what Doesn't kill you [ C & SPT ]

Sleipnir was gestolen, haar trouwe strijdros. Ze had er weinig hoop voor dat ze de hengst ooit nog zou zien. Want geef toe, een shiny Rapidash zou wel wat opleveren in de handel. Wat had ze een hekel aan zichzelf en haar situatie. Kon nooit iets goed gaan? Kon ze daadwerkelijk niet eens een wandeling maken zonder aangevallen te worden. Haar hand ging naar haar bovenarm, voelde aan de lap stof die erom heen gebonden was. Ze wou nooit meer zwak zijn. Maar als een meisje van 1,50m werd dat soms moeilijk. Je was niet bepaald intimiderend vanaf daar. Even gleed haar blik opzij naar Aldrei. De Ninetales liep tevens met een zwaar hart rond. Ze was dan niet bepaald gesteld geweest op Sleipnir, maar ze zag het als haar schuld dat hij weg was. ‘Het komt wel goed, vandaag het ene been en morgen het ander’ zei ze tegen haar partner. Misschien moesten ze hun trots maar opzij zetten en hulp vragen aan zo’n ranger. Tegen haar zin in dan wel..

Ze liep rustig verder, iets wat nu vrij onheilspellend klonk in haar oren, tot ze een hele oproer hoorde. Nieuwsgierig wandelde ze naar voren en keek even naar de situatie voor haar. Een Arcanine en een Weavile aan het.. worstelen? Echter werd er al snel een eind aan gemaakt en hoorde ze een meisje een vraag stellen, madame was net uit haar zicht. Dus, alsof het allemaal zo bedoelt was stapte ze naar voren met Aldrei naast zich en schudde haar hoofd. ‘Nee, inderdaad niet’ Er stond een schuin grijnsje op haar gelaat dankzij haar timing. ‘Je moet aanvallen opzeggen voor je pokémon om te doen’

Goed, vele vonden haar manier van vechten wat te losjes. Vooral als het aankwam op Aldrei. Als Aldrei wist dat haar trainer iets over het hoofd zag door het woede of verontwaardiging vulde zij alles aan. Het was raar het concept vechten aan iemand uit te leggen, het was iets dat vrij natuurlijk kwam. Ze keek even naar de ander en diens Seel. ‘Hoe ouder en ervaren je pokémon word, dus hun level verhoogd, hoe meer aanvallen ze kunnen doen en hoe sterker deze zijn. De meeste leer je wel wanneer je vaker vecht, maar je kan ze altijd opzoeken in je pokédex’ Ze grijnsde even en keek opzij naar Aldrei en gaf een knikje. Deze sprong op en zette zichzelf voor het tweetal pokémon. Hierna vervolgde Ragya haar uitleg weer. Waarom ze uberhoud begon te helpen wist ze niet. Waarschijnlijk omdat ze zich nogal ontmoedigd voelde en het hielp ergens anders mee bezig te zijn. ‘De meeste jonge Fire types weten de move Ember, en je Arcanine weet vast wel hoe hij die moet uitvoeren. Geef hem het commando maar.’ Zelf keek ze ook naar Aldrei en sprak rustig, al wel met haar accent; ‘Ember’ En de Ninetales voerde de aanval uit door haar muil lichtjes te openen en de kleine vuurbal verderop af te schieten, ergens achter de twee pokémon.

Ze keek rustig toe hoe de Arcanine een Ember uitvoerde. Natuurlijk kon hij dat, pokémon waren ook niet gek. Waarschijnlijk had die Nassir gewoon staan wachten tot zijn trainer eens duidelijk zei wat ze wou. Maar ja, blijkbaar had niet iedereen het idee van vechten zo door. Zelf had ze ook in het begin moeite gehad, vooral omdat ze zonder pokédex was begonnen. Maar ze leerde het een en ander van de pokémon op hun fokkerij en degene die ze toen verzorgde. Het was vooral iets van veel doen en de situatie inschatten. Bij de vraag grijnsde ze dus ook. ‘Voor Nassir zou het juist moeilijker zijn om zijn aanvallen uit te kiezen. Hij zit midden in een gevecht en houd zich al bezig genoeg met ontwijken. Daarom moet jij, vanaf een afstand, de aanval kiezen en je kan de situatie beter inschatten’ somde ze maar op. Toch was ze niet geweldig met woorden en dacht eventjes na terwijl ze haar handen in haar heupen zette. ‘Wat als we eens een proefgevechtje draaien? Eerst doen we een gevecht tussen Nassir en Aldrei zonder dat we beiden iets zeggen en daarna nogmaals maar geven wij de aanvallen aan Nassir, zodat je het verschil kan zien’ Leek toch een goed plan of niet? Aldrei keek ondertussen naar de twee pokémon, niet echt onder de indruk of in de motivatie sociaal te doen. Maar het leek erop dat ze hier nog even vast zat.

Bij uiting grijnsde ze even. ‘Ze kan zich inhouden’ sprak ze opperend. Natuurlijk zou Aldrei zich inhouden, die was ook slim genoeg om te weten dat ze veel van level verschilden. Maar goed, ze had gewoon geen lagere levels. Natuurlijk had ze Fenrir, maar die was nog altijd hoger in level en zou zich nooit inhouden. Sérstakt was nog te zwak en tja, ze kon moeilijk een ei laten vechten. Vandaar dat ze maar gewoon Aldrei deze taak gaf. Gelukkig hielp de Arcanine nog een beetje mee en was madame overgehaald. Tevreden keek ze naar haar Ninetales en sprak even op; ‘Aldrei, hou je in en vecht zelf’ Aldrei knikte eventjes dat ze het begrepen had en nam haar afstand. Eenmaal klaar staand en met de Arcanine voor zich begon Ragya te spreken. ‘Start’ Meteen spreidde de vos haar staarten en opende met een Will-O-Wisp, wetend dat ze hetzelfde met Ragya gedaan zou hebben. Hierna maakte ze zich klaar voor een Hex.

