Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: Sableye Bonfire [open] za jul 04, 2015 12:20 pm
Jace keek beroerd naar de zon hoog boven hem die hem zo laat in de middag nogal begon te irriteren. Zweet liep langs zijn hoofd over op zijn nek naar zijn rug. Hij kon behoorlijk wat zweten en dat deed hij momenteel dus ook. In zijn hand lag een pokéball die fel licht reflecteerde in zijn oog. Hij had deze pokémon gewonnen toen hij als winnaar van een toernooi werd verklaard. Het was een starter pokémon naar keuze... Hij had gekozen voor een schattig uitziende pokémon die hem heel lief had aangekeken... Jace keek op nadat hij de zon niet meer voelde branden op zijn schedel. Hij was weer in gedachten verzonken geraakt. Verward keek hij om zich heen. Oh muk... In wat voor een grot was hij nu weer beland? Hij was net nog buiten. Verward keek hij om zich heen en schok zich naar toen naast hem een exact beeld van zichzelf stond. Nerveus maakte hij wat bewegingen en merkte al snel op dat het niet meer dan een reflectie was. Overal om hem heen schitterde reflecterende stenen, achter hem scheen de zon door de ingang van de grot heen. Verward haalde hij een kaart er bij. Al gauw trok hij de conclusie dat dit de Reflection Cave moest zijn. Met een snelle draai keek hij de grot verder in. Hij had het gevoel dat iets of iemand naar hem keek, maar Jace was niet het type om niet op ontdekking uit te gaan. Doffe voetstappen galmden door de grot toen Jace vooruit liep. Ondertussen keek hij door zijn pokédex om er achter te komen wat voor een pokémon het was die hij nu in zijn party had. Ten einde raad besloot hij het lieve ding maar op te roepen. Uit het fel licht verscheen de blije pokémon die blij om hem heen begon te dansen. Na veel moeite en mis scannen was het Jace gelukt de pokémon te scannen met zijn pokédex. De pokédex registreerde de pokémon en na een schelle piep zei het met een robotische stem: “Turtwig is a small, light green, quadruped Pokémon resembling a turtle. Its eyes, feet, and lower jaw are yellow. Its body is covered by a brown shell that is composed of earth. The shell has a thick black stripe and a black rim. On a very healthy Turtwig, the shell should feel moist. A small seedling grows on a brown patch on its head. This seedling will wilt if the Pokémon becomes thirsty. As a plant-based Pokémon, Turtwig usually nourishes itself through photosynthesis. It also drinks water, which hardens its soil-based shell. Due to its status as a starter Pokémon, a wild Turtwig is hard to come by and it is generally found under the ownership of Trainers.” Meteen ging Jace voelen of de Turtwig wel gezond was. De zorg en welzijn van zijn pokémon stond uiteraard voorop. Een dichte tweede plek was Vivienne. Het schild van de Turtwig voelde inderdaad een beetje nat aan. Zijn plantje was ook in prima staat. Jace knikte tevreden en gaf de kleine pokémon een aai. De Turwig rolde zelfs schattig om zodat Jace hem op z'n buikje zou aaien. Was dit wel een geschikte vechter? Wat kon hij allemaal doen? Jace keek naar zijn pokédex terwijl op een rots ging zitten. Uiteindelijk bleek dit kleine pokémonnetje uitgroeien tot iets dat leek op een enorm wandelend eiland van een pokémon. Geschrokken keek hij op naar de Turtwig die nieuwsgierig rond rende en af en toe op Jace z'n schoot sprong. Jace gruwelde bij de gedachten dat dit gedrag niet weg zou gaan als hij evolueerde. Het was niet weg gegaan met de Garchomp van Vivienne, maar wel bij zijn Meowstick dus er was nog hoop. Jace glimlachte naar de kleine pokémon die nu naar de duisternis verderop tuurde. Jace merkte niet op wat Turtwig in de duisternis zag staan. Twee grote ogen schenen door de duisternis heen. Net toen Jace het zag verdween het met het geluid van klauwen die op steen krasten in een snelle sprint. Wat was dat daarnet? Voorbereid en heel voorzichtig pakte hij een tweede pokéball er bij, die van Pyre. Uit het felle licht van de pokéball kwam de Volcarona fladderend tevoorschijn. De ogen van de Turtwig werden groot van bewondering toen Pyre haar vleugels opende. Met deze hitte was de warmte niet echt welkom, maar het zag er naar uit dat Turtwig het licht wel kon waarderen. Plotseling gebruikte de kleine Turtwig Synthesis. Zijn lichaam gloeide en het hyper ding leek nu nog meer energie te hebben. Jace glimlachte vriendelijk en vroeg Pyre: “Zou je voor ons de weg kunnen verlichten? Het is nogal donker verderop namelijk.” Pyre knikte en vloog verder het