Burn it to the ground

Hij zou minder in dezelfde steden moeten komen, maar voor altijd blijven zwerven op paden of andere dingen was ook niet echt een bepaald iets nuttigs dat de jongen kon gaan doen. Hij had zichzelf gezegd om eerst nog wat te gaan trainen en daarna pas de vierde gym te gaan uitdagen. Was hij toch wel al bijna op de helft, wat ging het toch weer snel zeg, jeetje. Deze gym, de Grass gym, zou net zoals de laatste gym welke zich specialiseerde in het Type Ice erg goed uitkomen met het typevoordeel welke hij had doordat zijn team zeker voor de helft uit vuursoorten bestond. Gelukkig was het dat de deeltypes van zijn Pokémon erg goed hielpen, bijvoorbeeld dat Abby en Agrona -waarvan de laatste niet meer mee mocht doen aan de vierde en vijdge gym- deels een Flying type waren. Dat Deimos deels Dark was deed er ook nog zeker aan toe. Nathan wist bijvoorbeeld dat er een Psychic gym was, al zou hij het niet met zekerheid willen zeggen welke het was. Misschien de zesde of zo, hij zou het dan wel gaan zien eenmaal zover gekomen. Maar genoeg daarover, hij moest zijn Pokémon gaan trainen. Dan met name de Houndoom, hij wou precies weten hoe sterk het was en tot hoever de jongen deze Pokémon Kon laten vechten. Het zou maar wat zijn als de Dark Pokémon het niet meer midden in het gevecht zou gaan volhouden, moest dan een hele planning overhoop gehaald worden. Niet dat hij daar nou zo precies in was, het was eerder dat de jongen het gewoon een stuk prettiger vond als dingen volgens schema liepen. Dat scheelde immers een onaangename verrassing. De jongen zat eraan te denken om Dexter, zijn Galvantula, te vervangen met een andere Pokémon. Het was hem zeker niet ontgaan dat hij nu twee Electric type Pokémon had, iets wat de jongen liever niet had. Met Fire type Pokémon lag het anders, deze waren gewoon simpelweg leuk en daar ging hij zijn mening niet aan veranderen. Misschien dat hij een van zijn Pokémon in de Wonder Trade moest zetten, het was wel een stuk minder werk en het kon een interessant iets zijn nieuwe Pokémon de groenharige beviel. Voordat hij ging trainen ging de groenharige dat doen ja, maar wie zou hij eigenlijk willen wegruilen..? Achilles misschien, zelfs al was de Axew heel wat jaartjes bij hem gebleven, zou Nathan de Pokémon zonder al te veel spijt willen wegruilen. Waarschijnlijk Achilles en Zira ja, dat waren wel de beste keuzes om weg te ruilen; Eos was te jong en misschien dat de jongen haar kon verkopen. Endymion was gewoon te leuk om weg te doen. Als het goed was zou het Pokémon center niet al te ver weg zijn, dus als hij even zo snel moest gaan gokken zou de groenharige er hoogstens een minuut of tien over doen. Alles behalve lang dus, immers waren er wel heel erg veel andere afstanden die veel, maar dan ook heel veel groter waren en dus ook meteen een stuk langer duurden. Tijdens het lopen pakte hij zijn holo caster, hij nou nu wel wat informatie kunnen opzoeken over de gyms nu hij toch onderweg was. Nog had hij letterlijk zijn holo caster tien seconden in de hand, of iemand botste tegen hem op -of andersom- waardoor hij het ding uit zijn handen liet vallen. Met onhandige pogingen probeerde Nathan het apparaatje uit de lucht te vissen, wat echt net aan lukte. Was hij een seconde later geweest zou het nu in vele stukjes op de harde straatstenen liggen. Een klein, vooral opgelucht zuchtje kwam van Nathan, bijna tien punten weg. Het was best wel goedkoop ja, maar toch betekende dat niet dat het geen zonde was als het nu kapot zou zijn. Voor de verandering hield de jongen het ding nu wat steviger vast en zocht de informatie van de gymleaders af. Terwijl hij door het lijstje scrolde noemde hij de gym bij nummer en het type waarin ze waren gespecialiseerd in zijn gedachten op. Een had Bug type, twee was Rock type, de derde Fighting, nummer vier Grass, vijf blijkbaar elektriciteit, de zesde was Fairy, zeven Psychic en de laatste, daarbij nummer acht zijnde Ice. Nou, was hij toch wel aardig in de buurt gekomen toen hij aan het gokken was welke gym de Psychic soort was. Het was namelijk wel nogal moeilijk geworden om daar nou wel heel erg naast te zitten, gezien de groenharige er maar drie niet zeker uit zijn hoofd wist in welke volgorde ze waren. Nathan zou het later nog wel eens gaan bekijken welke Pokémon elke gym gebruikte, want als hij het goed had zou deze informatie wel ergens te vinden zijn. Waar geen idee, ergens op het internet waarschijnlijk, als er goed naar gezocht werd is het wel mogelijk om te vinden. Bij het Pokémon center zou de jongen nog wel even voor de eerste, daarbij meteen de laatste keer kijken welke Pokémon de vierde gebruikte. Het zou de jongen helemaal niets gaan verbazen namelijk als er volop gebruikt werd gemaakt van deeltypes. Alleen als hij het gebouw ook nog eens zou gaan kunnen zien, dat zou wel een heleboel meer gaan werken. Hij stopte zijn holo caster weer in zijn zak, om vervolgens zijn pas iets te gaan versnellen. Het zou anders nog wel een dag duren voordat hij het Pokémon center zou gaan zien, natuurlijk was het wel wat overdreven, maar het was gewoon dat Nathan in welk geval de gym verslagen wou hebben, of in welk geval gewoon uitgedaagd, nog voordat de avond zou gaan vallen. Het was drie uur ‘s middags, dus het zou wel haalbaar zijn. Gemakkelijk zelfs. Zijn gezicht klaarde al heel wat meer op toen ineens een deel van het bekende rode dak had gezien, eindelijk, daar was het Pokémon center dus. Of het lag nu wel aan hem, of mensen leken ineens een stuk slomer te lopen en voor zover Nathan het echt kon zien kwam het door de enorme drukte die in de straat was. Duidelijk was hij dus net in een rustigere straat, iets wat veel meer voor hem was.

