New romantics

De roodharige was lichtelijk ongemakkelijk door het onderwerp, zelfs al had ze het idee dat haar beste het niet zo had bedoeld. Want tja, zelf bleef ze wat awkward als het hierover ging. Het was al een wonder dat zichzelf er al zo erg overheen had kunnen krijgen om ook echt een relatie te beginnen. Hoe dan ook zat ze nu op de grond de Cyndaquil wat te aaien, die gewoon in slaap was gevallen zonder ook maar een zorg in de wereld. Ondertussen had ze besloten het gewoon te vragen, en Lucian bekende inderdaad dat hij geen idee had waar ze precies de godin van was. Dit zorgde ervoor dat ze al iets meer ontspannen werd en zelf naar het aapje keek. “Frigg is de godin van het huwelijk en gezin starten” Sprak ze nu met een lichte vorm van humor in haar stem. Well, dat maakte zeker een blijvende indruk. Nu probeerde Ragya wat contact te maken met het verlegen aapje door haar hand uit te steken in een gesloten gebaar, in de hoop zo de interesse te wekken. Het werkte bij de helft van haar eigen pokémon en die waren al volwassen. Naja, volwassen. Fenrir en Huginn waren mentaal de oudste, Nathan was nog maar een puber en Sleipnir gedroeg zich ook zo. Toen de ander ook zei dat hij haar team nog eens wou ontmoeten grijnsde ze lichtelijk. Genoeg plek hier right? “Dat is zo gefixed” Hierbij drukte ze de pokéballen aan haar riem in. Al snel stond haar team in de ruimte, op Sleipnir na dan want die kende Lucian al. “Aldrei, Sleipnir en Derniére ken je al. De Houndoom heet Fenrir, de Luxray Nathan en de Honchkrow Huginn” Stelde ze iedereen even voor. Zelf knikte ze even naar haar team dat ze los mochten, voor nu dan. Dit zorgde ervoor dat Fenrir ging liggen op een wakende manier, terwijl zijn rode blik schattend op de jongen lag. De hond was altijd opzoek naar zwakke plekken en manieren zichzelf te bewijzen tegenover zijn trainster. Voor hem was de ander ook nog maar een vreemde en daarbij ook een dreiging. In ieder geval zou hij niks doen zonder een commando. Ragya keek wat schuldig opzij “Sorry van hem, hij probeert de ace van mijn team te worden dus hij zit hier alpha-mannetje te spelen, hij vecht ook constant met Aldrei als ik me even omdraai” Over de gouden vos gesproken, deze had de bank weer ingeclaimt en keek zwaar humeurig naar de drukte. De andere leden van haar team probeerde contact te maken met de leden van die van Lucian. Zo was Nathan aan het proberen te flirten met Khaleesi en had Huginn zijn taak als vader van de groep weer op zich genomen. Echt wat hielt ze van die vogel op zulke momenten. Huginn had netjes een knikje gegeven naar de andere trainer in de ruimte en nam nu de taak op zich om alle jonge pokémon veilig en onder controle te houden. Ragya besloot dat ze even kennis mochten maken en dat ze daarna weer terug konden. Lucian bracht ook zijn aandeel tot een gezellige boel mee en liet een Charmander en Lilith los komen. De kip kwam op haar onhandige manier van doen naar haar toe. “Rustig maar Lilith” suste ze zachtjes voor deze nog ging huilen, en begon het dier wat te aaien. Ze moest toegeven dat de kip niet bepaald iemand was die ze zwaar had gemist, helemaal haar manier van wakker maken niet. Alsnog was het leuk om te zien dat deze haar wel mocht. In tegenstelling tot de hagedis. “Die ken ik nog niet, hoe heet hij?” Vroeg ze aan de ander terwijl ze naar de oranje pokémon knikte. Even ging haar rode blik door de met pokémon gevulde kamer. Niet zozeer iets waar ze nu behoefte aan had gehad. Maar haar teamleden waren nog vrij rustig. Eigenlijk was alleen Nathan bezig en die had gewoon zijn casanova persoonlijkheid weer naar boven gebracht. Die zou nog met een steen flirten als het een strikje droeg.

