Burn it to the ground.

Cecille had hier eigenlijk weg willen zijn voor de avond viel. Ze had immers al een blauw oog opgelopen, dat waarschijnlijk nu wel die kleur aan had genomen en dat was alles wat ze wilde hebben van Team Rocket. Ze had echter nog even met de jonge trainers in het lab van Sycamore staan praten, direct nadat ze haar keystone had gekregen, en omdat ze zo nieuwsgierig waren naar hoe het was om een trainer te zijn, kon de blondine het niet over haar hart krijgen om te vertrekken. Het resultaat? Ze liep al kantje boord tegen de tijd dat de avondklok zou vallen. Als Sara erachter kwam dat Cecille een blauw oog had, en misschien nog wel meer als ze niet per direct vertrok, dan werd ze nog levend geveld door haar vriendin. Lang de tijd om daarover na te denken, nam ze niet. Haar aandacht werd getrokken door een meisje die vlakbij op een bankje zat. Verbaasd hief de blondine een wenkbrauw op. Maakte die zich niet druk om Team Rocket? Misschien moest ze de dame maar waarschuwen, tenzij die zelf van die beruchte groep bleek te zijn. Cecille zou echter Cecille niet zijn als ze dat risico niet durfde te nemen. Het meisje zette haar zonnebril op, waarmee ze haar oog wist te maskeren, en liep resoluut naar de jongedame toe. “Sorry, maar,” begon ze voorzichtig. “Ik zou als ik jou was niet al te lang blijven zitten. Je weet maar nooit met Team Rocket in de buurt.”

Ze had ergere dingen achter zich aan zitten. Cecille fronste, direct nieuwsgierig naar waar het meisje het over had. “Wat bedoel je?” floepte ze eruit voor ze er erg in had, om zich heen kijkend terwijl ze met het framewerk van haar zonnebril friemelde. Hopelijk ging ze dat niet doen in de buurt van Sara, want dan was haar geheim blauw oog niet gauw een geheim meer. Toen de blondine niks vreemds kon opmerken in de omgeving, richtte ze haar aandacht weer op de vreemdelinge op het bankje. Hm. Ze werd bedankt en er werd vervolgens verteld dat ze wel zou kunnen vluchten, desnoods. Cecille weerspiegelde de glimlach van de ander. “Daar heb je gelijk in,” begon ze. Zelf had ze niet echt een transportpokémon, maar haar team kon wel hun mannetje staan. Waar maakte ze zich eigenlijk druk over? Nergens om. De blondine besloot zichzelf dan maar een dienst te bewijzen door naast het meisje plaats te nemen. “Dan hoop ik dat je het niet erg vind als ik even kom buurten. Al die chagrijnige hoofden vandaag waren best vermoeiend,” grapte ze. Oké, dat viel eigenlijk nog wel mee. Die kinderen en Sycamore waren alles behalve dat. Maar socialisatie was nooit verkeerd als je het haar vroeg. “Ik ben Cecille, trouwens,” stelde ze zichzelf voor, ergens verwachtend dat de vreemdelinge dat ook zou doen. Dat was nou eenmaal hoe het ging, right?

Stalker? Gadver. Het wekte geen angst bij Cecille op, maar eerder woede. Wat een vies joch was dat dan, zeg. “Wauw,” bracht de blondine uit toen het meisje vertelde dat hij na de avondklok niet naar buiten durfde. Die gast scheet zeker zeven kleuren in z’n broek als Cecille hem even een lesje kwam leren, of niet? Al begreep ze die angst voor Team Rocket ook wel. “Waar woont die gast? Ik kan hem zo even wat beleefdheid bijbrengen, hoor,” stelde ze voor. In tegenstelling tot andere keren wanneer ze met haar spierkracht pronkte, was ze hier doodserieus. Geen grijns op haar gezicht die aangaf dat ze aan het dollen was, want dit meende ze. Gerechtigheid, daar stond ze voor. En hoewel ze haar kickboksenervaring nog wel eens wilde misbruiken, deed ze het nu niet voor haar eigen plezier.

Gelukkig scheen het meisje er geen problemen mee te hebben dat Cecille naast haar plaatsnam. Integendeel, die vond het juist gezellig en ze stelde zich ook gewoon voor. Alana. Die naam had ze nou nooit eerder gehoord. Maar dat was alles behalve negatief. Origineel zijn was juist goed, niet? Alana vroeg naar de chagrijnige hoofden en Cecille zuchtte even, waarop ze een scheve grijns tevoorschijn toverde en haar zonnebril een beetje omlaag duwde. Hierdoor werd haar blauwe oog zichtbaar, waar ze dan ook even naar wees. “Team Rocket,” legde ze simpelweg uit. “Het lijkt inmiddels wel een dictatuur hier. Misschien had ik naar de waarschuwingen van m’n vriendin moeten luisteren. Die gaat niet blij zijn...” Maar Sara was bijna nooit blij. Althans, zo liet ze het in ieder geval merken. “Wat brengt jou eigenlijk hier?” besloot de blondine uiteindelijk te vragen. Oké, ze had nog niet verteld wat zij hier deed, maar dat zou ze wel degelijk doen als ernaar gevraagd werd.
 

