Imagine living like a king someday +Tawnee

Langzaam ging hij met zijn vingers over zijn wang waar de jongen was gesneden, dat ging zeker een litteken worden. Niet dat het nou super erg was, eerder dat het gewoon zo duidelijk ging worden. Een kleine zucht ontsnapte zijn mond, ach, weinig om er nu maar weer aan te gaan doen. De jongen deed even zijn vest uit, het werd hem even wat te warm met het ding aan. Gezien zijn wapens in het ding lagen had hij deze dus niet zo snel in handbereik, maar ach, dat was niet al te erg. Nathan keek om zich heen, het was er best wel rustig, gelukkig, hij had niets met druktes. Hij greep de Poké ball van Kido, hij had het ding niet lang van Tawnee afgenomen zeg maar, het was vooral voor eigen veiligheid. Waneer de groenharige haar terug ging geven? Geen idee, waneer ze weer bij zinnen was gekomen waarschijnlijk. Het ding werd hierna opgeborgen, waarna de jongen ook nog de overige Poké balls losklikte en ergens bij zijn vest neerlegde. Geen idee waarom hij dat deed, maar het was gewoon prettig, misschien dat hij het daarom deed. Een zuchtje kwam weer, waarna hij zich even uitstrekte en ergens heenliep. Ondanks dat hij bij een vulkaan was, was er nergens as te bekennen. Zou de vulkaan ooit gaan uitbarsten? Hopelijk niet en als het wel zo zou zijn, dat hij er niet was, in Kalos dan liever bijvoorbeeld. Hij had het totaal niet kunnen zien aankomen, maar ineens kwam er, geheel vanuit het niets een klap tegen zijn achterhoofd. Geen idee waarvan, maar het liet hem wel zeker even duizelen. What the Muk?! Waar in hemelsnaam kwam dat vandaan, de jongen draaide zich om, om meteen recht in de loop van een pistool te kijken. Oh, natuurlijk gebeurde hem dat weer. Hij wou bijna naar iets grijpen, maar bedacht zich dat hij zijn spullen verop had achtergaten. Godverdomme. Hij mocht wel een manier zien te vinden om hieruit te komen, snel nog eens ook.

Kort wandelde ze verder, starend naar de grond. Nathan had haar Kido... En wat nu? Ze had enkel Saiko en Aella.... Die Trapinch. Kort slikte ze waarna ze even schuin keek naar haar hand.... Haar arm had ze nog steeds in verband gewikkeld. Ze sloeg haar blik snel ervan. Ze had natuurlijk nog Mneme... Maar die kon ze moeilijk hier gaan gebruiken en was een stuk zwakker natuurlijk. Kort slikte ze. Daarna liet ze haar blik even afdwalen van de grond... Hier was ze al eens eerder geweest, toch? Ze wist het bij Arceus niet meer. Ze slikte even en liet haar blik even afdwalen. Echter verstijfde ze zowat bij wat ze opeens zag. Ze bleef stokstijf staan en staarde even naar de twee. De rug van de gast die hem aan het bedreigen was, was naar haar gekeerd. Een geweer... Nathan? Wel meteen stokte haar adem... Wacht, wacht... Wat gebeurde er. Paniekerig schoten haar ogen heen en weer, tot ze zijn jas zag... En zijn pokéballs. Hij was zowat weerloos... Ze kon nu twee dingen doen... Slim zijn en zich omdraaien en weg gaan, of hem helpen. Kort probeerde ze terug naar Nath te kijken. Wat moest ze doen... Ze wist het niet. Maar haar lichaam schijnbaar wel. Trillend kwam ze in beweging en even leek ze stil te staan bij zijn spullen. Kort ging haar hand naar de zak waar het wapen zat dat ze nodig had. Trillend tilde ze deze op. Ze keek langzaam op... Wat moest ze doen? Ze wist het niet. Kort probeerde ze traag te naderen... Maar toen twijfelde ze even... En stond ze stil. Haar ademhaling ging heel snel... Echt heel snel. Wat moest ze doen. Trillend tilde ze het pistool op en richtte ze het even naar de man. Wat... wat moest ze doen. Toen deze echter half zijn hoofd draaide en zijn ogen wat groter werden, werden haar ogen ook meteen groter en haalde ze meteen de trekker over. Bam. De eerste kogel vond zich een weg bij zijn maag, waardoor de gast even zich half draaide, zijn wapen nog proberend naar haar te richten. Wel meteen voelde ze paniek en begon ze nogmaals te schieten. Bam. En nog eens. Bam. En nog eens.... Drie keer na elkaar. Een rond de longen, een bij zijn schouder en nog een rond de maag. Dit werd teveel, maar Tawn had inmiddels al haar ogen gesloten en leek uit pure paniek maar te blijven schieten. Tranen gleden uit haar ogen terwijl ze nog een paar keer schoot met het ding. Het duurde dan ook even voordat haar lichtgrijze ogen terug open ging en ze even trillend naar het lichaam keek. Haar ademhaling versnelde terwijl ze nog steeds het wapen stevig vast had en voor zich hield... Paniekerig keek ze meteen rond. Oh Arceus, oh Arceus, oh Arceus.