De groenharige baande zich een weg door de stroom mensen, om recht voor het Pokémon center te staan. Meteen ging hij het gebouw binnen, weg van de overheersende drukte in de stad. Al was het niet super rustig in het Pokécenter, was het bij lange na niet zo druk als in de straat zelf. Veel beter zo hoor, als het hem werd gevraagd. Misschien dat hij het plan voor de training maar liet zitten en meteen door moest gaan naar de gym, eerlijk gezegd klonk dat idee hem wel beter in de oren, vooral omdat de groenharige best wel weer veel zin had in een gym gevecht, zelfs al was het niet al te lang geleden dat hij er eentje had gedaan. Gesproken over dat, misschien was het wel iets van twee maanden geleden. Oké, misschien was het toch wel langer dan hij had gedacht. Hij had gewoon teveel aan zijn hoofd gehad die tijd om echt met gymbadges bezig te zijn en dergelijk. Een klein grijnsje gleed over zijn gezicht, heel druk ja. Hoe dan ook, hij was hier om zijn Pokémon te wonder traden, Arceus, wat klonk dat raar eigenlijk. Ook was hij er zoals eerder bedacht om wat informatie op te zoeken, niet meer en niet minder. Hij liep door naar de boxen, om daar vervolgens de Pokéballs van Achilles en Zira uit te halen. Hij had ze enkel gebruikt voor de eerste gym, maar daarna gewoon niet meer en in de box gezet, daar te ‘verstoffen’ of hoe het dan ook wel genoemd mocht gaan worden. Best wel een zonde zeg, het waren sterke Pokémon. Het scheelde dan weer dat de Pokémon die je terug kreeg uit zo een trade, deze een level of vijf lager was dan jouw eigen Pokémon. Dus heel veel zou hij niet te verliezen hebben, althans dat was maar te hopen. Nadat hij de twee Poké balls in zijn handen had liep de groenharige naar de machine die voor de wonder trades zou moeten zijn. Het was hem toch wel een apart ding zeg. Moeilijk te beschrijven. Nog zou hij ook niet met zekerheid kunnen zeggen hoe precies werkte, bijvoorbeeld, was het de Pokémon die van Poké ball verwisselde of werden de capsules op de een of andere manier geteleporteerd? Voor zover Nathan het kon weten was het met de huidige technologie nog onmogelijk om dingen te laten teleporteren. Wel, erover in gedachten blijven zo geen nut hebben, dat zou de jongen zelfs nog maar gaan blijven afleiden. Zijn denkwerk zou het raadsel ervan ook niet gaan oplossen, dus Nathan kon het maar gewoon beter gaan accepteren en ermee leven, geen vragen of dergelijke er meer over. Als eerste nam hij de Poké ball van Achilles, het was dat de Tusk Pokémon de sterkste van de twee was, wat ook wel in andere woorden betekende dat hij bij deze poging de sterkste Pokémon moest gaan krijgen. Nadat de jongen de capsule de in daarvoor bestemde houder had geplaatst kon hij enkel gaan hopen dat het geen Water Pokémon was. Vrijwel elk type Pokémon zou prima zijn, behalve water. Als er wel een Pokémon type was waar hij een stikhekel aan had was het deze, een van de redenen waarom hij er zelf geen had. De rood met witte bal werd in de machine ‘opgezogen’, of hoe in Arceusnaam het dan ook wel genoemd zou mogen worden, en er waren een soort knipperende lichtjes te zien bij de machine. Het duurde enkele tellen of er kwam een andere Poké ball uit, waarna de jongen dit ding oppakte. Rustig keek hij ernaar, waarbij het hem zeker niet was ontgaan dat er op het ding diverse krassen zaten. Hij was wel zeker benieuwt waar dit van kwam, door de Pokémon? door de trainer? Of door iets heel anders? Het was maar een vraag waarvan hij vast en zeker het antwoord nooit van te weten zou gaan komen. Dat waren soms wel van die leuke dingen. wat zou hij als eerste gaan doen..? Zijn nieuwe Pokémon erbij halen of nog Zira ruilen? De tweede zou wel makkelijker zijn, dan had hij dat immers gehad en dan kon hij beide Pokémon tegelijk ‘ontmoeten’. Voor even stopte hij de ‘nieuwe’ Poké ball in de zak van zijn vest, om daarna de Poké ball van de Fennekin te vergroten en in het wonder trade apparaat te stoppen. Hetzelfde proces als daarnet volgde, waarbij het enkele seconden leek te duren of er was een Poké ball uitgekomen. Het was niet echt zoals de normale rood met witte capsule, deze was blauw met een soort golvende patronen erin. Nee, laat het alsjeblieft niet zijn wat hij dacht dat het was. Had de jongen nog zo gehoopt dat het geen Water type Pokémon was, kreeg hij deze juist. Of niet. Als eerste liet hij de Pokémon eruit welke in de beschadigde Pokéball zat, het was een.. tja. Wat was het? Hij had eerlijk gezegd echt geen flauw idee wat het moest voorstellen, op de naam kwam hij ook niet even snel. Hij greep naar de Pokédex in zijn zak, om vervolgens de onbekende Pokémon te gaan scannen. De automatische stem was soms best wel moeilijk om te verstaan, maar het was te doen en hem hoorde je er dus ook echt niet over. “Makuhita, the Guts Pokémon. Makuhita is a yellow bipedal Pokémon that is known for its bulkiness. It has a black chest and round hands that resemble black gloves. It has red circles on its cheeks and slit-like eyes. Its head has a knot, making it resemble a punching bag. Its feet each have two visible toes. It is very gutsy and never gives up, no matter how many times it is knocked down. Energy is built into its body each time it rises back up. It trains very rigorously and toughens its body by slamming into trees, and it eats lots of food and gets plenty of sleep. Its signature move is Smelling Salt, and Arm Thrust is a former signature move. It is found living and training inmountainous areas.”

