Bonfire, Booze and Pizza

Met een zucht zetten hij de oven weer aan. Hij had net een wat merkwaardig telefoontje gehad van een of ander grietje die de pizzeria moest hebben en door dit hele gebeuren moest hij nu zijn tweede pizza opgeven. Gelukkig had hij altijd een extra in huis, maar eigenlijk was hij van plan geweest om ze allebei zelf op te eten. Hij keek eventjes door het raampje van de oven, waar de pizza zachtjes begon op te warmen. Daarna pakte hij een flesje bier van het aanrecht en wandelde naar buiten toe. Voor een zacht prijsje had hij een kleine kamer kunnen huren, waarbij gelukkig een tuin zat. Dus had hij een vuurkorf neer gezet, bier en pizza ingeslagen en wilde er een gezellige avond van maken. En zo te zien kreeg hij er nu ook nog eens gezelschap bij. Dit kon nog wel eens een gezellige avond worden, een écht gezellige avond.

[+Fae Eidyia]

Ze had voor de zoveelste keer het verkeerde nummer gebruikt om een pizza te bestellen, maar hieruit was -gelukkig- nog iets terechtgekomen. De jongen die als het goed is de naam Echo had, had haar 'uitgenodigd' om samen met hem een pizza te gaan eten. Een uitnodiging was het niet echt meer te noemen, want aan het gesprek was duidelijk op te maken dat zij hem gewoon een soort van had gedwongen. De pizzeria waar ze eigenlijk had willen bestellen was dicht, dus er zat niks anders op dan de arme jongen de hele avond lastig te vallen. Aan de telefoon was hij een en al klootzak tegen haar geweest, maar hopelijk was hij face to face beter, al betwijfelde ze dat heel erg.

Met haar handen op haar knorrende maag geplaatst liep ze de straat af die hij naar haar had gestuurd. Als hij ook maar in zijn bolle kop had gehaald om het verkeerde adres naar haar gestuurd te hebben, dan zou ze hem echt de hele avond onder spammen bellen hoor. No joke. Met haar Holocaster in haar ene hand liep ze verder om naar het juiste huisnummer te zoeken. Waarom moest ze altijd zoveel moeite doen voor haar eten? Dit was dus echt niet leuk. Na een poosje door de inmiddels donkere straat gelopen te hebben vond ze uiteindelijk het juiste huisnummer om maar naar de voordeur te lopen. Met haar wijsvinger drukte ze de deurbel in, hem ook echt irritant lang laten afgaan. Toen ze vond dat hij het wel gehoord moest hebben -wat pas na enkele secondes was- haalde ze haar vinger ervan af. Nu maar hopen dat dit daadwerkelijk ook Echo zijn adres was.

Rustig zat hij achteruit in het zonnetje, hij had gelukkig nog een paar kleine uurtjes aan zon te pakken gekregen vandaag. Toen de deurbel klonk, kwam hij met een zachte zucht overeind. Eigenlijk had hij weinig zin om op te staan en zijn bezoek te ontvangen, maar het was dan ook weer zo onbeleefd om eerst iemand uit te nodigen en 't daarna te laten zitten. En hij mocht dan misschien een douche zijn en bij Team Rocket zitten, zo erg was 't nou nog net niet. Met zijn bierflesje in z'n ene hand en een peuk tussen zijn lippen, wandelde hij naar de voordeur toen. Met een sierlijke zwaai gooide hij de deur open en leunde daarna nonchalant in de deurpost. "Ya know, misschien is 't echt fair om wel mijn naam te weten, als ik niet jouw naam weet, aye?" zei hij op een rustige toon, terwijl hij een trekje van z'n peuk nam en de rook uitblies.

Ongeduldig bleef ze wachten totdat Echo de deur voor haar zou opendoen. Althans ze hoopte dat hij ook daadwerkelijk de persoon was die de deur open zou doen, want de kans dat er iemand anders op dit adres woonde was er nog steeds. De jongen leek haar na hun gesprek wel zo'n type te zijn, dus als hier dan ook echt daadwerkelijk iemand anders woonde zou het haar niks verbazen. Nieuwsgierig vestigde Fae haar blik op de deur toen ze voetstappen hoorde. Alsjeblieft wees Echo en geen vieze oude man... De persoon die de deur had opengedaan -of het Echo was wist ze nog steeds niet- begon nonchalant tegen de deuropening te leunen. Wat een entree zeg, niet. Nieuwsgierig scande Fae de jongen af, er nog even de tijd bij nemend ook. Slank gebouwd, zwart haar, een mooie kleur ogen en een peuk. Een peuk was niet gezond voor je, maar wie was zij nou om hem tegen te houden? Nadat ze hem even goed in zich had opgenomen vroeg hij om haar naam, want die van hem moest zij al wel weten. Wow. Hij had haar dus echt geen vals adres geven. "Yes sir, de naam is Fae," sprak ze met een glimlach om beleefd haar hand naar hem uit te steken.