donker in, maar stopte al heel snel. Toen ze het licht naar de duisternis bracht bleek Jace z'n vermoeden waar. Iets had hen in de gaten gehouden vanuit de duisternis... En het was niet alleen. Veel kleine gemeen grijnzende pokémon dansten om Pyre heen. Voorzichtig gaf hij Pyre een gebaar om geen gevecht te beginnen en haalde zijn pokédex tevoorschijn. Na een korte scan zei de pokédex: “Sableye is a bipedal Pokémon with a dark purple body. It has pale blue, gemstone-like eyes, which allow it to see in low light and sparkle in the dark. It also has a red gemstone on its chest, and its back has a blue and green gemstone as well as another red one. These gem-like eyes and adornments on its body are caused by its diet, which consists of rocks and raw gemstones. It also has sharp teeth and claws. It is feared by people, since it is said to steal a person's soul if they look into its eyes. It is nocturnal and is rarely seen. It lives in caves. As Mega Sableye, all the energy from its Mega Evolution is concentrated into the red jewel on its chest, causing it to detach from Sableye's body and significantly increase in size; the detached jewel leaves a small hole in Mega Sableye's chest. Its ears elongate, and it gains a spike on the top of its head. Its teeth turn from white to yellow, and its eyes also change from pale blue to a crimson red, with diagonal slits at their inner edges. The enlarged jewel is said to boast such incredible hardness that no attack can even leave a scratch on it. During battle, Mega Sableye shelters itself behind the jewel, from where it can take advantage of any openings its target leaves exposed.” Wat moest hij nu?
De pijn die ze had gevoeld was niet dragelijk geweest, voor dagen had ze niet uit haar kamer willen komen, voor dagen had ze bijna niet willen eten of drinken. Met het gevoel alsof ze zou sterven, had ze uiteindelijk iemand in haar kamer laten komen en die had haar meegenomen naar een van de doktoren in de stad van Lumiose. Ze wist niet hoe ze hier was gekomen, ze wist niet wie haar had meegenomen, maar op een gegeven moment was de pijn verdwenen. Enkele dagen had ze in het ziekenhuis gelegen, met doktoren om zich heen waar ze zich niet van bewust was gebleven. Deze zelfde doktoren stonden voor een raadsel. De infectie die in haar ogen was verschenen was een die ze nog nooit eerder had gezien, een die ervoor zorgde dat de doktoren niet eens wisten hoe ze het moesten genezen. Maar het vreemdste was nog waarom de pijn opeens verdwenen was. Het kleine meisje had haar ogen niet meer open gedaan sinds ze in het ziekenhuis was en de infectie controleren was lastig, aangezien ze koppig haar ogen dicht bleef houden. Wat moest ze anders? De enige manier waarop ze geen pijn voelde, was als ze d’r ogen dicht hielt. Het enige wat ze niet wist, en wat de doktoren wel zagen, was dat rond haar ogen een licht rode uitslag begon te ontstaan. En dat was het gene wat hen alarmeerde. Nu moesten ze echt actie gaan ondernemen en dat besloten ze dan ook maar te gaan doen. Ze brachten het meisje naar de ziekenboeg en besloten haar onder narcose te brengen, waarmee ze haar ogen open konden maken. Toch leken de doktoren nog steeds niet te weten wat er precies aan de hand was met het zilverharige meisje. Er was niets te zien aan haar ogen, die rood van kleur waren, en de infectie leek niets te hebben beschadigd. Uiteindelijk besloten de doktoren maar om haar zalf op de ogen te laten doen, of in ieder geval rond haar ogen, om te kijken of ze de infectie tegen te gaan. Beetje bij beetje leek het beter te gaan met het jonge meisje, maar toen ze na enkele dagen haar ogen weer open deed stonden de doktoren voor een onaangename verrassing. Alhoewel het erop leek dat er niets aan de hand was met haar ogen, claimde het meisje dat ze geen kleuren meer zag. Haar wereld was grijs, alle kleuren waren uit het kleurenspectrum verdwenen, alles behalve haar lievelingskleur; rood. Ze had niets om over te klagen, ze kon er niet eens over klagen. Niemand wist wat er precies was gebeurd, dus lieten ze het er maar bij. Het meisje moest er maar mee leren leven. Het was niet alsof ze er veel mee kon doen. De doktoren besloten haar dan ook maar snel weer los te laten, zodat ze naar huis toe kon gaan. Echter wist niemand dat ze al snel weer terug moest naar het hoofdkwartier van Team Rocket, want nee, niemand was zo gek om te zeggen dat een meisje van twaalf bij de criminele organizatie zat, waarom zouden ze?