Het zou niet helpen. Cecille luisterde aandachtig naar de verhalen van Alana en kwam toen tot de conclusie dat die stalker niet eens achter de tralies thuis hoorde, maar in één of ander gesticht. En het liefst stopte ze hem er eigenhandig in; zo fanatiek was ze nog wel. “Ja, euhm, no offence maar dat joch is gestoord,” vertelde de blondine met opgeheven wenkbrauw. Eigenlijk alle offence. “Politie doet er zeker niks aan?” vroeg ze toen. Vervolgens kreeg ze een gevaarlijke grijns rond haar lippen. “Misschien kan Team Rocket dan wel helpen,” grapte ze. Oké, dit was niet bepaald een situatie waar je grappen over moest maken, maar je moest het soms ook wel luchtig kunnen houden, right? Hoe dan ook wilde ze Alana helpen in deze situatie, al begreep ze het dat zoiets waarschijnlijk niet zou kunnen. Accepteren was echter een ander verhaal.

De roodharige vertelde net klaar te zijn met haar werk, maar voor Cecille kon vragen wat voor werk ze dan deed, sprak het meisje al enthousiast over haar en Sara. Dit verbaasde de blondine wel een beetje, gezien het feit dat het geen alledaags onderwerp was in hun situatie, maar ze verwelkomde het met open armen. En een trotse grijns. “Jazeker,” vertelde ze het meisje. “Al zeker vijf maanden nu.” Goh, wat een lange tijd als je het naging. Nou ja, voor een ander misschien niet, maar voor haar toch zeker wel. “Al ben ik bang dat ze niet lang meer met me uit wilt als ik met een blauw oog kom opdagen voor het etentje van haar ouders,” grinnikte ze. Goed, zo extreem was Sara nou ook weer niet. Dacht Cecille. “Maar dat is zorg voor later,” eindigde ze haar verhaal met een glimlach.

Er was geen direct bewijs, dus de politie deed er niks aan. Cecille snoof. Je had ook niks aan die mensen als het erop aankwam. “Wat een onzin,” mompelde ze dan ook laag, haar wenkbrauwen gevormd in een kwade frons. Die verdween echter snel toen Alana begon te lachen om haar grap. “Als je een aantrekkelijk bod doet, dan zie ik hen er wel voor aan om dingen voor je op te knappen,” beantwoordde ze de vraag. Ze schudde echter met haar hoofd. “Alleen kom je dan niet meer van hen af. Er is vast een betere oplossing.” Ze grijnsde lichtjes en had haar blik weer op de roodharige gericht. Dan had ze opeens een hele groep als stalkers en of dat wel zo fijn was? Misschien was het zelfs minder veilig dan één joch. Al wist de blondine natuurlijk niet tot wat hij in staat was en dat was misschien maar beter ook. Het gestalk was al een rede om hem levend te willen villen. “Hm?” begon ze verbaasd bij het meisje haar volgende woorden. Alcohol? Ja, daar had ze ook genoeg ervaring mee. Alana was schijnbaar dan net de verkeerde tegen het lijf gelopen, want Cecille was nooit gestalkt na een avondje stappen. Al die kerels en dames vonden het maar prima, zo’n one night stand.

Ze vroeg of Cecille foto’s had van hen samen. Het meisje haar enthousiasme sloeg over, want ook bij de blondine kwam het nu naar boven. Vlug haalde ze haar Holocaster tevoorschijn en begon te zoeken naar één van de weinige foto’s die ze stiekem had kunnen nemen. “Niet heel veel, maar ik kan je wel wat laten zien,” sprak ze tussendoor, haar blik gefixeerd op het kleine schermpje. Ze vond er uiteindelijk een paar en liet die aan Alana zien. In de eerste was alleen het voorhoofd van Cecille te zien in een hoekje, haar blonde haren wild door elkaar heen alsof ze net uit bed was gekomen. In de achtergrond stond Sara met een kop koffie en een veel te chagrijnig hoofd naar de camera te staren. Cecille grinnikte even. “Ze is geloof ik geen ochtendmens,” vertelde ze Alana, waarop ze een aantal andere foto’s liet zien waar Sara nog redelijk vrolijk op stond. Oké, niet overal, want de witharige was nog niet gewend aan het lichaamscontact waar de blondine in overvloed mee kwam, maar in elke foto was het duidelijk; ze waren een stel.