Ragya leek niet door te hebben dat haar kleine gebaar zo veel impact had gemaakt op degene naast haar. Daarbij was de roodharige toch al een persoon die zulke dingen weinig opmerkte -voornamelijk omdat het niet vaak voorkwam- Haar pigmentloze rode blik was op haar pokémon gericht. Aldrei leek zich een beetje te vervelen omdat ze niet all out kon gaan. Toch maakte ze het er het beste van en zette het op een lopen, met snelle en behendige pas probeerde ze om de ander heen te rennen. Hierna sprong ze een eindje op en vuurde een Dark Pulse op haar tegenstander af. Ragya keek ondertussen weer opzij naar de vreemde. 'Zoals je ziet win je hiermee geen gevecht' besloot ze op te merken terwijl ze weer naar de pokémon keek. Aldrei blafte even bevestigend terwijl ze nog eens naar de ander keek. 'Open je dex nu en zoek de aanvallen van Nassir op, noem deze dan op' Even grijnsde ze wat uitdagend. 'Dan hebben we pas een echt gevecht.'

Ragya keek nog altijd naar Aldrei, die zich wederom voor de Arcanine opstelde. Wat gefrustreerd blafte, maar met name gromde, ze dat hij wat meer mocht doen dat alleen meer staan. Dat was in ieder geval de hoofd boodschap waarna ze weer een aanval afvoerde, deze keer weer een Extrasensory, iets dat vrijwel niet te missen was omdat het niet te zien was. Hierna keek ze weer schuin naar diens trainer, afvragend wanneer ze met deze onzin mocht stoppen. Ze was een Ninetales, geen showhond zoals floofstaart tegenover haar.
Dat de roodharige haar aandacht weer bij de vreemde naast haar had, ze moest echt eens een naam gaan vragen, trok ze een wenkbrauw op. Bij haar was een dex nog wel zo belangrijk geweest en mocht niet zonder vertrekken. Maar dat was ook weer een tijdje geleden, en in een ander land. Vandaar dat ze haar eigen zwarte rugzak van haar schouder af schudde en hem open ritste. Meteen zag je het blauw zwarte ei zitten -die ook de meeste ruimte innam- en Ragya begon erom heen te zoeken. Nadat zowel heel haar arm in de tas was opgeslokt kreeg ze de rode dex te pakken en keek e bijna triomfantelijk naar, waarna ze het ding aan de meid uitreikte. 'Hierzo, gebruik de mijne maar voor nu en richt hem op Nassir, dan krijg je wat informatie over hem en daarna kan je zijn aanvallen bekijken' Legde ze snel uit, het was immers vrij logisch. Hierna grijnsde ze nog even. 'De naam is Ragya trouwens, Skemmtilega' Haar accent werd dieper bij zowel haar naam als de vreemdtalige woord, al leek de roodharige het niet eens door te hebben dat ze het uitsprak. Gebeurde wel eens vaker.

Aldrei mocht die Arcanine nu al niet. Dat was zo’n gezelschap en goedzak beest. De teef mocht zulke beesten niet. Kom aan, ben je een knuffel of een echt beest? Vandaar dat ze ongeamuseerd terug keek. Kom aan, heb een ruggengraat en gedraag je naar het grote wolfbeest dat je bent. Daarbij bezat de gouden vos al weinig geduld en geloofde dat agressie wel degelijk problemen oploste. Zo doende had ze een hekel aan van de redenerende wezens en tjah, Nassir leek er nu eenmaal op. Aldrei was van jongs af aan al fel geweest en was dit enkel meer geworden met Ragya. Natuurlijk was ze bij diens trainster een heel ander beest, maar bij andere.. Verontwaardigd blafte ze naar de Arcanine. Iets wat bruut weg vertaalt kon worden naar ‘Kom aan, vecht eens terug jij grote pluizebal’ Maar ze had de hoop al op gegeven en keek nu ook naar de twee trainsters.
Ragya keek even terug naar Aldrei en maakte een gebaar dat ze even kon stoppen. Ze waren nu toch bezig met degene naast haar kennis te laten maken met de machtige pokédex. Toen ze zich voor gesteld had grijnsde ze even toen dit de mist in ging. De meeste negeerde haar toevoegingen in andere taal, maar ze had nog nooit mee gemaakt dat deze als haar achternaam werd aangezien. Ze kon het niet laten het te verbeteren. ‘Whowho, ik denk dat je iets mist. Skemmtilega betekend aangenaam.’ Verklaarde ze even. ‘Mijn voor en achternaam is Rayata Katarinadóttir Baltasardóttir. Maar aangezien namen hier anders werken, zeg maar Ragya Airon’ Natuurlijk werd haar naam uitgesproken met haar volle accent. Ragya was gewoon een afkorting van haar volle naam en ook om een reden in gebruik genomen. Airon was er maar gekomen omdat het blijkbaar meer de standaard was een familienaam te hebben in plaats van een achternaam met de namen van je ouders erin. Daarbij kon niemand haar volle naam uitspreken, laat staan schrijven. Hierna bewoog ze haar hand weer naar de dex. ‘Lees nu maar enkele aanvallen voor en dan gaan we een gevechtje houden, kijk naar de beschrijving die erbij staat’

{ Indeed, hij verdiend hierna een knuffel <3