Het was een rustige dag geweest vandaag. Ze zat maar een beetje in de zon in Santalune Forest. Kalmpjes keek ze even naar de Vespiquen die even zoemde en hoogte won. Het eerste wat ze hoorde was een gil en vragend keek ze naar de Bug type, die wel meteen haar aandacht had gericht op waar het vandaan kwam. Het duurde niet lang of ze zoemde ervandoor. Tawn zuchtte even. had ze wel zin een gillend persoon te gaan helpen? Neh, niet echt, maar nu moest ze echt wel haar stom geel geval gaan halen. Queen, stom beest, verdomme. Met een snuif. Ze versnelde haar pas snel. Nog voor ze echt op de plaats zelf was, had de Vespiquen zich op de Beedrill gegooid, boos zoemend, uitdagend zelf. Een soort van dominante blik in de vrouwelijke ogen van de Pokémon. Verdomme man, wilde ze nu echt even de mannen gaan domineren? Wacht, er was iemand geweest die had gegild. Kalm keek ze rond, tot ze een soort oud bekende zag. Naja, het lag ergens ver, ze kende hem niet meteen. Het was het bloed dat ervoor zorgde dat ze hem benaderde en even bukte bij hem. "Kan je overeind komen?" klonk er even waarna ze even achterom keek en even naar Queen keek die duidelijk aan het spelen was met haar tegenstander, wauw. Daarna keek het blondje terug zuchtend naar de zwartharige. Als ie niet kon lopen had ze nog altijd wel Pokémon liggen die konden helpen.

Hij had nog geprobeerd rechtop te komen. Maar zij was er even tussen gekomen, waardoor hij eerst even aandacht aan haar gaf. ‘Moet wel lukken,’ zei hij op haar vraag en kort keek ze even van hem naar zijn knie. Daarna trok ze een wenkbrauw op. Ze was blond, maar niet zo blond. Ze zag wel dat als ie erop zou leunen het niet lang zou duren voordat hij weer tegen dek lag. Derperd dat ie was man, of hij was gewoon heel erg koppig. Naja, het was vast de laatste. Nu het was hem gelukt een soort van overeind te komen. Het ging echter wel fout op het punt dat ie wilde leunen op zijn slechte been. Opeens had ze een extra aanhangsel. joy man. Ietwat schuin keek ze naar de zwartharige gast die nu aan haar hing. Wauw. ‘Damn it,’ Klonk er even. Tja, ja, zo was het dus ja... Maar euh... Even tilde ze haar hand op, om te zeggen dat ze wel Pokémon had als steuntjes en dat ze zelf niet als kruk diende... Maar dat zag ie gelukkig snel genoeg op. Even keek ze kalm toe hoe hij haar losliet en kort zuchtte ze... Wauw. ‘Ik vrees van niet,’ Merkte hij even op... Tja, ja, dat had ie al gezien. Ze zuchtte even en keek naar Queen die een Power Gem gebruikte en zo snel de zwakkere Pokémon uitschakelde. Daarna wende de bug type zich tot haar trainster en even keek ze naar de ander. Geen idee of de Pokémon hem kon ondersteunen, vast niet. Niet dat ie dik was... Okay misschien een beetje... Veel... Maar euh ja... Ze pakte de Pokéball van Duncan en liet de shiny Houndoom eruit. Hij zou wel goed zijn voor een steun, hij was redelijk groot en tja, van al haar Pokémon gewoon de beste keuze... Anders zou het Lawrence zijn, maar die zat even in de box. De blauwe hondachtig keek even met een kalme blik naar de gewonde man. "Help hem even," klonk er kalm, waarna de shiny zich even naar hem werkte en even scherp naar de ander keek. Tja, ze had het beest praktisch helemaal aan haar kant. Daarna keek ze even kalmpjes op, om al snel een soort tas te zien. "Queen," zei ze even kalm en de bij had al snel het ding in haar poten, om het aan de gast te overhandigen. "Ik denk dat je even naar een ziekenhuis moet," klonk er even waarna haar blik wat zachter werd. Geen idee of het wandelen zo wel zou lukken... Maar als het zo kon, zou ze niet als kruk gaan spelen, gewoon nee.

Hij was zo te zien wel een heel aardig type... Dus niet. Niet dat zij een aardig type was. Wat ze had kunnen doen was zijn zak met ballen stelen en weglopen. Maar goed, ze kon ze nu ook lekker terugpakken als ze wilde. Gewoon even een hyper beam afvuren met haar Metagross, wieh~ Even grinnikte ze bij die gedachte. Het was maar goed dat Tawn hem vaag herkende. ‘Het zal zo ook wel genezen.’ klonk er even kort keek ze scherp naar hem. Dat zou helemaal niet zomaar genezen. Even zuchtte ze zachtjes. Dat meende hij toch echt niet eh? Als er een iets was dat erger was dan mannen die stoer wilden doen waren het mannen die altijd konden zagen, dus hij zat nog net boven de grond voor haar, maar hij was al zeker laag, ugh. Zijn handen trilden even, dat zag ze wel. Even zuchtte ze en stapte ze naar voren. Kom op, dat kind moest naar een ziekenhuis... Met dat shirtding zou hij het echt niet kunnen halen. Even keek ze naar Queen, het was maar beter als ze die eruit liet om wat te kijken of er niet meer Beedrills in de beurt waren. Nuja, ze had nu ook Duncan, maar die was momenteel de kruk en steun van de zwartharige. Aanvallen zou ie wel kunnen, maar hij kon zich dus niet goed wenden. ‘Zie? Het gaat al veel beter,’ Even keek ze kalm naar hem, een zucht van haar lippen en ze wandelde op hem af waarna ze al snel even naar hem keek. Als ze kon schopte ze hem nu tegen zijn knie, maar dat zou iets te ver gaan. Daarbij... Zou het ook niet zo aardig zijn voor een oude bekende... Ding. Dus ze pakte even zijn arm vast en sleurde hem mee, Duncan diende als rugsteun, dus hij kon inzakken hoeveel ie wilde en hij kon ook lekker tegenwerken. "Ja daarom tril je," klonk er even. "Laat het gewoon even nakijken," klonk er. Vroeger kwam ie niet van haar af namelijk.

