The Big One That Got Away [QUEST + OPEN]

Met een lange uitgerekte zucht rekte Caden zich uit terwijl Evan van zijn schouder sprong. De jongen was eindelijk aangekomen in Lilycove City. Hij grinnikte. Nou ja, eindelijk… Hij had wel wat hulp gehad. Iemand had hem naar Lilycove City gebracht. Het was geen duo-Quest geweest en Caden had helemaal van Petalburg City naar Lilycove City moeten reizen. Hij zag het niet zitten om heel dat stuk te lopen en had dan ook allerlei manieren gezocht om te reizen omdat hij wist dat ze anders iemand anders zouden zoeken voor de Quest die er sneller zou geraken. Uiteraard had hij zo zijn eigen manieren gehad om naar de stad te komen: het eerste deel liftend, het tweede deel lopend en het laatste deel vliegend. Wat er nu gebeurd was? Caden was van Petalburg City naar Rustboro City gegaan waar toevallig iemand was die hem tot Slateport City kon brengen. Natuurlijk niet met een simpele auto of jeep, maar met een gevaarlijk geval dat een brommer werd genoemd. De man in kwestie was volgens Caden een beetje getikt geweest, want hij was zomaar door de grot gereden die Rustboro City met Verdanturf Town verbond. Onderweg had Caden’s Pikachu een paar Zubat weg moeten jagen die de man niet erg apprecieerden en een paar kwade Whismur en Loudred hadden ook voor wat vertraging gezorgd, maar uiteindelijk waren ze dan toch in Slateport City aangekomen. Eenmaal in Slateport City zijnde kwam Caden erachter dat hij verkeerd had gekeken op de map en dat hij niet in Slateport City moest zijn, maar oostelijke kant van Mauville City. De oostelijke poort dus. Die had hij moeten nemen waarna hij over het water had moeten reizen en zo rechtdoor had moeten gaan naar Fortree City. De man met het brommertje had op dat moment de pech dat hij geen benzine meer had en dat hij Caden dus niet kon brengen. Caden was er even later achter gekomen dat dat een leugen was aangezien de man tien minuten nadat hij tegen Caden had gezegd dat het niet meer ging weg was gereden op zijn brommertje naar Caden wist niet waar naartoe. Evan beschuldigde hem inmiddels dat ze er veel eerder hadden kunnen zijn als Caden juist had gekeken op de kaart en dus had Caden de Pokémon op zijn schouder helemaal naar Mauville City gedragen waar ze voor het water stonden en waar ze niet overheen konden tenzij hij zou zwemmen.

Met een glimlach dacht Caden terug aan de knappe dame die aan was komen zetten met een Salamence. Caden had een verschrikkelijk slechte poging gedaan om een flirterige opmerking naar haar te maken en dat had niet bepaald zijn vruchten afgeworpen, maar de zielige blik die Evan vervolgens op de vrouw had geworpen wel. Wantrouwend had ze Caden dan ook maar meegenomen op de rug van haar gigantische Salamence. Caden wist dat hij niet bepaald goed was in flirten en dat hij vrouwen eerder wegjoeg dan dat hij ze aantrok, dus hij was vrij blij dat Evan er geweest was om hun te helpen. De dame had zich inmiddels al wat meer ontspannen toen hij op een gewone manier met haar begon te praten en had zelfs kunnen lachen om heel het voorval met het brommertje (waar Evan dus nog altijd boos om was, maar goed). Uiteindelijk waren ze dan toch in Lilycove City geraakt en had Evan met zijn ogen gerold toen de dame toch een kus op Caden’s wang had gedrukt nadat ze afscheid hadden genomen. Caden had zichzelf toen voorgenomen om nooit meer te gaan flirten omdat dat toch niks hielp, dus dat deel van zijn karakter had hij dan al veranderd. Evan zag echter voor zijn trainer niet veel hoop meer, maar in elk geval waren ze dus aangekomen in Lilycove City en niet eens zo heel laat na de oproep van de Ranger Base. Caden had inmiddels geen oproep gekregen dat iemand anders de Quest had overgenomen en was daar vrij blij om geweest. Toch wilde hij binnenkort echt eens gaan kijken voor een flying type omdat dat zoveel makkelijker was, maar hij nam aan dat het zo wel ging. En nu was hij dus aangekomen in Lilycove City en besefte hij zich dat hij het nummer van de dame niet had gevraagd. Niet dat hij het ergens ook maar in had kunnen opslaan, want een Holo Caster had hij nog niet. Dat was dan pech, maar hij had een Quest om op te lossen! ‘Eh… waar was het ook alweer?’ Evan sloeg zichzelf voor zijn kopje en keek zijn trainer aan met een haast wanhopige blik. Caden haalde zijn schouders op ten teken dat hij er verder ook niet echt veel aan kon doen en besloot om dan maar gewoon een kant op te gaan. Waar zou er een visser kunnen wonen?