Hij zou natuurlijk altijd nog kunnen gaan proberen om het geweer van de ander weg te slaan, maar de kans was groter dat Nathan daar niet snel genoeg voor was en kogels in zijn gezicht kreeg dan dat het ecnt ging lukken. Muk. Geen idee waar het vandaan was gekomen, maar wel dat er een oplossing voor gevonden moest worden. Ineens wat het te zien hoe de man die hem onder schot hield half zijn hoofd draaide. Wat dit ook was, het was een perfecte opening. Wchter, nog voordat hij iets kon doen schokte het lichaam van de man, waarbij nog tegelijk een luide knal had geklonken. What the-? Nog drie schoten achter elkaar. Het lichaam zakte in elkaar, als een lappen pop op de grond. Hierna pas keek Nathan rechtdoor, om daar Tawnee te zien. Trillend. Zonder enig twijfel liep hij naar de blondine toe, op even wat door zijn knieën te zakken en daarbij haar recht in de ogen aan te kijken. "Er is niets meer aan de hand, blijf maar rustig ademen." ondertussen nam hij langzaam het pistool uit haar handen. Wat ze hier deed, was hij lichtjes benieuwt naar, waarschijnlijk was ze de weg kwijt geraakt. Maar hij was wel lichtjes dankbaar dat ze er was, het had er heel anders kunnen gaan uitzien namelijk.

Trillend bleef ze naar het lichaam kijken. Okay... Adem in... En terug uit. In... Uit. Kalm blijven Tawn. Je moest kalm blijven. Kort slikte ze even terwijl haar ademhaling gejaagd bleef. Toen Nath dan ook naderde was haar eerste reactie dat ze het ding kort naar hem richtte, puur uit angst en paniek. Toen ze zijn gele ogen ontmoette verstijfde ze lichtjes. Ah... Ah. Ze slikte even voorzichtig en voelde haar handen strak om het ding gaan. "Er is niets meer aan de hand, blijf maar rustig ademen." Ze bleef hem aankijken, met ogen die lichte paniek uitstraalden. Toen hij dan ook het ding uit haar handen nam, was het eerste dat ze deed haar handen tegen hem leggen en kort voelen of hij nergens gewond was. Daarna sloeg ze haar armen om hem heen en begon ze zachtjes te huilen. Oh Arceus, niet meer opnieuw... Please.

Al merkte hij nog dat het geweer ook op hem werd gericht, liep Nathan gewoon door, wetende dat zij hem niet ging schieten ermee. Zodra hij het ding had gepakt was het te voelen hoe ze ineens te voelen hoe ze haar handen tegen hem aanhield, waardoor de jongen lichtjes glimlachte. Hierna sloeg ze ineens haar armen om hem heen, waarna er zacht huilende geluidjes te horen waren. Rustig sloeg hij ook zijn armen om haar heen, nog zacht sussende geluidjes makende. Het was wel onverwacht geweest, dat als iemand ging doden, dat het Tawnee zou zijn. Ze leek er wel heel erg geschokt over, niet raar, meeste mensen zouden dat zijn als zoiets gebeurde.

Haar ademhaling stokte kort. Hij sloeg ook zijn armen om haar heen en begon sussende geluidje te maken. Kort wilde ze voelen of het allemaal wel goed ging met hem en automatisch draaide ze trillerig haar hoofd waarna ze haar oor even tegen zijn borstkas legde... Normaal zou je iemand's hartslag moeten horen... Voelen.. Haar ogen werden groot toen dat echter niet het geval was. Het was echt hard en er was niks. wel meteen gilde ze lichtjes in paniek waarna ze zich loswrong en paniekerig achteruit sukkelde. "OMBI!" Gilde ze luidkskeels waarna ze als een gek begon te gillen.

Ineens werd er gegild en wrong de blondine zich los. Wat was er nou weer? "OMBI!" Wat? Nathan kon hier enkel verward over zijn. Waar was ze nou weer over aan net trippen? Nog steeds klonk er gegil. Hij ging weer helemaal overeind staan, om daarna wat naar haar toe te lopen "Waar heb je het in godsnaam over?" Vroeg hij, nogal in de war. Hij had ook nog eens van die gil van daar eerder gratis gehoorschade gekregen. Bedankt he. Nope geen idee waar ze het over nad, serieus niet.

Ze gilde nog eens luid. Toen ze haar ogen opende zag ze hem naderen. Kort sperde ze haar ogen open en bleef ze lekker doorgillen. "Waar heb je het in godsnaam over?" Ze wees even naar hem en begon met grote ogen naar achter te kruipen. "OMBIE! ZOBIE! WAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!" Gilde ze luid waarna ze haar ogen terug sloot. Waarom had die dude geen hartslag? Dat was niet normaal! Oh mijn Arceus, hij zou haar bijten en dan zou ze dood gaan en en... Waaaaah! Kort begon ze nog wat naar achter te kruipen. Toen ze echter met haar hand tegen een soort van ding stootte, greep ze dit meteen en begon ze met de stok in het rond te slaan, maar hem vast niet raakte, want zij lag neer en hij stond daar.

