Clear the crates! [& Kate Griffin]

Jeanne zuchtte even toen ze de enorme berg kisten zag die langs de weg lagen. Via de Ranger Adacemy had ze de opdracht aangenomen om ze op te ruimen samen met een andere Ranger, maar ze had niet verwacht dat het zo veel kisten zouden zijn. Ciro leek het echter wel leuk te vinden en hij vloog dan ook naar de top van de kistenberg, waar hij ging zitten en even om zich heen keek. Tja, zo kwamen ze ook niet veel verder. “Zijn die kisten leeg, Ciro?” besloot Jeanne om toen te vragen, waarop de Archeops met zijn snavel tegen één van de kisten aantikte. Het klonk erg hol, dus hij knikte als antwoord. Jeanne wreef nadenkend over haar kin terwijl ze haar blik voor de zoveelste keer over de kisten liet dwalen. “Als we ze verbranden zijn we er meteen vanaf, maar jij kent geen enkele aanval die met vuur te maken heeft,” mompelde ze, waarop Ciro luid kraste en met zijn bek in een bepaalde richting wees. Zodra Jeanne zijn blik volgde, merkte ze een Ponyta op die verderop aan het grazen was. Een Ponyta, hier? Die was dan vast en zeker verdwaald. Ze zou de Capture Styler kunnen gebruiken om de hulp van de Pokémon in te schakelen, maar ze besloot om maar even te wachten tot haar partner ook zou opdagen. Het zou ook maar rot zijn als de ander hier aan zou komen om te ontdekken dat de kisten al waren opgeruimd, nietwaar?

Kate zuchtte en keek Tara wat boos aan, de Trapinch keek op haar beurt weer teleurgesteld naar de tas. Of eigenlijk de overblijfselen van een tas. "Moest dat Tara?" vermoeid keek Kate de jonge pokémon aan. Tara, die vroeger altijd in de tas meereisde, was bijna volgroeid en een paar kilo te zwaar voor het ding. Desondanks had de Trapinch het een goed idee gevonden uit haar pokéball te komen, met het gevolg dat er een grote scheur zat in de stof van de tas. Kate bukte zich en begon met het verzamelen van haar spullen, gelukkig had ze niet al te veel meegenomen, dus het was te overzien. Nadat het meisje alle spullen bij elkaar had gezameld, met een beetje hulp van Tara, en alles op een hoop lag zat ze weer vast. Hoe moest ze dit nu meenemen?
Even later waren ze weer op pad, Kate was er in geslaagd een tas te vinden, al zouden ze nu niet meer op tijd komen. Al een tijdje was ze ranger geworden en het leek erop dat de begin klassen erop zaten. Al die uren om te leren over van alles en nog wat.. het was leuk en interessant, maar ook vermoeiend. Kate was dan ook blij eindelijk eens wat buiten te kunnen doen, iets anders dan oefenen met de styler. De 'missie' was niet zo bijzonder of gevaarlijk, maar het was iets. Kisten weghalen omdat iemand ze had laten slingeren. Geweldig. "Zie jij de kisten al?" Kate keek naar de groene Trapinch naast haar, Tara's 'zicht' was veel groter dan die van haar doordat de pokémon trillingen en veranderingen in en op de grond kon waarnemen. De pokémon stond even stil en huppelde toen op een grappige manier in de richting van een pad. Het meisje volgde haar pokémon en het duurde niet lang of de berg dook op. Er stond al iemand, in het leerling uniform van de rangers. Great, ze was dus echt laat. "Ben jij eh.. Jeanne?" wat onzeker keek Kate de andere ranger in opleiding aan. Tara had haar aandacht al verplaatst naar de berg kisten en de pokémon die er op zat. Een vragende 'Taaaar' kwam uit de bek van de groene Trapinch, die pokémon had ze nog nooit gezien.

Het duurde even, maar uiteindelijk kwam een blond meisje opdagen. Het viel Jeanne meteen op dat ze dezelfde Ranger-outfit droeg als zijzelf, maar ook dat de ander een hoofd groter was. Niet dat Jeanne dat niet gewend was, maar het zou haar niets verbazen als het meisje haar zou aanzien als een kind van een jaar of veertien. Dat zou namelijk niet de eerste keer zijn. Ze knikte op de vraag of zij Jeanne was en ze keek de ander weer nadenkend aan. “En jij bent dan Kate, toch?” vroeg ze, waarna ze weer even naar de kisten en de Ponyta verderop keek. “Ik denk dat het het makkelijkste is als we de kisten opruimen door er vuuraanvallen op te gebruiken. Mijn Pokémon kent er geen, maar ik zou die Ponyta verderop wel kunnen gebruiken daarvoor,” zei ze, daarbij haar plan uitleggend. Ondertussen had Ciro de andere Pokémon al opgemerkt en hij sprong van de kisten af, waarna hij in een spiraal naar beneden zweefde en de apart gekleurde Trapinch met een korte “Arch” begroette.

