[Pas de laatste drie alinea's zijn relevant]
Hij staarde naar de heldere blauwe lucht boven hem. Hij moest even bijkomen. Er gingen nu mega veel gedachten door zijn hoofd namelijk. Hij moest denken aan het trainer zijn, hij moest denken over wat het eigenlijk betekende om trainer te zijn, wat betekend de band tussen pokemon en trainer, tussen pokemon en mens, is er wel een? Maar waarom vraagt hij zich dit af zeg je? Nou, hij was net naar een lezing geweest genaamd: ‘Humanisme en Pokémon: een ideale wereld’. De lezing werd gegeven door Karel Bodgers. Toen Jean-Pierre die naam namelijk in de krant had gezien MOEST hij er naar toe. Vandaar dat hij helemaal speciaal naar Lilycove City was gekomen. Voorheen wist hij eigenlijk niet dat Lilycove City dit soort dingen organiseerde. Maar goed, het had dus nog al indruk gemaakt.
De lezing ging voornamelijk over zelf actualisatie. Daarna werd er besproken hoe Pokémon daar een rol in zouden kunnen spelen. De deelnemers aan de lezing kregen zelfs de kans om voorstellen te doen over hoe pokemon mensen kunnen helpen bij zelf actualisatie. En andere ideeën werden ook besproken. Vervolgens ging het er vooral om het discussiëren. Konden pokemon daadwerkelijk helpen? Moesten ze dat wel doen? Hoe lang deden ze dat al? Is het hun taak? Waarom doen mensen het? Zijn er ook minder dwingende manieren om pokemon te laten helpen? Dwingt de mens ze überhaupt wel? Doen ze het misschien wel uit zichzelf? Eigenlijk precies iets waar Jean-Pierre nu graag voor uit bed kwam. Lekker moeilijke vraagstukken en lange discussies over ethiek en de zin van het leven.
Met een tevreden blik in zijn ogen dacht hij terug aan de lezing. Zijn blik was trouwens van de lucht naar de grond verschoven. Hij bedacht zich namelijk dat hij de kleur groen toch net iets fijner vond vandaag dan de kleur blauw. Of dat zo was vandaag vanwege de lezing wist hij niet, maar ja, hij was dan ook weer niet zo het persoon dat tegen zijn gevoel in zou gaan. Anderen zouden zich misschien zorgen maken over dit soort veranderingen. Maar hij niet. Hij wist namelijk dat persoonlijkheid dynamisch is. Een persoon is nooit het zelfde. Het ene moment houdt een mens van het een en vervolgens weer van het anders. Het zelfde geldt voor opvattingen, overtuigingen en meningen. Als hij over identiteit dacht moest hij altijd terug denken aan een verhaal van de filosoof Plutarch. Deze man legde uit wat identiteit was aan de hand van een verhaal. Over een boot. Een boot van Theseus om precies te zijn. Het verhaal speelt zich af nadat Theseus de machtige Minotaurus van het labirinth had verslagen. De boot die hij had gebruikt om naar de plaats van zijn queeste toe te gaan werd namelijk bewaard in de haven. Dat is best een logische plek voor een boot eigenlijk. Hij grinnikte even bij deze gedachte. Maar goed, wat ze dus deden met die boot was het volgende. Ieder jaar zouden een groep mensen precies de zelfde reis als Theseus maken om zijn overwinning te eren. Ofja, de Minotaurus konden ze in ieder geval niet meer verslaan. Die was er namelijk niet meer. Maarja, als je zo’n boot heel erg lang bewaard, dan gaan er onderdelen afbreken, kapot of rotten. Dus wat ze moesten doen waren die onderdelen weer vervangen. En hier is waar Plutarch de vraag stelde. Stel je voor dat de boot zo lang bewaard is gebleven dat zo ondertussen alle originele onderdelen van de boot vervangen zijn. Maarja, de boot is er wel nog. Maar als alle onderdelen nieuw zijn, is het dat nog wel de boot van Theseus? Want het origineel is er niet meer. Die is ondertussen helemaal vervangen. Persoonlijk vulde JP het antwoord het liefste in met dat het idee van ‘de boot van Theseus’ identiteit bepaalde. Hoe