Okay, maybe just for the silence~ (Tore Adolfsson)

Het maakte haar niet zoveel uit wat de jongen dacht, puh, ze 'overleerfde' een horrorfilm wel hoor, ze was geen kind meer. Zelfs al gedroeg ze zichzelf nog als een kind, ze was 'volwassen' genoeg om door zo'n film heen te komen. Die jumpscare van daarvoor was gewoon eu... te uit het niets gekomen, ja dat was het. Maar, ondertussen had ze opgemerkt dat de blonde jongen niet goed werd van het zien van deze scene en in deze scene was er heel veel bloed te zien. Dat maakte Layla nieuwsgieriger naar hem dan de vrij clichévolle, saaie film. Op die ene jumpscare na dan. Ze had gevraagd of het ging en de jongen sprak dat het wel ging, een snel en kort antwoord, oké dan. Maar dat hield Layla er niet van om door te vragen. Ze had dus ook gevraagd of hij niet tegen bloed kon, maar in plaats van dat ze een normale reactie kreeg, kreeg ze zowat zijn hand in haar gezicht waardoor ze gelijk een stuk naar achteren deinsde. Wat verstrooid keek ze hem aan toen hij sprak dat ze maar moest 'genieten' van de film. Ze snoof en draaide zichzelf weer naar de film toe met weer een fronsend gezicht. Arceus, ze waren lekker bezig zo, ook heel aardig tegen elkaar. In de rest van de film gebeurde er niet veel meer, alleen dat dat enge ding ineens werd neer geschoten door een random kolonie van politieagenten. Waar kwamen die mensen überhaupt ineens vandaan? Ook weer zoiets raadselachtigs. De lichten schoten aan en aangezien mevrouw iets te gewend was aan het donker kneep ze haar ogen eventjes dicht, om ze daarna weer te openen en te knipperen om aan het licht te wennen. Voor ze het wist was Tore al opgestaan, alleen hij zag er niet helemaal eu... jofel uit... Ze staarde omhoog naar hem, aangezien ze nog zat, Arceus, op deze manier was hij nog groter, ze voelde zich nu het kind. Hij sprak dat 'Up' nog beter geweest was. Hmm... Up was anders wel een hele leuke film ja. Ze stond ook maar op en rekte zichzelf even uit. Ze werd altijd zo lam van het zo lang zitten. "Tja... niet elke film is geweldig" sprak ze simpel. Pff, ze had nu wel dorst, ze hadden geen pauze gehad en hadden de tijd ook niet gehad om iets te halen. Ze begon dan ook maar naar de uitgang van de bioscoopzaal te lopen "Maar..." begon ze, nu weer op normale volume pratend, zoals de rest van de mensen "Ik wist niet dat meneer niet tegen bloed kon~" sprak ze waarna er een lichtelijk, geamuseerd glimlachje op haar gezicht verscheen.

'Helaas' had ze nog gehoord, inderdaad 'helaas' van de film, maar het was gratis geweest, dus ze hadden er geen geld voor verspild en zo wist ze ook weer naar welke film ze niet meer hoefde te gaan, mooi! Niet veel later waren ze dan ook de bioscoopzaal uit en in tegenstelling tot Tore had ze niet echt op de stelletjes gelet. Ze had echter wel gelet op het feit dat meneer hier een 'bloed' probleempje had en daardoor had ze even een glimlachje op gezet en had ze het maar gewoon gevraagd, ze was nou eenmaal nieuwsgierig. Maar helaas voor haar kreeg ze absoluut niet het antwoord waar ze op gehoopt had. De jongen zuchtte geërgerd waardoor haar glimlachje al iets verdween. Ze bleef hem echter wel aan kijken toen hij 'vroeg' hoe het dan met haar zat. Door die woorden verdween haar glimlach compleet van haar gezicht, als sneeuw voor de zon. Er werd gevraagd of haar 'moederinstinct' op hol sloeg of dat het haar kinderlijke kant was. Gelijk begon ze te fronsen en lichtelijk rood te worden. Terug denkend aan het moment in de bioscoopzaal, verdomme. Bij het horen van zijn andere woorden over dat ze zo'n hoog geluid kon 'produceren' beet ze op haar lip. Dit is niet hoe ze wilde dat het gesprek zou gaan op het moment. Ze bleef hem echter flink geïrriteerd aankijken "G.gg..gaat je niks aan!" sprak ze met een licht geïrriteerde toon in haar stem waarna ze haar armen over elkaar heen sloeg. Op dat andere reageerde ze niet eens, puh, stommerik. Echter waren ze weer op de plek beland waar je eten en drinken kon halen en hoe dorst ze ook had... het was zo duur hier. En op dat moment zei Tore precies wat zij dacht. Of ze nog naar een café of 'iets anders' wilde. Ze keek hem dan ook aan, de frons was ondertussen verdwenen "Ja, uhm..." begon ze "Waarom niet, daarnaast heb ik dorst" sprak ze vastbesloten. En hij wilde vast ook wel iets te drinken of te eten, anders vroeg hij dit niet. Met de veronderstelling dat Tore wel mee zou lopen, liep ze de bioscoop uit en buiten snoof ze even de frisse lucht weer op.

