yara wel eens boos meegemaakt, maar dat was nooit meer dan één keer in een half jaar. Misschien zelfs wel een jaar. Dat haar zusje vandaag voor een tweede keer kwaad werd, in een tijdspan van misschien een half uur, was zeker weten bijzonder. Het joeg haar toch wel een beetje angst aan om het meisje zo mee te maken, zelfs als het niet op haar gericht was. Wat zeiden ze ook alweer? Iets over dat je de stille mensen die altijd kalm bleven nooit woedend moest maken. Stille wateren blablabla. Ze wist het niet meer, maar haar aandacht ging nu ook niet daarnaar uit.

De uitbarsting van haar zusje deed haar ergens wel glimlachen. Ze nam het op voor Cecille en dat deed toch heel wat met haar, vooral omdat ze net nog dingen had opgebiecht wat ze niet had zien zitten. Het volume was echter harder dan gebruikelijk voor Yara en dat trok de aandacht. Ze werd vreemd aangekeken door omstanders – hoewel daar snel een eind aan kwam toen de blondine een boze blik naar hen wierp. Cecille sloeg een arm om de zwartharige heen en wreef over diens rug. “Ik weet het niet,” mompelde ze verward en een beetje afwezig. Wat was dat over het doorsnee hetero zijn en dat haar zusje dat niet was? Ach, dat vroeg ze wel een ander keertje. “Maar hey, we hebben die ouders ook niet nodig. Jij, mijn ouders, onze pokémon... En jouw ouders natuurlijk!” begon de blondine weer. “Dat is allemaal genoeg. Bloedverwanten hoeven niks te betekenen. Je kiest je eigen familie en daar zijn we nu mee bezig.” Ze schonk Yara een warme glimlach in de hoop het meisje met deze woorden te kalmeren. Het kon haar zelfs niks meer schelen wat Simon en Amelia van haar dachten.

Haar preek werd schijnbaar gewaardeerd, want haar zusje bedankte haar niet veel later en ze werd teruggeknuffeld. Cecille was al compleet vergeten dat ze bij haar ribben was geraakt, maar toen Yara haar zo voorzichtig mogelijk vastpakte, kon ze niet anders dan smelten van de vrijgevigheid en aardigheid van de zwartharige. Ze kon zich eigenlijk geen enkele dag herinneren dat het meisje zo boos op haar was geweest zonder er geen zorgelijke gedachten bij te hebben. En zelfs wanneer een woede-uitbarsting op haar gericht werd, kwam niet veel later een verontschuldiging en werd ze bedolven onder de affectie. Niet dat het anders ging als het vanuit Cecille naar Yara toe was. De blondine had zich eigenlijk geen betere band kunnen wensen met een ander mens. “Jij bedankt,” sprak ze terug, terwijl ze ook een zachter volume aannam, maar waarschijnlijk wel harder sprak dan de zwartharige. “Je wilt niet weten hoeveel goed dit me deed...”

Ze wist niet hoe, maar op de één of andere manier had Yara de connectie met eten gemaakt. Cecille schoot erdoor in de lach en hoewel ze zelf niet zoveel trek had, kon ze het niet over haar hart krijgen om niet wat met haar zusje te gaan eten. Desondanks bleef ze wel eerlijk, iets waar ze de laatste tijd veel moeite mee had gekregen. Niet dat ze loog, maar ze verzweeg de waarheid gewoon voor een aantal mensen – en die waren eigenlijk alleen haar naasten. Met vreemden had ze er minder moeite mee, maar ze was blij dat ze Yara toch alles had kunnen vertellen. “Eigenlijk heb ik niet zo’n trek,” biechtte ze op. “Maar misschien is het wel beter om wat te gaan eten.” Ze glimlachte naar de zwartharige en stond op; aanstalten makend om met het meisje ergens heen te gaan. “Heb je iets lekkers gevonden of gaan we gewoon ergens heen?”