Het was niet erg moeilijk om de man te vinden. Zowel Evan als Caden keken gebiologeerd naar een visser met een rood-witte pet – niet het soort dat hij had, maar wel dezelfde kleuren – dat paniekerig met zijn armen zwaaide. ‘Je zou denken dat hij een badge verloren heeft,’ fluisterde Caden naar zijn Pokémon welke met een verbaasd knikje zijn trainer gelijk gaf. Waarom zou je je dan ook zo’n drukte maken om een stomme dobber terwijl je net zo goed een nieuwe kon kopen? Caden hield zijn opmerkingen echter wijselijk voor zichzelf toen de man opeens naar hem toegelopen kwam en hem vragend aankeek. ‘Oh!’ Caden graaide in zijn zakken en haalde zijn tol tevoorschijn en een bewijs dat hij Ranger was. De man keek hem aan alsof hij juist de loterij had gewonnen, pakte Caden vast bij zijn arm en trok hem mee. ‘Die verdomde Tentacool heeft mijn dobber meegenomen. Ik weet dat hij daar ergens is.’ De man maakte een wild gebaar naar het water en Caden wist niet erg goed wat hij bedoelde met ‘daar’ sinds het enige wat hij kon zien water was. ‘En u kan geen nieuwe kopen?’ kon Caden niet laten om te vragen. De man draaide zich naar hem toe, pakte hem bij zijn kraag vast en trok hem naar voren. ‘Weet je hoe veel die dobber me heeft gekost? Weet je hoe veel hij wel niet waard is? Weet je wel niet wat voor emotionele waarde het voor mij heeft?’ Caden haalde op een droge manier zijn schouders op. ‘Het is niet echt alsof iemand me dat verteld heeft of zo,’ zei hij vervolgens op droge toon. De man zuchtte en liet Caden los. ‘Mijn overleden vrouw heeft het een paar jaar geleden voor me gekocht, één jaar voor ze stierf. Die dobber is een herinneringen aan haar. Ik moet hem terug hebben!’ De man was inmiddels weer beginnen schreeuwen en had Caden’s kraag weer vast in zijn vuist. Voor een oude man was hij nog best sterk, dacht Caden bewonderend. Hij maakte voorzichtig de vuist van de man wat losser en glimlachte toegeeflijk. ‘Oké oké!’ zei hij snel. ‘Ik haal hem wel terug voor je.’ De man keek hem dankbaar aan en liet hem uiteindelijk helemaal los waarna hij weer begon met ijsberen en dingen naar zichzelf mompelde dat Caden vanaf deze afstand niet goed kon verstaan. Vreemde kerel.

‘Oké, Evan,’ zei Caden bedenkelijk. ‘We kunnen het water onder stroom zetten, maar dan lopen we de kans dat we andere Pokémon opzettelijk zeer doen en dat wil ik niet. Ik heb geen hengel bij en ik durf het hem niet te vragen. Moeten we gewoon wachten totdat die Tentacool uit het water komt?’ Hij keek zijn Pokémon vragend aan. Evan maakte een gebaar naar het Pokémon Center en bewoog met zijn oortjes. ‘Hoe vaak moet ik nog zeggen dat we Zayn niet om hulp kunnen vragen totdat ik in rang stijg? Ik weet dat je hem mist, maar dat gaan we met ons tweeën op moeten lossen,’ zei Caden streng. Evan’s oortjes gingen naar beneden en Caden’s gezicht betrok. ‘We kunnen hem ook gewoon roepen?’ stelde hij voor. Evan haalde zijn schouders op ten teken dat hij het ook niet goed wist en Caden liep al naar de waterkant toe. Hij legde zijn hand boven zijn ogen en keek naar het water. De zon scheen fel op zijn huid en Caden onderdrukte een vermoeide zucht. Het kon ook niet anders dan dat ze hem met dertig graden naar het water stuurden. Hij zou eigenlijk best wel graag willen zwemmen. En toen kreeg hij een idee. ‘Ik ga die Tentacool gewoon zoeken!’ Evan keek hem aan alsof hij gek geworden was. Er zwommen waarschijnlijk honderden Tentacool in deze zee en dan ging zijn baasje er één met een dobber uit proberen te vissen. Dat pun tho. ‘Pika!’ sprak Evan opeens en hij wees met zijn pootje naar het water. Caden zag de twee bekende rode dingen die zich op Tentacool’s hoofd bevonden verschijnen en grijnsde. ‘Ha, daar heb ik je!’ En hij rende naar het water toe en wilde in het water springen. De Pokémon kwam uit het water en zowel Evan als Caden gilden het uit toen ze zagen dat het geen Tentacool was, maar wel een Tentacruel. ‘Ren voor je leven!’ gilde Caden en hij draaide zich al om van de waterkant. De tentakel van de Tentacruel schoot naar voren en wikkelde zich om Caden’s been. ‘Evan, Thunder Shock!’ riep Caden zonder na te denken. Evan sprong omhoog, laadde een Thunder Shock en vuurde deze af op zowel de Tentacruel als zijn trainer. De Tentacruel liet Caden los en Caden viel met een harde klap op het zand neer. ‘Moest dat nu weer op zo’n manier?’ kreunde de jongen ongelukkig.