Dagen verstreken en de pijn was weggezakt, ze had er geen littekens meer aan overgehouden, maar er was ook niemand die haar zou helpen met haar aandoening. Erger dan normaal voelde ze zich alleen, zo ontzettend alleen. Niet dat ze ooit veel mensen om zich heen had gehad, ze woonde immers samen met haar oudere broer. Iets waar je nou niet echt bepaald veel aan kon doen. Het witharige meisje was het hoofdkwartier ontsnapt, binnen was er niemand die om haar zou geven, dus kon ze beter buiten opzoek gaan naar wat afleiding. Wel merkte ze dat de zon pijn deed aan haar ogen, een na effect van de behandeling waarschijnlijk. Ze zuchtte zachtjes en keek naar de paarse pokémon die voor haar stond. ”Sorry Yurei, ik kan er niet tegen zo,” mompelde ze zachtjes, terwijl ze naar de ruby in zijn borstkas keek. Het enige aan kleur was ze nog kon zien, rood. ”Kom, dan gaan we op avontuur,” zei ze, in ene poging haar eigen stemming een beetje op te vrolijken. Ze had een paar dagen uitgetrokken om te reizen, helemaal van Lumoise City naar Geosenge Town, een dorpje waar ze nog nooit was geweest. Ze was van plan om eens wat meer van Kalos te gaan ontdekken. Ze had er toch alle tijd voor, ze had niet echt verwacht nog een opdracht voor Team Rocket te krijgen, ze verklaarde haar allemaal toch te jong. Op haar weg naar Geosenge Town, vond ze de ingang van een grot, en besloot maar eens een kijkje te gaan nemen. Yurei, haar Sableye, vond het helemaal geweldig dat ze een grot in gingen en rende vooruit. ”Yurei, kom terug,” piepte de witharige er nog achteraan, maar de pokémon was al verdwenen. Een gevoel van angst gleed over haar heen, door de aandoening aan haar ogen zag ze geen steek meer in de grot, alles wat grijs en donker en ze voelde zich benauwd worden. Uiteindelijk besloot ze een tweede pokéball erbij te pakken en liet haar Braixen uit haar ball. ”Kimura, kan je me van wat licht voorzien, Yurei is er vandoor,” De Braixen knikte en pakte de stok uit haar staart, die ze met een kort Ember aanval van vuur voorzag. Samen wandelde ze de grot door, maar het zag er niet naar uit dat ze de Sableye snel zouden vinden. Ze zuchtte zachtjes en voelde zich nog steeds niet helemaal op d’r gemak, alles was zo wazig en ademen begon pijnlijk te worden. Kimura liep voorop en leek niets door te hebben, maar de witharige was gewend aan het koude karakter van haar Braixen. Hoe ze ooit met elkaar op moesten gaan schieten was haar nog steeds een mysterie. In de verte zag ze een flash van licht en zonder op de Braixen te letten, rende ze in de richting van het licht. Totdat ze stil stond voor een groep van Sableye, waarna tranen in haar ogen verschenen. ”Yurei?” mompelde ze zachtjes. ”Yurei, ben je daar?” Haar stem was niet meer dan een fluistering, totdat de tranen over haar wangen stroomde en ze op haar knieën zakte. De Braixen was ondertussen bij haar komen staan en had door dat aan de andere kant van de groep Sableye een trainer stond. Ze gromde zachtjes en stak de vurige stok in zijn richting. Maar haar oren zakte achteruit, toen een gil de stilte doorbrak. ”YUREI!”