Bij zijn voorstel of ze naar een café of iets anders zouden gaan, keek ze hem weer normaal aan, aangezien haar blik daarvoor op ontploffen stond. Hierdoor was ze het hele 'bloed geheim' van hem ook vergeten. Ze was er anders ook gewoon op door gegaan, Layla was nogal het nieuwsgierige type. Ze had hem wat neutraal aangekeken bij zijn vraag, maar ze had enorme dorst en begon ook wel trek te krijgen, dus had ze maar gesproken dat ze dat maar moesten gaan doen, ja. Ze vond het nog knap dat na dit alles de jongen nog steeds in haar buurt bleef, of in ieder geval met haar om wilde gaan. Hij had allang de benen kunnen nemen. Dit was ook een van de eerste keren dat ze met iemand naar de film ging die ze niet heel extreem goed kende, jeetje. Layla had maar besloten om de bioscoop uit te lopen en even had ze genoten van de frisse buitenlucht, maar dat momentje werd niet veel later verstoord door de blonde jongen. Gelijk keek ze hem aan met haar blauwe kijkers terwijl hij sprak dat ze de weg maar moest vervolgen naar het café, met haar nieuwe bijnaam erachter geplakt. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. "Sure, Sherlock" sprak ze grinnikend waarna ze maar begon te lopen, de weg terug eigenlijk, want ze waren bijna bij het café geweest voordat dat rare mens in hun gezicht was gesprongen met een 'aanbod'. Het was niet echt een aanbod, ze werden gewoon gedwongen. Toen Tore vroeg of ze al een idee had wat ze wilde gaan drinken keek ze hem lopend vanuit haar ooghoeken aan. "Hmmm..." begon ze nadenkend "Misschien alcohol" sprak ze waarna er een grote grijns op haar gezicht verscheen en ze even naar Tore keek. Echter schudde ze al gauw haar hoofd "Nee, dat lijkt me niet zo'n goed idee" sprak ze vervolgens grinnikend "Ik denk gewoon iets fris, jij??" sprak ze terwijl ze hem aan bleef kijken en dus totaal niet voor haar keek en dus niet zag waar ze liep.

