New romantics

De roodharige had vandaag een vrije dag, ze hoefde niet naar de fokkerij toe en had zich dus ook voorgenomen vandaag niet de deur uit te gaan. Waarom zou ze ook? Ze had nog van alles in huis en haar team verdiende wel eens een vrije dag. Vandaar dat ze rustig op de bank zat, benen opgetrokken terwijl ze wat schreef in haar rood gebonden boekje. Aan haar voeten, en vrijwel de rest van de bank innemend, lag Aldrei. Deze was een uur geleden in slaap gevallen en het leek erop dat ze dat nog even zou blijven. Ergens in de hotelkamer liep ook haar nieuwste teammember rond, de shiny Cyndaquil die ze had gefokt. Het ei was een dag geleden uit gekomen en ze had het kleintje Derniére genoemd, een naam die eens afweer van haar normale patroon. Hoe dan ook, de laatste keer dat ze checkte had het jonkje op bed gelegen en een nest gemaakt van dekens, maar ze had geen idee of die verblijfplaats daar nog was. Al met al was het aangenaam stil in de ruimte. Best vreemd omdat ze hier was gaan wonen –ze draaide niet echt om dit punt heen- om bij Lucian te zijn en van de stilte af te komen. Maar Dyrmeatur minn kon er ook niks tegen doen, het was zijn werk. En straks ook het hare. Ach, de roodharige maakte haar gedachtes weer leeg en schreef rustig verder. Na een tijdje hoorde ze ineens hoe de deur open ging, waardoor ze in een soepele beweging van de bank af ging en het boekje weglegde. Aldrei werd hierdoor wakker en sprong ook op. Net toen de Ninetales uit haar slaappositie was gekomen zag Ragya een hoofd om de hoek komen. Haar uitdrukking klaarde spontaan op “Dýrmætur minn” Ze liep in een snelle pas naar de deur toe en loeg haar armen rond de nek van de langere jongen. Ze had hem gemist. Even gunde ze zich de omhelsing waarnaar ze pas opsprak “Hoe ging het allemaal?” Achter haar klonk een afkeurend geluid van haar vos, die weer op de bank was gaan liggen om haar dutje te vervolgen. Maar de roodharige haar aandacht lag daar niet bij.

Ragya voelde hoe haar voeten van de grond af gingen voor een enkele seconde, iets wat ze ondertussen voor lief nam. De omhelzing gaf een vertrouwd en bijna veilig gevoel. Ze maakte zich geen zorgen om degene voor haar, maar alsnog was het fijner hem in de buurt te hebben dan ergens in Hoenn. Toen ze weer terug op de grond werd gezet had ze meteen gevraagd hoe het was gegaan. Je kon immers niet een tijd weggaan zonder die vraag naar je toe te krijgen. Bij zijn woorden en knipoog glimlachte ze enkel, aangezien dit alles was wat gezegd moest worden. Met een beetje geluk kreeg Lucian snel promotie, dan zouden de tijden meteen wat beter worden. Al moest ze toegeven dat er een charme zat in een dramatische terug komst. Ook Aldrei kreeg nu een welkomsgroet, al reageerde de teef enkel met een kort gegrauw wat waarschijnlijk stond voor piss off. Stiekem mochten die twee elkaar wel, want anders had de bruinharige hier niet meer gestaan. Zelf had ze ook even achterom gekeken bij het korte gesprek tussen de twee, waardoor ze nu weer haar blik omhoog liet glijden in de gouden ogen van de ander. Haar hand liet ze rustig in zijn nek liggen terwijl ze moest grijzen bij de woorden van de ander. “Ik was al bijna naar Hoenn gegaan om je op te halen” Sprak ze even plagend terug, ondertussen was ze niet zó makkelijk meer uit haar woorden te krijgen. Maar het was waar geweest, het haar zelfs verbaast hoe ze de aanwezigheid van Lucian had gemist, aangezien ze van natuur een solitair type was. “Hier is ook alles goed, kijk de woonkamer is zelfs nog intact en zonder brandplekken” Grinnikte ze geamuseerd. Ondertussen had ze de bagage van de ander nog niet eens opgemerkt, haar aandacht lag nog ergens anders. Zodra de ander goed en wel binnen was zou ze het wel zien, en kon ze hem meteen voorstellen aan de nieuwe huisgenoot.

