Even was het stil, aslof ie het aan het overwegen ofzo. Naja, wandelende tafel was fijn hoor. ‘Nee bedankt, als ik een Metagross wil gebruiken dan neem ik mijn eigen wel.’ Waarom deed ie dat dan niet...? Koppig kind dat het was. Voor het eerst in haar leven voelde Tawnee zich oud en een beetje iemand die hier met een kind zat rond te sleuren. Op alles riep het 'NEE' en het zaagde omdat het pijn had maar als zij een voorstel deed gilde het nee. Verdomme. Wat wilde het. Wilde het een lolly? Arceus ze kon niet omgaan met kinders. Stomme beesten dat het waren. ‘Maar zo gaat het ook,’ WAT WILDE HET NU? Even zuchtte ze en keek ze even naar hem. "Ik ga toch die Metagross uithalen," zei ze even met een giftige blik waarna ze langzaam de Pokéball van Saiko bovenhaalde. Verdomme. Kind moet zitten, mama zou hem erop duwen. Al snel verscheen de grijze Pokémon, die even schuin keek naar Floyd. Al snel pakte de Houndoom hem bij zijn kraag en deed het een poging hem erop te gooien. TJA ER ZAT EEN GAT IN ZIJN KNIE. Dus dan moest hij even geholpen worden door iets dat minder gaten had.

Ja mama moest zorgen dat kleine jongentje goed deed. Mama wist zijn naam nier eens. Wat was zijn naam ook alweer? Hoe zou zij haar zoon noemen? Melvin. Ja, hij was Melvin. Kleine Melvin. Mooie naam was het weet je wel. ‘Oké mama,’ Yes ze was een moeder. YES. NU KON ZE JANKEN VAN TROTS. Even gaf ie Duncan een tikje en toen tilde ze maar de Pokéball van de shiny op zodat ie kon terugkeren. Zo hadden ze er geen last van. Kortstondig keek ze even naar de ander. Die helemaal zelf op Saiko klom. Mommy was so proud. Even kon er wel een tevreden lachje van. Nu lag ie op tafel, mooi zo. Eigenlijk kon ze er gezellig bij gaan zitten... Yeah dat ging ze doen. ‘Nu blij Mama? Ik zit op deze pokémon van je,’ Even knikte ze. "Mama is trots op je," klonk er even droogjes van haar. Daarna stapte ze ernaar toe en klom ze er even op, waarna ze aan de zijkant ging zitten. Het ding was toch breed genoeg voor twee personen. Tenzij je even heel erg breed was. Dan paste je er niet op. "En wat is je naam, 'mijn zoon'?" Klonk er toen de Metagross opsteeg.

Ze had wel gezien hoor hoe hij naar haar keek. Was ook lekker aardig enzo. Ze maakten een goed team weet je. Hij was van 'nope' en zij was van 'gast nu ga jij naar mij luisteren' of 'jij nee, ik ja'. Hm, was echt heel mooi. ‘Floyd,’ Klonk er even. Even keek ze kalm naar hem. Hij zag er niet uit als een Floyd. Niet dat ze meerdere Floyd's kende. Het was eerder dat hij geen Floydachtige kop had. ‘En wat ik jou naam? Of moet ik je mama blijven noemen.’ Even leunde ze op een arm die ze liet steunen op een knie, starend naar de grond die verder kwam. Tafel ging vliegen. "Tawnee," klonk er even kalmpjes terwijl ze even licht overeind ging zitten en haar ene been over de andere sloeg. "Maar het maakt me weinig uit of je me mama blijft noemen," klonk er even met een schouderophaal. Even keek ze kalm naar de lucht boven hen. Zolang niemand haar Tacey noemde vond ze het fijn. Haar zoon kon haar dan ook gerust mama noemen, maakte mama heel blij... Ofzo.