Ragya was echt vreemd op dit onderwerp, en vreemd was een understatement. Op de een of andere manier kon ze best fysiek contact hebben, als ze erop voor was bereid. Als ze dit niet was kon ze echter niks trekken zonder rood te worden en meteen uit haar doen te zijn. Ook dingen zoals over dit onderwerp te praten was niet iets waarop ze zich voorbereidde als ze wakker werd in de ochtend, vandaar de reactie alsof iemand een zaklamp in haar ogen scheen. Echter legde ze het nog redelijk goed uit richting Lucian, die de situatie een heel stuk leuker vond dan haar. Zelf was ze bijna kerstversiering die rood licht gaf, wat niet bepaald beter werd toen deze heel droogjes verder ging. Ragya keek hem even aan met ogen zo groot als schoteltjes, op zoek naar een goede reactie terug. Gelukkig zorgde Aldrei voor genoeg tijd, aangezien deze een geluid maakte alsof ze ieder moment óf een moord ging plegen óf flauw ging vallen. Maar nu Lucian alle pret had kon Ragya met trots zeggen dat ze haar scherpe tong had, voor het moment dan. “Voor je Frigg lastig gaat vallen moet we misschien eerst eens Freyja delen” Oh talk dirty to me nerd style. Waarschijnlijk zou de ander hem niet snappen, want dat zou ze het even goed niet uit gaan leggen als payback. Hierna gingen ze echter over naar de pokémon, die ook al genoeg waren om mee bezig te zijn. Lucian leek het wel te kunnen vinden met Huginn, wat ze leuk vond. Zelf kreeg ze het al druk met de kip van de ander, die haar verassend genoeg ook mocht. Dankzij het geluidje wat het beest uitte werd ook Derniére wakker, die wat wantrouwig vanaf haar schoot naar alle bevolking keek. Op een wat dreigende wijze pluimde ze haar bruine haartjes op en maakte een rawr geluid richting Lilith, meer om te kijken wat het ding zou doen dan om echt actie te ondernemen. Ragya besloot ze maar gewoon te laten doen tot er wat mis ging, wat geen geweldige manier van denken moest zijn, om naar de Charmander van de ander te kijken. Deze had best een mooie naam en ze knikte er even bij “Ik mag hem al” De roodharige leek zichtbaar een zwak te hebben voor de wat moeilijkere pokémon, in ieder geval niet de brave slaafjes. Zelf hielt ze er meer van als ze nog een duidelijk en merkbaar karakter hadden, maar alsnog gehoorzaam waren. Rhaegel leek passend te zijn bij die motivatie. Ze was dan ook niet fan van de pokémon die hun trainer master noemde als ze konden communiceren. Ze wist dat Aldrei haar Rayata noemde, ondanks dat de vos niet zo goed contact kon leggen als haar soortgenoten, en ze gokte dat de rest van haar team dit ook deed dankzij de teef zelfs al wisten ze haar afkorting. Haar rode blik ging nu weer verder naar de Luxray, die geen succes had in zijn flirtpoging. Geamuseerd keek ze naar de kat “Ze was toch te jong voor je” Plaagde ze, terwijl Nathan iets bromde, duidelijk niet van plan om snel te stoppen met zijn gedrag of pogingen. Hierna pakte de roodharige enkele van haar pokéballen, om zo Nathan en Huginn terug te sturen. Fenrir liet ze er nog even uit, want die was met Khaleesi bezig. De hond keek star terug naar de vos, draaide zich toen om richting Aldrei en keek weer terug. Hierna bromde hij iets wat vertaald kon worden als; Aldrei, ik wist niet dat je een kit had gekregen met die straatkat lover van je. Waarop de Ninetales reageerde met een diepe en uitdagende grauw, maar de reu ging er niet op in en deed een poging de rode pokémon te porren met zijn poot.