"Ik ben Kate," glimlachte Kate als reactie. "Tara had mijn tas kapot gemaakt, dus ik ben wat later." Ging ze verder met een gebaar naar de groene Trapinch. De tas die ze nu had was zo een vilten ding met zandkleur, het was stevig genoeg om alles mee te nemen en niet al te duur. Jeanne opperde een Ponyta, die was wel heel erg afgedwaald, te gebruiken om de kisten af te branden. "Dat is mogelijk," mompelde Kate nadenkend. "Maar dan moeten we ook een water pokémon vangen, anders vliegt alles nog in brand." Gelukkig moesten er pokémon zoals Marill zijn die ze makkelijk konden gebruiken om de brand dan te blussen. Met twee studenten moest het wel lukken, je kon maar één pokémon tegelijk vangen en in je eentje zou het moeilijker zijn. "En anders kan Tara een put graven zodat het vuur wat te controleren is," Kate keek nadenkend naar de kratten, er waren veel verschillende opties.
Tara keek de Archeops nieuwsgierig aan, ze had wel eens een foto van de pokémonsoort gezien, maar nooit een echte. Eigenlijk waren er weinig pokémon die ze in het echt had gezien, ze was nog maar een maandje en twee weken oud. Wat de Trapinch meer boeide dan het feit dat het een uitgestorven soort was, niet dat ze dat wist, was dat de pokémon kon vliegen. 'Taaaaaar,' kwam er als reactie van Tara, een glimp van bewondering was in haar vreemde ogen te zien. Zij wilde ook wel kunnen vliegen!

Het meisje bleek inderdaad Kate te zijn en ze legde uit dat ze wat later was omdat Tara – haar shiny Trapinch, waarbij Jeanne de grootste moeite had om niet te gaan fangirlen – haar tas kapot had gemaakt. “Dat geeft niet, je bent er nu,” zei Jeanne in een poging wat geruststellend te klinken. Vervolgens stelde Kate voor om ook de hulp in te roepen van een waterpokémon of van Tara, zodat het vuur zich niet zou verspreiden. Jeanne wreef even nadenkend over haar kin, proberend om zich de situaties voor te stellen. “Ik denk dat een waterpokémon dan het beste is, dan kan je het vuur wat meer in bedwang houden als het zich al zou verspreiden,” opperde ze, waarna haar blik weer gleed naar de Ponyta verderop. De vuurpokémon had ze al, maar hoe zat het dan met de waterpokémon? Ze kon zich vaag herinneren dat die hier ook in de buurt zaten, maar ze wist het niet helemaal zeker meer. “Als jij op zoek gaat naar een waterpokémon, kan ik alvast proberen om die Ponyta te overtuigen om ons te helpen,” stelde Jeanne voor toen ze Kate weer aankeek.
Toen Ciro op de grond landde, merkte hij op dat de Trapinch met een wat bewonderende blik naar hem keek. Die onverwachte aandacht vond de Archeops wel fijn en hij hield zijn hoofd dan ook trots in de lucht, terwijl hij wat met zijn vleugels klapperde om zijn veren wat mooier te laten vallen.

Jeanne stemde in met het idee een waterpokémon te zoeken, als het uit de hand zou lopen was Kate er zeker van dat de Ranger Base er niet blij mee zou zijn. "Klinkt als een plan," glimlachte ze enthousiast toen de andere Ranger was uitgepraat. "Tara, kom je?" De Trapinch keek op, duidelijk nog niet klaar met het bewonderen van de uitgestorven vogel, en kwam met een beetje tegenzin naar haar trainer toe. Kate had de Trapinch nodig om water te vinden, in de woestijn moesten de pokémon ook overleven in barre omstandigheden en de vaardigheid de grond te 'lezen' was dan ook heel handig. "Kun je water vinden?" Tara keek op, de blik in haar ogen kon je misschien wel een beetje beledigd noemen. Alsof de pokémon het raar vond dat het nog gevraagd moest worden en begon zelfverzekerd in een richting te lopen die van het pad week. "We zijn dan zo terug," zei Kate vrolijk tegen haar mede Ranger voor ze achter haar pokémon aan liep. Water pokémon kon je het beste bij water vinden~