Hij trok een wenkbrauw op, op het moment dat de roze trien naar hem bleef staren. Was hij echt zo'n vreemde vogel dan? Ja, oké, zijn gifgroene ogen staken nogal af tegen zijn lichte huid en zwart haar, maar dat was dan ook het enige. Hij nam een laatste trekje van zijn sigaret en gooide 'm naar buiten toe, in een plantenbak waar er meerdere inlagen. De regen zou 't wel doven, of niet, wat maakte hem het wat uit. Het roze-harige grietje stelde zichzelf voor als Fae, waarbij het hem opviel dat ze hem "sir" noemde en haar hand uitstak. Hij twijfelde eventjes, wat voor een malloot had hij nou weer aan de haak geslagen? Toch besloot hij maar om vriendelijk te zijn en schudde haar hond kort. "Kom maar door," zie hij rustig, terwijl hij zich omdraaide en het huis binnen liep. "Een rechte weg naar buiten toe, ik ben even pissen. Niet mijn pizza opeten, die van jou ligt in de oven," riep hij over zijn schouder, terwijl hij naar rechts dook, naar het toilet.

Echo keek naar haar alsof ze een of andere pizza psychopaat was of zo. Wacht... Had ze dan zo'n erge eerste indruk gemaakt? Tot haar opluchting nam hij na even getwijfeld te hebben toch wel haar hand vast om vervolgens mede te delen dat ze naar binnen mocht komen. Gelukkig maar, want voor heel even had ze gedacht dat hij haar op straat ging laten staan en de deur voor haar neus dicht zou gooien. Zonder erbij na te denken of hij ook wel daadwerkelijk te vertrouwen was liep ze naar binnen om de deur achter zich dicht te gooien. Oké, een gentleman was hij zeker niet te noemen, en al helemaal niet toen hij al schreeuwend mededeelde dat hij even moest gaan 'pissen'. Gelukkig voor hem had zij ook niet de beste manieren, want anders had ze allang al de benen genomen. "Oke," riep ze hem nog na om nieuwsgierig om zich heen te kijken. Waarom was hij zo dom om haar alleen in zijn huis te vertrouwen? Nieuwsgierig liep ze naar het eerste kastje waarop verrassend genoeg 6 Pokéballs lagen. Wow. Had hij al zoveel Pokémon? Er totaal niet bij nadenkend pakte ze een van de Pokéballs om deze open te klikken. Tot haar schrik kwam er geen Pokémon uit, maar een exacte kopie van zichzelf. "What the fck?!" bracht ze verrast uit om in shock naar zichzelf te kijken. Wat was ze knap. Waarom had die enge gozer een kopie van haar in een van zijn Pokéballs?!

Rustig ritste hij zijn broek dicht, waste zijn handen en rekte zichzelf uit. Nog steeds vroeg hij zichzelf af waarom hij dit eigenlijk had gedaan, maar het grietje, Fae, leek hem geen slechte meid. Misschien een beetje te vrolijk en happy gekleed voor zijn doen, maar hij was dan ook nogal een nachtbraker met een wat ... donkere persoonlijkheid. Toen hij de deur van het toilet uit kwam, hoorde hij een gil. Rustig deed hij de deur achter zich dicht en wandelde in de richting van het roze harige grietje... waarvan er twee in de kamer stonden. Meteen schoot Echo in de lach en klapte dubbel. Toen hij weer overeind kwam, veegde hij de tranen uit zijn ooghoeken, voordat hij met zijn hand wees dat de 'echte' Fae naar hem toe moest komen. "Vayne, je laat onze gast schrikken," zei hij, nog nahikkend van het lachen. De Fae wandelde in de richting van Echo en ondertussen veranderde ze van vorm, totdat er een Zoroark in de plaats stond. "Sorry for that. Vayne vind het leuk om andere mensen te plagen met dit geintje," legde hij daarna uit, terwijl hij de pokémon een aai over d'r kop gaf.