Toen de ander haar opmerking niet begreep keek ze wat triomfantelijk terug. Maar beter ook, voor ze zichzelf ergens in vast had gewerkt met een hoop overbeschermende pokémon in de ruimte. Maar daar leek Lucian al meteen een oplossing voor te hebben, want hij kwam met het aanbod dat de teams buiten moesten gaan spelen. Wat droogjes trok ze een wenkbrauw op en keek de ander aan. Echter had ze zich voorgenomen wat vertrouwelijker te zijn tegenover Lucian, dus ze keek richting Aldrei, die star terugkeek vanuit haar bank. “Je hebt de man des huize gehoord” Nog voor de vos in protest kon gaan blafte Fenrir beledigd terug, duidelijk makend dat hij wel mannelijker was dan de jongen tegenover hem. Hierna ging zijn blik richting de kleine vos, duidelijk niet goed wetend wat er van hem verwacht werd. Spelen was niet zo zeer zijn beste vak. Normaal was hij degene die de jonge leden uit het team wegjoeg. Zelfs de Ninetales deed er nog meer mee. Het was pas toen de Houndoom opmerkte dat de teef lichtelijk beschermend was over Khaleesi, dat hij een plan kreeg. Plotseling de braafste van het stel gaf hij duwtje met zijn snuit tegen de jonge Vulpix aan en liep toen naar Ragya, waar hij Derniére in zijn bek nam en zo de gang op liep. Aldrei keek duidelijk gestrest van Ragya naar de lege deuropening, om hierna grommend van de bank af te springen. Ze nam nog even de tijd héél dicht op Lucian te komen en hem indringend een grom te gunnen, waarna ze even een sprintje inzette om Fenrir in te halen, die op haar wachtte verderop. Toen alle pokémon naar buiten waren stond de roodharige op en deed de deur achter hun dicht, waarna ze schattend richting de brunet keek. “Wat ben je van plan? Je bent altijd iets van plan als je Aldrei de kamer uit wilt hebben” Bij deze woorden leunde ze tegen de deur op, haar pigmentloze blik in de bekende gouden houdend.

Toen eenmaal de gehele kudde aan pokémon buiten waren en ze de deur had gesloten was het tijd om te kijken wat haar geliefde Lucian van plan was. Want hij mocht dan zachtaardig zijn zoals zij hem kende. Ze had al genoeg gemerkt van zijn talent om dingen te plannen en regelen als hij er zijn gedachte op had gezet. Een heel goed eigenschap, maar ze had op momenten zoals nu het idee dat deze tegen haar werd gebruikt. Nu leunde de roodharige dus ook tegen de deur op en keek toe hoe de ander op een tergend rustige manier dichterbij kwam met zijn onschuldige blik. Leugens, nooit de puppy blik vertrouwen. Maar ze ging echter niet weg, en dat zei al genoeg. Nee, Ragya bleef rustig staan en luisterde naar de woorden van de ander. Ach zo erg was haar partner ook niet. Ze had nog maar een of twee moordpoging en gedaan waar ze bij was. Viel allemaal wel mee. Echter bleef de jongen dichterbij komen tot hij zijn arm naast haar hoofd plaatste. Een zeer bekende situatie, maar het verschil was dat Ragya nu geen poging deed de ander weg te krijgen. En hoewel ze zichtbaar te onschuldig was Lucian zijn plan te begrijpen genoot ze wel van zijn gedrag. "Dat heeft je toch nooit eerder tegen gehouden?" ze hadden vaak genoeg gezoend voor de ogen van de vos, ondanks dat deze het niet prettig vond. Maar de ander zette nu zijn charmante blik in, wat zeker haar hart wat actiever kreeg. Toch had ze het gevoel dat ze hier een heel ander iets voor zich zag dan de jongen voor haar.