de boot verder er uit zag of hoe die in de loop van de tijd veranderd was maakte hem niet uit. Theseus hoefde zelfs niet eens een beheerder contract te hebben. Voor zijn part was Theseus niet eens meer levend. Zo lang als dat er mensen waren die het idee hadden in hun hoofd dat dat de boot van Theseus was, dan was dat de identiteit van de boot. In het geval dat niemand dat zou denken maar bijvoorbeeld dachten van: ‘dat is die boot waarvan niemand weet van wie die is’, dan zou dat, in Jean-Pierre’s ogen de identiteit van de boot zijn. Als de boot ouder zou worden, dan zou dat veranderen naar: ‘die oude boot waarvan niemand weet van wie die is’ of misschien zelfs wel ‘die oude boot’. En als die boot daarna onbruikbaar zou zijn en die weggehaald werd om vervolgens k apot gemaakt te worden, dan was het niet eens meer een boot, vond hij. Dan zou het bijvoorbeeld ‘een ex boot’ zijn, of misschien, als niemand zich zou herinneren dat het ooit een boot was, dan zou het ‘hout’ zijn. En op die manier vond hij dat de mens naar identiteit moest kijken. Daarom probeerde hij er zelf voor te zorgen dat mensen zo veel mogelijk positieve dingen aan hem zouden attribueren. Dan zou dat namelijk zijn identiteit zijn. Daarnaast zou zijn hele invulling nog steeds aansluiten op de dynamische natuur van de identiteit. Een idee over een persoon kan namelijk in de loop va n de tijd sterk veranderen. Zelfs van de ene op de andere dag. Het enige probleem is dat het oordeel dan nog steeds binnen de mens zelf ligt. En er kan niet gezegd worden dat de mens zodanig alwetend is dat deze de moeilijke paradoxen en natuurwetten kan vaststellen en dan vervolgens een vast staande beslissing kunnen maken.
Hij keek naar de zee. Nu had hij eigenlijk zin om met een boot op een epische queeste te gaan. En dan misschien zelfs wel tijdens die queeste de moeilijke levensvragen beantwoorden in de vorm van een metafoor waar hij zelf deel van was. Ja dat zou heel mooi zijn. Hij stond langzaam op van het bankje waar hij tot nu toe de hele tijd op had gezeten en zette zijn handen in zijn zij. Eigenlijk wilde hij nu een boot huren en en water gaan. Om tijdens dit boot tochtje te contempleren tussen humanisme, pokemon en zijn eigen idee over identiteit. En daar had hij dan geluk mee. Want de zee was heel dicht in de buurt van Lilycove City. Hij meende zelfs dat het er direct aan lag. Nu hoefde hij alleen nog maar een plek te vinden waar ze boten verkochten of verhuurden. En uuh.. een idee voor een epische queeste zou misschien ook wel een slim idee zijn. Maar dat zou wel ineens heel erg moeilijk gaan worden. Dus hij besloot maar gewoon nog een stukje te wandelen. Nu hij hier toch was kon hij dat wel even doen.
Hij liep het betegelde pad af naar het centrum van de stad. Hij begon te merken dat er muziek speelde in de stad. Daarnaast zag hij nog allemaal posters hangen. Iets over straat artiesten. Dat kon vanalles zijn. Dat zouden muzikanten kunnen zijn, dat zouden levende standbeelden kunnen zijn, dat zouden poppen kast spelers kunnen zijn, dat zouden vuur spuwers kunnen zijn. Eigenlijk gewoon heel erg veel verschillende dingen dus. Zijn aandacht was getrokken en hij besloot om maar eens verder op onderzoek uit te gaan. Hij wilde nu eigenlijk wel graag zien wat er zo al te zien was in de stad. Hij liep langs de winkels en langs de publieke plaatsen tot dat hij uiteindelijk op de markt uit kwam. Maar vandaag was er uiteraard geen markt. Vandaag stond er een groot open lucht podium. Ze waren een bepaald soort voorstelling aan het uitvoeren. Hij zag een Seedot, een Slaking en een portret van een Kirlia op het podium. Hij liep wat naar voren zodat hij kon horen wat er gezegd werd.
