Done - Night will fall and drown the sun.

Ze dacht kort na. Het feit dat ze vele relaties was vergeten door die val was voor haar een voordeel geweest. Ze knipperde even kalm en dacht kort na over wat ze precies al had gedaan. Haar eigen vriendje beroofd, een vriendin beroofd en verraden en blijkbaar een kind die ze kende beroofd van haar beste Pokémon. Ze grijnsde even lichtjes. Ze waren allemaal zo naïef. Alle mensen. ‘Precies, en wie heeft vrienden nodig,’ Ze knikte even lichtjes. Daarbij was het ook zo dat je een hele mantel kon opleggen. Niemand zou ooit iets doorhebben als je bleef liegen in diens gezicht. Ookal kon je op een bepaald punt helemaal vast zitten in een web van leugens, het zou toch geen rol spelen op het einde, want zij zou toch dan korte metten maken met wat er tussen kwam. ‘Is er eigenlijk wel een ziekenhuis in Santalune?’ Even schudde ze haar hoofd. "Wel dokters, geen echt ziekenhuis dus, die ligt in Lumiose," klonk er kalmpjes. Ze vermelde er nog niet bij dat als het geval was dat hij daar heen moest, ze hem tot daar zou helpen. Kon haar niks schelen dat hij het niet wilde, pech voor hem. Saiko vertraagde wat en verlaagde wat. Al snel kwam ze met een plof neer op de grond en Tawn haalde haar benen van elkaar waarna ze zich even uitrekte en ervan gleed. Kalmpjes keek ze schuin naar Floyd. "Denk je dat je er zelf van kan of moet ik je helpen?" Tja, het was toch ven een kleine hoogte, als ie verkeerd kwam zou het alles behalve aangenaam zijn voor hem.

Even keek ze toe hoe hij naar de grond keek, hij schatte het vast in, maar Tawn wist best dat hij ook op zijn andere been zou vallen als hij het zou proberen. Kalm keek ze naar hem. Hij had geen keuze en dat besefte hij ook maar al te goed. Misschien was hij wat tijd ana het rekken, dingen aan het inschatten. Hm. Tja, dat was dan zijn probleem. ‘Ik kan wel wat hulp gebruiken,’ klonk er even en ze knikte even waarna ze naar voren stapte en even toekeek hoe hij zijn hand naar haar werd uitgereikt. Ze pakte hem even vast en ging klaarstaan om zijn gewicht, of toch een soort druk van hem, te voelen op har lichaam. Ze knipperde even voorzichtig. Hij was niet echt dik ofzo, maar zij was eerder ene tenger kind... Naja, hij had zich al aan haar vastgeklemd, dus dit zou zeker niks zijn... Of niks nieuws, dat was tenminste iets. Dus ze bleef hem anakijken, afwachtend tot ie iets deed.

En toeb liet Floyd zich wat zakken en voorzichtig stak Tawn haar andere hand op, om hem lichtjes te ondersteunen. Zo kon ze ook het gewicht, die hij langzaam bracht, goed opvangen. Eenmaal op de grond verwachtte ze dat hij haar los zou laten. Maar dat was niet het geval. Kort keek ze even schuin naar de man die half aan haar bungelde. Dus ze loste even haar ene hand en liet Saiko terugkeren, waarna ze even terug een hand bij hem legde om hem rechtop te houden. Tja, ze wist niet hoe lang ie nog overeind zou blijven staan. Even dacht ze kort na... Wie kon er in godsnaam dan haar helpen een man te verslepen? Uh... ‘Dus waar is hier die dokter,’ Ze knikte even naar een woning niet zo ver. Met wat geluk konden ze vervoer krijgen naar een ziekenhuis, aangezien Pokémon vervoer het waarschijnlijk niet zou worden als meneer even besloot het bewustzijn te verliezen. Ze trok hem lichtjes naar voren. "Kom op," klonk er even zachtjes al aanmoedeging, eigenlijk was het meer naar zichzelf gericht maar goed. Ze wandelde rustig verder en keek even rond. Wauw... Was het dan zo raar dat er een kind van 16 een man over straat zat te slepen met een bebloede shirt aan diens been? Okay... Misschien wel...

Hij zakte door zijn knie en wel meteen gebruikte Tawn al haar kracht en beide handen om hem overeind te houden. Kom op grote jongen, mama zal je wel helpen. Ze zuchtte even en keek even naar Floyd. Het was raar dat hij er zo koel en dinges over was, echt niet normaal deze gozer. ‘Mensen, het zijn toch zo’n behulpzame wezens,’ Klonk er even van de zwartharige af. Ze drukte hem lichtjes recht en zuchtte even zachtjes. "Daar zeg je me wat," klonk er even van het blondje af. Even wierp ze een giftige blik naar de mensen die toch als een bende stomme koeien naar hen zaten te staren. Verdomme, ga weg als je niet wilt helpen man. Toen ze haar dodelijke blik zagen, was dit voldoende om wat mensen weg te laten kijken. "Zo achterlijk als een kudde Miltank," gromde ze even zachtjes. Daarna zuchtte ze even. Toen ze eenmaal bij het huis waren, gebouw geval ding, loste ze een hand om de deur zowat open te gooien en Floyd naar binnen te sleuren en even op een stoel te zetten. Althans... Dat probeerde ze...