De jongen keek haar aan met een weerzinwekkende blik toen ze over alcohol was begonnen en niet veel later kwamen zijn woorden dan ook uit zijn mond, alsof ze het echt meende. Echter zei de grijns op haar gezicht iets heel anders, alsof ze op dit tijdstip van de dag alcohol ging drinken. De enige keren dat ze alcohol dronk was 's avonds en 's nachts, nooit overdag. Daarnaast zou ze aardig blut raken als ze overdag ook nog alcohol zou drinken. Oké ze was geen alcoholist hoor, het was niet alsof ze elk weekend diehard out ging. Tore sprak dat hij voor een cassis of cola zou gaan, hmmm, cassis was echt nice though. Misschien dat zij dat ook wel zou nemen. Layla had de trainer en zijn twee Snorlaxen ook totaal niet opgemerkt, ze keek nog naar Tore en in haar hoofd waren er allerlei dingen bezig om zich niet te kunnen focussen. Toen ze Tore dan ineens hoorde roepen dat ze uit moest kijken, keek ze pas voor haar, maar toen was het al te laat, want ze liep keihard met d'r face in de dikke buik van een Snorlax. Ze bounsde zowat terug en keek even wat beduusd op naar de Snorlax voor haar neus. Haar aandacht werd getrokken door Tore die sprak dat dat 'soepel' was en ging verder terwijl hij dichterbij kwam over dat kijken moeilijk was. Na ja hij kon de zin niet afmaken, want een of andere brulaap begon naar hun te schreeuwen. Layla's blauwe ogen schoten gelijk naar de persoon die ergens iets niet mee eens was. Het was een aardig, 'grote' vent, oke hij was gewoon enorm aan de maat. Layla keek de persoon nogal wat neutraal aan toen hij begon te vragen aan haar wat ze wel niet dacht, als 'jongedame' en dat ze zomaar tegen zijn Snorlax op knalde. Ze trok gelijk een wenkbrauw op, maar sprak nog geen woord. Echter kwam Tore er tussen, misschien iets te vriendelijk voor deze gast. Want voor de zoveelste keer werd hij onderbroken midden in zijn zin. Layla keek dan ook even wat geschrokken toen Tore gewoon aan de kant werd geduwd alsof het niets was, ook zag ze goed genoeg dat er een Snorlax voor zijn neus verscheen. En hij leek duidelijk pijn te hebben, eigenlijk wilde ze naar hem toe, maar ze was iets te kwaad aan het worden op die vieze, gore dude voor d'r neus. Ze snoof geïrriteerd en wie dacht hij wel niet dat hij was! "Ten eerste, niemand zoals 'jij' noemt mij 'jongedame" spuwde ze zowat naar hem toe. "Als je zelf is wat kilootjes zou kwijtraken en die pokémon in je pokéballs zou houden, dan konden mensen tenminste fatsoenlijk over dit mooie voetpad lopen" zette ze er ondertussen nijdig achterna. Haar blik ging even naar Tore die 'bedreigd' werd door zo'n Snorlax, maar ze moest weer opletten, want die dikke gast was onderhand nog kwader geworden en haalde uit naar haar met z'n vette hand, iewl. No way dat hij haar ging aanraken. Zonder moeite ontweek ze zijn uithaal, hij was toch te dik, hij had hierdoor te weinig coördinatie. De andere Snorlax hield zich in en wachtte op een soort van signaal, maar deze dude wilde het graag zelf oplossen. Weer haalde de dikke vent uit, maar weer mis. Een grijns verscheen op haar gezicht "Kom dan vettie~" sprak ze iets te geamuseerd. De vent was ondertussen rood van woede geworden en kwam weer dichterbij om uit te halen, maar deze keer liet ze het niet zo snel gebeuren. Layla maakte een draai, om wat snelheid te verkrijgen en gooide hierbij haar been in de lucht en plantte haar voet tegen zijn wang aan, of te wel de ene kant van zijn kop. Hiermee haalde ze de dikke vent neer, die al geen goed evenwicht had. Layla knipperde even en keek naar de vent die nu op de grond lag te kreunen van de pijn. Maar ze ging hier niet langer op wachten. Of Tore het nou leuk vond of niet. Ze snelde naar hem toe en greep, voor de tweede keer vandaag, zijn pols vast om hem mee te sleuren. Zover mogelijk van die dude met zijn Snorlaxen vandaan. De Snorlaxen waren nu nog te druk bezig om hun trainer te helpen, gossie. Eenmaal ergens om de hoek kwam ze tot stilstand en liet ze de blonde jongen meteen los en gelijk boog ze even voorover om op adem te komen. Oké, daar waren ze voor nu vanaf. Ugh, stomme mensen, arrogante, stomme mensen. Ze ging weer rechtstaan en keek naar Tore "Uhm... ja het was beter om gewoon weg te gaan na dat...." sprak ze met een scheve glimlach.

