New romantics

Ze had best veel verwacht, maar niet de reactie de ander gaf. Want bij het zien van de foto trok er vrijwel meteen een schaduw over diens gezicht heen. Haar rode lichten begonnen al te flikkeren, terwijl ook haar uitdrukking veranderde. Ze probeerde zijn blik op te zoeken, aangezien ze tot nu vond dat Lucian een open boek was wat zijn emoties betrof, maar hij ontweek haar. Hierna draaide hij zelfs zijn rug naar haar toe. Nog altijd op de tafel en met de papieren in haar handen keek ze naar de ontblootte rug. Je hoefde geen genie te zijn om te weten dat er iets niet klopte, en ze probeerde haar beschuldigende gedachtes maar weg te drukken voor er een uitleg kwam. Wantrouwigheid was nu eenmaal een karaktertrek die ze had opgebouwd, al deed ze het nog best goed het in te houden voor nu. Toen de jongen ging zitten op het bed en naar de vloer keek vond ze het weer tijd erbij te komen. “Lucian, je kan me alles vertellen, dat weet je toch?” Eigen woorden tegen je gebruiken, ze kon het heel erg goed. Ze had haar hand ook op haar arm gelegd die bedekt was met het standaard verbandje, deels om de woorden kracht bij te zetten en deels voor haar eigen steun. Ondanks de afkomst van de woorden was het zichtbaar in haar blik dat ze het meende. Het was beter het te vertellen dan het geheim te houden en alles aan haar eigen verbeeltenis over te laten.

Hell jeah ze kreeg een uitleg voor ze jaloers werd op een foto en zich er slecht over ging voelen. Een hele vooruitgang als je het haar vroeg. Meteen raakte ze van heel haar defensieve gedrag af toen ze weer die zielige toon hoorde en zag hoe hij met de foto omging. Dat was blijkbaar zijn familie. En de verleden tijd in de zin zei haar eigenlijk wel genoeg. Nou, dit was ook een manier om erachter te komen. Ze luisterde naar de namen terwijl haar blik op de foto bleef hangen. Ze kon wel wat dingen terugvinden van Lucian in de meiden. Bepaalde vormen in het gezicht, misschien de blik in de ogen, wat het precies was kon ze niet de vinger opleggen. Lichtelijk hopeloos als het gaat over steun bieden ging ze naast de ander zitten en keek de ander aan. “Het spijt me Lucian… Maar, wat is er gebeurd als ik vragen mag?” Good job Ragya, ga in iemands verleden wroeten, ksst, je hoort daar niet. Maar toch kon ze het niet laten, ze wou de ander helpen en dat kon alleen als ze wist wat er was. Daarbij was ze wel de laatste die dingen begreep over familie, maar zelfs zei kon zien dat er hier iets fouts was.

Ragya keek naar de ander toen deze omhoog kwam, haar pigmentloze blik ieder van zijn bewegingen volgend. Ze vond het erg, heel erg van zichzelf. Maar ze was wantrouwig van natuur, iets wat je altijd van haar af kon lezen. En nu ook, en ze wist niet eens waarom, misschien was gewoon bang voor wat de waarheid kon zijn. Toch probeerde ze steungevend te zijn, en wachtte op de verklaring van de ander, of diens stilte, welke er ook kwam. Ze zag de reflectie van Lucian’s gezicht in het raam en vatte de koele blik op. Wat ze zou geven om de gedachtes van hem te kunnen lezen. Gelukkig kwam er al snel een antwoord. En damn, een antwoord kreeg ze. Rustig luisterde naar de dingen die de ander had moeten meemaken, hoe hij zijn familie was verloren. Maar het was de toon die haar met het verband liet spelen rond haar ontblote arm. Ze kon zich er niks bij voorstellen hoe het was om alles te verliezen. Helemaal niks, en misschien vond ze dat nog juist het ergste, dat ze niks voor de ander kon betekenen als steun. In ieder geval, tot het laatste gedeelte. Hij.. hij had zijn eigen zus vermoord. Lucian haalde nu iets tevoorschijn, iets dat de roodharige snel herkende als een mes. Wederom volgde ze zijn bewegingen en merkte hoe handig hij erin was. Hoe het wapen hem vertrouwd leek. Ze haalde even trillend adem. Niet uit angst voor de jongen, maar omdat ze hem met iemand begon te vergelijken, een vergelijking die Lucian niet verdiende. Maar gewoon de manier hoe hij het mes draaide zonder moeite en de koude manier van praten. Ragya had geen woorden, behalve een kort ijslands gemompel. Toch was haar blik vertrouwd naar de ander toe, de gevoelens van eerder er nog in te zien.