Aha, dus dat moest het ding voorstellen. Nathan moest wel zeker toegeven dat het niet geheel was zoals hij had gedacht, maar ergens was het best wel een leuke Pokémon. Zeker een keeper. Alleen een naam, dat zou wel iets moeilijker zijn. Misschien Apollo? Ja, dat was wel een goede naar voor de Guts Pokémon. Als het goed was moest de naam namelijk iets betekenen van ‘Kracht’ en gezien de Makuhita een Fighting type Pokémon was kwam dit wel mooi uit. Jup. Dan was dat besloten. Vanaf dit moment was de Makuhita’s naam Apollo. Nu was de andere Pokémon aan de buurt, waarvan de jongen een wel heel erg sterk voorgevoel had dat het een water Pokémon was,, en dat idee stond hem niet aan, totaal niet. Hij moest hem maar gewoon gedaan hebben, dan was het achter de rug namelijk. Hij klapte de capsule open, waarbij een Pokémon tevoorschijn kwam die nogal wat weghad met een rog. Dat was wel de beste beschrijving. Meteen liet de jongen de Pokémon terugkeren, om vervolgens het ding in de Pokédex op te zoeken. Wel handig dat het te vinden was, al zou het wel stukken makkelijker zijn met een foto of dergelijke van de Pokémon. Nu moest hij door misschien meer dan zevenhonderd Pokémon zoeken welke het dan wel niet mocht zijn. Filters. Natuurlijk. Hij kon het gewoon op zo een manier zetten dat hij de blauwige Pokémon dan een stuk makkelijk zou gaan moeten vinden. Al snel had hij de Pokémon gevonden, een Mantyke dus. “Mantyke, the Kite Pokémon. Mantyke is a dual-type Water/Flying baby Pokémon.” Een baby Pokémon? Oké dan. “Mantyke resembles a manta ray. It has a round body with wide, flat fins. Its back is dark blue, while its underside is light blue. There are two red spots with white outlines and a light blue, curved line on its back. These markings give the overall impression of a smiling face and vary slightly in each region. It has two long, curving antennae on top of its head and black eyes with eyelash-like markings underneath. The antennae are used to sense ocean currents. Mantyke is a friendly Pokémon that can be found swimming near the ocean's surface with schools of Remoraid.” Ach, hoe een vreselijke hekel hij dan ook wel mocht hebben met water Pokémon, kon hij de blauwe Pokémon wel op zijn minst een naam geven en daarna pas in de box zetten. Kort dacht hij na, voor Apollo mocht het voor de hand liggen maar dit was misschien net iets moeilijker dan gedacht. Mneme was wel een mooie naam, wat herinnering betekende. Niet echt iets wat met de Kite Pokémon te maken had, maar dat nam niet weg dat het geen mooie naam was. Dat was dan besloten, Mneme werd het. Hij was wel blij met de Makihuta, had hij toch nog een mooie ‘vervanger’ voor Dexter gevonden, zoals hij nou mooi had gehoopt, nou heel erg veel beter kon het toch niet worden? Nou, misschien wel, gym verslaan misschien. Nu liep de jongen weer terug naar de pc, hij liep in deze korte tijd heen en weer zeg, toch wel handig dat de twee dingen zo dicht bij elkaar stonden, dat kon hij niet ontkennen. Na de Galvantula en de Mantyke naar de box te hebben verplaatst liep de jongen het gebouw uit. Nu met een nieuw teamlid op zak en de kennis welke Pokémon deze gymleader gebruikte liep hij naar de gym, dit kon wel nog wat gaan worden. Hij was al een plan gaan bedenken, voor de eerste twee gevechten zou de jongen Deimos gaan gebruiken en voor de andere twee Abby. Voor de Charizard beiden in mega vorm, dat zou ze wel moeten gaan volhouden, met gemak zelfs. Natuurlijk was het nog wel zien of ook de gymleader een mega-evolutie ging gebruiken, maar als het zover was dan merkte de jongen het wel. Zelfs al als deze dat ging gebruiken had Nathan een sterk gevoel dat de Flame Pokémon het met gemak ging winnen. Als het goed was zou hij nu bijna bij de gym moeten zijn, Nathan had werkelijk geen idee wat er te verwachten viel maar hij had zo een flauw vermoeden dat de gym goed brandbaar was.. ehm. veel gras en planten had. Het zou wel een mooi gevecht worden, dat wist hij gewoon.

Bij het zien van de gym niet niet heel veel verderop meer stond greens hij even, goed brandbaar zag het er zeker uit. Het zou dan zeker wel heel erg veel ‘zonde’ zijn als er het een en het ander in vuur en vlam opging, zou de gym opnieuw worden ingericht? Een hele nieuwe gym gebouwd? Geen idee, wat wel zeker was, dat er een vuur zou komen. Een vuur die wel een deel van de gym zou laten branden. En nee, hij zou daar totaal geen pijt van gaan hebben. Alles behalve zelfs, het zou gewoon te mooi zijn om het niet te doen. Hij met een half team vol met fire type Pokémon, een Grass gym die hij nu moest gaan uitdagen, dat soort dingen vroegen er toch gewoon om. De deuren werden open geslagen waarna de jongen naar binnen stapte, nog meer brandbaar materiaal.. ehm. planten en gras! Niet veel verder in het gebouw stond een vrij oude man, dus dat was de gymleader, zijn naam.. Geen idee wat deze was, iets met Ramsey? Geen idee, misschien wel, misschien niet. Wat zijn naam dan ook mocht zijn, voor Nathan was het nu Ramsey omdat dat makkelijker te onthouden was dan de rest. Hij sprak dus ook met een kalme stem “Ramsey, ik daag je uit voor een gevecht.” of de oude man werkelijk had gehoord of zijn naam goed of niet goed was uitgesproken geen idee, het werd volledig in de wind geslagen. “Denk maar niet de je genoeg jaren heb geleefd om iemand zo aan te spreken spruit.” wat? Spruit? Wat? “Maar hoe dan ook, ik neem je uitdaging aan spruit.” die oude man deed dat echt met opzet he, iedereen spruit noemen. Het was best irritant.

Vs.