Ja, ze had de man neer gehaald met een kick in zijn face, maar dat had hij in haar ogen dan ook meer dan verdiend. Zo’n toon tegen haar aanslaan, omdat ze tegen een van zijn dikke pokémon aan was gelopen. Waarschijnlijk had zij meer schade opgelopen van dit gedoe dan zijn Snorlax, dat was gewoon een ballon of iets en als je er tegen aan liep bounsde je gewoon terug, echt niet dat dat beest iets gevoeld had van dit hele gebeuren. Geen pijn in ieder geval, want mevrouw hier was niet de grootste en alles behalve fors. Maar goed ze had dus bedacht om zo snel mogelijk weg te wezen na die actie van d’r, want dit was de beste kans om weg te komen, want hij lag te creperen op de grond en zijn Snorlaxen waren nu afgeleid, afgeleid om hun trainer ‘te helpen’ veel konden ze waarschijnlijk niet doen met hun opgeblazen lichamen, maar goed. Ze had ‘iets’ vast gegrepen en vervolgens begon ze het mee te sleuren. In alle ‘chaos’ had ze totaal niet opgemerkt dat precies op dat moment Tore’s Shinx tevoorschijn was gekomen en dat ze dus zijn pokémon had vast gegrepen in plaats van Tore’s pols, good job Layla. Ze kwam er dan ook niet achter tot ze tot stilstand kwam en wilde los laten, maar voordat ze dat kon werd ze keihard door de pokémon in haar hand gebeten. Gelijk kwam er een verbaasde gil uit haar mond en trok ze zo snel ze kon haar hand terug, hierbij dus de Shinx los latend, what the Muk? Het was geen wond of zo, maar het deed wel verschrikkelijk zeer. Ze hield dan ook wat pijnlijk haar hand vast, verdomme. Waarom beet Tore in haar hand?!… Wait… Tore? Gelijk keek ze op na de pijn te proberen weg te moffelen. Haar blauwe ogen zagen alles behalve de blonde jongen. Een verward uitdrukking verscheen op Layla’s gezicht toen ze de Shinx voor haar neus zag. Ze knipperde een paar keer, om zeker te zijn dat ze het goed zag en dat, dat absoluut een pokémon was en niet Tore. Nogmaals what the Muk? De pokémon keek haar enorm angstig aan, tja dat zou ze ook doen als ze werd weggesleurd door een wild vreemde, maar hoe had dit kunnen gebeuren? Ze was er nog zo zeker van geweest dat ze Tore had vast gepakt… en niet zijn Shinx, waar die überhaupt ineens vandaan was gekomen was voor haar ook een mysterie. Layla keek vervolgens om haar heen, ze stond hier, in haar eentje met een pokémon die niet van haar was, Arceus. “Uhm…” kon ze alleen maar uitbrengen. Haar bijt’wond’ helemaal vergetend, waar nu wel wat bloed uit kwam. Ze zuchtte even “Oke, dit was niet hoe ik het gepland had” mompelde ze waarna ze de hoek om wilde lopen, maar ineens getril in haar broekzak voelde. Wat? Ze haalde haar Holo Caster tevoorschijn en zag het berichtje van Tore, well that explains a lot. Ze opende het bericht en begon dan ook gelijk te typen, en flink snel ook. ‘Ik sta hier… met jouw Shinx….’ typte ze snel in waarna ze op verzenden drukte. Maar daar had hij niet bepaald veel aan 'Uhm... ik ben ergens, maar ik weet niet waar' typte ze weer, waarna ze het weer verzond. Aan zijn berichtje te zien was hij in ieder geval ‘ontsnapt’ van die Snorlaxen en die rare dude. Maar nu? Ze begon snel maar weer een ander berichtje te typen ‘Wacht… blijf waar je bent… waar ben je? dan kom ik naar jou toe of zo, maar heb je die dude overleefd?’ en ze verzond het bericht vervolgens ook weer zo snel mogelijk. Ze haalde haar hand door haar lange, blonde haren en zuchtte even. Ze zette haar aandacht ondertussen weer op de Shinx “Sorry…” sprak ze terwijl ze de Shinx wat verontschuldigend aan keek “Het was niet de bedoeling om je bij Tore weg te slepen…” sprak ze verder, geen idee of het beest haar zou begrijpen of niet. Arceus, dit was echt weer lekker verlopen zeg.

