It's Worming time

Vandaag was dan eindelijk zover.. Kai ging naar de Ranger Academy met Kurama. Eigenlijk was hij daar nu al een paar dagen maar de stof die hij moest leren kreeg hij niet in zijn hoofd gestampt.. het was eigenlijk meer het feit dat hij alles in de praktijk wilde doen. Zwaar zuchtend zat hij dus weer als enige in de schoolbanken om de kenmerken op te schrijven van een Bidoof, hij zat onderuitgezakt waar hij zijn hoofd met zijn arm ondersteunde. Het waren voornamelijk de aanvallen die hij moest noteren maar het was ontzettend saai. Kurama lag onder zijn stoel een dutje te doen waar de jongen haar groot gelijk gaf want de hele tijd stil zitten, daar werd hij ook duf van. Een deur ging open waar een vrouw doorheen kwam die in zijn richting naar hem toekwam gelopen. Kai schoot snel overeind en zette zijn pen op zijn schrift maar er kwam niet echt iets uit. “..ben je nou nog niet klaar?” verzuchtte zijn mentor die naast zijn tafeltje kwam staan en hem ietwat beteuterd aankeek. Kai legde zijn pen op tafel waarop hij de vrouw scheef aankeek die er een stoel bij pakte en ging zitten. “Ik vind dit saai oke?” verzuchtte Kai geïrriteerd en schoof zijn boeken en schrift aan de kant die op de grond vielen. Kurama opende slaperig haar ogen waarop ze de boeken en het schrift van haar vriend op de grond zag vallen. “Maar je weet toch ook dat er minder leuke dingen bij horen als je een echte Ranger wilt worden,” sprak mevrouw Adams en raapte de boeken op van de jongen die ze op zijn tafel legde. “Dat weet ik maar ik wil naar buiten.. liever dingen in de praktijk doen dan binnen zitten,” sprak Kai tegen de vrouw die een hand op zijn schouder legde maar de jongen liet zijn hoofd op zijn armen steunen.  “..Als je je examen wilt halen zou je die kenmerken toch moeten opschrijven, jongen,” reageerde ze terwijl ze vriendelijk glimlachte. Kai slaakte een diepe zucht en zag vanuit zijn ooghoeken dat zijn partner op zijn tafelblad klom. De Zorua richtte haar blauwe oogjes eerst op de vrouw en toen op Kai. “Laat het anders voor vandaag maar zitten. Ik wil dat je het morgen wel op papier heb staan, is dat afgesproken?” stelde de vrouw toen voor. Kai knikte met een opgeluchte blik in zijn ogen en stond van zijn plaats op. Snel pakte Kai zijn spullen bij elkaar waarna hij naar de deur liep met de Zorua op zijn hielen. De jongen rekte zich al lopend uit terwijl hij naar zijn kamer liep om zijn school spullen daar te droppen en besloot maar om even langs het bord te gaan.. of er nog iets te doen viel. ”Wat moet je eigenlijk op papier zetten?” vroeg Kurama ineens onverwachts waardoor Kai opschrok. De Zorua keek hem schuin aan terwijl ze een poging deed om de jongen bij te houden. ”Oh dat.. het is voor school,” reageerde Kai en rolde even met zijn ogen voor hij zijn sleutel in het sleutelgat stak en de deur opende. “..Kenmerken over Bidoof,” vervolgde hij. De jongen grijnsde breed naar de Zorua die terug grijnsde. “Zullen we dan maar even kijken of er nog iets te vinden valt op het bord?” vroeg hij dit keer in een poging om zijn slechteconcentratieprobleem te vergeten en over te gaan op een ander onderwerp. Kurama grinnikte omdat de kleine vos wel door had dat de jongen het vervelend vond om dit toe te geven. ”Lijkt me leuk!” riep Kurama vrolijk uit en rende enthousiast naar de deur toe.