Als eerste werd door Ramsey, ja, zo werd hij genoemd vanaf nu, een soort pluizige Pokémon op het veld gebracht, dus dit moest die Jumpluff zijn he? Nathan had geen idee wat ervan te verwachten, maar die niet. Nog voordat hij Deimos uit diens Poké ball liet scande hij eerst de Jumpluff met zijn Pokédex, dan was dat in welk geval dan ook weer gedaan. “Jupluff, the Cottonweed Pokémon. Jumpluff is a dual type Grass/Flying Pokémon. Jumpluff is a round, blue Pokémon with red beady eyes and small, round feet and tail. Three cotton puffs, almost as large as the body itself, extend off it: one on each arm, and one on top of its head. These puffs produce cotton spores that it can use to float in the air, and it can control its flight even in a hurricane. Three to four leaves grow at the base of the top puff. Jumpluff drifts on seasonal winds and can use its spores to masterfully maneuver itself around the globe. It will spread spores as it floats around to create offspring. It descends if it encounters cold air currents while it is floating. Though it spends a good amount of time in the air, it is commonly sighted above open grasslands, as there is an abundance of breezes in areas free of trees so the spores have space to be blown.” het zag er gewoon zo derp uit, gewoon om voor te lachen. Nu pas haalde hij de Houndoom erbij, welke al meteen grommend het strijdveld inkwam. Dit moest een eitje worden als hij een beetje kon schatten, iets wat de groenharige wel kon doen. De tegenpartij geen kans gevend om eerst aan te vallen, begon de groenharige meteen met een gif aanval, gezien deze wel erg sterk waren tegen Grass types Pokémon, tenzij deze natuurlijk zelf Poison of Steel zijn, dan doet het niets. “Toxic en daarna Leer en Howl.” het was langzaam maar duidelijk te zien hoe het bolletje pluis zwaar werd vergiftigd, een soort vergiftiging die met de korte tijd erger werd. Als de Jumpluff dus niet bezweek van de aanvallen, zou het wel van dat zijn. Nadat de vergiftigende aanval was uitgevoerd, werden de Leer en de Howl uitgevoerd, de eerste was raak, voor zover het ‘raak’ genoemd kon worden. Een gehuil klonk door de gym, als het goed was had de Dark Pokémon nu een hogere aanval. “Jumpluff, gebruik je Fairy wind.” een kleine wind kwam opzetten, welke langzaam sterker leek te worden. Het viel toch wel mee hoe erg deze aanval had? Zelf had de groenharige er namelijk geen enkele last van. Deimos leek het wel te kunnen volhouden, al leek de Houndoom wel last te hebben van de aanval. Betekende dat dus dat de aanval alleen werkte op Pokémon? Waarschijnlijk, dat zou wel het meest logische zijn. “Flamethorower.” de Dark Pokémon opende zijn bek, om daar vervolgens een zee van hete vlammen op de Jumpluff -en omgeving-  te spuwen. Voor zover de Cottonweed Pokémon de aanval had kunnen ontwijken werd er alleen meer van de gym in vuur en vlam gezet, waarbij al snel een flink vuur van was gekomen. Zelfs was de Jumpluff verbrand, misschien brandde het ding nog, moeilijk te zien. “Inferno.” jup, hij ging gewoon zoveel mogelijk vuuraanvallen gebruiken, want als er wel mooie aanvallen waren waren het deze. Er werden blauwe vlammen op de Cottonweed Pokémon geschoten, welke hard werd geraakt. Nog een vuurtje, yay. De blik van Ramsey verderop zei al genoeg; de oude man was er absoluut niet blij mee dat zijn gym werd verbrand. Moest die maar niet random mensen spruit noemen, oke, het had er helemaal niets mee te maken maar toch. "Gebruik je Seed Bomb Jumpluff!" Werd er serieus gedacht dat hij met een grass aanvaal een fire type Pokémon kon verslaan? Hopeloos was dat. "Burn them." Er werden meerdere Embers op de explosieve zaadjes afgevuurd terwijl Deimos ze verder zigzaggend ontweek welke hij had gemist, diegenen welke wel raak waren ontploften meteen. Sommigen leken nog een kleine kettingreactie te veroorzaken. "Dark Pulse en daarna Feint Attack." Er kwam een duistere gloed van de Dark Pokémon, welke in een razend tempo op de Cottonweed Pokémon afschoot en het ding hard raakte. Die kon ook niet echt tegen een stootje zeg, bijna zielig. Nu werd de Feint Attack uitgevoerd, een aanval die als het goed was altijd zou gaan moeten raken. Jup, ook deze deelde een flinke klap uit, mooi zo. "Je Acrobatics Jumpluff!" Arceus, als er wel een aanval was die niet altijd even prettig was, zou het wel deze zijn. "Ontwijk." Het was moeilijk te zeggen hoelang de Jumpluff nog kon volhouden, het was een stuk sterker dan het eruit zag. Bij lange na niet zo sterk als Deimos, maar wel sterk. Gesproken over de Houndoom, deze leek echt net een de Acrobatics niet te ontwijken, als de aanval wel te ontwijken viel, dat was een heel ander verhaal. De gym was meer en meer aan het branden, hun gevecht zo vast wel snel genoeg over zijn voordat het echt te gevaarlijk word. Toch? Ja, vast wel. Nog een aanval, hoogstens twee. De vergiftiging die de blauwe Pokémon had opgelopen leek om de tijd zijn tol te eisen, beetje bij beetje werd de gezondheid van het ding omlaag gehaald. "Maak het af met een Flamethrower." Het eerste gevecht, de Houndoom had bijna geen enkele schade opgelopen, dat ging goed zo zeg. Als het ook nog eens zo ging lopen bij de volgende Pokémon zou het al helemaal geweldig zijn. Voor de tweede keer kwam er een loeihete straal vuur van de Dark Pokémon, voor de Jumpluff was het nu al te laat. Deze was volop tegen de Flamethrower gekomen, lag nu knock-out op de grond. Een grijnsje stond op Nathan's gezicht, nummer een verslagen, nog drie te gaan nu. Met een brommerig gezicht liet de gymleader de Cottonweed Pokémon terug keren, iemand was niet blij dat zijn gym aan het afbranden was.