Even keek ze hem aan. Nee, ze kon hem nog steeds niet voor een Floyd aanzien. Geen idee waarom... Floyd was gewoon niet het type naam die ze op zijn face zou plakken. Ah tja... ‘Ik houd het wel bij Tawnee,’ Klonk er even. Kort haalde het blondje haar schouders op. Wat hij wilde man. Zolang de bijnamen normaal waren, was dat ook helemaal ok voor haar... en voor de rest... Tja, voor de rest bleef het dus maar gewoon zo. Er was een stilte, maar daar lette het jonge kind niet echt op. Ze was het gewoon stil te zijn. Ze was vaak in gedachten verzonken en daarom meer van het dromerige type... en een flapuit, derp. ‘Vertel eens Tawnee,’ Bij het horen van haar naam keek ze op... Wat? ‘Waarom heb jij - een jong meisje - de organisatie gejoined?’ Even grinnikte ze. Waarom vond iedereen het raar dat ze erbij zat? Omdat ze een schattig koppie had? Nou en, zij kon tenminste ongezien Pokémon stelen. "Tja, ik denk dat het de cliché 'ik wil sterker worden en meer macht krijgen' wel een gepaste uitleg is," tja, zo was het niet begonnen, maar zo leefde ze nu wel. Toen keek ze even schuin naar de man met de zwarte lokken. Hij zag er zo wel een type uit om bij team rocket te zitten. "En jij?" klonk er even. Hij zou perfect een man kunnen geweest zijn die nu lekker achter de kassa in de supermarkt zat. Zo'n kassa waar niemand zou aanschuiven, want zijn blik jaagde iedereen weg.

‘Hm,’ Kort keek ze naar hem. Tja, als hij het geen fijn iets vond dan was dat ok voor haar. Het was niet dat ze besties zouden worden. Kalm staarde ze terug voor zich uit. Ze zou de detials van haar hele doel in Team Rocket maar niet zeggen. Dat ze opkeek naar Allison haar manier van doen. Dat ze in het begin nieuwsgierig was geweest en dat ze eigenlijk een soort van passie ervoor had gehad. Ergens wel best fout als je er zo over nadacht. Nou ja, het was niet dat ze spijt had over haar keuze. Verre van juist. ‘En daarom dacht je dat Team Rocket de ideale plek voor je zou zijn en kon je niet nog enkele jaartjes wachten?’ Kort grinnikte ze even terwijl ze even naar hem keek. "Team Rocket was de enigste plek waar ik heen wilde gaan en daarbij is wachten en geduld hebben niet mijn sterkste punt," klonk er even. Ze kon evengoed iets anders gedaan hebben weet je wel, maar nee. Dat had ze dus echt niet gedaan. ‘Ze hadden me zelf aangesproken. Kennelijk hadden ze het idee dat mijn zakkenroller kunsten van pas zouden komen,’ was zijn antwoord op de vraag. Even keek ze hem aan, een wenkbrauw optrekkend. "Dus, je was een zakkenroller hiervoor?" klonk er even kalmpjes. "Dat lijkt me inderdaad heel handig in de organisatie zelf," zelf had ze zelf al een paar Pokémon kunnen stelen. Het snelle handelen ging vaak gepaard met de harde afmaakkunst van haar Pokémon. Maar ah, je moest ermee leren leven.

Even keek ze naar hem. Geen idee waarom ze steeds terug naar hem keek. Het was gewoon iets om zeker te zijn dat hij niet van het stuk metaal zou glijden.... Verdomme wat zou dat pas een heel erg stom iets zijn... Dan was het meteen weg met Floyd-die-niet-echt-op-een-Floyd-leek-persoon. Arceus wat een leuke bijnaam die ze nooit zou onthouden. Ze zuchtte even zachtjes en staarde terug voor zich. Tja. Ze kwam ook altijd met die leuke zooi af, dus dat kon wel gebeuren ja. ‘Dief, zakkenroller, hoe je het ook wilt noemen. In mijn verleden heb ik al een hoop gestolen dus dat was zeker een voordeel toen ik in het team kwam, ik moest niet alles nog gaan leren.’ Ze knikte even langzaam en sloot even haar ogen. "Dat is best handig," klonk er even. "Ik moest in het begin alles even zelf uitvissen, maar ik vind dat ik het stelen toch al aardig onder de knie heb," klonk er even terwijl ze haar schouders ophaalde en kort de ene been van de ander haalde om even te wisselen van ding. Dus ze sloeg haar been over de ander. "Maar ik denk dat stelen nooit echt mijn specialiteit binnen het team zal zijn," jup, ze had een veel betere troefkaart. Hij was zo doorzichtig dat de meeste mensen hem gewoon negeerden en dat maakte het heel erg mooi.

