Crescent City | Open

Weer een patrouille. En als het aan de gezagvoerders lag zou dit waarschijnlijk ook nog wel even door gaan. De halve maan die boven de grote stad hing scheen zwakjes op zijn lange, donkere gestalte. Raven had zich zwijgend tegen een muur gedrukt, zijn kin iets naar beneden gezakt zodat zijn hoed over zijn gezicht viel. Het was niet nodig om continu door de hele stad te wandelen, Luca hield de boel vanaf de daken in de gaten en hijzelf kon alles wat maar binnen gehoorafstand was zo opmerken. Het was rustig in de stad, mensen namen de waarschuwing van de organisatie serieus. De angst die ze op de burgers hadden ingepraat was sterk en Raven wist dat dat het middel was waarmee ze orde hielden. Nu was het zijn taak om die orde te bewaren. De meeste nachten verliepen op die manier vrij rustig, maar dat geluk was hem niet altijd gezind.
Alsof je het over de duivel had. De voetstappen die hij op de stenen kon horen deden hem rustig zijn grijze ogen openen. "Waar denken we naartoe te gaan?" liet Raven kalmpjes horen, eenmaal de persoon zijn gedaante passeerde. Aan de hand van diens reactie zou hij bepalen of ze/hij dapper of gewoon dom was. Op het moment zat daar niet veel verschil tussen.

De geur van rook prikte in zijn neus. Hoewel de laatste keer dat hij een sigaret had opgestoken lang geleden was, was hij niet blij met de herinnering aan zijn oude gewoonte. Hij vernauwde zijn ogen en wachtte op een antwoord van de persoon die langs liep. Toen deze zijn stem liet horen was hij echter verrast. Het telefoongesprek was alweer bijna vergeten, maar Raven onthield bijna elke stem die hij in zijn leven gehoord had. En deze kende hij. Marcus.
Raven had geen idee of de man hem zou herkennen en gaf er ook niet om of dat verder nog wat uit zou maken. Vandaar dat hij kalmpjes tegen de muur aan bleef staan en enkel zijn hoofd wat optilde om zijn gezicht te onthullen. "Heeft de elite officer niet wat beters te doen?" merkte hij droogjes op, om maar te laten merken dat hij wist wie hij voor zich had. Het was misschien niet slim om meteen al zijn indruk van deze gast door te laten schemeren, dus hield hij zijn stem neutraal. Al verwachtte hij niet dat hij na deze avond een nieuwe vriend had gemaakt. Raven maakt geen vrienden.

Raven snoof even onhoorbaar toen Marcus hem meteen de les begon te lezen. Iets waar hij alle recht op had, zij het alleen door de titel die hij met zich mee droeg. Raven vouwde rustig zijn armen in elkaar. "Ik ben gewoon met mijn shift bezig," mompelde hij kalmpjes, alsof hij enkel een feit opnoemde. Aan Marcus' woorden op te merken had die hem alleen nog als een grunt herkend. Iets wat waarschijnlijk ook niet zo vreemd was, gezien hun paden nog niet eerder gekruist waren. Onbewust vroeg Raven zich af wat Allison over hem verteld had. Waarschijnlijk niet veel, hij had de indruk gekregen dat die twee - om het zacht uit te drukken - een niet al te beste onderlinge relatie hadden. Er was niet veel voor nodig geweest om dat op te vangen.
Raven tilde zijn gezicht nog iets verder op toen Luca zich van het dak afzette en soepeltjes op zijn lange zwarte poten landde. Hij zette zich voor hem en wierp een blik op de Houndoom en diens trainer, voor hij zich naar zijn meester draaide. "Alles is rustig," merkte de Lucario hardop op, waarop Raven even kort knikte.

Marcus snauwde dat hij de volgende keer zijn bek moest houden tegen een hogere rang. Raven was te trots om toe te geven dat hij het niet had kunnen zien. Hij kon onmogelijk voorspellen wie allemaal voorbij liep, maar na deze ontmoeting zou hij het niet zo snel meer vergeten. Er hing zo'n sterke sigarettenlucht om Marcus heen dat hij hem ver voorbij de straat nog zou kunnen ruiken. De grunt was echter een keer verstandig genoeg om die opmerking voor zich te houden en draaide in plaats hiervan nukkig zijn hoofd weg. Hij had duidelijk geen zin om er verder nog zijn energie in te steken. Of Marcus het hier echter ook bij ging laten was een tweede.