Of Nathan daarvoor zijn excuses ging aanbieden? Natuurlijk niet, waar werd hij wel niet voor aangezien. Als de jongen voor alles zijn excuses ging aanbieden zou hij nog wel even bezig zijn, en met even bedoelde hij misschien een week of twee. In andere woorden, het zou nog wel heel erg lang gaan duren. De jongen was een lui, niet zo snel verontschuldigend persoon dus hij had er geen enkele reden in om het ook nog een überhaupt te gaan doen. Een klein, vooral binnen monds zuchtje kwam van hem. Soms was het gewoon om moe van te worden. Tegenwoordig wouden mensen dat er voor alles wel iemand zijn excuses aanbood, nou, het ging niet zo in de wereld. Mensen waren hard, bedrogen, logen, deden andere pijn en het was verder gewoon veel te veel om op te noemen dat er allemaal wel niet werd gedaan wat niet hoort. Zelf hoorde hij daar bij en als de groenharige jongen iets doorhad, was het wel dat. Het was een van de dingen in zijn leven die hij echt een zekerheid’ kon nemen. Misschien was het wel niet goed dat hij hierbij hoorde, maar zo was het nou eenmaal en nu hij er eenmaal in was gekomen was het wel vreselijk moeilijk om eruit te komen. Misschien was het zelfs og wel eens onmogelijk om eruit te komen, wie zou het weten. Er waren vast wel mensen die ooit een criminelen leven hadden geleid maar weer terug de ‘goede’ kant zijn gegaan, maar soms leek het erop dat zelfs hun weer terug leken te vallen op oude gewoontes en andere dingen. Een gesprek met hun, daarover zou wel interessant zijn, dan kon de jongen weten hoe dat was. een slecht leven te hebben geleid beloofd weer neutraal te worden maar daarna toch weer misdaden plegen. Hij zou het zelf niet gaan proberen om terug te gaan, dit was veel leuker om te gaan doen dus waarom niet. Het was bij hem zelf als eerste toevallig gebeurd in deze stad, bij de Azure Bay als de jongen het zich nog goed wist. Niet al te lang geleden wist hij nog wel, misschien een maand of langer. Dat viel toch wel mee in hoe lang dingen waren? Als het goed was wel, geen idee en het zal wel. Hij had er absoluut niet het talent in om te schatten of dingen in tijd kort of lang waren. Soms kon namelijk in zijn ogen een jaar lang zijn, maar soms ook nog een uur, in andere woorden; het was wel heel erg wisselvallig. Maar goed, hij raakte weer eens teveel afgeleid van het gevecht, dat was maar weer eens te merken hoor. Zijn gedachten, tje, eigenlijk was hij het nu alweer vergeten waarover hij net had gedacht, slecht hoor Nathan. Je eigen gedachten niet eens voor een minuut kunnen onthouden. Het was gewoon dat hij een soort van verhitte discussie in zijn brein had gehad, gelukkig maar dat hij dit niet allemaal hardop had uitgesproken. Hij was anders zeker weten voor gek verklaard, niet dat hij nou bepaald de normaalste was in de wereld, maar een gek.. tja. Eigenlijk was hij zo wel door meerdere mensen zo genoemd. Niet altijd met deze precieze woorden, gewoon als hij hun woorden samenvoegde en daar een betekenis van maakte zeg maar. En daar gingen zijn gedachten weer, het was gewoon zo vreselijk moeilijk om zijn gedachten op een bepaald ding te kunnen laten focussen als hij maar een een halve seconde was afgeleid, net alsof er tientallen stemmen in zijn hoofd klonken en elke stem hem iets anders zijn. Het was zo vreselijk irritant, waarom was dat zo? Was bij iedereen dat? Alleen bij hem? Maar bij een paar mensen? In het onderbewustzijn van iedereen maar niet alles had het door? Hadden ook Pokemon het? Zoveel vragen waarop wel geen antwoord was om te geven, zo frustrerend was het zeg. Ineens voelde hij iets branden, nee, alsjeblieft, geen vuur. Houndoom vuur had giftige stoffen had iemand hem ooit verteld, of zoiets was het eigenlijk. Nope, gaan vuur. Arceuszijdank. Dat had weer een eeuwige brandwond gescheeld. Misschien dat hij zijn vest zou moeten aanhouden om zichzelf niet te verbranden maar als dat ding ook maar in de fik ging staan was het misschien heel erg veel erger dan hij had willen hopen. Hij liet het groene ding maar gewoon aan, de jongen zou het wel gaan aanzien of het wel of niet goed zou gaan lopen. Als het alsnog te heet zou gaan worden met de stijgende temperatuur zou de jongen gewoon zijn vest gaan uitdoen. Eenmaal zover zou Nathan er wel aan gaan denken wat de jongen met het ding zou gaan moeten doen. Er vormden zich door de hitte kleine zweetdruppels over zijn gezicht en de rest van zijn lichaam, maar dat maakte hem vrij weinig tot niets uit, als dit maar voor even gebeurde zou het geen nood zijn hoor, niets ging er nog aan dood. Alhoewel, als planten en dergelijk als een ‘iets’ kon worden beschouwd dan gingen er volop aan dingen dood en ja, hij wist wel dat bomen voor zuurstof zorgden maar als er maar een boom miste, of in wel geval als deze een beetje geblakerd was zou niet al te erg zijn. Niet dat de mensen dan ook echt zo moesten zijn van ‘nu een boom, daarna volgende week een boom’ en dan ze dan op die manier bleven doorgaan. Nee, dat was ook weer niet goed. Soms waren sommige dingen gewoon vervelend, moeilijk om over te gaan nadenken. Of het was zo complex dat het gewoon niet uit te leggen viel. Paradoxen waren net zo een ding, al konden ze soms wel eens interessant zijn om in te verdiepen, soms deden ze niet meer dan je brein overuren aan het laten werken wat soms tot een kleine stress kon gaan veroorzaken. Hij schudde kort met zijn hoofd, het gevecht Nathan, denk aan het gevecht.

Vs.

Nu bracht de oude gymleader een soort geit in het veld, snel pakte de jongen zijn Pokédex om wat informatie over het ding te krijgen. "Gogoat, the Mount Pokémon." Zou Ramsey er ook echt op rijden? Brak die oude dan niet zijn rug of zo? Wel, hij was een gymleader en leek het te volhouden, dus geen idee of de gymleader het ook echt deed. "Gogoat are quadruped, hoofed Pokémon similar to goats. They are covered in fluffy, brown fur that is dark across the back and light around the belly and legs. Around their neck, they have a thick, green leafy mane that extends down their spine and ends in a short tail. The fur on their face is white with fluffier fur on their chin. They have a black nose and red eyes with white pupils. The eyes are surrounded by a black marking. The top of their head is dark brown and has two long, curving, black horns that extend over their back. The fur on their legs is shorter than the rest of their body, dark brown on the upper leg, and white around the feet. Each foot ends in a cloven, brownish-orange hoof. Gogoat has the ability to sense the feelings of whoever grips its horns; this ability is so acute that it can move as if it and its rider were one being. Wild Gogoat live in mountainous regions and choose their leader by locking horns." Wauw, zo niet interessant. Natah maakte het echt geen ene moer uit over de informatie van Grass Pokémon, hij deed het enkel voor een gevecht om te weten tegenover welke Pokémon hij stond, maar daarna was hij het gewoon alweer vergeten. Een Gogoat was het dus, inderdaad een geit zoals de jongen had gedacht, het was gewoon zo voor de hand liggend. Weinig verschil zou er waarschijnlijk liggen in het gevecht, andere Pokémon alleen en verder niet echt heel veel verschil, dacht hij. "Toxic en Sludge Bomb." Weer ging de jongen als eerste in de aanval, heel erg veel gebruikmakend van het feit dat de Houndoom meerdere super effectieve aanvallen kon. Dit gevecht hield gewoon in dat er veel verbrand werd en veel vergiftigd. Als eerste nam de Toxic zijn werking, de vergiftiging hield gewoon precies hetzelfde in als het toen met de Jumpluff deed. Vervolgens werd er een soort.. bol op de Gogoat gevuurd, het was nogal moeilijk te beschrijven wat de Sludge Bomb nou precies was. Het was gewoon een ding van gif, dat was een beschrijfing die wel het meeste in de buurt zou gaan komen. Bij impact klonk er een geluid van de geit, wat was dat voor een geluid, het klonk heel erg vreemd, alsof het een geluid was dat door een computer was gemaakt. "Bulldoze Gogoat!" Wacht wat. Bulldoze!? Dat ding kon Bulldoze? Hoe? Geen vragen erover stellen, Deimos moest so min mogelijk schade krijgen van deze aanval omdat het super effectief was. "Ontwijk, daarna Flamethrower." Meer delen van de gym in de fik zetten, dat was ook zo leuk zeg. Onhandig probeerde de Dark Pokémon de Bulldoze te ontwijken, maar het leek niet geheel te lukken zoals gehoopt, totaal niet zelfs. Hij werd geraakt, en nog eens flink hard ook. Toch deed de Houndoom nog een Flamethrower, niet geheel perfect gemikt, wat erin resulteerde dat er nog meer in vuur en vlam werd gezet. Toch door het onhandige gemik werd het moeilijker voor de Gogoat om te lopen zonder gebraad te worden, dus het was wel in zijn voordeel gekomen. Een vuur tegen grass Pokémon werkte altijd wel. Het stond in de fik. Al mekkerend en andere geluiden makend rende het heen en weer, wanhopig proberend het vuur op diens lichaam uit te krijgen. Eerlijk, het zag er wel grappig uit. Toch hield Nathan zijn lach in en keek droogjes naar het tafereel voor hem. This goat is on fire. Dat was gewoon de huidige situatie in een zin. Wel in een grappige zin. "Fire Fang." De Mount Pokémon was nu gewoon in vuur, letterlijk en vergiftigd. Wat een ongeluk was dat zeg, voor Nathan was het alleen maar goed, des te sneller de Gogoat knock out ging en de jongen ook de tweede ronden had gewonnen. Er begonnen zich vlammen te vormen rond Deimos zijn bek, waarna deze dwars door het vuur naar de Gogoat rende om deze te bijten. Weer klonk dat misvormde geluid. Hopelijk maar dat het niet al heel erg veel langer nog meer ging duren, als er een vreselijk geluid was dan was het dat wel. Net zoals die.. ehm. Amaura in de tweede gym, maakte ook al zulke rotgeluiden. Was Nathan er even blij mee zeg dat hij daar vanaf was, liever hoorde hij dat geluid nooit meer. Voordeel, het was een uitgestorven Pokémon dus de kans dat Nathan het ding weer zou zien was wel erg klein. Oke, hij zou zich weer moeten gaan focussen op het huidige gevecht, niet op iets dat een tijdje geleden was gebeurd want daar over terug denken zou nu helemaal niet gaan helpen. "Flamethrower." Voor de zoveelste keer, waarschijnlijk iets van de derde of vierde keer werd er een straal van vuur op de Pokémon afgevuurd, welke de aanval niet kon missen. De geit was namelijk nog steeds te druk bezig met het vuur proberen te doven, het vuur wat nu dus een heel stuk erger was geworden. Die geit kon wel heel wat aanvallen hebben zeg, het leek nog steeds niet klaar te zijn met vechten tot het zeker wat klappen had uitgedeeld op die Bulldoze van daar eerder.

