Late Night Adventures

Haar getrek leverde een reactie op, wat de vraagtekens in Jane's hoofd alleen maar groter maakte. Dekens, of wat hetgeen ook was dat ze vast had weten te pakken, praatten niet. Dat was ook precies wat ze zei, al kwam het er half uit als een soort gemompel aangezien de roodharige verre van helder was.

Gezien zich volledig oprichten nog niet mogelijk was en met haar hand tegen haar gezicht op de grond liggen haar staat van verwarring niet goed genoeg weergaf, plaatste Jane haar handen tegen de grond en zorgde er met een soort opdruk-beweging voor dat haar handen onder haar bovenlichaam kwamen. Vervolgens wist ze het voor elkaar te krijgen dat ze zich meer op haar zij draaide en zich half op kon richten. Ze probeerde zich te herinneren wat zich deze avond afgespeeld had, maar de kloppende hoofdpijn en de drank in haar systeem stonden dat niet toe. Gelukkig was daar de brunette om de situatie op te helderen; ze waren in Lumiose en zij, Jane, was in slaap gevallen voordat het eten aan had kunnen komen. Deze woorden deden de herinneringen aan wat er gebeurd was als bij toverslag weer terugkomen; het oproepen van de Rangers – Tiffany en Stacey, waren hun namen –, het gesprek dat volgde, de beslissing om Stacey friet te laten halen, het wachten met Tiffany terwijl zij langzaam wegdoezelde.. Dat laatste gedeelte was nog wazig en bracht het bekend aanvoelende, brandende gevoel dat Jane iets recht te moeten zetten met zich mee. Wat datgene dan was, was ze echter nog steeds kwijt. Een diepe frons verscheen op het gelaat van de roodharige terwijl ze trachtte het te achterhalen, maar uiteindelijk dwong het toenemende geklopt achter haar oogkassen haar het voor nu op te geven. Met een kreun wist Jane te gaan zitten, waarna ze naar de brunette opkeek en hoorde dat ze naar Staceys appartement gingen om de vette snack op te eten. Als ze nog kon lopen, that was. Een glimlachje verscheen om haar lippen. "Natuurlijk," loog ze, "zo ver heen ben ik ook weer niet." Of ze kon lopen was nog maar de vraag, maar Jane weigerde om dat toe te geven. Als ze gewoon even de hoofdpijn negeerde, zou het haar vast wel moeten lukken. Vastbesloten om de daad bij het woord te voegen, hees ze zichzelf overeind. Nu ze zo ongeveer rechtop stond, viel het haar pas op dat de groenharige Ranger zich ook weer bij hen gevoegd had. "Oh, hallo," groette ze haar ietwat verdwaasd, waarna ze even om zich heen keek en op vrolijke toon vervolgde: "Nou, waar wachten we op? Leid jij de weg, Stacey?" De jonge vrouw knikte en begon te lopen. Jane bleef staan totdat Tiffany de groenharige volgde om zich ook in beweging te zetten. Het knaagde aan de roodharige dat ze niet wist waar die drang om iets op te helderen vandaan kwam, en de brunette was de enige die daar meer over kon weten. "Help me even op weg," begon ze nadat ze een tijdje in stilte naast de Ranger had gelopen. Kort ging haar blik even naar die van Tiffany voordat ze vervolgde: "Ik weet nog dat jij en ik samen gewacht hebben tot Stacey terug zou komen, maar wat er precies gebeurd is, weet ik niet meer en ik heb er een.." Kort stopte de woordenstroom. Wat was het juiste woord? ".. Een raar gevoel over," besloot ze. "I dunno, het is vast niks.." Vervolgde de roodharige wat twijfelend. Drank en koppijn maakten alles raar, misschien maakte ze zich wel druk om niets.

Nee, dat had ze verkeerd ingeschat. Hoofdpijn negeren was niet zo makkelijk als ze gehoopt had en Jane had meteen spijt van dat ze niet gewoon gezegd had dat opstaan, maar vooral lopen, nog wel eens moeilijk kon worden. Het voelde alsof haar hoofd klopte en tegelijkertijd twee keer zo zwaar was geworden als normaal, en het was vreselijk. Ze zou nu niet op haar beslissing terugkomen en om hulp vragen, though, daar was ze te trots voor. Haar pijnlijke hoofd hield ze fier omhoog, haar zwalkende voeten dwong ze in een zo recht mogelijke lijn te lopen. Dit kon ze.