De Slaking bewoog zijn mond en een mensen stem sprak. Zo wilden ze het natuurlijk er op laten lijken dat de pokemon daadwerkelijk spraken. Jean-Pierre kon dit makkelijk zien, in tegenstelling tot de honderden kinderen die er naar aan het kijken waren. Die dachten natuurlijk dat het allemaal echt was. Maar goed, het verhaal dus. De Slaking, die schijnbaar een koning bleek te zijn van een koninkrijk hier heel ver vandaan, bleek een probleempje te hebben. Zijn enige dochter, de Kirlia, was ontvoerd door een boze draak. Ze heette Pricilla en was de princess van het koninkrijk. De draak had haar ontvoerd omdat hij boos was op de koning. Die had namelijk een edelsteen van de draak gestolen. De draak was sowieso al niet heel erg aardig, maar als je aan zijn spullen kwam dan werd die wel echt heel kwaad. Er was schijnbaar een festival geweest op de binnen plaats van het kasteel en dat had de draak meegekregen. En net zoals iedere koning zou doen, liet hij aan al de gasten van over de hele wereld zien hoe mooi zijn dochter wel niet was. Op het moment dat het gebeurde stond ze op het podium een toespraak te houden. Zo doende heeft de draak haar te pakken weten te krijgen. De draak kon gemakkelijk met één duikvlucht Pricilla van de grond stelen. Toen vloog deze weg. De koning had ondertussen zijn ridders opgedragen om de princess van dit afschuwelijke wezen te bevrijden. Maar niemand was dapper genoeg. De enige ridder die de uitdaging aan durfde was de kleine Seedot. De Seedot was niet de sterkste, de slimste of de grootste, maar dapper was hij wel. Echter zag de koning dit niet in en liet het maar voor wat het was. Hij zou Sir Seedot op pad sturen, maar echt verwachten dat die terug zou komen deed hij niet.
Het verhaal ging verder door Sir Seedot verschillende moeilijke beproevingen te laten doen. Er was een betoverd bos met een heks er in. Er was een ravijn met daarin een moeras waar de meest enge monsters leefden en uiteindelijk kwam Sir Seedot aan in de grot waar de draak leefde. Sir Seedot was eindelijk op zijn bestemming aangekomen en hij kon de princess al horen schreeuwen. Hij klopte drie keer had op de deur die de draak in de grot had gezet. De narrator sprak: “En de draak opende de deur langzaam.” Maar er gebeurde niets. “Ahem.. en toen opende de draak de deur langzaam.” Hierna bleef het wat langer stil. Was er iets aan de hand? Dit moest Jean-Pierre uitzoeken. Snel verplaatste hij zich naar het podium toen. Daarna ging hij back stage. Na al die concerten die hij had gegeven wist hij wel waar alles was. En tot zijn schrik zag hij een stuk of drie mensen bij een Dragonite staan. De Dragonite had een koud washandje op zijn hoofd liggen. “Wat is hier aan de hand?” Vroeg hij. De mensen die bij de Dragonite stonden legden hem uit dat de Dragonite plots koorts had gekregen en de show dus niet kon uitvoeren. Ze hadden verder geen stand-in en ze wisten niet wat ze nu moesten doen. Als oplossing liet hij zijn Charmeleon uit haar pokeball. De mensen van het toneel vonden het een aardig gebaar, maar ze vertelde dat Mimi toch echt een te kleine soort draak was voor het verhaal. Ze had niet eens vleugel. Mimi rolde haar ogen en lichtte wit op. Haar silhouette veranderde naar die van een Charizard. Daarna ging de gloed weg. Ze was geëvolueerd. “Nou,” Begon Jean-Pierre droogjes. “Dat werkt..” De mensen van het toneel keken vrolijk op en liepen naar Mimi toe. Snel vertelde ze wat ze allemaal ongeveer zou moeten doen. Daarna vertelde ze ook waar de persoon zou staan die, ongezien, de toneel spelers zou helpen als ze niet meer wisten wat ze moesten doen. Jean-Pierre zette zijn handen in zijn zij en keek tevreden. Zij hadden in ieder geval hun goede daad voor vandaag al gedaan. Vervolgens liep hij naar het gordijn toe en besloot hij om vanaf daar het toneelstuk verder te bekijken.
[OPEN]