Met grote ogen van schrik keek ze naar haar exacte kopie om vervolgens haar blik verward op de Pokéball in haar hand te richten. Sinds wanneer was het mogelijk om mensen te vangen met zo'n ding? Als het dus echt mogelijk was wist ze al wie ze ermee zou gaan vangen hoor. ghehe Haar gezichtsuitdrukking veranderde bij dat geniale plan dan ook van geschrokken naar een brede, haast gemene glimlach. Misschien kon ze straks aan Echo vragen waar hij die speciale Pokéball vandaan had, maar nu was hij nog op het toilet. Althans ze had gedacht dat hij nog niet klaar was met zijn kleine behoefte, maar dat had ze dus goed mis. Achter zich hoorde ze namelijk hoe de jongen aan het schaterlachen was toen hij de twee Fae's in de woonkamer zag staan. Wat was hier zo grappig aan dan? Zij zag er dus echt niet de lol van in en keek hem dan ook met een frons aan, duidelijk niet snappend wat hier allemaal gaande was. Hoe kwam hij nou aan een exacte kopie van haar? "Vayne, je laat onze gast schrikken," sprak de jongen nog nahikkend van het lachen tegen de andere haar. Wie was Vayne nou weer? Haar naam was niet Vayne maar Fae hoor. Net toen ze aan hem wilde vragen wat hier allemaal gaande was en wie the fck Vayne was, kreeg ze het antwoord. Toen de zwartharige haar kopie wenkte gehoorzaamde deze braaf om halverwege haar oorspronkelijke vorm weer terug te nemen. Nu was ze geen Fae meer, maar een prachtige Zoroark. Toen ze de Pokémon zag wist ze wel degelijk zeker dat er geen Pokéball bestond waar je mensen mee kon vangen. Best jammer eigenlijk... "Ik wist echt wel dat dat een Pokémon was hoor," probeerde ze nog, maar het gezicht wat ze zonet nog had opgezet had alles al verraden.

De Zoroark maakte een buiging voor haar optreden en ging daarna achter Echo staan. "Het is niets bijzonders, ze doet dit graag. Ik wil graag dat ze aan haar illusies blijft werken, zodat we mensen snel genoeg in verwarring kunnen brengen. Soms geeft 't leuke taferelen," legde Echo uit. Hij gaf de pokémon een aai en knikte daarna. Langzaam veranderde de Zoroark in een evenbeeld van Echo en tegelijk zeiden ze; "Het gemak is dat een Zoroark ook human speech kan als ze in een mens veranderen, inclusief stem en intonatie." Zelfs de glimlach die volgde was identiek. Dit was een van de punten waarom Echo zo graag een Zoroark in zijn team wilde hebben, voor iemand van Team Rocket was dit de perfecte ontsnapping. Een belletje rinkelde en Echo draaide zich om. "Zo te horen is je pizza klaar," zei hij met een glimlach, terwijl beide Echo's in de richting van de keuken liepen.

Haar gezichtsuitdrukking toen ze erachter was gekomen dat haar kopie een Zoroark was, was boekdelen waard. Waarom in godsnaam had ze gedacht dat hij een of andere speciale Pokéball waarmee je mensen kon vangen in zijn beschikking had? Ze voelde zich nu echt, maar dan ook echt dom. Ugh. Een lichte frons verscheen op haar gezicht toen de Zoroark in een kopie van Echo veranderde, maar deze verdween toen ze iets tegelijk aan haar uitlegde. "Cool," greens ze om naar Vayne te kijken. Nu ze dit zo had gezien wilde zijzelf ook wel zo'n cool beest hebben, want kom op, een 'tweelingzus' was op zich niet zo'n heel slecht idee. Een rinkelend belletje ontwaakte haar uit haar gedachtes, waarna Echo zei dat haar pizza klaar was. "Dat werd tijd ook," greens ze. Van de nogal lange reis hiernaartoe en alle illusies had ze alleen nog maar meer honger gekregen. Beide jongens liepen dan ook naar de keuken toe, gevolgd door haar op hun hielen.