Jace zag plotseling een lichtpuntje in de duisternis achter de dansende groep Sableye. Toen hoorde hij de stem van een klein meisje een naam roepen. Jace deed in het geheim zijn ooglapje weg zodat zijn keystone niet zou veranderen in een Sableye snack. Hij werd door de Sableye in hun kleine dans kring gelaten en liep voorzichtig naar het meisje toe. Hij keek haar aan en vroeg op een gerust stellende toon: "Wat is er jong meisje? Ben je verdwaald?" Jace hoopte dat zijn verminkte zwart rode oog haar niet zou afschrikken... En dat haar pokemon hem niet zou aanvallen. Pyre en Turtwig volgde hun trainer en zodra de lichtbron van de Sableye verdween kon je alleen hun nieuwsgierige oogjes zien twinkelen in de duisternis.
Ze kon niet helder nadenken, ze kon niet helder zien, alles leek voor haar ogen te verdwijnen. Ze zag al zo weinig, maar nu leek zelfs het grijs te verdwijnen. Ze was haar pokémon kwijt en voelde hoe een paniek aanval over haar heen gleed. Ondertussen was de Braixen blijven staan en gromde zachtjes toen de onbekende op haar trainster af liep. Ze vertrouwde hem niet en al helemaal niet toen er een andere, duidelijk sterk uitziende pokémon erbij kwam fladderen. Ze voelde warmte over haar heen glijden, iets wat met deze hitte niet echt geweldig was, al moest ze toegeven dat de grot heerlijk koel was. De witharige keek op toen ze een stem hoorde en ze schrok toen ze een bloedrood oog voor zich zag. Ze viel achterover en keek angstig naar de man voor haar. "Wat .. wat ben jij?" stamelde ze jammerlijk, terwijl ze probeerde om zichzelf rustig te houden. "Waarom is jouw oog rood en niet grijs?" piepte ze daarna, terwijl ze moeilijk adem ging halen.
Jace vervloekte zichzelf en bedekte zijn oog met z'n hand terwijl hij met een kalme toon zei: "Ik ben een vriend... Is dit jou pokemon?" Hij hoorde achter zich weer het geluid van de klauwen van de weg lopende Sableye. Waarschijnlijk waren ze niet interessant voor de vreemde rots etende pokemon. Jace had geen tijd om zich te interesseren met de Sableye, hij moest nu letten op dit meisje... Hopelijk schrikte hij haar niet af.
Kimura gromde nog een keer toen de hand van de vreemdeling bewoog, maar met een simpel handgebaar van de witharige liet ze het gaan en ging achter haar trainster staan. Nog steeds wat angstig staarde het meisje naar de hand, die het rode oog van de vreemdeling. "Ja-ja, de Braixen is van mij. Maar mijn Sableye is verdwenen," Haar ogen werden weer vochtig en ze zuchtte zachtjes. "Waarom is jouw oog niet grijs, zoals de rest?" vroeg ze daarna nog een keer, zelfzekerder en nieuwsgieriger dan de eerste keer.
Jace haalde voorzichtig zijn hand naar beneden en vroeg haar: "Was een van die Sableye die van jou?" Hij werd een beetje uit het veld geslagen doordat het meisje doorvroeg naar zijn oog en besloot haar vraag te beantwoorden met een andere vraag die luidde: "Voordat ik je vraag beantwoord zou ik je naam kunnen weten? Ik ben Jace." Terwijl hij dit zei was Pyre op zijn rug gaan zitten en had haar vleugels geopend om wat meer licht te bieden.
Het witharige meisje schudde haar hoofd toen er gevraagd werd of een van de Sableye van haar was. "Dan zou hij zijn gekomen," zei ze zachtjes, iets wat onzeker. Dat zou toch wel hè? Yurei zou toch naar haar toe zijn gekomen als ze had geroepen, hij beschermde haar toch altijd. Ze slikte moeizaam, maar al snel werd ze afgeleid door een grote mot achtige pokémon die op de rug van de vreemdeling ging zitten. De man stelde zich voor als Jace en vroeg naar haar naam, maar ze was volledig afgeleid door het prachtige zicht van de pokémon. Die rode vleugels, het zag er prachtig uit. "Mooi rood," mompelde ze zachtjes, terwijl ze haar hand uitstak naar de pokémon.