Gelukkig kon ze zichzelf wat afleiden van de pijn door met de brunette te praten, al zorgden de eerste woorden van de Ranger meer voor zorgen dan voor rust. "Dat klinkt.. Niet positief," sprak Jane voorzichtig. Een lichte frons verscheen op haar gelaat terwijl ze haar blik voor een moment op de straattegels voor haar richtte. Haar hand ging onbewust naar haar haren en streken die naar achteren; iets wat ze vaak deed als ze nadacht. Dat ze iets doms gedaan had, wist Jane bijna zeker. Ze kon het zien in de blik van de brunette, en het wat vage antwoord leek het ook alleen maar te bevestigen. Toch bleef Jane hopen dat het niet zo was. Niet omdat ze zich dan zou schamen voor haar acties, maar omdat ze in de jonge vrouw een potentiële vriendin of stappartner had gezien en een slechte eerste indruk zou niet meehelpen om vriendschap te sluiten. De woorden die de brunette op haar eerdere uitspraak liet volgen, stelden Jane gelukkig al iets meer gerust. Genoeg om een lach en een grapje aan haar te ontlokken, in ieder geval. "Oh, dan valt het nog mee," reageerde ze, een wegwerpgebaar met haar hand makend. "Bijna dacht ik dat ik een kus moest gaan verklaren, of zoiets." Het zou een leugen zijn om te zeggen dat iets als dat nog nooit gebeurd was, maar het was fijn om te horen dat ze zich in ieder geval niet zo erg had laten gaan. Van plan om een luchtig gesprekje aan te knopen sprak ze vervolgens met een glimlach: "Hopelijk heeft mijn gebrabbel je een beetje vermaakt." Het leek erop dat haar hoofdpijn zich koest hield als ze zich op iets anders kon concentreren, dus dat was haar plan. Ze zou gewoon blijven praten totdat ze bij Staceys appartement aangekomen waren, en dan kon ze hopelijk neerstorten op een bank en de kater wegslapen.

Er viel een korte stilte. Een stilte die net een seconde te lang duurde om normaal te zijn. Een stilte die Jane terug deed komen op het idee dat ze misschien toch niet iets doms had gedaan. Opnieuw verscheen er een nadenkende frons op haar gelaat. Denk, Jane, denk. Haar hersenen besloten rebels te blijven en gaven geen gehoor aan het commando. In plaats daarvan werd haar hoofdpijn nog iets aanweziger, alsof haar brein een tegenoffensief inzette. Iets van frustratie borrelde in haar op. Haar eigen lichaam en de alcohol die zich erin bevond waren tijdelijk deserteurs geworden, en dat voelde niet oké. Het maakte dat alleen de brunette haar  zou kunnen vertellen wat er precies gebeurd was, en dat terwijl zijzelf toch echt aanwezig was geweest. Jane maakte een haast onhoorbaar, ontevreden geluid. Veel dingen aan deze avond waren geweldig geweest, maar daar viel dit niet onder.

De brunette vertelde dat ze erg positief was geweest over de omgeving en Jane kon het niet laten om te lachen, ondanks dat het haar hoofd niet veel goeds deed. "Dan moet ik wel heel ver heen geweest zijn," sprak ze geamuseerd, niet opmerkend dat de Ranger niet tevreden was met wat ze gezegd had. "Meestal heb ik daar geen oog voor als er iemand om mee te praten in de buurt is." Plots besloten haar voeten dat in een rechte lijn lopen niet leuk was en moest Jane al haar aandacht stoppen in het bijstellen van haar koers. Bijna stak ze haar armen uit voor extra balans, maar dat bleek niet meer nodig te zijn toen de roodharige zo ver opzij zwalkte dat ze bijna tegen Tiffany aanbotste. Oh nee, dat was niet goed. In een laatste poging om alsnog stabiliteit te vinden voordat ze voor de tweede keer deze nacht op de grond zou belanden, greep Jane naar de schouder van de brunette, die net een vraag was begonnen te stellen. Verontschuldigend maar met een schaapachtige glimlach keek Jane de jonge vrouw aan, hopelijk niet vanaf de stoeptegels, waarna ze probeerde een normaal, eerlijk antwoord te produceren. "Ja," besloot ze uiteindelijk op ietwat ernstige toon, alsof ze net een moeilijke beslissing genomen had. Een glimlachje sierde haar gelaat alweer toen ze toelichtte: "Mijn vermogen om in te schatten of iets een goed idee is, is niet zo best als ik wat op heb. En soms moet iemand gewoon gezoend worden, weet je wel?" Het duurde even totdat de manier waarop de vraag gesteld was Jane opviel, maar toen het dat deed, verwijdden haar ogen zich en schoot haar hoofd iets omhoog. Had ze.. Had ze nu echt? Je hebt dit goed verpest, Jane, klonk het in haar hoofd, maar de roodharige weigerde dat meteen te accepteren. Het was nog niet zeker, hield ze zichzelf voor. Ze zou ernaar vragen en dan zou blijken dat het zo erg nog niet was. "Heb ik je gekust?" Vroeg ze voorzichtig. Well, daar ging haar goede eerste indruk. Vaarwel.