Het duurde even voordat Caden het zand van zijn gezicht had gewassen en met een boze blik draaide hij zich om naar het water. ‘Dit schiet niet op,’ mopperde hij. ‘Ik ga vragen of dat ik een hengel mag lenen.’ Maar wéér begon Evan te roepen en wees weer naar het water. ‘Ja ja, die kennen we al. Wil je me soms dood hebben?’ vroeg Caden met zijn handen in zijn zij, maar toch draaide hij even zijn blik naar het water toe. Zijn ogen werden groot van verbazing toen hij een Tentacool zag drijven. Maar was het wel de Tentacool die zij moesten hebben? Evan begon in Pokémon-taal tegen de Tentacool te roepen en plotseling ging de tentakel van de Tentacool naar boven. De dobber! ‘Ah, ja, bedankt! Die zoeken we! Geef maar hier,’ zei Caden en hij liep al vol verwachting naar de waterkant toe, maar in plaats van dat de Tentacool het hem overhandigde, sloeg hij met zijn tentakel hard in het water waardoor water in het gezicht van Caden vloog. Caden hoorde Evan op een eindje lachen en draaide zich met gebalde vuisten om. ‘Vind je het normaal om je trainer uit te lachen! Je zou hem beter tegen kunnen houden!’ riep hij kwaad naar zijn Pokémon. Evan rolde met zijn ogen, liet zich op zijn vier pootjes zakken en rende naar de waterkant toe. Caden deed zijn shirt uit en rende ook naar de waterkant toe waarna hij vervolgens in het water sprong. De Tentacool zette zijn ogen groot op en wilde wegzwemmen, maar Caden had zijn tentakel al te pakken en begon daaraan te trekken. ‘Laat die dobber los!’ riep hij. Het enige antwoord dat hij kreeg was een andere tentakel die recht in zijn gezicht sloeg. Hij voelde dat een nieuwe tentakel zich wéér om zijn enkel wikkelde en verwachtte half en half dat hij naar beneden gesleurd zou worden, maar in plaats daarvan begon Tentacool richting de waterkant te zwemmen. Evan hield zich angstig aan Caden vast terwijl hij met een vieze blik naar het water keek dat onder hem voorbij raasde omdat de Tentacool Caden met de grootste kracht en moeite naar de waterkant begon te sleuren. Caden zuchtte voor een tweede keer toen zijn gezicht langs het zand gleed en hij weer op de waterkant lag. ‘Moest dat nu weer op zo’n manier?’ herhaalde hij weer op dezelfde ongelukkige toon als daarnet.

Caden keek op toen Evan van zijn schouder sprong en netjes op zijn vier pootjes op het strand landde, zijn wangen gevuld met elektriciteit en zijn blik vijandelijk op de Tentacool gericht. De Tentacool had de dobber pesterig vast en zwierde het heen en weer voor Evan’s gezicht. Caden pakte de Capture Styler – die hij op een slim moment snel naast zijn shirt had gegooid – op van de grond en hield deze als een wapen voor zich. ‘En garde!’ riep hij waarop zijn Pikachu hem aankeek alsof hij gek geworden was. De Tentacool haalde uit met witte pinnen die nog het meeste leken op een Poison Sting en met een gil sprong Caden opzij zodat ze net voor zijn voeten belandden. ‘Ben je gek geworden? Ik kan het me nu niet permitteren om ziek te worden, hoor!’ riep hij boos naar de Tentacool. De Tentacool kon het blijkbaar niets schelen want weer richtte hij de Poison Sting op Caden. Caden ontweek weer en wees naar voren met zijn vinger. ‘Thunder Wave!’ riep hij. Het duurde niet lang voordat het blauwkleurige licht op de Tentacool afschoot en omdat de Tentacool te veel bezig was met de dobber pesterig voor hun neuzen te houden kon hij de blauwkleurige bliksemschicht niet ontwijken waardoor hij vol geraakt werd. ‘Ha!’ riep Caden uitdagend toen de Tentacool verlamde en de dobber uit zijn tentakel gleed. Evan, welke het dichtste in de buurt was van de dobber, rende al naar voren om de dobber weg te halen, maar Tentacool haalde uit met zijn tentakel en hield Evan op afstand. Caden zag dat de Pokémon inmiddels woedend aan het worden was en besloot dat dit het moment was dat hij zijn Capture Styler zou uitproberen. ‘Oké, dus hoe werkt dit ding precies?’ vroeg hij zich hardop af. ‘Ik denk dat je op dit knopje moet drukken en dan… auw!’ Het was inderdaad het juiste knopje geweest, maar Caden was niet voorbereid op de tol die naar buiten schoot en weer even snel terugkwam omdat het geen doel had om zich omheen te wikkelen. De tol schoot dan ook met volle kracht tegen zijn gezicht en tranen schoten in Caden’s ogen terwijl hij naar de Tentacool keek dat hem ondanks zijn verlamming aan het uitlachen was en zijn Pikachu die ook aardig zijn best deed om niet te lachen. ‘Ik had Zayn moeten kiezen als partner,’ zei Caden bot waarop Evan hem met een dodelijke blik aankeek.