Ragya dacht terug aan de eerdere keer dat ze tegen deze deur aan had gestaan, met Lucian meer dan alleen voor haar. En ook nu plaatste hij zijn andere hand weer naast haar hoofd en was ze omringt. Hij verkleinde de afstand tussen hun in en nu ze in zijn ogen keek kon ze een goudkleurige reflectie terug zien. Maar vanaf hier werd het anders, deze keer zou ze de jongen niet van zich duwen omdat het gevoel van ongemak haar had bekropen. Simpelweg om de rede dat ze zich nu niet uitgedaagd voelde te bewijzen dat ze los kon komen, iets wat meer dan eens hun mooie momentjes had verbroken. Ze voelde nu niet de drang zich te bewijzen, maar eerder het langen richting Lucian. Nu waren de armen aan beiden kanten van haar lichaam iets prettigs, ze voelde de warmte die de ander uitstraalde. Zijn gezicht kwam dichterbij, terwijl hij haar vertelde dat ze een punt had. Waarna hij vervolgde dat ze niet vaak alleen waren. En toegegeven was dat waar, en ze zou heus niet klagen nu ze zo samen waren. Maar iets wat zowel Lucian als Aldrei niet wisten was hoe fijn ze het vond als ze met z’n allen waren. Aldrei was haar enige familie die ze echt zo zou noemen, ze zou haar leven geven voor de Ninetales en andersom wist ze dat het hetzelfde was. En Lucian was gewoon iemand die ze de kans wou geven ook bij dat plaatje te horen, om hetzelfde bij te doen. Het geruzie tussen twee, het beschermende gedrag, ze nam alles voor lief. Het gaf haar een gevoel van veiligheid en thuis. Zonder een woord te zeggen liet ze haar hand over het lichaam van de ander gaan, om te eindigen in zijn nek. Kort liet ze haar vingers over zijn kaak heen gaan, in de veronderstelling dat hij zijn kus door zou voeren. Toen ze hierna zijn lippen tegen haar nek voelde moest ze even lachen uit verbazing, waarbij ze Lucian dichter naar zich toe trok, waardoor ze haar woorden zacht naast zijn oor uitsprak. “Ik jou ook Dýrmætur minn, de volgende keer neem je me maar gewoon mee”

Lucian stemde in op haar plan, wat ze zeker fijn vond om te horen. Niet dat ze zo makkelijk tegen te houden was als ze een plan had maar het was een leuke bevestiging dat haar aanwezigheid gewenst was. Ze kon best mee, daarbij zou het niet al te lang meer duren tot ze zelf een tijdje naar Hoenn zou gaan. De jongen voor haar wist het nog niet hoe dichtbij ze was wat haar doel als trainster betrof, maar ze hadden nog genoeg tijd om bij te praten. Nu belangrijkere dingen, zoals zoenen. De roodharige begroette de lippen van de ander en voelde hoe ze van de deur afgehaald werd door de armen van Lucian. Een licht gevoel van adrenaline kwam door haar bloedvaten heen, het wekte bijna haar pyromanische kant op, maar nu had ze iets anders om in brand te zetten. Toen ze weer apart kwamen keek ze in de ogen van ander, de betekenis van de woorden plots duidelijk. Nu mocht ze wel rood en ongemakkelijk zijn bij de kleine dingen, op dit moment wist ze heel goed wat te doen. Lichtelijk uitdagend kwam er een lachje op haar gezicht, terwijl ze haar duimen in de lusjes van Lucy’s broek stak en er lichtelijk op leunde. “Zullen we er maar het beste van maken” Maakte ze zijn zin rustig af, terwijl haar blik fel maar liefdevol op de ander bleef.

Het leek erop dat Lucian het antwoord wel waardeerde. En om eerlijk te zijn deed ze het om meer dan alleen de jongen tevreden te stellen, haar idee van een relatie was heel erg fysiek ingesteld. Ook omdat dat hetgene was wat ze kende. Voor haar was het meer dan normaal om dit nu te doen. Of kon ze eerder zeggen wie? Ach, geen tijd voor dubbelzijdige zinnen. Met even kracht en felheid als de ander beantwoorde ze kus, die ze door liet gaan tot ze de handen onder haar shirt voelde bij haar heupen. De aanraking zorgde meteen ervoor dat haar haartjes omhoog kwamen, maar het was prettig. Toch trok ze zich nu terug en keek plagelijk voor zich uit, wat dankzij het hoogteverschil de borst van de ander was. “Hmm, bijna jammer om dat mooie bloesje uit te doen” Maar na een kleine glimlach maakte ze met behendige bewegingen de knopjes los, al deed ze het wat tergend langzaam om het niet te makkelijk te maken voor de ander. Toen alles eenmaal los was liet ze haar handen over diens ribben naar boven gaan om daar de kus weer te vervolgen.