De ernstige blik die ze toegeworpen kreeg, verplichtte Jane om iets te zeggen. Of de gek uit te hangen. Om iets te doen, in ieder geval. Daarom richtte de roodharige zich wat meer op en sloeg eerst maar haar arm om Tiffany's schouders. Zo, dat liep wat gemakkelijker. Dat de Ranger dat misschien onprettig vond, drong pas later tot haar door. "Je – uh – vindt het niet erg als ik voorlopig even op je blijf leunen, toch?" Vroeg ze, vanuit haar ooghoeken naar de brunette kijkend. Ze wist niet zeker of ze haar hoofd en benen kon vertrouwen voordat ze lag en de alcohol uit haar bloed was. Kort grinnikte ze voordat ze vervolgde: "Anders zal ik waarschijnlijk de stoeptegels gezelschap moeten gaan houden, en dat is minder leuk." Eigenlijk was ze hier te trots voor en wilde ze op eigen kracht de rest van de weg afleggen, maar ze was ook moe en hongerig en.. Voor nu was dit makkelijker. Dan hoefde ze er ook niet over na te denken en voelde het niet alsof er een onzichtbare hand was die haar hersens samenkneep.

Well, dat was in ieder geval niet het antwoord dat ze verwacht had. Het was echter ook niet het antwoord waarvoor ze gevreesd had, en daarom verscheen er toch een geamuseerde grijns op het gelaat van de roodharige. De Ranger klonk nogal ongemakkelijk en waarschijnlijk hielp het niet dat Jane het niet kon laten om te grinniken, maar het was voor de roodharige te moeilijk om het in te houden; in een normale situatie was ze al niet goed in het onderdrukken van lachbuien. "I mean, ik zou ervoor openstaan, maar ik heb het idee dat je zelf niet helemaal achter je woorden staat," liet ze weten. "Dat is okay, though," Voegde ze er nog aan toe met het idee de ongemakkelijkheid wat weg te nemen, "ik weet zeker dat ik raardere dingen heb gezegd vannacht." Jane kende zichzelf redelijk goed, en dat ze het moeilijker vond om bepaalde opmerkingen voor zich te houden als ze wat teveel op had, wist ze dan ook. Het zou haar juist verbazen als er niet minstens één persoon was in de cafés van Lumiose die daar vannacht getuige van geweest was.

Er werd aangegeven dat ze gearriveerd waren, en Jane's blik ging naar voren. Daar was Stacey; stilstaand bij een deur, de sleutel in haar hand glinsterend in het lantaarnpaallicht. Een even grote grijns als die van de brunette stond al snel op haar eigen gelaat, en haar buik liet een luide knor horen. "Maak je daar maar geen zorgen over," lachte Jane. Ze liet de schouders van de Ranger los en hield even stil om uit te kunnen testen of ze rechtop kon blijven staan. Toen haar neus niet binnen vijf seconden contact maakte met de straatstenen, zette ze zich weer in beweging. Yess, tijd om te eten.

De Ranger was gezelliger dan de stoep. Jane grinnikte even. Dat kon misschien niet over alle Rangers gezegd worden, maar in het geval van de brunette was ze het daar zeker mee eens. "Very true," glimlachte ze dan ook. Hoewel er gezegd was dat ze zoveel kon leunen als ze wilde, probeerde Jane alsnog haar gewicht zoveel mogelijk op haar eigen voeten te laten rusten in plaats van op de schouder van de brunette. Pas toen ze tijdens deze struggle een stukje van de Ranger af wankelde, merkte ze op dat er een beschermende arm om haar heen zweefde. "Oh." Jane fronste lichtjes. Waarom verbaasde die arm haar? Zij had zo vaak vrienden die een drankje teveel op hadden ondersteund. Misschien kwam haar lichte verbazing door de manier waarop de arm haar tegen vallen beschermde; hij omsloot haar niet echt, maar hing in de lucht. De frons werd iets dieper. Als het daaraan lag, wist Jane niet waarom ze verbaasd was. Haar hoofdpijn was te hardnekkig en haar brein te doordrenkt met alcohol om haar eigen achterliggende gedachtes te ontcijferen, laat staan die van anderen. Wel realiseerde ze zich dat alleen een 'oh' nogal verwarrend over moest komen, en daarom voegde ze er met een glimlach aan toe: "Wat attent."