Hij had verteld dat ze haar Miltank opmerking zou onthouden, leuk voor hem dan. Ze zuchtte even en toen hij eenmaal zat, zag ze zijn blik op het jongetje naast hem. Even volgde ze zijn blik. Beide zaten nu heel charmant naar het jonge kind te staren. Uhum. ‘Misschien moet je de dokter gewoon gaan halen,’ Kort keek ze naar de zwartharige en keek ze even rond. Dit zou nooit echt werken zo. Even zuchtte ze en wandelde ze naar de deur van de kamer waar die dokter zich bevond. Hij was bezig en keek verrast op. Kalm trok Tawn even haar kap op en keek ze hem strak aan. "Jij, meekomen, nu," klonk er even kalm. "Wacht tot u aan de beurt bent." Ze snoof even en nam toen een stapje terug. Even keek ze kalm rond naar de mensen die er zaten... Het was niet bepaald rustig. Dan moest ze het maar rustig maken. Kalm liep ze naar de deur die naar de straat lijdde en even opende ze deze. Al snel kwam Queen, die al die tijd uit haar ball was geweest, naar binnen gevlogen. "Ik wil hier geen persoon meer zien als ik terug in deze kamer kijk," klonk er kalm van het blondje af, daarna keek ze even naar Floyd. "Maar laat mijn kind met rust," Kort keek ze even schuin naar buiten via het raam waar ze even was gaan staan. Al snel hoorde ze wat mensen gillen en tja, Queen deed gewoon wat ze had gevraagd. Nog voor ze zich half had gedraaid, zag ze nog net hoe iemand haar Vespiquen sloeg met een handtas. Echter was het stuk leer al snel kapot met een Slash en liep de vrouw al snel naar buiten. Toen ze buiten was, sloot Tawn weer rustig de deur en liet ze de bij terugkeren. Stoelen lagen her en der, mooi beeld met de ander ertussen. Even lachte ze kort naar hem. Daarna keek ze kort naar de deur van de dokter, die open vloog. "Vo..." Hij staarde even naar de ravage. Zonder iets te zeggen wandelde ze weer naar Floyd toe en pakte ze zijn arm vast om hem overeind te helpen. Deze arm legde ze kalm over haar schouders heen, zodat ze hem met beide handen verder kon ondersteunen. "Ja het is zijn beurt," klonk er even nijdig van het blondje af, duidelijk al niet blij met het feit dat ze de eerste keer werd afgeslaan door de man in de witte, lange jas. Dat kreeg je ervan als je nee zei tegen haar.

En opeens uit het niks wilde de oude man wel helpen en schoot hij hen te hulp. Eindelijk werd het gewicht niet alleen op haar tengere lijfje gezet, my Arceus. ‘En nu wil je ineens wel helpen,’ Daar had hij gelijk in. Kort keek ze koel naar de dokter, maar wandelde gewoon door, nu hij ook hielp was het stuk makkelijker en sneller dan verwacht. Eenmaal binnen liep ze mee met de dokter die hem ergens neerplaatste. Kalm loste ze Floyd en nam ze een stap terug waarna ze even de deur dicht deed en daar even voor bleef staan, leunend, toekijkend naar de twee. Ze zouden toch niet vast lang blijven. Kort sloeg ze haar armen over elkaar. Ze kon eigenlijk weinig doen buiten staan kijken naar de twee... Of ze kon kijken of ze ergens een auto kon fixen... Hm... Dat zou eigenlijk best nog nuttig tijdverdrijf zijn...

Een beetje ongeïnteresseerd staarde ze kort naar buiten. Geen idee wat voor opschudding haar actie zou veroorzaken. Hooguit wat politie als ze lastig wilden doen. Niet dat dat en probleem zou zijn voor haar. Voor haar was bijna niks meer een uitdaging. En daarom voelde ze zich zielig. Misschien was het daarom voor haar een stuk leuker om undercover te gaan, iets nieuws. Even grijnsde ze zachtjes. ‘Blij? Ik ga naar het ziekenhuis precies zoals je wilde,’ Klonk er waarna ze even opkeek en kort Floyd aankeek. "Ja nu ben ik echt heel blij, mijn geluk kan niet op," klonk er kalmpjes van haar. ‘Nog van plan om me te vergezellen?’ Even knikte ze waarna ze haar armen van elkaar haalde en kalm van de muur kwam. "Dat was ik al van plan van het begin," klonk er even van het blondje. Ze voelde zich verantwoordelijk voor hem, want zij had hem gevonden. Ondanks dat hij meerderjarig was en dus ouder dan haar. Naja, hij zat nu met haar opgescheept en zij zou niet weg gaan. Pech voor hem.