De roodharige liet haar handen door de rode punten van het haar van de jongen gaan, ze deed het bijna automatisch. Het voelde zacht aan toen het tussen haar vingers door gleed, maar ze wist ook dat Lucian het goed bijhield. Ze zou dan ook liegen als ze zou zeggen dat er niet door zijn badkamer had gerommeld in de tijd dat hij weg was. Maar goed, sneaky als ze kon zijn had ze alles weer heel netjes terug gezet. Hij kon het vast wel hebben. Ze volgde de gouden blik van de ander terwijl deze rond keek op zoek naar de schade, die er voor de verandering eens niet was. Over het algemeen was alles nog zoals het was achtergelaten, wat voor de jonge pyromaan en haar partner een heel statement was. Ze deed hier echt haar best op. De ander leek het ermee eens te zijn, waardoor ze zacht moest grinniken. “Nou Dýrmætur minn, zou er nog maar niet aan wennen” Ze bleef een fire type trainer met de neiging haar pokémon buiten te laten, en natuurlijk de eigenaar van de geliefde Aldrei. Ze voelde hoe Lucy los kwam en keek nieuwsgierig naar hetgene wat hij in zijn handen nam. Het was rechthoekig maar dun. Hmmm, vragend liet ze haar blik naar boven glijden en ontmoette de brede lach van de ander. Dit zorgde ervoor dat ze ook moest lachen, iets wat goed samen ging met de lichte blos toen ze hoorde dat het voor haar was. Ze was het niet gewent om cadeautjes te krijgen, laat staan zonder een goede rede. Kijk, op een verjaardag of feestdag kon je het verwachten maar dit liet haar wat verbaast staan. Nog steeds met die kleine lach op haar gelaat nam ze het aan en maakte het voorzichtig open. Daar zag ze al snel een hartvormig kettinkje. Ze liet haar vingers even over het hangertje gaan en zag toen hun namen. “Oh Lucian, þú ert svo sæt ástin mín” Sprak ze in haar eigen taal, wat ze weer niet eens door leek te hebben. Hierna ging ze op haar tenen staan en gaf de ander een kus op zijn wang, waarna ze het hangertje uit het doosje haalde en het slotje opende. Natuurlijk ging ze het nu dragen ook.

Ragya wist heel goed dat de Ninetales zich wel kon gedragen. In ieder geval bij haar in de buurt. Nu Lucian weg was geweest was de hotelkamer ook ineens een stuk minder interessant. Ze had natuurlijk uit principe aan zijn kant van het bed geslapen en wat aan diens voedsel gesnoept maar verder ook niet. Blijkbaar was andere het leven zuur maken alleen leuk als ze de reactie ook nog kon zien. De roodharige was in ieder geval niet in de motivatie dat ze nu dikke vrienden zouden zijn, maar de vos leek te accepteren dat ze samen waren en liet hun soms hun gang gaan zoals nu. En daar moest ze zeker tevreden mee zijn. Zelf moest ze ook toegeven dat de terugkomst van de ander veel leuker was nu ze geen vuurballen hoefde te ontwijken, vooral toen het bleek dat hij niet met lege handen thuis was gekomen. En hetgeen wat ze had gekregen was prachtig. Ze droeg van zichzelf nooit een ketting, het dichtste wat erbij in de buurt kwam was nog de choker met de keystone erin. Niet omdat ze er niet van hielt, maar omdat ze nooit in de situatie had gezeten er een te kopen of te krijgen. De bruinharige leek ook tevreden te zijn met zichzelf, ondanks dat hij haar woorden niet had verstaan. Aangezien hij het vrij goed gegokt had voelde ze niet de drang het nog te vertalen, daarbij vond ze het leuk hoe ze beiden dingen zeiden die de ander absoluut niet kon verstaan. Dýrmætur minn kende zelfs zijn bijnaam nog niet. Deze gedachte zorgde voor lichtjes in haar pigmentloze ogen, waarmee ze de ander even aankeek waarnaar ze zich omdraaide en haar haren kort omhoog hielt. Toen de ander het kettinkje om had had gedaan en dicht had geklikt voelde ze er tevreden aan. Lucian bleef achter haar staan en drukte een kus op haar nek, iets dat meteen voor een reactie zorgde in een aangenaam kippenvel. Het was immers een gevoelig plekje. Ragya leunde nu naar achteren en glimlachte op een manier die ze enkel bij dit persoon zou kunnen doen. “Meira en fullkomin” Bevestigde ze, de klank zo op het eerste woord leggen dat de betekenis duidelijk moest zijn. Meer dan perfect, en dan had ze het over meer dan alleen het hartje.