Alcohol! Jane stond op het punt om iets in de trant van 'Wooh, alcohol!' te roepen om in te stemmen – zij het fronsend omdat de werking van het spul haar vanavond niet helemaal beviel – toen de brunette wat meer informatie toevoegde. "Ah," deed Jane, de klank wat uitrekkend zodat het duidelijk was dat ze het begreep. "Yeah, daar heb ik ervaring mee," vervolgde ze grinnikend, "mijn verzameling dronken brabbels is gigantisch, en ik weet haast zeker dat ik er ook een flink aantal vergeten ben." Ze had zich er nooit voor geschaamd, though, ook al was het eigenlijk niet iets om trots op te zijn. Vervolgens verscheen er een geïnteresseerde uitdrukking op haar gezicht. "Was je ook aan het stappen?" Als de brunette een paar drankjes ophad, moest ze haast wel in een bar geweest zijn, toch?

De deur werd voor haar geopend en ze werd voorgelaten, al ging dat wel gepaard met een lichtelijk afkeurende blik. Jane kon alleen maar terug grijnzen en naar binnen stappen, want het vooruitzicht haar maag te kunnen vullen en daarna neer te ploffen, maakte haar blijer dan ze had verwacht. Er vanuit gaande dat de Rangers haar volgde, zocht Jane haar weg naar iets dat dienst kon doen als eettafel.

Well, dit wacht niet wat ze verwacht had. Eerder deze avond was ze nog op de brunette gevallen, maar toch verbaasde de arm om haar zij haar. Niet dat ze het erg vond, though. Jane was niet vies van lichamelijk contact, en nadat de eerste verbazing verdwenen was, vond ze de situatie helemaal prima. Hier zou ze wel aan kunnen wennen.

Jane humde instemmend. "Ik ben hier nooit geweest voordat de boel overgenomen werd, maar ik had ook meer verwacht," beaamde ze. Het was te stil geweest in de straten voor een uitgaansnacht, en dat verpestte de mood een beetje, als je het Jane vroeg. "Een paar van de bars waar ik vannacht geweest ben, waren nog best oké, though."

De Rangers namen plaats aan de eettafel en Jane volgde hun voorbeeld. Met knorrende maag keek de roodharige toe hoe Tiffany de zakken openscheurde met meer precisie dan zijzelf op het moment op zou kunnen brengen. "Smakelijk," reageerde ze nog met een grijns voordat ze haar hand in de eerste de beste zak stak. Dat de groenharige Ranger wat ongemakkelijk om zich heen keek, had ze niet eens door. Na een aantal frieten doorgeslikt had, bedacht ze zich iets. "En bedankt voor jullie hulp, nog," glimlachte ze. Dat was wel op zijn plaats.

Of het eten goed was of niet, had Jane niet eens door. Ze had minstens een uur, maar hoogstwaarschijnlijk veel langer, in honger doorgebracht – dit was niet waar – en nu zou ze friet in haar mond proppen totdat ze vol zat. De blik van de roodharige ging even naar de Rangers die tegenover haar aan tafel zaten en bleef een kort moment op een van de twee hangen. Herstel: ze zou op een beheerste manier haar avondeten consumeren. That is, voor zover iemand met een zwart gat als maag en weinig verstand van tafelmanieren zoals Jane dat kon.

De reactie die ze kreeg, liet haar glimlachen. Het beschreven servet dat haar toegeschoven werd liet die uitdrukking kort plaatsmaken voor verbazing, maar de glimlach die daarna terugkeerde was nog groter. Well, dat ging makkelijker dan ze had durven hopen. Jane klaagde niet. "Mag ik je opbellen als ik weer aan een etentje toe ben, ja?" Vroeg ze. Met haar niet met friet gevulde hand pakte ze het servet op en stak het in de achterzak van haar broek. Ze was er nog niet helemaal over uit of haar acties nog door alcohol beïnvloed werden. Daar leek het in ieder geval wel op, toch?