Het duurde een tijdje voor hij iets vond dat hem wel aansprak en was dus nu op weg naar Santalune City, in de auto van Masashi-sensei. Het was een oud stel dat vroeg of een Ranger naar het bos wilde gaan om een Burmy te zoeken.. Kai vond alles best mits hij voor het eten thuis was. De auto stopte na een tijdje met rijden waarop Masashi even met een glimlach naar de jongen keek. Vragend keek Kai naar de man die een trotse blik in zijn ogen had.”..Succes knul, je kan het,” sprak Masashi waarop de jongen grijnsde en de deur open deed. Hij stapte uit waarop hij Kurama voor liet gaan en vervolgens naar het oude huisje van het bejaarde stel toe liep die de opdracht had geplaatst. Zijn Zorua sprong snel tegen de jongen op om zich te nestelen in zijn vest waar de vos zich ook in had verscholen toen ze in de auto zaten. De deur ging open waar een oude vrouw in de deuropening verscheen die ergens opgelucht leek om de jongen te zien. “Jij bent vast de Ranger die ze hebben gestuurd voor mijn man?” vroeg de vrouw vriendelijk waarbij Kai en Kurama tegelijk knikte. De jongen volgde het vrouwtje naar de achterdeur waar een oude man op leeftijd zat met een Mightyena aan zijn zijde die met diens kop op de schoot lag van de oude man, een Mothim vloog tussen het tweetal in. De vrouw duwde op de deurknop en liep vervolgens de tuin in. “Lieverd, de rangers hebben iemand gestuurd,” sprak de vrouw waarop de oude man opkeek en treurig naar zijn vrouw staarde. Kai had te doen met de oude man ondanks dat hij niet wist wat er precies gebeurt was.. hoewel hij ergens in een kranten artikel over de brand had gelezen. Dat had ook in de opdracht gestaan dat het tweetal een Burmy wilde zien. “Wil je wat drinken, knul?” vroeg de vrouw aan Kai die knikte en vervolgens een stoel werd aangewezen. De vrouw verdween de keuken in waarop de jongen zich op de oude man richtte terwijl Kurama op zijn schoot ging zitten. “Mijn naam is Kai. Kai Miller. En dit hier is mijn partner Kurama,” stelde Kai zichzelf en zijn Zorua voor, hij sprak iets harder dan normaal zodat de oude vrouw hem ook zou horen. De man kreeg een kleine glimlach rond zijn lippen en nam de hand van de jonge Ranger aan. “Mijn naam is Felix,” sprak de man terwijl zijn vrouw terug kwam en een glas sap op tafel zette. “En dit is mijn vrouw Els,” voegde de oude man er nog aan toe. Kai knikte ten teken dat hij de man gehoord had en keek toe hoe de vrouw in een stoel ging zitten. Een korte stilte viel waarop de jongen zijn Zorua over haar kopje aaide in slaap was gevallen. Kai legde de notitie op de tafel neer zodat hij wilde laten weten dat hij wilde beginnen omdat hij vroeg thuis wilde zijn. De oude man die Felix heette vertelde hem dat er een tijdje terug een bosbrandje was geweest in Santalune City en dat hij zich zorgen maakte om de Burmy. Kai kon zich daar wel in vinden en vond het dan ook geen probleem om het oude stel te helpen. Wat bleek dat de twee niet helemaal serieus genomen werden. “..fijn dat je tijd voor ons wilt vrij maken, niemand anders hier neemt mijn man serieus,” sprak de vrouw ietwat droevig. Het maakte de jongen ergens boos dat er zo met mensen om werd gegaan, die eigenlijk om iets simpels vroegen maar dat niemand de moeite deed. Al helemaal omdat het ging om een bejaard stel.  “Dat is mijn werk..mevrouw. Ik doe niets liever dan andere mensen helpen,” sprak Kai tegen de vrouw die een hartverwarmende glimlach liet verschijnen om haar lippen. Kurama was inmiddels alweer wakker geworden en keek met een schuin kopje naar de oude vrouw. “We gaan ons best doen,” sprak hij en liep toen naar de tuindeur met de Zorua in zijn armen, in een poging om een Burmy te vinden voor de oude man.

Kai deed de voordeur achter zich dicht voor hij met Kurama het Santalune Forest zou betreden en keek even naar de Zorua die met haar achterpoot achter haar oor krabde. “Kurama, we moeten even een plan verzinnen,” sprak hij tegen zijn Zorua die op keek en knikte op de woorden van de jongen. ”Over het zoeken van die Burmy?” vroeg Kurama terwijl ze overeind kwam en de omgeving in zich opnam. “Ja,” reageerde Kai waarbij hij zijn Capture Styler erbij pakte. Hij werd droogjes aangekeken door de Zorua die een grijnsje rond haar snoetje liet verschijnen.  ”We zoeken die Burmy en klaar zijn we lijkt me..” zei ze toen waardoor Kai zijn hand tegen zijn voorhoofd sloeg. De jongen zuchtte zwaar terwijl hij grijnzend het vosje wenkte en het pad volgde naar het bos, Kurama volgde eveneens grijnzend, de jongen op de voet. “Wat als we niks vinden?” vroeg de jongen na een tijdje toen ze het bos binnen liepen waarop Kurama een vragende blik in haar ogen kreeg. De vele geluiden in het bos liet de jongen op zijn gemak voelen. Zo nu en dan vloog een Fletchling of Pidgey op. ”Dan moeten we beter zoeken,” reageerde Kurama en liet haar blik door het gebied gaan. Kai keek geërgerd naar de Zorua voor deze een antwoord hierop kon geven was zijn partner hem voor. ”Hoe ziet zo een Burmy er eigenlijk uit?” vroeg Kurama plots waardoor Kai bleef staan en het beestje aankeek. “Goeie vraag..” antwoorde de jongen terwijl hij zijn Pokédex erbij haalde en op het apparaatje Burmy intikte. Een plaatje verscheen van een worm met een bladerdek op het schermpje; Burmy is een mantelrups Pokémon. Om zichzelf tegen de kou te beschermen bedekt Burmy zich met een jas van bladeren en takjes, stond erbij geschreven. Kai draaide het apparaatje naar zijn Zorua die even vreemd naar het plaatje keek en toen haar blik weer op de omgeving richtte. ”Niet echt moeders mooiste..” merkte Kurama slim op waardoor Kai het uitproestte van het lachen en de Zorua aankeek die zuchtte. Goed.. het werd tijd voor het serieuzere werk. “Niet iedereen hoeft perfect te zijn hoor,” grijnsde de jongen en wenkte de Zorua die hem snel op de voet volgde. Kurama grinnikte terwijl ze snel de jongen op de voet volgde, dieper het bos in.