De roodharige sloot haar ogen en besloot voor even enkel te genieten van de aanraking. Het gaf haar het gevoel alsof er even niks anders was op de wereld dan deze ruimte. En ze had ook niks meer nodig dan dat. Het was bijna vreemd hoe ze buiten de kamer om steeds dieper leek te zakken in zichzelf. Haar invloeden waren immers niet geweldig geweest en er was ook maar zoveel dat ze recht kon houden zonder echtte hulp. Maar Lucian leek het omgekeerde effect te hebben, en gaf haar het gevoel dat ze de wereld aan zou kunnen. Misschien was dat ook zo. Ze hoorde de woorden van de jongen en moest toen breed grijnzen. Ze moest toegeven dat hij gelijk had, was ook niet vreemd, de roodharige sprong snel over in taal. “Nog even en ik kan enkel Ijslands gaan praten” Klonk er nog plagelijk waarna ze diens lippen ontmoette. Het gaf een lichte adrenaline rush die zich door haar lichaam baande. Hoe vaak het ook gebeurde, het liet haar altijd over met een drang naar meer. Jammer genoeg duurde het moment ook minder lang dan ze wou, al hoefde ze zich geen zorgen te maken, Lucian was nu immers weer terug en in bereik. Deze ging nu Frans praten op een zachte toon. Ze was van de taal gaan houden in de tijd dat ze hier woonde, maar vooral op de manier hoe het altijd klonk alsof je iets teders zei. Ragya had in de weken haar best gedaan zich wat vertrouwder te krijgen in de taal, tot nu kwam ze niet zo veel verder als de absolute basis. Ze volgde dus de bewegingen van de ander, niet precies kunnen verstaan wat er gezegd werd. Toch hoefde ze geen ondertiteling voor de laatste woorden van de ander. Zacht liet ze haar hand langs zijn kaak gaan en glimlachte warm. “Ég elska þig” klonk er net hard genoeg voor de ander om te horen. Maar ze meende het in alle zin van het woord. Ze was over het algemeen al niet iemand die snel haar gevoelens deelde en hardop uit sprak. “Je t'aime” Herhaalde ze naar een korte stilte die ze expres had laten vallen. Het klonk minder natuurlijk dan het Frans van de ander, maar het was de waarheid erin die telde.

Ze vroeg zich af of er ooit een moment zou komen dat ze beiden hun eigen taal en ook die van de ander konden spreken. Ragya deed haar best met enkele Franse zinnetjes en woordjes, maar ze zag niet in dat ze ooit die charme erin kreeg die Lucian had. Haar toon was minder vloeiend en ze gebruikte hardere klanken. Maar hey, het ging om het idee dat telde. De roodharige lette ook op de reactie van de ander bij haar Ijslandse woorden. Deze betekende voor het meeste, het was gewoon de uitspraak die het dichtste bij de bedoeling paste. Maar voor de ander leek haar poging tot de Franse vertalen indrukwekkender te zijn. De verbazing was even te zien waardoor haar grijns ook breder werd. Daar deed ze het immers voor. De ander reageerde met een van de weinige zinnen die ze ook werkelijk begreep. Dankzij de macht van het internet was ook achter het laatste gedeelte gekomen, wat het alleen maar mooier maakte. Ze voelde de zoen op haar wang, iets waar ze ook wel aan kon wennen. Maar op dat moment kwam er ineens een klikje en niet veel later stond er een Vulpix aan haar benen. Ragya leek het helemaal niet erg te vinden, ze deed immers veel moeite de vos om te kopen met eten, en pakte de mini versie van haar eigen pokémon op. Deze legde ze in haar armen zodat diens voorpootjes er over heen kwamen maar de rest secuur lag. “Heya Khaleesi, jou heb ik ook gemist hoor” Sprak ze richting het beestje toe. Wat jaloers keek de Ninetales nu ook vanaf de bank toe, duidelijk niet de situatie leuk vindend dat ze vervangen werd door een jongere versie. Haar oren hingen zwaar ongeamuseerd aan de zijkant van haar kop en beschuldigend keek ze naar Lucian, alsof ze wou zeggen; hou je pokémon bij. Oh de ironie. Ragya kwam nu ook ondertussen op wat nieuws. “Ik heb trouwens een nieuw teamlid, ze is gisteren uit het ei gekomen” Deelde ze duidelijk opgewekt. Het was geen geheim meer dat de roodharige graag pokémon fokte, het zat immers in de familie. Als ze ooit het geld zou hebben zou ze ook een fokkerij beginnen, voor nu moest ze het doen met de kleine fok. Hierna floot ze kort en na enkele minuten wat gerommel, een klap van een dier dat van het bed af viel, en wat geschuifel stond er een kleine Cyndaquil bij het tweetal. Het bruine beestje opende haar paarse oogjes even richting Ragya en piepte kort. Dat was de hoofd communicatie van dat ding had ze zelf gemerkt. “Dit is Derniére Danse, ofwel Derniére” Ze had haar vernoemd naar het liedje dat de ander had gezongen, een die ze te vaak op replay had gezet in zijn afwezigheid. Hoe dan ook vond ze naam bij de vuurmuis passen.