Haar blik lag op dezelfde plek als Lucian, bij het mes. Maar nog meer bij de manier hoe hij het vasthield, het zorgde ervoor dat ze meteen in haar eigen herinnering verzonk. Pas toen het wapen met een klap in het hout van het kastje werd gestoken ontsnapte ze uit haar eigen gedachtegang. Ze voelde zich bijna ongemakkelijk om hem aan te kijken, meer om het feit dat ze bezorgd was een ander persoon te zien dan eerder vandaag. Natuurlijk wist ze dat hij geen perfect iemand was. Hij hoorde bij Team Rocket, zijn werk was stelen en onderdrukken. Hell, de meerderheid van hun ontmoetingen waren ontstaan doordat Lucian iets regelde, bestuurde of haar naar hem toe kreeg. En dit had ze fijn gevonden, iemand die de leiding nam zodat ze zelf eens rustig kon zijn. Toch bleef haar stilte aanhouden. Dit bleek maar goed te zijn ook, want de jongen ging verder. Hij tilde een plank op en haalde meer voorwerpen eruit. Een pistool en een zwaard. Het eerste voorwerp werd haar kant op getrapt en stopte net voor het haar voeten zou raken. Haar blik lag op het wapen. Ze boog zich even voorover en pakte het rustig vast. Ze had leren schieten, op dezelfde plek waar ze haar naam had veranderd en had leren vechten. Het was lang geleden, maar ze hielt het ding vast zoals het hoorde, niet vertrouwd. Eerder als oude bekende, die bij moesten praten na een paar lange jaren. Haar blik bekeek hetgene in haar hand, om hier hierna naast haar op bed te leggen en omhoog te komen, om rustig naar Lucian te lopen. Waarom was hij zo sterk vergeleken met haar? Waarom zei hij wat de waarheid was en durfde zij nog niet eens te vertellen hoe hij niet de enige was met bloed op hun naam. Ze pakte de hand van de jongen vast, het zwaard lag tussen hun in. “Het hoeft je niet te spijten.” Klonk er besluitsvol van haar, terwijl ze haar rode ogen in zijn gouden hielt in de hoop te zien wat ze wou zien op dit moment. Ze zou best kunnen leven met iemand die zijn zus vermoord had, die drie wapens op de kamer had liggen en haar liet denken aan iemand die ze het leven had ontnomen toen hij het mes in zijn handen had. Als hij maar gewoon Lucian was.

Ragya zat in een mix van haar emoties, maar zoals ze ondertussen gewend was om te doen hielt ze deze voor zichzelf. Het was vooral dat ze niet wist wat ze met zichzelf aanmoet en hoe ze zou willen reageren. Ze wist niet hoe Lucian wou dat ze zou reageren, en dat was in haar ogen nu het belangrijkste. Zelf maakte het haar niet uit, ze was de laatste om te gaan klagen over een heavy past. Heavy is the cost. Haar blik bleef op Lucian en hoe deze stil bleef staan toen ze zijn kant op kwam. En weer vroeg ze zich af wat hij dacht. Hij was zo moeilijk in te schatten, niet normaal. Toch voelde het vertrouwd hem weer vast te hebben. Heel erg zelfs. Het was vreemd hoe hun van het ene extreem naar het andere gingen in zo’n korte tijd. Misschien was het wel gewoon wie ze waren. Bij de woorden van de ander trok ze een wenkbrauw op, haar blik niet van dezijnde afhouden. De ander kwam dichterbij en verklaarde dat het een geintje was.. waardoor ze zacht moest grijnzen. “Schreeuwen tegen een man met wapens lijkt me nooit een goed plan” Klonk er bijna geamuseerd, waarna ze de jongen terug zoende en haar ogen sloot. En zoals vaker, probeerde ze de rest gewoon te vergeten.

Hij voelde weer vertrouwd, het koude was verdwenen en hier was ze blij om. Ze hadden hun moment van liefde weer gehad en de roodharige kneep zachtjes terug. Bij de woorden moest ze even grijnzen. “Het meeste is ze al gewend, ik denk dat ze zich eerder zorgen zou maken over eerder” gaf ze toe, met een klein grijnsje. Het doelde nog niet perse op haarzelf, maar zoals Lucian kon weten was ze niet onwetend over Team Rocket, in tegendeel, velen ervan behandelde haar als een lid. Natuurlijk kreeg ze geen grote ideeën te horen maar ze hing er niet buiten. Daarbij kon de ander vast niet geloven dat ze altijd is zoals ze zich bij de jongen gedroeg. De roodharige ging op de vensterbank zitten en keek toe hoe de ander alles opruimde, om hierna haar blik naar Lumiouse te richten.

Ze bekeek het bekende uitzicht, volgde met haar ogen de daken die ze meer vertrouwde als de straten en stippelde een weg uit in haar hoofd. Een klein dingetje dat ze vaker deed als ze wat wegkeek. Toen de ander klaar was en haar kant op kwam maakte ze wat plaats, zodat hij er bij kon komen. Geen idee of het paste maar toch. Bij de vraag keek ze pas zijn richting op, en knikte toen even met een glimlach. “Klinkt goed, waar gaan we naar toe?” Hoewel ze hier nu woonde kende ze de plek veel minder goed dan Lucian, in alle eerlijkheid zou ze alleen alle cafés kunnen aanwijzen, samen met een pokécenter en dit hotel.

Ragya schoof wat op en nam plaats bij de ander. Ze ging maar op zijn benen liggen, dan kon ze omhoog kijken naar hem en het paste toch wel. Het lag ook nog niet verkeerd. Bij de woorden van Lucian keek ze weer naar buiten. Ze bevestigde het met een hmm. "Misschien eens richting de andere kant van de stad? Ik blijf nu vaak rond deze helft" Het leek haar wel leuk, nieuw gedeelte van de stad bij de heenweg. De avonturen van een dronken koppel terug. Maar Ragya vertrouwde er wel in. "We kunnen misschien beter vliegen als we teruggaan, om de patrouilles te ontwijken" Ze wist dat Lucian even goed niks te zoeken had buiten als hij niet hoefde te werken, maar ze had Huginn.