Pyre hield het meisje en haar pokemon in de gaten, maar hield haar niet tegen toen ze haar hand uitstak. Jace grijnsde en zei: "Ze lijkt er vertrouwen in te hebben dat je geen kwaad doet." Jace liet zijn hand weer zakken en keek haar glimlachend aan en vroeg dus verder: "Jij weet mijn naam, maar de jouwe is voor mij nog een geheim. Zou ik die van jou mogen hebben? Ook weet ik niet wie je bent nog wat je in deze grot doet."
Ze richtte haar aandacht eventjes op de man die bij haar zat en ze sloeg haar ogen neer. Zouden mensen kunnen zien dat ze kleurenblind was? Ze wist het zelf niet eens, als ze in een spiegel zou kijken zou ze toch alleen maar rood zien, de kleur die haar ogen altijd al hadden gehad. "Yuuki," antwoorden ze daarna zachtjes. "Ik wandelde rond, maar Yurei verdween in deze grot, nu ben ik hem kwijt," legde ze daarna zachtjes uit. Ze beet eventjes op haar lip en besloot maar gewoon bold te zijn. "Jij hebt veel mooie rode dingen bij je," zei ze daarna, met een kleine glimlach op haar gezicht.
Jace knikte en zei: "Aangenaam kennis met je te maken Yuuki. Ik neem aan dat Yurei je Sableye is." Toen ze zei dat hij veel mooie rode dingen bij zich had grijnsde hij en zei simpelweg: "Ikzelf heb geen rood bij me. Mijn pokemon zijn mooi rood, maar lang niet zo mooi rood als wat jij allemaal bij je hebt." Hij stond op van zijn gehurkte houding en zei glimlachend: "Zal ik je helpen met Yurei vinden?"
Yuuki knikte, toen Jace concludeerde dat Yurei haar Sableye was. Kimura, de Braixen, had ondertussen een rust stand aangenomen, maar hielt de twee trainers en vooral de motachtige pokémon goed in het oog. De witharige glimlachte eventjes toen ze een complimentje kreeg over al het rood dat zij bij zich had, maar al snel zakte haar mondhoeken weer omlaag. "Rood ... is het enige wat ik kan zien," mompelde ze zachtjes. De oren van de Braixen zakte omlaag toen ze de woorden hoorde. Haar trainster had het altijd al lastig gevonden om te praten over wat er was gebeurt met haar ogen, maar ze had er nooit vrijuit over gesproken. Wat had deze man en wat deed hij met haar trainster?
"Alleen rood zien is niet zo erg, ik zie alleen rechts. De wereld is mooi zowel zwart wit als gekleurd. Gelukkig zijn mensen en pokemon meer dan alleen een kleur, ze zijn levende dingen die zelfs de blinden kunnen zien." Pyre keek haar trainer met een afkeurende blik aan wat deze filosofische inslag betreft. Jace deed zijn ooglapje op en tuurde de duisternis in terwijl hij zei: "Als we een Sableye willen vinden moeten we gaan luisteren, niet kijken."
Er kwamen geen vragen, alleen maar een stroom aan woorden, waarbij ze de helft niet eens echt snapte. Ze hielt haar hoofd een beetje schuin en knikte, het was beter om te doen alsof ze het snapte, dan zou ze er tenminste geen problemen mee krijgen. "Doktoren wisten niet wat er aan de hand was," mompelde ze zachtjes. "Deed heel veel pijn en nu zie ik alleen grijs ... en rood," haar stem brak halverwege en ze voelde tranen prikken in haar ogen, maar ze slikte ze weer in. Ze zou sterk zijn nu. Toen Jace aangaf dat ze, om Yurei te vinden, moesten luisteren, maar niet kijken, sloot ze haar ogen en bleef stil staan. Misschien zou ze haar pokémon kunnen horen, misschien zouden ze dit samen wel kunnen oplossen.
Het was donker in de grot, met uitzondering van Pyre en de ingang verderop. Jace was niet van plan haar voorbeeld te volgen uit angst dat haar of een wilde Sableye zijn keystone zou eten... Wacht even. Hij hoorde weer het geluid van klauwen over de grond krassen terwijl iets rende in het donker. Zonder twijfel had Yuuki het ook door gehad.