Ze had de Shinx nog horen keffen toen haar Holo Caster was afgegaan en ze het ding eruit had genomen. Ondertussen dat ze aan het typen was, keek ze soms even op naar de pokémon die gelukkig nog niet was weggerend of zo iets dergelijks. Ze wilde een pokémon die van iemand was niet kwijtraken of zo, dat zou nogal een probleem worden en dan zou ze zich ook wel schuldig voelen. Ze zou haar eigen pokémon ook niet kwijt willen raken. Eenmaal haar berichtjes verzonden te hebben naar Tore, moest ze nu maar gewoon wachten op antwoord, wachten was de beste zaak op dit moment. Dus niet te overhaaste beslissingen nemen natuurlijk. Ze keek weer naar de Shinx die tegen de grond aan was gedrukt en toen ze weer tegen hem had gesproken schoot hij weer naar achteren, hmmm, hij was wel enorm bang. Na haar woorden begon hij echter te jammeren? Ze keek hem wat vragend aan “Wat is er?” vroeg ze, niet echt een antwoord te verwachten van de Shinx. Ze zuchtte even en ze had nog geen reactie van Tore gekregen dus tja. Ze gingen door haar knieën en ging gewoon zitten waar ze was. Misschien was de Shinx niet zo bang als ze zo boven hem uit torende…. hoe moest dat wel niet zijn bij Tore zelf? Die was nog groter dan haar, jeetje, arm beest. Dat liet haar ook nadenken… Tore… toren… groot… hij was gewoon een Toren. Ze begon meteen even te grinniken, dit was misschien wel de beste bijnaam ever. Ze focuste zich weer op de Shinx en haar blauwe ogen gleden naar haar hand waar de Shinx in had gebeten. Toen merkte ze pas uh… het bloed op, ja ze bloedde. Ze keek er wat verbaasd naar, ach het was gewoon grote vleeswond of zo, ze zou ook niet zomaar dood bloeden. Ze haalde haar Holo Caster er weer bij toen hij af ging. Ze las zijn berichtjes… hmm er zaten wel veel spelfouten in zeg, wat had hij? ‘Gaat het wel helemaal goed met je?’ typte ze snel ‘Maar, oke, ik kom er aan, hopelijk wil meneer Shinx hier ook mee’ typte ze verder waarna ze op verzenden drukte. Ze stopte haar HC weg en keek op naar de Shinx “Ga je mee naar Tore?” vroeg ze met een glimlach, die hand kwam later wel. Langzaam kwam ze weer omhoog, om te voorkomen dat ze de Shinx helemaal zou afschrikken. Toen ze eenmaal stond, rekte ze zichzelf even uit en begon ze de kant van het café op te lopen, gelukkig was het hier niet ver vandaan. Ze keek wel even om, hopend dat de Shinx haar zou volgen “We gaan naar Tore” sprak ze overtuigend, hopend dat hij wel zou komen als Tore’s naam genoeg viel… Toren… hihi.

Toen ze eenmaal door haar knieën was gezakt, had het eigenlijk helemaal niet zo veel geholpen. De kleine Shinx zette namelijk nog wat extra pasjes naar achteren, na ja dan niet. Het enige wat ze nu kon doen was niet al te ‘eng’ zijn en zorgen dat dat beest haar ging volgen zodat hij weer naar Tore, zijn trainer, terug kon. Arceus, ze was notabene van Team Rocket, dit was een kans om een pokémon te jatten… maar het was een kleine baby Shinx, wat moest mevrouw Allison daar nou mee, na ja. Ze had ook niet echt zin om een pokémon van Tore te jatten… ze vond hem iets te amuserend om zichzelf in een slecht daglicht te zetten. Hij had dan maar geluk dat zij met zijn pokémon hier was en niet een of andere dommere grunt die een Shinx wel waardevol vond, het idee alleen al. Maar goed, ze moesten terug naar Tore, dat was duidelijk. Toen ze haar HC weer tevoorschijn had gehaald, was de Shinx weer heel nieuwsgierig bezig, hij leek elke keer te ruiken, geen idee wat hij rook. Ze was weer voorzichtig opgestaan, maar toch vond de Shinx dat geen goed plan en schrok weer van haar. Ze zuchtte even, dat was niet de bedoeling geweest. Ondertussen was ze gaan lopen en had ze geprobeerd de pokémon duidelijk te maken dat ze terug gingen naar Tore. Zijn