De aandacht van Caden ging weer naar de Tentacool toen deze een aanval wilde gebruiken, maar hem niet kon gebruiken omdat de verlamming toesloeg. Hij voelde het bloed langs zijn wang naar beneden druipen en wist dat hij een diepe snee had. Nou ja. Hij richtte de Capture Styler weer naar voren en drukte weer op het knopje, deze keer voorbereid op wat er ging komen. De tol schoot naar buiten en Caden maakte sierlijke bewegingen terwijl de lijn zich om Tentacool wentelde. Caden bewoog met grootste bewegingen de tol zodat de lijn steeds vaker langs Tentacool ging en Caden Tentacool’s ogen wat vriendelijker zag kijken. Evan rende ondertussen naar de waterkant en begon de dobber op te halen die Tentacool weggeslagen had. Caden stak in een sierlijk gebaar zijn arm in de lucht nadat hij klaar was met de Capture Styler en opnieuw keek zijn Pikachu hem aan alsof hij gek geworden was. ‘Wat? Een beetje show moet je toch wel geven, niet?’ vroeg Caden verontwaardigd. De Tentacool was inmiddels helemaal rustig geworden en leek af te wachten wat hij moest doen. Caden liep naar voren toe terwijl hij de lijn ‘handig’ – lees: het ding sloeg tegen zijn vingers aan bij het terugkomen - terug opving en de Capture Styler vervolgens wegstopte in zijn rugzak. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek naar de Tentacool die nu een stuk vriendelijker leek dan daarnet. ‘Nou,’ zei Caden terwijl hij naar de Tentacool liep. ‘Zoiets mag je niet meer doen, hoor. Die dobber was van grote waarde voor de grote boze man.’ Hij stak zijn vinger op alsof hij tegen een kindje van twee bezig was en de Tentacool volgde hem met een soort blik dat aantoonde dat hij oftewel in slaap ging vallen oftewel zich totaal niet interesseerde in wat Caden zei. ‘Maar goed, je bent vrij om te gaan,’ sprak Caden. Hij maakte een soort beweging ten teken dat Tentacool weg kon gaan en draaide zich daarna om naar Evan. ‘Nou, nu gaan we die dobber… auw!’ Hij draaide zich nijdig om naar de Tentacool die zijn tentakel tegen Caden’s been had geslagen, maar snel het water inging zodat Caden hem niks meer kon doen. Evan grinnikte en overhandigde de dobber aan zijn trainer. ‘Nooit meer naar Lilycove City… andere partner-Pokémon… bekijkt het maar… geen Quests meer met jou…’ Mopperend stampte Caden over het strand naar het huisje waar hij de visser daarnet in had zien verdwijnen en gaf een klopje op de deur van het huis. ‘Begin er gewoon niet over,’ begon hij vermoeid toen de man naar zijn wang en daarna naar zijn been keek. De volgende keer als hij naar het strand ging trok hij géén driekwartbroek meer aan. Hij gaf de dobber terug aan de man en glimlachte toen hij de tranen van opluchting in de ogen van de man zag verschijnen. Daarna knikte de man naar hem en gooide de deur dicht voor zijn neus. ‘Wat? Krijgen we zelfs geen thee aangeboden? Wat is dat nu weer voor…’ De deur ging terug open en de man keek met een nijdige blik naar Caden. ‘Fijne dag nog verder!’ riep Caden en maakte zich vervolgens uit de voeten. Evan volgde hem en sprong op zijn schouder. Caden zuchtte en begon terug naar het strand te lopen zodat hij zijn shirt terug kon oprapen. Niet dat hij niet gezien mocht worden, maar het was netter als hij zo naar het Pokémon Center zou gaan. Hij trok het shirt terug over zijn hoofd en ging vervolgens in het Pokémon Center naar een apparaat waarmee hij kon bellen om te zeggen dat de Quest voltooid was. Eindelijk.