Late Night Adventures

Ja? Jaaa.. ? Vanbinnen was Jane een irritante kleuter die het liefste aan de mouwen van de Rangers trok om ze aan te sporen sneller tot een oordeel te laten komen, maar vanbuiten hield ze zich kalm. Met haar handen in de zakken van haar donkere hoodie en een rustige blik in haar ogen, wachtte de roodharige een antwoord af. Ze nu meer gaan pushen leek haar geen goed idee, dat zou er waarschijnlijk alleen maar voor zorgen dat ze niet instemden. Even liet ze haar ogen heen en weer gaan tussen de twee meiden voor haar. De houding van de groenharige zag er niet al te veelbelovend uit, peilde Jane, maar nog zei ze niets. Ze zou gewoon moeten hopen op het beste en zien wat er gebeurde.
Uiteindelijk nam Stacey toch als eerste het woord, wat Jane ergens wel lichtelijk verbaasde. En ze stemde ook nog eens in, waarna ze vroeg wat de brunette ervan vond. Een opgeluchte glimlach verscheen op het gelaat van de roodharige. Ja, ze had haar eigen pleidooi zeer overtuigend gevonden, maar de Rangers hadden niet al te enthousiast geleken. Dat de twee nu toch instemden, deed haar goed. "Geweldig, bedankt," sprak ze vrolijk, waarna ze haar aandacht op de brunette richtte. "Jane," vulde ze aan, "aangenaam." De roodharige kon niet helpen te denken dat ze de bruinharige Ranger ergens van kende, maar haar naam herkende ze niet. Hm. "En ik vind alles goed, zolang het maar echt eten is," vervolgde ze met een glimlachje en een schouderophaal.

Sorry dat deze wat langer op zich liet wachten!

De roodharige zag nog wel dat Stacey een wat neerbuigende houding aannam, maar in haar niet al te nuchtere staat drong de achterliggende emotie daarvan niet echt tot haar door. Bovendien moest Jane zich concentreren op wat er gezegd werd, anders liep ze alsnog haar midnight snack mis. Ze kon kiezen tussen pizza of patat, werd haar meegedeeld, dat zouden namelijk de enige zaken zijn die na de avondklok open waren. Een grijnsje verscheen op Jane's gelaat. "De pizzeria's en snackbars zijn dus de rebellen, huh?" Grinnikte ze. Dat zaakjes die vette snacks verkochten de enigen waren die tegen de avondklok in durfden te gaan, vond Jane ergens wel grappig. "Of TR-leden moeten zo graag een stuk pizza of een zak patat eten dat het toegestaan wordt." Misschien was dat idee zelfs nog leuker. Of ten minste, dat was het voor een aangeschoten Jane. In haar gedachten zag ze ze al lopen. Lang kreeg ze echter niet de tijd om zich de situatie beter voor te stellen, want er moest nog steeds een keuze gemaakt worden. "Hm," deed de roodharige, een hand om haar kin plaatsend. Patat of pizza? "Ik ben wel in een patat-bui," besloot ze met een glimlach.

Jane was slaperig en aangeschoten en besloot daarom, in een vlaag van nuchterheid en verstand, dat ze maar beter geen beslissingen kon maken. Behalve op het vlak van het kiezen van een snack, that is, want daar vertrouwde ze zichzelf nog net wel mee. Toen er nadat zij voor frietjes gekozen had een Ranger-overleg ontstond, hield Jane zich dan ook verder op de achtergrond. Omdat ze, nu ze niets te doen had en gewoon maar wat stond, het gevoel kreeg dat de alcohol in haar bloed haar lichtjes deed wankelen, liet ze zich maar weer op het bankje ploffen. Met haar handen in de buidel-zak van haar hoodie en haar sneakers op de houten zitting getrokken, wachtte de roodharige tot haar redders in nood tot een overeenkomst gekomen waren. Het gesprek volgde ze echter wel, zij het maar met één oor. Toen ze opving dat iemand haar gezelschap zou houden, verscheen er een wat vrolijke, niet helemaal heldere glimlach op haar gezicht. Nu ze niet meer actief na moest denken en gewoon maar wat zat, begon de slaap haar langzaam weer te overmannen. "Ja, het zou fijn zijn als iemand de wacht kon houden, mocht ik in slaap vallen," sprak ze met een klein stemmetje, een gaap onderdrukkend.