"Gebruik je Aerial Ace Gogoat!" Zo een aanval die niet te ontwijken viel, net zoals Feint Attack als je het in dat opzicht bekeek. "Incasseer, maak het daarna af met Hyper Beam." Geen enkele kans dat dit niet de laatste klap was, de Gogoat leek zwakjes op zijn poten te staan toen de Aerial Ace werd uitgevoerd. Deimos deed niet eens de moeite om de aanval te ontwijken, het zou toch maar verspilde energie zijn. Toen de Mount Pokémon de aanval had uitgevoerd en nog steeds heel erg dichtbij de Houndoom stond klonk het bevel "Nu!" Eerst leek de energie te worden verzameld en daarna pas werd het allemaal in een, enorme straal 'losgelaten' welke de geit heel erg hard leek te raken. De Gogoat werd door de impact een heel eind naar achter geworpen, tot de muur de klap opving, planten branden overal en dus werd de Gogoat daar ook nog eens hard door geraakt. Als de kers op de taart om de laatste klap te brengen. Er klonk een zacht gehijg van de Dark Pokémon, dat was nog waar ook ja, nadat de gebruiker een Hyper Beam had uitgevoerd moest deze even uitrusten voordat hij of zijn weer kon gaan aanvallen. Het was wel een sterke aanval die veel energie vroeg, dus dat was nog niet zo heel raar ook dat het zo, op deze manier werkte. Deze twee gevechten had Deimos goed gedaan, dus een rust verdiende de Houndoom zeker. Met een kort fluitje dat hij had gemaakt door twee vingers tegen zin lippen te leggen en dan te fluiten kwam de Dark Pokémon, welke een prijzende aai over zijn kop kreeg, goede hond dat het was. "Goed gedaan, keer maar terug." Met deze woorden liet de jongen Deimos in zijn Poké ball terug keren, op naar ronde drie. Kon hij eindelijk Abby eens in mega evolutie zien en hoe het wel zou gaan lopen, dat was wel snel genoeg te zien. Heel veel erger kon het toch niet meer gaan met de gym dus een Charizard welke misschien nog meer ging vernietigen kon niet al te erg zijn, waarschijnlijk. Nu pas liet ook de oude man zijn Pokémon terug keren, welke uitgeteld lag tegen de muur aan, nog steeds kwam er een klein vuurtje vanaf. Geen blijvende schade, niets om zorgen over te maken dus. Met de seconde dat hij langer in de gym was, des te warmer het werd, misschien zou hij zijn vest moeten gaan uitdoen, maar dan was er natuurlijk weer die kans dat het ding ook in vlammen opging, dat stond hem totaal niet aan. In tegenstelling van het dus op de grond of op iets ander leggen, deed Nathan het groene ding uit en knoopte het vast om zijn middel, voor het gevecht zou dat wel gewoon moeten gaan werken. Hij bedacht het zich net pas weer, maar het vuur van een Houndoom was zo giftig dat de wonden nooit meer volledig heelden. Oh, dat betekende dus dat de geit wel heel veel schade over zou hebben, laat het gedeelte van die 'geen schade' van daarnet maar zitten. Maak er meteen heel veel schade van, onherstelbaar. Een snelle blik werd om zich heen geworpen, met alle planten en andere brandbare dingen die er fikten zou er ongetwijfeld snel genoeg wel iets vallen, misschien hem wel gaan raken. Het idee dat Houndoom vuur hem ging verbranden stond hem niet echt aan, met andere Pokémon heelde het wel weer, na verloop van tijd. Maar hij was echt niet van plan om met een eeuwige brandwond rond te blijven lopen, of het nog echt zoveel pijn zou gaan doen, geen idee en eerlijk gezegd wou hij er ook helemaal niet gaan achter komen. Niet op een manier dat hij het zelf moest gaan beleven, anderen misschien wel, maar dat was het. Niet iedereen moest het gaan beleven, hij wou zeker dat Riddle bijvoorbeeld ongedeerd bleef. Misschien nog een paar vrienden maar verder maakte het hem niet echt uit. Gesproken over de vallende delen, er viel precies boven hem een brandende tak, het was dat hij het op tijd zag en kon ontwijken. Was de jongen net iets later geweest met reageren lag hij waarschijnlijk onder die tak, het ding was wel erg groot, ongetwijfeld erg zwaar. Nee, het zou geen pretje zijn als dat ding op hem was gevallen. Nathan moest er niet aan denken, het was niet gebeurd en dus moest hij er ook niet verder over gaan. Ineens werd Nathan iets toegeroepen, maar omdat hij het misschien te druk had met geen brandwonden krijgen hoorde hij het niet. Nadat hij zijn veiligheid min of meer had kunnen vaststellen, toen pas richtte hij zijn aandacht op Ramsey. "Wat zei je?" Vroeg hij, ietwat droogjes. Meteen leek iemand nogal op zijn teentjes getrapt bij het horen van zijn antwoord, Nathan zelf? Tja. Hij zag er niet echt het probleem in, het was wel vaker zo dat mensen niet altijd verstonden wat anderen zeiden. Hij zelf had dat niet al te vaak, dus dat scheelde wel, het was soms zo vervelend om het te vragen gezien de meeste mensen altijd zo geïrriteerd reageerden dan. Zelf zou hij dat ook wel doen, soms, misschien vaak. Wist hij veel, soms waren reacties van hem gewoon automatisch en dan had hij niet eens door hoe het in de oren van andere mensen moest gaan klinken. Een luide, erg overdreven zucht kwam van de oude man "Ik zei spruit, dat mijn naam Ramos is. Spruit." Heilige Arceus! Kon die man niet eens stoppen met dat hele 'spruit' gedoe? Het was wel duidelijk geworden dat iemand het maar al te graag benadrukte hoe oud hij was en iemand anders niet. Gewoon irritant was het, vreselijk irritant. Man, stop daar mee. Niemand vond het leuk als zoiets werd gedaan, misschien was het wel dat die man er een binnenpretje mee had. Verder zou het maar gewoon simpelweg vervelend zijn. Maar oke, zijn naam was dus Ramos en nier Ramsey. Toch was de tweede leuker. Het was wel dat de groenharige jongen het nu bij zijn echte naam ging houden en niet meer hem Ramsey ging noemen. Tenzij Nathan zijn naam alweer was vergeten, dat zou gewoon een uitzondering zijn. Maar genoeg daarvan. Op naar ronde drie!