Vayne boog bij het krijgen van het complimentje. Ze was altijd al een beetje voor het theater spel geweest, vond het leuk om andere gedaantes aan te nemen en dan te oefenen met haar spraak. Het mooie aan een Zoroark was dan ook dat ze tevens de spraak over konden nemen als ze in iemand anders veranderde. Het grietje zei dat ze blij was dat d'r pizza klaar was en met een kleine glimlach leidde hij haar naar de keuken. Rustig pakte hij de ovenwanten en haalde de hete pizza eruit. "In hoeveel stukken?" vroeg hij kalm, terwijl hij de pizza op een plaat legde en een pizzasnijder uit een la pakte.

Hongerig als ze was, was ze de zwartharige jongen naar de keuken gevolgd. Van al dit gedoe had ze echt honger gekregen, dus... waar was haar pizza? Nieuwsgierig liet ze haar blik door de keuken glijden om niet veel later te zien hoe de jongen naar een oven liep. Ja, natuurlijk. Met een zwakke glimlach keek ze toe hoe Echo de pizza uit de oven haalde, totaal niet van plan zijn om hem hierbij te helpen of zo. Een heerlijke geur drong haar neusgaten binnen toen hij eenmaal de pizza had neergezet en aan haar vroeg in hoeveel stukken ze hem wilde. Het liefste had ze de pizza gewoon in een geheel stuk gehad, maar dat zou de situatie tussen hen beide dus echt niet beter maken. "Doe maar in 8," sprak ze om hem aan te kijken. Zo waren de stukken niet te groot of te klein, en het was makkelijker om naar binnen te werken.

Als een hondje liep ze achter hem aan. Het zag er eigenlijk best wel grappig uit. Echt iemand die leek te leven voor eten, of gewoon ontzettend honger had. Whatever het ook mocht zijn, ze was zo te zien blij dat d'r pizza uit de oven was. Er werd hem verteld de pizza in achten te snijden en met enkele vluchtige bewegingen had hij de pizza in ongeveer gelijke stukken verdeeld. Hij schoof de stukken op een boord en liep naar de koelkast. "Pilsje?" vroeg hij over zijn schouder naar het grietje. Hij had geen idee hoe oud ze was en dus of ze mocht drinken, maar oom eerlijk te zijn, als lid van Team Rocket boeide het hem ook weinig als hij minderjarige dronken ging voeren.

Met grote hondenoogjes keek ze toe hoe haar pizza in acht gelijken stukken gedeeld werd. Hoe... Hoe deed hij dat zo snel? Als zij het deed waren de stukken of ongelijk, of deed ze er uren over om dat ding überhaupt door te kunnen snijden. "Dat deed je snel..." mompelde ze ergens best jaloers. Als zij zo ervaren kon snijden als hij had ze nog meer pizza's kunnen vreten dan ze al deed. Ze had gewoon het geduld niet om dat ding goed te snijden, en het in een geheel opeten werd al helemaal een rotzooi. "Oh... Eh... Sure," antwoordde ze twijfelend op de vraag of zij ook een pilsje wilde. Ze was pas 17 en mocht volgens de wet officieel nog niet drinken, maar ach, wat boeide haar dat nou? Het was de bedoeling dat dit een gezellige avond werd en 'gezellig' ging het zeker niet worden zonder heel, maar dan ook heel veel alcohol.

Hij grinnikte zachtjes toen hij Fae hoorde mompelen. "Ervaring hebben met een mes en veel oefenen," zei hij op een rustige toon, terwijl hij het mes een paar keer liet ronddraaien in zijn hand. Hij speelde in zijn vrije tijd vaker met een mes of met vuur en wat er daardoor best wel handig in geworden. Toen ze het aanbod aannam om een pilsje mee te drinken, liep hij naar buiten toe en zetten haar pizza op een strandtafeltje neer. Daarna liep hij weer terug naar binnen, pakte een koelbox en deed er wat ijs in, voordat hij een paar flesjes bier koud zetten. Hij pakte de koelbox op en liep weer naar buiten toe. "Kom maar hoor," zei hij rustig, terwijl hij in een van de stoelen neer plofte. Hij pakte een biertje uit de box en maakte deze behendig open aan de zijkant van zijn stoel. Het open gemaakte biertje zetten hij op het tafeltje bij de pizza neer. Rustig stokte hij het vuur weer wat hoger op, voordat hij achterover leunde en ook een biertje voor zichzelf open maakte.