Het duurde even, maar uiteindelijk kreeg ze een reactie van Yara. Cecille wist wel beter dan het meisje storen tijdens het denken, want ze wist hoeveel energie het vergde om te doen en het was nooit fijn om een gedachte kwijt te raken. Daarom wachtte ze geduldig op een antwoord en die beviel haar redelijk. Nu had ze het niet erg gevonden om naar een al uitgekozen restaurant te gaan, maar dit maakte het wat spannender, vond ze. Zo wisten ze allebei niet wat hen te wachten stond. “Oké,” grijnsde ze naar de zwartharige, waarop ze het pokécenter uit begon te benen. De gedachte om Sivar uit zijn pokéball te laten schoot door haar hoofd, maar daar wachtte ze wel mee tot ze een restaurant hadden uitgekozen. “Als je iets leuks ziet, geef je maar een gil,” sprak ze tegen Yara, terwijl haar eigen blik over de panden van Shalour ging. Zo moeilijk moest het toch niet zijn om een restaurant te vinden?

Cecille knikte met een bevestigende ‘mhm’ toen Yara haar vertelde dat ze hetzelfde moest doen. Vervolgens liet ze haar blik rond glijden, maar het enige wat ze kon zien waren een aantal cafeetjes hier en daar. Gelukkig kon zij wel over mensen heen kijken; iets wat haar zusje na al die jaren nog steeds niet lukte. De blondine keek scheefjes naar het meisje en grinnikte zacht bij het besef, waarop ze haar volledige aandacht op het vinden van een restaurantje vestigde. Na zo’n tien minuten wandelen vond Cecille een leuk uitziend plekje om te eten. “Daar zie ik er één,” sprak ze, wijzend naar het gebouwtje verderop. Hierbij vergat ze dat haar zusje het waarschijnlijk niet kon zien en dus besloot ze om weer eens de plaaggeest uit te hangen door het meisje soepel op te tillen. Althans, dat was het plan, maar lang hield ze het niet vol voor haar zij begon te klagen. “Ugh, I guess dat zelfs dat er niet in zit voor een tijdje, huh?” sprak ze, meer tegen zichzelf maar hard genoeg voor Yara om te horen.  

Het gaf niet. Zij moest de weg wijzen. Cecille glimlachte breed en salueerde op een plagende wijze terug, waarop ze haar blik vastberaden op hun bestemming richtte. Oké, het was een beetje druk, maar ze kon wel door mensen heen beuken als ze niet aan de kant wilden gaan. Dus dat was wat ze deed. Ze probeerde Yara’s hand vast te pakken en liep toen voor het meisje uit, erop lettend dat ze elkaar niet zouden verliezen in de zee van mensen. Hier en daar moest ze inderdaad wat mensen aan de kant duwen, maar voornamelijk was het zij die voor mensen weg manoeuvreerde en vice versa. Hier en daar werd een ‘woeps, sorry’ gemompeld of kreeg ze een verontschuldigende glimlach toegeworpen. Cecille schonk een dankbaar glimlachje aan deze mensen terug en voor ze het wist stonden ze voor het gebouw in kwestie. “Dus,” begon de blondine, haar blik afwachtend op Yara richtend. “Wat vind je?”

De reactie van Yara was voldoende voor Cecille om dit restaurant uit te kiezen voor hun maaltijd. Ze realiseerde zich echter dat prijs ook belangrijk was, aangezien het geld niet op haar rug groeide en ze echt op haar geld moest letten deze maanden. Na even rond te hebben gekeken, zag ze een menukaart in de buurt en inspecteerde ze die. “Hm,” mompelde ze meer tegen zichzelf, maar waarschijnlijk nog altijd verstaanbaar voor haar zusje. “Nog redelijk betaalbaar ook.” Ze richtte zich op en keek Yara met een glimlach aan. “Oké, dit wordt hem dan!” Misschien kon ze Sivar dit keer toch beter in zijn pokéball laten. Als hij wat wilde – iets wat ze eigenlijk betwijfelde, aangezien hij de laatste tijd minder eetlust had – dan was ze extra geld kwijt dat ze beter kon besparen. Ze vond haar pokémon verwennen noodzakelijk, maar niet ten koste van haar maandelijkse uitgaven. “Zullen we dan maar?” Galant als ze was hield ze de deur voor het meisje open en gebaarde naar binnen, een scheef glimlachje rond haar lippen.