Khaleesi was gewoon zo schattig. De roodharige had een enorm zwak voor de soort, en ook deze was geen uitzondering. Het deed haar daarbij ook goed dat het kleintje haar gemist had, want ze had haar best gedaan om te zorgen dat deze haar mocht. Nu kon Lucian minder goed hetzelfde terug doen, want haar partner was een stuk minder vriendelijk en barmhartiger richting de ander. De Vulpix mocht haar juist omdat zij en de bruinharige het wel heel goed met elkaar konden vinden. Bij de Ninetales werkte dat als het tegenovergestelde. Hoe dichter ze kwamen hoe meer reden ze te haten en er vijandig naar te zijn. Maar de roodharige wist dat Aldrei dat alleen deed om haar te beschermen, op haar eigen manier dan. Ze kwam uit haar gedachtes toen ze de likjes op haar wang voelde. Zacht grinnikte ze en hielt het beestje dicht tegen zich aan, om hierna kort haar voorhoofd op die van de vos te duwen. Normaal was ze een stuk minder liefdevol in haar doen, maar nu kon ze haar trots wel even laten wegglijden. Haar hand gleed hierna onder de kin van het beestje waar ze begon te kriebelen. Dit leek ondertussen voor Aldrei de grens te zijn, want die had al gemerkt dat Lucian er niks tegen ging doen. De Ninetales sprong van de bank af en liep dreigend naar het groepje toe. Rayga grinnikte even en zette Khaleesi toen weer op de grond. Je hoorde nog een snuivend geluid van de gouden teef terwijl deze minderwaardig op haar soortgenoot neer keek. De trainster besloot dat dat wel goed moest komen en keek nu naar de Cyndaquil die was komen opdagen. Het beestje was nu vrij nieuw in de wereld verkennen, dus liet ze hem buiten rondlopen tot ze gewend was. Ze stelde Derniére even voor aan Lucian, die meteen naar haar grijnsde, duidelijk het idee begrijpend. Hierna probeerde de ander contact te maken met het bruine wezentje. Zelf moest ze lichtelijk vertederd toekijken hoe voorzichtig de ander wel niet deed. Derniére keek wantrouwig uit haar oogjes en piepte wat nerveus. Dit was de eerste keer dat ze iemand anders zag dan de roodharige of de Ninetales. Maar toen ze ondanks haar piepje niet gered of weggehaald werd, en diens trainer ook heel comfortabel was bij de ander, was haar nieuwsgierigheid gewekt. Voorzichtig waggelde de fire type naar voren en snuffelde schattend aan de hand van de ander. Deze rook bekend, immers was heel deze ruimte van Lucian en lagen er ook spullen van hem, waardoor ze hem ook beschouwde als een deel van hun groep. Vandaar dat ze hierna haar fluwele kopje tegen de hand aan duwde. Ondertussen gaf Ragya antwoord op de opmerking “Ik vind d’r echt mooi, al koste het zeker wat moeite” Haar box was nu voornamelijk gevuld met de fire types. Dit zorgde ervoor dat ze ineens zich wat bedacht. Met een lachje keek ze weer naar de ander. “Nu ik eraan denk, ik heb ook nog wat voor je, al is het minder mooi als jou cadeautje” Met die woorden liep ze naar haar rugzak die ergens geplaatst stond, waarnaar ze er een pokébal uit viste. “Zijn naam is Yggdrasil” Deelde ze nog mee terwijl ze weer terug hun kant op kwam, en hierna de pokébal overhandigde. Als de ander de bal zou opgooien zou er een nog jonge Turtwig uitkomen, ze had het ventje nu al een tijdje en ze had besloten dat dit een perfecte pokémon voor Lucian moest zijn. Zelf hielt ze er ook wel van, maar een grass-type in haar huidige team zetten zou gewoon wreed zijn.