Alana vertelde de achttienjarige dat ze meer geluk in de liefde had dan zij. Een geforceerde lach verliet haar lippen even. “Sara is ook mijn eerste vriendin in het algemeen. Voor haar heb ik alleen maar one night stands gehad,” gaf ze zonder schaamte toe. “Ik wist wel wat liefde was voor ik haar kende, hoor. Ik wist alleen niet hoe het voelde.” Goed, mensen zouden haar dan alsnog gelukkig kunnen noemen. Geen gebroken harten, geen drama... Maar Cecille voelde zich heel lang buitengesloten, want iedereen had zoiets wel eens meegemaakt op een bepaalde leeftijd en zij niet. “Vast wel. Ik overdrijf graag,” lachte het meisje op Alana’s volgende woorden. “Er zou wel iets heel erg mis zijn als ze niet echt van me hield.” Ze schonk de roodharige een oprechte glimlach. Dit was eigenlijk heel erg gezellig.

Alana stemde ermee in; Team Rocket om hulp vragen was geen goed idee. Dan kwam je er van z’n leven niet vanaf. Arceus. De roodharige legde toen uit wat er op een avond gebeurd was en als Cecille die Tim niet al walgde, dan deed ze het nu wel. “Het afmaken?” herhaalde ze dan ook op een walgende toon. “Hij is degene die afgemaakt moet worden.” Het was eruit voor ze er erg in had, maar ze was dan ook een persoon die nog altijd last had van anger issues. En een kort lontje. Gelukkig was het niet zo erg als vroeger, want nu kon ze haar frustraties kwijt in kickboksen en haar pokémon trainen, maar Jirachi die kerel had geluk hier niet aanwezig te zijn.

Op het compliment naar haar en Sara glimlachte Cecille breed. Goh, dat had ze eigenlijk nog niet gehoord. Van Yara, ja, maar dat was haar zusje. Dat was logisch, niet? Van een wildvreemde die je net had ontmoet was ook wel eens leuk. Dat deed haar er eigenlijk aan denken dat ze het haar eigen ouders ook nog moest vertellen. Oeps. Trots keek ze het meisje aan terwijl ze haar Holocaster wegstopte. “Heh, bedankt. We doen erg ons best,” reageerde ze. Was het arrogant? Misschien een tikje, maar Cecille had het nooit zo bedoeld.

Oh. Ja, dat kon natuurlijk ook. “... Dat is erg handig, ja,” begon de blondine. “Weten ze ervan?” Cecille had het nooit meegemaakt. Ze zag het wel eens op tv, in series of films. Van die mensen wat zich in dezelfde situatie bevonden als Alana. Dat was eigenlijk de enige ervaring die ze ermee had, dus daar ging ze ook maar van uit. Geen idee hoe Alana zich hier uit moest redden, maar een poging tot advies kon nooit kwaad, right? “Ach, je vindt vast wel iemand die er voor de volle honderd en tien procent voor gaat met jou,” vertelde ze de roodharige. “Als ik het kan, dan kan jij het zeker.” Cecille was de slimste niet. Alana was vast en zeker wel slimmer dan dat.

Een leuk koppel. Heh. Het bleef leuk om te horen. Zeker omdat het een vrij onbekend compliment voor haar was. Een koppel. Goh, dat zoiets ooit nog tegen haar gezegd ging worden. Cecille’s grijns bleef daarom nog even op haar gezicht, want ze moest het nog even laten bezinken. En toen het dat deed, maakte het haar alleen maar vrolijker; dat blauwe oog dankzij dat Team Rocket lid volledig vergetend. Hier even komen zitten was zeker een goede beslissing geweest.

Haar beste vriend wist ervan af, maar haar beste vriendin niet. Cecille beet zachtjes op haar onderlip, dat alleen maar harder werd zodra haar werd verteld waar die beste vriendin allemaal toe in staat was. Wel hief ze ook haar wenkbrauw op bij het verhaal, want het klonk nou niet bepaald als een gezellig boeltje. Was het wel werkelijke vriendschap als je vriendin je zoiets aan deed? “Kan zij niet iets aan die Tim doen?” forceerde ze zichzelf te grappen – en dat was te horen aan de lach die ze daarna uitstootte, want die was alles behalve gemeend. Cecille zuchtte. Liefde was niet altijd zo leuk. Het ging lang niet altijd over rozen. En dat leek Alana zich ook te beseffen, maar ze scheen er wel gewoon het beste van te maken. “Naar mijn ervaring zijn pokémon echt de wezens waar je altijd van op aan kunt,” glimlachte ze naar de roodharige. Ze had het wel eens meegemaakt; van die nepvrienden in haar vriendengroep. Niet dat die er ongestraft mee weg waren gekomen, want als ze ergens een hekel aan had, dan was het dat wel. Maar van haar eigen team? Die stonden altijd achter haar, zelfs wanneer ze aangaven dat ze Cecille niet zo mochten – terwijl dat in werkelijkheid dus wel zo was.

“Ik zou niet weten wat ik zou moeten zonder mijn Tyrogue. Sivar is... Als een klein broertje, mijn eigen zoon en mijn beste vriend voor me,” gaf ze aan Alana toe. Haar echte steun en toeverlaat, want hoewel ze iedereen om haar heen vertrouwde, kon ze er van hem echt op aan dat hij geen vooroordelen had van zijn trainer. En dat kon je van mensen niet altijd zeggen, helaas.