“Dan zien we elkaar weer hier als we de Pokémon hebben,” deelde Jeanne mee, waarna ze naar Ciro wenkte. De Archeops gaf nog even een knikje aan de Trapinch, voordat hij op zijn partner af rende. Nadat Kate had meegedeeld dat ze zo weer terug zou zijn, draaide Jeanne zich om en ze liep behoedzaam op de Ponyta af die nietsvermoedend stond te grazen. Pas toen ze een meter of vijf bij de hengst vandaan stond, keek deze geschrokken op. “Rustig maar, we zullen je geen pijn doen,” sprak Jeanne op een kalme toon, terwijl ze haar Styler tevoorschijn haalde. Ze zou snel moeten handelen, want de Ponyta brieste ongeduldig en het was niet de bedoeling dat hij weg zou rennen. Jeanne vuurde de Capture Disc op de Pokémon af en begon met behulp van de Styler cirkels te maken rond de Ponyta. Deze vond het echter maar niets dat er een tol om hem heen draaide en hij draafde dan ook op de Capture Line af, die door de aanraking brak. De Disc tolde weer terug naar Jeanne toe, maar het was geen ramp. Normaal gezien zou het niets uit moeten maken dat er meerdere pogingen nodig waren om het vertrouwen van een Pokémon te winnen, dus Jeanne vuurde de Disc nogmaals af. Dit keer lette ze echter extra op de bewegingen van de Ponyta en ze kreeg het voor elkaar om de Disc genoeg rondjes om de hengst heen te laten draaien om zijn vertrouwen te winnen. Terwijl Jeanne haar Styler weer opborg, kwam de Ponyta op haar af en hij keek haar afwachtend aan. “Kom maar mee, brave jongen,” zei Jeanne, waarna ze weer naar de stapel kisten liep en op de voet werd gevolgd door Ciro en de Ponyta. Nu moesten ze alleen nog wachten tot Kate terug zou komen.

Tara had het water al snel gevonden, Kate kon ook niet anders verwachten van de Trapinch. Vrolijk keek de groene pokémon naar de plas water, al had ze een hekel aan nattigheid. Zolang Tara niet in het water moest vond de Trapinch het best. Kate keek zoekend over het water, er leefden een paar verschillende pokémon bij de plas, maar welke het beste was om uit te kiezen? Ze kon alleen de basis evolutie vangen, dus dat werd een Azurill, Surskit of Tympole. Tympole viel meteen af, die konden niet goed genoeg over land lopen. Azurill was dan de beste keuze omdat die Water Gun leerde in plaats van Bubble zoals Surskits. "Zie je een Azurill?" mompelde de Ranger tegen haar pokémon, zelf kon ze het maar moeilijk zien. Tara reageerde met haar gebruikelijke 'Taaar' en liep richting waterkant. Met een Earth Power liet ze een stuk grond ontploffen waardoor meteen een paar pokémon opgeschrikt weg sprongen. Kate pakte haar Styler en maakte het gereed. Ze had het wel eens in de klas gedaan, maar dat was anders dan bij een missie. De tol schoot weg en tolde op de kleine groep blauwe pokémon af. Tara had al haar aandeel geleverd door een van de Azurill af te zonderen. Kate liet de tol op de wilde pokémon af sturen, zij het wat onhandig, en het ding begon rondjes om de Azurill te draaien. De blauwe waterbewoner vond het duidelijk niks en hupte onhandig weg, de staart onhandig waggelend. De tol draaide zijn laatste rondje en de lichtkring die was verschenen trok in de pokémon. De Azurill hield stil en keek wat verbaast naar de Ranger. Kate keek afwachtend terug, was het gelukt? Het leek van wel aangezien de pokémon niet meer angstig weg hupte en juist voorzichtig dichterbij kwam.
Met de Azurill en Tara op haar hielen liep Kate terug naar Jeanne, hopelijk was het gelukt de Ponyta te vangen. Toen de kisten opdoemden waren ook de brandende manen van het vuurpaard te zien, dus ze hadden ook succes gehad. Tara liep meteen enthousiast op de Archeops af en keek die vrolijk aan. Kate keek naar de andere Ranger. "Zeg maar als Azurill hier kan helpen," glimlachte ze met een blik op de verlegen, blauwe pokémon. De gevangen pokémon keek wat onzeker naar de andere pokémon, maar rende in elk geval niet weg. Dat was in elk geval iets.