Er werd besloten dat de groenharige op pad zou gaan om eten te vinden, wat Jane een goed idee vond. Het leek haar dat Stacey haar manier van zijn niet al te fijn vond, en daarom was het voor de Ranger waarschijnlijk fijner om niet langer in Jane's gezelschap te verkeren. Niet dat de roodharige in kwestie begreep wat ze fout had gedaan, maar goed. In ieder geval werd er voor eten gezorgd, en dat was op het moment het belangrijkste.

Haar ogen sloten zich om de zoveel tijd om dan weer knipperend te openen en haar hoofd viel langzaamaan steeds een stukje verder opzij. Voor zover ze wist, was Ranger Stacey nu al een tijdje verdwenen. Even leek het erop dat de andere Ranger, die achtergebleven was om haar te beschermen, vastbesloten was om een vervanging te bieden voor Mareeps tellen gezien ze rondjes om Jane heen liep en daarbij steeds even haar blikveld passeerde om vervolgens voor een tijdje uit het zicht te blijven. Na hoeveel rondjes Tiffany het voor gezien hield, wist Jane niet; al snel was ze vanwege haar slaperige, aangeschoten staat de tel kwijtgeraakt. Wel kreeg ze helder mee dat de brunette naast haar op het bankje plaatsnam, waar Jane dankbaar gebruik van maakte door haar steeds zwaarder aanvoelende hoofd op de schouder van de dame te laten rusten. Een tevreden zucht verliet haar mond terwijl ze zich ietsjes op het bankje draaide zodat ze wat comfortabeler zat. Haar ogen gleden dicht, maar openden zich langzaam weer toen de brunette een vraag aan haar stelde. Een lome glimlach verspreidde zich rond haar lippen toen de woorden tot haar doordrongen. Ze grinnikte en sprak: "Dit is de eerste keer dat ik in Lumiose ben, eigenlijk. Maar als iedere nacht zo zou eindigen, kom ik zeker terug." Jane wist met haar dronken hoofd zelf niet eens of ze doelde op de geweldig rare gebeurtenissen die haar avondje stappen hadden opgevolgd, of specifiek op dat ze hier nu met de brunette zat.

Maar.. Wacht.. Voor een moment was Jane helder. Met haar een paar seconden geleden nog slaperige hoofd had ze zich natuurlijk niet gerealiseerd dat sommige mensen het ongemakkelijk vonden als je.. Shit. Niet-dronken, niet-half-slapende Jane was misschien niet de slimste en maakte zeker ook nog wel eens ongewenste opmerkingen, maar ze wist in ieder geval nog wel dat niet iedereen van random flirts gediend was. Dit moest ze rechtzetten. Ze moest zeggen dat ze nogal dronken was en heel erg slaperig, en dat ze daardoor niet helemaal wist wat ze zei. En bovenal natuurlijk dat ze zelf niet eens had geweten wat ze met haar opmerking bedoeld had en dat hij daarom niet serieus genomen moest worden. Helaas voor haar eindigde haar moment van helderheid kort na deze gedachte en miste ze daardoor ook compleet dat de brunette zo duidelijk mogelijk haar verwardheid aan het uiten was. De volgende woorden die ze sprak, die bedoeld waren om alles weer recht te zetten, kwamen daardoor nogal verkeerd uit de verf. "Nee, het is.." Ze gaapte even en fronste. Wat wou ze ook alweer zeggen? Oh ja, iets klopte niet.. Of zoiets. Jane kon voelen dat ze binnenkort in slaap zou gaan vallen, maar ze wist ook dat dit belangrijk was en daarom zette ze haar gedachten snel op een rijtje. Zich eenmaal weer herinnerend wat hetgeen was dat ze moest zeggen, dreunde ze de woorden op in haar hoofd, om er zeker van te zijn dat ze ze goed uit zou spreken. Mijn opmerking van eerder was niet zo bedoeld; ik ben dronken en ik weet op het moment niet wat ik zeg. Het spijt me. De alcohol in haar bloed was het echter niet met die nette formulering eens, en besloot dat hetzelfde bericht in steekwoorden vast en zeker wel voldoende was. Wat uiteindelijk haar mond verliet was het volgende: "Dat is niet wat ik bedoelde. Ik ben best wel heel erg dronken. Sorry." Perfect. Voordat Jane zich echter nog kon bedenken dat dit juist verre van perfect was, laat staan dat ze de kans kon zien om zich te herstellen, viel ze als een blok in slaap. Nice one, Jane.