Vs.

Eerst een pluisje, toen een geit. Wat zou het nu weer gaan worden? Nathan had werkelijk geen idee wat hij ervan moest gaan verwachten. Als hij iets door had gekregen, was het wel dat grass type Pokémon in vrijwel bijna elke vormen en maten voorkwamen. Het was wel raar hoor, maar ook weer niet, gezien wel bijna elke Pokémon anders was. Misschien een vuilnisbak? Of een bloem? Het zou maar wat zijn zeg. Ramos haalde zijn derde Pokémon erbij, het duurde even een tijdje voordat Nathan doorhad wat het ding moest voorstellen, maat het kwam hem wel te binnen. Een pompoen. Een freaking pompoen was het. De groenachtige jongen nam nog een paar seconden extra om droogjes naar het ding te kijken. Een pompoen. Hij haalde maar daarna zijn Pokédex erbij om het ding te scannen "Pumpkaboo, the Pumpkin Pokémon." alsof hij daar nog niet eens achter was gekomen, het kon niet duidelijker zijn voor een mens om te zien dat het een pompoen was, zelfs een blinde zou dar nu kunnen zien! Oke, dat was fout maar toch. "Pumpkaboo is a dual type Ghost/Grass Pokémon. Pumpkaboo is a bipedal Pokémon that resembles a pinkish pumpkin. It comes in four different sizes: small, average, large, and super sized. The pumpkin body has a pair of circular holes carved out of its rind that resemble eyes. The ghostly body that lives in the pumpkin is black with a pointy collar, yellowish eyes with no visible pupils, a pair of fangs, curved ears and a curled stem. Pumpkaboo can release light from the holes on its body, making it similar to a flashlight. The spirit residing in the pumpkin is trapped in this world. Pumpkaboo can carry wandering spirits to where they belong, so they can move on. It and its evolution Gourgeist are the only known Pokémon that can learn Trick-or-Treat." een zaklamp, alsof het nog niet raarder kon worden dat het al was. Nou ja, zolang het ding maar werd verslagen was het beter. Hij pakte Abby's Poké ball, om de Charizard er vervolgens uit te laten. Met een luide brul kondigde ze haar entree aan, de Flame Pokémon leek er wel zeker zin in te hebben, mooi zo. Een gedreven Pokémon won eerder dan er eentje die er totaal geen enkele zin in zou gaan hebben. Meteen zou hij overgaan naar mega evolutie. Al had de jongen geen enkel idee hoe Abby erop reageerde en of het positief zou zijn was ook nog een heel ander verhaal, het was maar aan te zien. "Abby! Mega evolve!" na deze woorden te heb en uitgesproken drukte de jongen met zijn vingers tegen de keystone op zijn pols, waarna de steen, zowel de Charizard begonnen licht te geven. Het was duidelijk te zien hoe de Charizard begon te veranderen, haar vleugels kregen een andere soort bouw, meer geschikt om sneller te vliegen of zo leek het, haar kop kreeg een meer gestroomlijnde vorm en bij haar klauwen kwamen een soort 'bijvleugels'. Deze zouden waarschijnlijk dienen als een soort extra stuur, wist hij veel. Het werd nog warmer, hierbij moest de jongen denken aan de ability van mega Charizard Y. Drought; het weer word intens zonnig als de Pokémon het gevecht binnenkomt. Niet dat de jongen nu bepaald veel van het zonnige gedeelte merkte, alles was al in vlammen aan het opgaan en dus merkte hij eigenlijk alleen maar iets van de verzwelgende hitte. Jammer genoeg kon de Flame Pokémon geen Toxic of een Andere vergiftigende aanval, dus hij moest het maar op Flying aanvallen en Fire aanvallen, dat zou wel gewoon moeten gaan werken zoals hij hoopte. Nou ja, hij hoopte vooral dat Abby niet ging trippen zoals Agrona toen zij het voor de eerste keer had gedaan, toen was het niet helemaal geweldig gegaan. Totaal niet. Het leek er wel op dat hij alweer als eerste moest gaan aanvallen, niet dat de jongen daar nog zo heel veel bezwaar tegen had, het maakte de kans om te gaan aanvallen zeg maar enkel groter. "Flame Burst en Aerial Ace." Als het goed was, waren Ghost type Pokémon ook zwak tegen Dark type aanvallen, dus eigenlijk had Nathan Deimos nog ook bij dit gevecht moeten gaan gebruiken. Maar nee, de Houndoom had al de vorige twee gevechten gewonnen en dat was goed genoeg. Abby mocht deze en de volgende gaan laten branden.. Ehm. verslaan bedoelde hij natuurlijk. Er werd een grote vuurbol geschoten op de Pumpkaboo, welke net probeerde te ontwijken op het bevel van de oude gymleader. Zodra het vuur in contact kwam met de grond, spatte de bol echter uit elkaar en het vloog meerdere kant op, daarbij de pompoen rakend. Het was niet goed genoeg om het ding in de fik te zetten, een verandering, jeetje zeg. Vervolgens werd de Aerial Ace gebruikt en zoals het gewoon was, was de aanval gegarandeerd raak. Het deed nog eens een flinke schade ook zeg, gelukkig maar dat Grass type Pokémon zwak waren tegen Flying aanvallen, anders waren er wel het een en ander aan aanvallen die niet meer gebruikt konden gaan worden "Gebruik je Trick-or-Treat Pumpkaboo!" de jongen fronste kort. Wat was dat nou weer voor een aanval zeg? Hij had er echt nog nooit van gehoord, dus Nathan had ook werkelijk geen flauw idee wat het inhield. Het was dus ook wel vrij moeilijk om te zeggen wat er was gebeurd,vmaar Abby leek ergens wel vreselijk in de war over te zijn. Hij zou het gewoon gaan vragen joh, dat was beter dan daar in een verwarring te staan over wat in Arceusnaam die aanval nou was. "Ehm, Ramos? Wat houd Trick or Treat in?" Klonk zijn stem luid genoeg voor de oude man om het over het lawaai van een brandende gym te horen "Ah dat, Trick or Treat zorg ervoor dat een Pokémon het Ghost type word, maar nog steeds zijn normale typen - als dat van toepassing is - ook. Spruit." ah, dat verklaarde een hoop. Kort knikte Nathan ten teken dat hij het had begrepen, moeite aan het 'spruit' gedeelte werd niet eens meer eraan verspild. Nou, hij wist wat het deed en nu kon de groenharige ook dus rekening met de aanval gaan houden. Zo was Abby nu zwak tegen Ghost type aanvallen.