Tot zijn opluchting maakte de man aanstalten om weer door te lopen. Het zag er naar uit dat hij zijn bedoeling om zich ergens klem te zuipen ging waarmaken. Het kon Raven niet zoveel schelen. Hij duwde zich van de muur af om een andere kant uit te lopen, toen er opeens een zwerm vogels vanuit de schaduwen opvlogen. Raven had geen flauw idee wat de beesten getriggerd hard om zo ineens op te duiken, maar hij dook snel ineen om de klauwen niet in zijn gezicht te krijgen. Hij hoorde hoe ze krijsend op de elite officer afvlogen en kon een gevoel van voldoening niet onderdrukken toen die er blijkbaar met zijn pokéballs vandoor gingen. De elite officer vloekte kwaad. Raven hief zich fronsend weer omhoog en richtte zijn lege ogen op de plek waar de vogels uit het zicht moesten zijn gevlogen. "Mijn schuld?" herhaalde hij ongelovig, toen hij het verwijt naar zijn oren kreeg. Alsof hij er wat aan had kunnen doen. Hij was Raven, meester van de Murkrows.

Oh, nu was het Luca die de schuld kreeg. De Lucario trok even dreigend zijn oren naar achter toen de verwijtende vinger naar hem werd uitgestoken. Hij tilde grommend zijn lip op, maar Raven suste hem door even kort zijn hand op te steken, terwijl hij nog altijd fronsend luisterde naar het getier van de gast die zijn baas moest voorstellen. "Ik heb hem niet opgedragen om op een stelletje vogels te letten," reageerde hij. Kom op zeg, hij had wel wat beters te doen. Maar, Marcus vond het blijkbaar een excuus om meteen de hele oproer van de stad bij hem neer te gooien. En dat schoot bij hem in het verkeerde keelgat. Geïrriteerd duwde Raven zich van de muur af. Hij had al veel te veel opgeofferd voor deze rotorganisatie en dan deed hij ook nog eens zijn werk niet goed. De jongen was er helemaal klaar mee. Zonder verder nog een woord aan Marcus vuil te maken, liep hij hem voorbij en stapte hij nors de richting op waar de groep vogels verdwenen waren.

OOC: Jup, Marcus kon dat ook horen. ^^

Marcus ging er blijkbaar al standaard vanuit dat hij de pokéballs ging halen. Een mooie taak voor de grunts. Raven schonk er verder geen aandacht aan en liep stug door. Naar zijn mening was hij hier al veel te veel moeite in aan het stoppen. Als Marcus het nodig vond om elke vogel in de stad te wantrouwen, was dat prima, maar hij mocht het nu gaan oplossen omdat meneer zijn pokéballs niet bij zich kon houden. Veel keus had Raven helaas niet, daar was hij zich zelf ook wel van bewust, maar dat maakte zijn humeur er niet echt beter op. Luca kwam naast hem lopen en Raven wist dat hij wachtte op een commando. "Ga jij eens kijken of je die rotvogels kan vinden," mompelde hij naar zijn partner, die knikte en met een laatste blik op Marcus de daken weer op sprong. Zo lang ze in de lucht waren kon Raven toch niks doen.
De elite officer vroeg naar zijn naam. "Raven," reageerde hij kort, terwijl hij zijn lege blik strak voorruit hield.

Er scheen bij Marcus eindelijk een belletje te rinkelen wie hij was. Raven wist niet echt of hij daar blij mee moest zijn. Misschien had hij zijn naam toentertijd niet moeten geven, want hij wist dat er nu vragen gingen komen. En op dit moment had hij helemaal geen zin om die te beantwoorden. Hij draaide zijn lege ogen met tegenzin zijn kant op. "Heb ik een keus?" bromde hij op zijn beurt weer terug, al kon hij daar zelf het antwoord ook wel op verzinnen. Raven stopte zijn handen in zijn zakken en snoof kort, terwijl hij nadacht hoeveel hij Marcus ging vertellen. "Ze was geïnteresseerd in mijn Lucario." Het was niet de volledige waarheid, maar daar moest Marcus het maar even mee doen. Als hij meer verhaal wilde moest hij maar naar zijn bazinnetje stappen. Het feit dat Raven nu in Team Rocket rondwandelde zei volgens hem al genoeg.