Yes, ze had hem mee gesleurd. Hij had pijn, wat haar helemaal niet verbaasde. Even keek ze naar zijn been. Ze kon nog altijd Saiko bovenhalen, wandelende tafels waren altijd handig. Plus het kon vliegen, pluspunten. ‘Dan gaan we naar het ziekenhuis,’ Yes, victory. Triomfantelijk grijnsde ze even naar hem. Ze kende hem niet, wist zelfs zijn naam niet, maar wie had dat nodig? Iedereen sleurde toch wildvreemde mee naar ziekenhuizen? Klinkt heel erg realistisch ja. Even grinnikte ze zachtjes. Arceus. Ze loste zijn arm en liet hem even alleen lopen, maar wel naast hem. Duncan ging naar de kant van zijn been en kroop onder diens oksel zodat hij de volle steun kreeg. Kalmpjes bleef de blonde bij hem, zodat hij toch nog haar kon grijpen als dat moest. ‘Team rockt, toch?’ Even keek ze hem aan, haar blik verduisterde lichtjes... Maar toen. Hey, ja, ze had hem in dat gebouw gezien, derp. Even lachte ze zachtjes naar hem. "Inderdaad," klonk er even. "Jij toch ook?" klonk er. En anders was het even van het lichaam afkomen en wegrennen met zijn buit... Yeah, zo aardig.

Natuurlijk zou ze hem niet blijven vasthouden. Ze had daarvoor Pokémon en daarbij... Als ie dat wilde kon ie haar gewoon grijpen... Maar ze zou zich ook niet aan haar vastklampen... Ugh nee stop dat zou ie niet doen... Toch? Dan wist ie gewoon dat ie dood zou gaan toch? ‘Precies ja,’ Ja hij was dus ook van Team Rocket. geen reden om hem in de struiken te duwen en weg te rennen met alles wat ie waard was. Tja... Dat zou ook niet zo aardig zijn, dat was waar. Maar aan de andere kant hoefde ze niet aardig te zijn tegen mensen die ze niet nodig had en die toch op sterven lagen en hulpeloos waren. Okay, hij lag niet op sterven, maar zonder haar was ie hulpeloos geweest, de dupperd. ‘Als we eenmaal in Santalune zijn kan je gerust gaan, ik geraak wel zelf in het ziekenhuis,’ Even keek ze naar hem met een scherpe blik. "En hoe denk je dan bij dat ziekenhuis te komen?" klonk er even van haar. "Al kruipend?" Yeah, dat zou niet zo handig zijn eh. Ze zou gewoon bij hem blijven tot ie veilig bij een dokter zat. Punt uit. Bezorgd? Neh, hij was misschien later wel nog nuttig en dat was het eigenlijk.

Nee, ze zou hem niet gewoon achter laten. Hij moest het maar even uitzoeken met haar punt uit man. ‘Zou een optie zijn.’ Even keek ze hem grinnikend aan met een wenkbrauw die even in de lucht was. Oh ja? Dat wou ze hem wel nog eens zien doen. Misschien was het toch een betere optie geweest hem te schoppen daar. Was ie vast even verdoofd door de pijn en zat ie nu niet van alles te proberen om weg te komen. Dan kon ze hem op Saiko tossen en was iedereen happy en shizz en had ze ook echt geen last meer van hem. ‘Enig idee hoe ver het nog is?’ Ze keek hem kort aan. "Geen idee, vast nog een stukje voordat we beschaving vinden," klonk er van het blondje af. ‘Of wacht effe,’ Hij stond stil. Duncan luisterde meteen en keek even schuin naar de zwartharige die stilstond. Even kwam Tawn ook tot stilstand en keek ze even kort naar hem. "Je bent dus echt niet ok met dat been," klonk er even. Dus nu zou ze hem zeker niet laten gaan. Tja. Het was moeilijk om van haar af te komen ja. Net een parasiet dat aan je hing.

Even keek ze scherp naar hem. yeah, er was een soort spanning, maar dat had je wel rond dit soort mensen. Ze waren altijd van nee.. NEE.. Verdomme. Zo was Nathan ook. Best gezellige mensen... met momenten... Ofzo. ‘Natuurlijk ben ik niet oké met dat been,’ No shit sherlock, dat had ze nu ook al door verdomme. Even keek ze nijdig naar de andere. ‘Er zit een gát in mijn knié.’ Even zuchtte ze. "Ja dat zag ik al," antwoordde ze droogjes tegen hem. Hoezo lekker droog? Nuja, ze was zo en daar moesten mensen even mee leren omgaan. Zou hij het eigenlijk nog uithouden met alleen Duncan. Hij kon anders ook lekker op Saiko gaan zitten of liggen, lag ook zo lekker en het kon vliegen. ‘We kunnen wel weer verder,’ Even keek ze kalm naar hem. "Ik heb anders een Metagross die wel kan vliegen, kan je op zitten, is een stuk makkelijker," klonk er even. Tja er zat een GAT in zijn KNIE. Dus ze moest even opletten voor meneer zijn KNIE. Want daar zat een GAT in eh.