Er werd met grote ogen naar de jongen gekeken en naar hem geween door de blondine. "OMBIE! ZOBIE! WAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!" Het duurde even, maar nu pas echt kon Nathan wat gaan opmaken van de worden die werden geroepen. Oohh. Zombie. Waarom zou ze dat nou weer denken? Geen idee, maar net op met moment dat hij wou zeggen dat hij dat niet was schoot er een veel beter, nee, leuker idee hem te binnen. Dat mevrouw met een tak in het rond zat te zwaaien werd gewoon genegeerd. Een grijns stond op zijn gezicht. Hij kwam weer dichterbij, om te bukken met die grijns op zijn gezicht en kwam wel erg dicht bij haar op deze manier -tegelijk werd de tak nog meerdere malen in zijn gezicht geslagen, joy- "Hm, nu je dat dan weet.. Wat een zonde zou het zijn als er weer iemand dood ging~" Arceus, natuurlijk maakte hij maar een grapje. Enkel haar rectie, dat zou gewoon super grappig worden.

Ze had haar ogen gesloten. Een fel gegil ontglipte haar keel en werd met de seconde luider. Oh mijn Arceus, hoe kon dat zelfs??? Wat gebeurde er in Arceus's naam? Wat was dit? Toen ze haar ogen opende kon ze nog zien hoe ze hem een paar slagen tegen zijn kop gaf. Ze deed door en stribbelde even terug naar achter. Wat een horror. "Hm, nu je dat dan weet.. Wat een zonde zou het zijn als er weer iemand dood ging~" Ze sloot haar ogen en begon harder op zijn kop te slaan. "NEEEEEEEEEEEEE," Gilde ze luid in waarna ze al snel even tegen hem begon te stampen, vooral tegen zijn borstkas om hem naar echter te duwen. Tranen gleden over haar wangen. Dit kon niet. Nee. Nee. AAAH.

Wat een joy, hij werd op zijn hoofd geslagen. Natuurlijk. Pft. Er werd heel erg hard en vooral lang een 'Nee' gegild, meer gratis gehoorschade, wat leuk was dit ook zeg. "Ben je klaar?" Vroeg Nathan, vervolgens droogjes. Wel nam hij wat afstand toen er ineens werd getrapt tegen hem aan, een enkele keer of twee was het raak en was er een hol geluid te horen, alsof iets tegen metaal aankwam met wat kracht. Er waten tranen te zien, oh, dat had hij nou niet echt bepaald gehoopt.

Ze vond dit niet leuk, helemaal niet. Ze haalde even snikkend adem en opende haar ogen lichtjes. Hij was zo eng nu... Ze kon dit echt niet aan. Hij was een zombie. Hij liefde niet. Godver de tyfus zeg. Ze snoof even lichtjes en keek trillend naar hem. "Ben je klaar?" Klonk er waardoor ze lichtjes trilde. Echter stopte ze toen ze een geluid hoorde... Alsof ze net tegen een stuk metaal had geschopt. Wel meteen werden haar ogen groot en liet ze de stok vallen. Daarna kwam ze langzaam overeind, stapte ze op hem af en deed ze, zonder enige waarschuwing, zijn shirt naar boven... Daar spotte ze een metalen plaat... En nog leuke dingetjes... maar vooral die plaat ja.

De stok werd gedropt, waarna ze overeind kwam en zijn shirt ineens omhoog trok. Ohja, daar zat dat ding ook nog. Niet dat hij daarover was vergeten ofzo, ahem. "Kan je het zien?" het duurde hem nogal lang hoor, dat vond hij in welk geval. Tawnee? Tja, geen idee. Ze had iets met een bepaald zicht, dat was hem ondertussen wel opgemerkt ja, maar al te duidelijk.

"Kan je het zien?" Kort schoot ze rood aan waarna ze al snel de shirt terug liet zakken en even schuin wegkeek. Hmpf. Moest hij dat nu echt zeggen? Niet zo fijn weet je wel. Ze tilde haar hand op en gaf hem even een slag tegen zijn kaak, waarna ze zich omdraaide en trillend terug liep naar zijn spullen. Kort liet ze zich zakken tegen de steen aan en liet ze een luide zucht horen. Arceus, waarom gebeurde dit nu ook alweer? Schuin keek ze naar de groenharige, licht geïrriteerd. Kon je dit geloven? Zijn niet allesinds.

Hij grinnikte even geamuseerd toen de blondine rood aan leek te schieten, snel zijn shirt omlaag deed en vervolgens wegkeek. Heh. Wel kreeg hij ineens een klap tegen zijn kaak, waardoor de jongen grinnikte. "Klaar?" hij liep ook maar naar zijn spullen, deed alles weer aan en klikte ook de Poké balls aan zijn riem vast. "Valt ook zo niet mee he." sprak Nathan, lichtelijk geamuseerd. Dit was best grappig geweest.