In haar ooghoek had ze kunnen zien dat zijn reactie vrij neutraal was; zijn schouders ophalen. Het was duidelijk dat hij ook echt het enthousiaste type was. ‘Normaal gezien krijgen nieuwelingen in het begin wel wat hulp,’ Even grinnikte ze zachtjes. "Killian Wolf was mijn 'mentor'," zei ze even kort. "Hij kwam een keer opdagen, daarna moest ik het allemaal lekker zelf uitzoeken," klonk er even amusant. Ze vond het niet erg tho. Door alleen te werk gaan was ze nu zo en tja. Ze stonden meestal toch maar in de weg. Verder praatte ze dus over het feit dat stelen niet haar ding was. Nuja, ze kon het best wel, maar ze blonk er ook niet in uit ja. ‘Wat is dan wel je specialiteit binnen in het team?’ Dat was een vraag die ze wel zag aankomen. Ze zou niet overbodige info aan deze gozer zijn neus hangen. Hij was ten eerste een type die niet veel gaf om wat ze zei en ten tweede een gast die niet te vertrouwen was. Eigenlijk had ze daar geen idee van, hij had gewoon zo'n kop. Zo'n kop dat echt niet Floyd's was en ook echt niet te vertrouwen was. Nee, daarom deed ze het dus niet. Kortstondig haalde ze haar schouder nog een keer op. "Ik denk dat ik vooral een beetje mijn onschuldige trainer profiel op ga houden en een beetje undercover blijf voor zo lang ik kan," klonk er even kalmpjes. Yeah, ze was niet van plan zomaar even haar dekmantel weg te gooien, haar mooie, onschuldig gezicht. "Daarbij heb ik nog altijd back-up als het ooit fout gaat," zei ze met een schouderophaal.

Even keek ze naar haar handen, die kalm op haar schoot lagen. ‘Die ben ik wel eens tegen gekomen, weet verder vrij weinig over hem.’ Even keek ze op. Vast zo'n vaag bekende dat opkwam en terug verdween in de achtergrond zodra je hem leerde kennen eh... Ah tja... ‘Ach, zo’n mensen heb je wel meer in het Team zitten,’ Ze knikte even begrijpelijk naar hem. Dat was even fijn om te weten. Hij klonk echt als een ervaren, oud lid van Team Rocket... Misschien moest ze Floyd maar als een positief bekende houden. Vrienden zouden ze denk ik toch nooit worden. Daarvoor leek hun relatie teveel op dat van moeder en zoon. En die konden nooit vrienden zijn, want je kon niet bevriend zijn met je ouders, punt uit. ‘Daar lijk je wel het type voor,’ Even keek ze kalm naar hem. Yeah, dat was ze wel. Plus, het kon haar geen barst schelen wat er allemaal te verliezen was. ‘Zal je ook veel vrienden mee maken, mensen vinden het geweldig als ze bespeeld worden.’ Ze grijnsde even bij die gedachte. "Tja, je moet iets kunnen offeren als je hoger wil komen hm," ondertussen zag ze de huizen van santalune dichter komen, in de verte, aan de horizon. Er zouden vast wel dokters zijn... Die misschien hen doorvoerde naar een ziekenhuis ofzo, ze had eigenlijk werkelijk geen idee.