Ze droomde over dansende Buneary-mannen en friet met aureolen. Waar deze vervormde herinneringen vandaan kwamen, was de slapende Jane alweer volledig vergeten. Wie ook af en toe in haar droom verscheen, was een bepaalde brunette die haar vaag bekend voorkwam, maar niet genoeg om duidelijkheid te scheppen over wat zij te midden van fastfood en Pokémonkostuums deed. Iedere keer dat zij voorkwam, kreeg de roodharige sterk het idee dat ze de jonge vrouw iets moest vertellen, iets recht moest zetten. Wat dat dan was, echter, was haar ontschoten.
Terwijl Jane's brein bezig was met het genereren van een van de raarste dromen die de roodharige ooit gehad had, handelde haar lichaam op een soort automatische piloot. Nu iemand een poging deed om haar te wekken, trad dit systeem in werking. Wel vaker hadden mensen geprobeerd om Jane op een vreedzame manier wakker te maken, wat altijd dezelfde reactie uitgelokt had. Het spiergeheugen van de roodharige wist daarom wat hem te doen stond. Uit de mond van de achttienjarige kwam een gedempt geïrriteerd geluid, waarna haar lichaam een poging deed zich om te draaien en de zin 'Nog vijf minuutjes.' te produceren. Helaas voor Jane lag ze niet in bed maar op een bankje, iemands schouder als provisorisch kussen gebruikend, en draaide ze daarom niet naar de andere kant van een zacht matras, maar begon ze langzaam van het bankje af te rollen. Daarnaast was duidelijke zinnen uitspreken terwijl je sliep niet makkelijk, en verliet alleen een onduidelijk gebrabbel haar mond.
Deze avond ging als gesmeerd.

Voor enkele milliseconden bevond haar lichaam zich in het luchtledige voordat ze landde op een ondergrond die, verrassend genoeg, nog best zacht was. Met een soort gedempte kreun opende Jane haar ogen, alleen om ze snel weer dicht te doen. Alles wankelde en ze voelde het begin van een forse hoofdpijn aankomen. De roodharige plaatste sloom haar hand over haar ogen om licht dat er niet was uit te bannen. Ze kreeg een kater, dat was zeker. Misschien kon ze proberen er doorheen te slapen, schoot er door haar hoofd. Ja, dat was een goed idee. Ze zou gewoon haar ogen dichthouden, de deken over haar hoofd trekken, en hopen dat de hoofdpijn en de misselijkheid die nog moest komen, weggetrokken waren wanneer ze weer wakker werd. De hand die niet over haar gezicht lag zocht al naar een deken die ze voor de tweede stap in haar geweldige plan kon gebruiken, maar vond iets anders. Voor een moment kwamen haar vingertoppen in contact met iets wat verdacht veel als steen aanvoelde, om vervolgens op een stof te stuiten die niet haar deken kon zijn. Ze probeerde het wel nog over zich heen te trekken, maar het ding werkte niet mee. Een frons verscheen op Jane's gelaat. "Wa.." Er zaten geen stenen in haar bed. Bedden hoorden dekens te hebben die je over je heen kon trekken. Dit was niet haar bed. Nu pas drong het tot haar door dat wat ze tot nu toe voor een matras uitgemaakt had, ook helemaal geen matras kon zijn: daarvoor was het te bobbelig. Waar was ze in hemelsnaam? Hevig knipperend opende ze haar ogen en zag de avondlucht, wat haar verwarring alleen maar groter maakte. In ieder geval bevestigde het dat ze inderdaad niet in bed lag, wat de vraag opriep waarop ze dan wel lag. Jane probeerde haar hoofd zo te draaien dat ze kon kijken, maar dat lukte niet echt. Daarom rolde ze opzij zodat ze met een plof op de grond naast het 'matras' terechtkwam. Dat ze op haar buik terechtgekomen was maakte het draaien van haar hoofd niet veel gemakkelijker, maar ze kon nu eindelijk zien waar ze op gelegen had.

Het was een mens. Een bekend voorkomende brunette, om precies te zijn.

Jane's ogen schoten wagenwijd open en haar slaaproes was in één klap verdwenen. "What the—" Ze probeerde zich op te richten maar daar was haar opkomende hoofdpijn het niet mee eens, waardoor ze in plaats daarvan weer naar haar hoofd greep. Ze was wel vaker met iemand wakker geworden, maar niet op diegene en ook niet op een pleintje, midden in de nacht. "Dit is.. Waar.. Hoe.. ?" Het vinden van de juiste woorden ging totaal niet, daarom bleef ze de brunette maar gewoon aankijken, hopend dat de verwarring in haar blik voor zich sprak.