naam kwam waarschijnlijk als enige door, maar het was goed genoeg om Layla te volgen, yes. Tijdens het lopen, keek ze dan ook nog soms even om, om te kijken of hij volgde. Dat deed hij gelukkig, wel met uhm… een aardige afstand. Haar HC trilde en ze keek even wat Tore had gestuurd. Zijn tekst was weer normaal en heel simpel, good job Toren. Ze sloeg een straat in waar het café was, maar in plaats van dat ze voor haar keek, keek ze continu om naar de kleine Shinx om zeker te zijn dat hij volgde. Ze rekte zichzelf even uit en keek weer voor haar, ze wilde niet weer dezelfde actie ondergaan door tegen iemand aan te lopen, dat zou nogal gênant zijn. En waarschijnlijk was het nog erger als ze tegen een lantaarnpaal of iets aan zou lopen. Maar gelukkig voor haar was er niks om tegen aan te lopen en in de verte zag ze Tore staan, waardoor ze een opgelucht zuchtje liet gaan. Ze versnelde haar stap en bleef recht voor zijn neus stilstaan. “Ben er weer” sprak ze met een glimlach “En uhm… meneer hier ook” doelend op de Shinx. Ze haalde haar hand door haar lange, blonde haren heen en keek even naar het café, maar vervolgens weer terug naar Tore “Uhm, ja het was niet de bedoeling geweest om je Shinx mee te nemen…” sprak ze een tikkeltje beschaamd nu.

De jongen zette wat stappen naar achteren. Ze merkte het wel op en trok even ongezien een wenkbrauw op, wauw, Tore, ze was geen echte vreemdeling meer of zo. En het was ook niet dat ze maar een centimeter van hem vandaan stond. Nee, Layla zelf had ook gewoon een personal space waar ze niet iedereen in wilde hebben, dan ging ze ook niet bij andere in hun personal space natuurlijk, dat zou een beetje vreemd zijn, want dan kwam de andere tegelijkertijd ook in haar personal space. Ze had gesproken dat ze er weer waren en noemde zijn Shinx dan ook 'meneertje', maar Tore leek het er niet mee eens te zijn en sprak dan ook dat het met een 'peuter' was. Ze schudde lichtjes haar hoofd "Meneertje is anders wel gewoon een verkleinwoordje hoor" sprak ze met een glimlach, doelend op het feit dat die Shinx klein was. De Shinx schoot gelijk achter Tore's been en ze keek wat verbaasd naar de pokémon, was ze serieus zo eng?? Ze hoorde dan ook de woorden die Tore sprak, het was eerder een vraag aan de Shinx, of beter gezegd, Gauss, want zo heette hij blijkbaar. Ze had zich verontschuldigd voor het feit dat ze uh... Gauss mee had gesleurd zonder het te weten eigenlijk. Maar in plaats van dat ze iets van een 'maakt niet uit' kreeg, dacht meneer Sherlock hier zo mooi te zeggen dat als zij betaalde dat hij het haar dan vergaf waarna de blonde jongen al het cafe in liep. Een beetje beduusd keek ze hem na waarna ze zelf een diepe zucht slaakte en hem maar naar binnen volgde. "Oké dan" begon ze, toen ze eenmaal binnen waren "Omdat ik zo vrijgevend ben" sprak ze terwijl ze hem even aan keek met een glimlach, die eigenlijk niet zo heel erg gemeend was. Zonder te wachten op iemand die hun naar een tafeltje zou begeleiden liep ze gewoon naar een plekje dat goed was in haar ogen. Een tafeltje voor twee en aan kant ging ze op de stoel zitten om vervolgens haar ene been over haar andere been heen te slaan en even rond te kijken. Het was vrij druk in het café, mooi. Voor even keek ze naar de Shinx, misschien wilde hij ook wel wat gezelschap, pokémon konden toch beter communiceren dan van mens tot pokémon... En aangezien de Shinx vrij klein was en een electric type was, pakte ze Riyo's pokéball. Ze maakte de ball groot en liet hem er uit. De kleine Pichu verscheen en keek verrast om zich heen toen hij op merkte waar hij was, maar bij het zien van zijn trainster maakte hij een tevreden geluidje. "Nu kan je vriendjes maken" sprak ze geamuseerd.