Het duurde niet lang voordat Jeanne Kate en twee Pokémon haar kant uit zag komen. De Trapinch liep meteen op Ciro af om hem te begroeten en de Archeops maakte op zijn beurt een vrolijk geluidje. Jeanne glimlachte even bij het zien van het kleine tafereel, maar keek al snel Kate weer aan. “Dan beginnen we eraan. Als het vuur dreigt over te slaan naar het gras of de bomen mag je het meteen blussen,” zei Jeanne, waarna ze zich weer naar de Ponyta toedraaide. “Gebruik Ember op die kisten, Ponyta!” De hengst brieste even en draafde op de kisten af, waarop een vlammetje zich losmaakte van zijn vurige manen en op de houten kisten afschoot. Het duurde even, maar op een gegeven moment was een deel van de kisten al goed aan het branden. Hoewel Jeanne blij was dat het plan leek te slagen, wist ze dat ze niet te vroeg mocht juichen. Het vuur kon zich namelijk elk moment verspreiden en hopelijk was Kate dan in staat om het samen met de Azurill te blussen.

Kate knikte toen Jeanne haar instrueerde dat ze de Azurill het vuur moest laten blussen als het uit de hand liep. Tara keek ook redelijk serieus, voor zover dat kon bij de jonge Trapinch, en ging naast haar trainer zitten. "Tara," de groene kop van de pokémon ging omhoog om Kate aan te kijken. "Ik wil dat je Azurill helpt met je Mud-Slap, voor het geval dat." Zover de Ranger in opleiding wist was modder niet explosief en het zou helpen met het blussen als de kleine Azurill het wat teveel werd. De Ponyta begon met het verbranden van de kratten en al snel stond het hout in de fik. "Azurill," Kate keek naar de kleine, blauwe pokémon om te zien of die het begreep. De normal/fairytype (niet eens water) hopte naar het vuur en begon het te blussen met Water Gun. Tara was ook overeind gekomen en hield het vuur met een kinderlijk, serieuze blik in de gaten. De Trapinch trappelde om de brandende stapel heen en keek naar de vlammen die redelijk snel werden verspreid. Een Mud-Slap kwam van de shiny toen ze had besloten dat het vuur te gevaarlijk werd aan haar kant. Langzaam begonnen de kisten te verdwijnen, de Azurill leek niet erg veel moeite te hebben met het blussen zolang Tara maar steun gaf met haar modder. Het was bewonderenswaardig om te zien hoeveel water de kleine pokémon kon creëren. Toen de kisten alleen nog maar een smeulende rest verbrand hout was, met een mooie grote brandplek er onder, spoot de Azurill nog een laatste rest water over het hete hout heen en keek toen onzeker naar Kate. Tara besloot dat ze ook mee wilde doen en bedekte bijna alles met een laag modder. "Zijn we klaar?" Kate keek naar Jeanne, het leek er op dat de missie was uitgevoerd. Nu moesten ze alleen nog de gevangen pokémon laten gaan.

Sorry dat het zo laat is, maar de vakantie is nu helemaal voorbij :3

Terwijl de Ponyta af en toe een Ember op de kisten afvuurde, merkte Jeanne dat de Trapinch en Azurill ondertussen ervoor zorgden dat het vuur zich niet al te ver verspreidde. Hoewel Jeanne continu het gevoel had dat er iets mis zou gaan, was dat niet het geval en was de stapel kisten uiteindelijk volledig verbrand tot een grote hoop as. De Azurill spoot nog een laatste straal water op de as, waarna het erop leek dat de klus geklaard was. Jeanne liep naar de Ponyta toe en aaide hem over zijn hals. “Goed gedaan!” zei ze belonend, waarop de Ponyta tevreden brieste. Ze keek even naar Kate toen ze vroeg of ze klaar waren en ze keek nog een laatste keer naar de verbrande stapel, alsof ze er nog even zeker van wilde zijn dat echt alles was verbrand. “Zo te zien wel. We kunnen de Pokémon wel weer vrijlaten,” deelde Jeanne mee, waarna ze weer even op de rug van de Ponyta klopte. “Je mag weer gaan, jochie,” zei ze, waarop de Ponyta nog een keer hinnikte en weg draafde.

Kate keek toe hoe Jeanne haar pokémon vrij liet en richtte haar blik toen op de Azurill. De kleine babypokémon leek nogal geïntimideerd door alle andere sterkere pokémon, want de tranen glommen in zijn ogen toen ze snel weg hopte van de Ponyta die te dichtbij was geweest. Tara, de kleinste na de Azurill, kwam dichtbij en maakte een troostend geluid. "Ik denk dat ik Azurill persoonlijk thuis ga brengen," mompelde Kate toen ze zich voor de babypokémon bukte. "Kun jij alvast naar de Base gaan om te melden dat we klaar zijn?" vroeg ze vervolgens aan Jeanne. "Ik kom straks na, als ik deze kleine terug heb gebracht." De Ranger pakte de huilende Azurill voorzichtig op, het was wat veel geweest voor de kleine pokémon. Kate keek de andere Ranger afwachtend aan, ze had geen idee wat Jeanne wilde doen. Maar de Azurill leek elk moment harder te kunnen gaan huilen.