Late Night Adventures

De brunette begon te kuchen. Stikte ze? Jane's ogen werden groot. Ho hé, dat was niet de bedoeling geweest. De roodharige had zich al bezorgd half opgericht om naar de andere kant van de tafel te lopen en de Ranger op haar rug te kloppen, maar dat leek niet nodig te zijn; de brunette sprak alweer. Toch was Jane er nog niet helemaal gerust op. "Moet ik uh, water voor je pakken, of zoiets?" Vroeg ze, een opmerking over de aandoenlijkheid van de manier waarop Tiffany op haar eerdere vraag reageerde onderdrukkend.

Ze stond al half in de keuken zonder een antwoord van de brunette afgewacht te hebben. Well, nu ze er toch was.. Jane keerde zich met haar handen in haar zij naar de kastjes, en trok één ervan vervolgens op goed geluk open. Stiekem een klein beetje trots op dat ze juist gegokt had, nam de roodharige een glas en draaide de kraan open. Een nieuw, klaterend geluid, naast dat van stemmen, klonk op. Zolang het maar niet onder dezelfde omstandigheden was, vervolgde de brunette. Haar metgezellen konden het niet zien doordat ze met haar rug naar hen toegekeerd stond, maar een grote glimlach verscheen op Jane's gelaat bij het horen van dat antwoord. Dat was een ja. Yess. "Deal," grijnsde ze terwijl ze zich omdraaide, het gevulde glas in haar hand. Toen ze weer zat, schoof ze het glazen ding over de tafel naar de brunette toe, waarna ze verderging met eten.

Iets bewoog haar ertoe langer naar Tiffany te kijken dan nodig was voordat ze weer een hap nam. Jane glimlachte. "Graag gedaan, dan," reageerde ze. Enkele opgegeten frieten later werd gevraagd of iemand een frikandel wilde. Jane had haar mond al geopend om zich aan te bieden, maar werd afgeleid door een gepiep. Ze volgde de blik van de brunette om erachter te komen waar het geluid van kwam, maar die richtte zich op iets dat door het tafelblad voor haar niet te zien was. Uit de woordenwisseling tussen de twee Rangers kon ze het ook niet halen, maar werd het de roodharige wel duidelijk dat het tijd was om van haar gezelschap te scheiden. Jane tuitte onbewust haar lippen lichtjes. Ze kon niet ontkennen het jammer te vinden. Ah well, het was niet anders. Te laat merkte ze dat Stacey haastig was begonnen met opruimen en zag haar nog redelijk gevulde zak friet voor haar neus weggegrist worden. Haar maag knorde, alsof ook zij wilde protesteren. De blik van de groenharige Ranger duldde echter geen tegenspraak, dat zag zelfs de nog aangeschoten Jane. Ze stond op en scheurde haar blik los van haar eten toen haar door de andere Ranger een vraag gesteld werd. Oh. Right, zijzelf kon hier ook niet blijven. Ze maakte een wegwerpgebaar. "Ik vind wel een hotel. Of een taxi." Dat kon ze. Ongeveer een kwartier geleden was ze misschien niet in staat geweest om in een rechte lijn te lopen, Jane was er volledig van overtuigd er klaar voor te zijn weer alleen op pad te gaan. Haar maag was gevuld – voor zover de maag van iemand die een vrijwel onstilbare honger had gevuld kon zijn, that is, – ze had kunnen zitten en haar hoofdpijn was niet langer helemaal ondragelijk. Er kon heus niets misgaan.

Het werd tijd om te vertrekken. Jane had de halve afstand naar de deur al afgelegd toen ze zich iets bedacht. Ze had nog geen afscheid genomen. Ze draaide zich om, wankelde en herstelde zich weer. "Bedankt voor de hulp—" Haar blik was op Tiffany gericht toen ze vervolgde: "—en tot ziens, hopelijk." Met een knipoog verdween ze om de hoek die de deur verborg. Enkele minuten later stond Jane buiten en ademde de frisse nachtlucht in. Ze voelde zich.. Licht. Opgewekt. Of ten minste, nog opgewekter dan gewoonlijk. De drank in haar bloed had daar vast een aandeel in. Haar handen verdwenen in de zakken van het vest dat ze droeg en ze zette zich in beweging. In de verte werden in neon de woorden 'hotel' en 'kamers beschikbaar' al zichtbaar.