Hoe dieper de twee kwamen hoe stiller het leek te worden door de schade die de brand had aangericht, hoe klein het brandje mocht zijn geweest. Kai keek even naar zijn Zorua die inmiddels van humeur was gewisseld toen zij ook om zich heen had gekeken. De jongen wist wel waar ze met haar gedachte zat.. bij haar moeder. Het was nogal moeilijk om te zeggen wanneer er precies een moodswing bij Kurama ontstond, gezien hij niet alles kon voorkomen. Dit zwartgeblakerde deel van het bos deed haar sowieso denken aan die ene dag dat die stropers het halve bos hadden afgebrand en dat haar moeder hierbij was doodgeschoten. Hij kon dan ook niet voorkomen dat de Zorua even bleef staan en verdrietig naar de grond staarde om haar emoties te verbergen, de jongen wist wel dat er tranen over haar wangen stroomde, maar het hoefde niet per se zo te zijn. Kai knielde naast het vosje neer en legde troostend een hand op haar hoofdje. ”Waarom is vuur altijd zo wreed?” hoorde hij Kurama zachtjes zeggen waarbij Kai zijn schouders ophaalde. Hij keek even naar de zwarte bomen en de delen stukken gras. “.. mijn vader zei altijd dat vuur niet de vijand is maar de mens,” reageerde hij en keek de Zorua aan die met haar kop even omhoog keek waardoor hij de pluim op het kopje van de Zorua langs zijn kin voelde glijden. “Maar niet iedereens is slecht, maatje,” voegde hij eraan toe. Een lichte glimlach verscheen op het gezicht van de jongen en keek om zich heen. Even verderop zag hij een groene schim tussen de zwartgeblakerde boomstammen uit steken en voelde een lichte adrenaline steek door zijn lichaam gaan. Kai liep snel naar dichtstbijzijnde boom en verschool zich erachter. Was het dan echt een Burmy?

Het wezentje hupte tussen de bomen door en er kwam een worm die bedekt zat onder de groene bladeren tevoorschijn. Kai grijnsde breed terwijl hij voelde dat Kurama hem vragend aanstaarde maar negeerde het.  Hij zette de Zorua op de grond en wees naar de groene worm die wat beduusd om zich heen keek. Kai grijnsde maar probeerde tegelijkertijd zijn partner duidelijk te maken dat ze stil moest zijn. “Als jij nou van achter hem besluipt.. dan doe ik het van de voorkant.” fluisterde hij tegen Kurama, die knikte. Geluidloos telde hij van een naar drie en knipte in zijn vingers zodat de Zorua doorkreeg dat ze op de Burmy mocht aflopen. Al lopend haalde hij de Capture Styler tevoorschijn en liet de capture disc uit het apparaat schieten die direct een rondje maakte om de groene worm toen de Zorua haar Taunt uitvoerde, zodat hij afgeleid raakte en Kai de Capture af kon maken, nu hij de aandacht vestigde op Kurama. Even gloeide de Pokémon wit, wat aangaf dat de capture compleet was. Kai sloeg enthousiast met zijn vuist tegen zijn vlakke hand waarin hij de styler vasthield. “Die oude man zal vast blij zijn.. om jou te zien kereltje,” sprak de jongen tegen de Burmy die verwilderd naar hem keek. Hij pakte de groene worm van de grond af en wenkte Kurama met zijn hoofd zodat hij een sprintje richting de uitgang begon te trekken. Na een tijdje rennen stond Kai voorovergebogen op adem te komen bij de uitgang van het en keek de twee Pokémon vermoeid aan. De jongen begon op een langzaam tempo naar het huisje te lopen waar het oude stel woonde die hem verwachtte  met de Burmy. Dit duurde wederom niet lang en algauw zag hij het huis inzicht en eenmaal aangekomen duwde hij op de bel. Het huisje stond dichtbij het bos gevestigd, een stukje door was Santalune City. De man deed de deur open en keek verrast op toen hij de Burmy zag. Had hij het goed gedaan met Kurama of had hij gefaald..?