Verder met het gevecht dus nu, de werking van Trick or Treat in zijn achterhoofd ging de jongen weer in de aanval "Heat Wave Abby." het lag zeker weten niet aan hem, maar de hittegolf die nu gewoon werd gemaakt was een stuk heter dan dat als ze het normaal deed. Dit was dus een effect van de mega evolutie, het voelde net dat als hij zijn vest niet had uitgedaan en hij totaal niet tegen hitte kon, de groenharige nu in een plasje gesmolten op de grond lag. Overdreven, maar het was gewoon heel erg heet. De Pumpkin Pokémon zelf leek er wel ook heel erg veel last van te hebben, er waren mini schoeiplekken te zien, was de aanval nou echt zo krachtig als je er vol voor stond? Wow. Hij was heel erg blij dat hij daar nu niet was zeg. "Astonish Pumpkaboo!" klonk er duidelijk van de oude man, waarop er rustig van Nathan klonk "Stop met Flamethrower." omdat het als het goed was een aanval was die iets met de omgeving was en iets met de Pokémon zelf zou het wel zeker beter zijn als de Pumpkaboo gewoon wat vuur in zijn gezicht kreeg, dan zou de pompoen het wel een stuk drukker daarmee hebben dan met de aanval welke deze moest gaan uitvoeren zoals het was opgedragen. Een hete straal van vuur werd op de Pumpkin Pokémon afgevoerd, welke net de Antonish wou gaan uitvoeren, enkel leek deze meteen te stoppen bij het zien van het vuur dat op hem afkwam en probeerde te ontwijken maar nee, het lukte totaal niet en de pompoen werd ook echt volop geraakt. Nog steeds leek het niet in de fik te staan, een sterke eigen wil had de pompoen dus he? Nou, dat liet Nathan dus niet even zomaar toe, alsof het gewoon normaal was. Die Pumpkaboo zou hoe dan ook vlam vatten, bij bewustzijn of niet. "Fire Spin en Flare Blitz." Use all the fire attacks! En dat was dus ook precies wat de jongen ging doen, alle vuuraanvallen gebruiken tot die vervloekte - haha wat een toeval gezien het ding volgens de Pokédex in deze wereld vastzat - pompoen eindelijk eens in de fik stond of ten minste goed verbrand was dat deze daar schade van kreeg. Een ring van vuur, of hoe het dank ook wel niet te noemen was verscheen rond de Pumpkin Pokémon, waarvan deze schade kreeg, het was wel ongeveer hetzelfde effect als een verbranding, dus dit was iets en Nathan nam het maar. Hij zeurde er verder niet over omdat hij het heel veel erger had kunnen treffen, maar dat was niet zo dus een heel klein beetje zeuren kon geen kwaad, leek hem in ieder geval. Nu hulde Abby haarzelf in vuur, om op de Pumpkaboo in de Fire Spin af te vliegen, door het vuur heen te gaan en de pompoen met een harde klap rakend. Door de kracht vloog ook de Pumpkin Pokémon een heel stuk naar achter, tegen de muur knallend met een harde klap. Zelf had de Flame Pokémon van deze actie wel wat schade opgelopen, maar daar leek ze weinig last van te hebben. Nathan telde enkele seconden in zichzelf, zou de pompoen overeind komen en nog vechten of was deze nu al, na maar een paar klappen te hebben gekregen verslagen? Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien. Het waren tien enorm lange seconden geweest maar de pompoen kwam niet overeind. Een grijnsje verscheen op zijn gezicht, dit was wel heel erg mooi zo. Nu de laatste Pokémon, ook waarvan hij wist welke het was, een Venusaur, eindelijk een Pokémon die hem bekend zou moeten zijn.

Vs.

De pompoen werd terug gekeerd in een Poké ball door de oude man, waarna hij een andere Poké ball erbij pakte. Dit zou meest waarschijnlijk die van de Venusaur zijn. Ja hoor, toen het ding werd vergroot en vervolgens open was geklapt, was de soort van dino Pokémon al te zien. Al wist de groenharige jongen wel wat voor Pokémon deze was en wat voor type, was de precieze informatie hem onbekend, waar hij deels de schuld aan gaf was omdat de Venusaur een Grass Type was. Zijn Pokédex werd er weer voor even bijgepakt, waarna de Pokémon werd gescand. "Venusaur, the Seed Pokémon. Venusaur is a dual type Grass/Poison Pokémon. Venusaur is a squat, quadruped Pokémon with bumpy, bluish green skin. It has small, circular red eyes, a short, blunt snout, and a wide mouth with two pointed teeth in the upper jaw, and four pointed teeth in the lower jaw. On top of its head are small, pointed ears with reddish pink insides. It has three clawed toes on each foot. The bud on its back has bloomed in a large pink, white-spotted flower. The flower is supported by a thick, brown trunk surrounded by green fronds. A female Venusaur will have a seed in the center of its flower. As Mega Venusaur, the flower on its back grows larger and two new pink flowers bloom, one on its forehead and one on its rear. Additional leaves with woody stems are grown around the flower that are supported by vines that grow from the base of the flower. Mega Venusaur also develops darker patches of color on its forehead below the new bloom. Its legs and frame also become more sturdy to support the weight of the flower. Venusaur uses its flower to catch the sun's rays to convert them into energy, which causes the flower to take on colors that are more vibrant. The flower releases a soothing scent that attracts Pokémon. This scent becomes stronger after a rainy day. In the anime, Venusaur has demonstrated the ability to manipulate nature and lead evolution ceremonies for Bulbasaur and Ivysaur. This Pokémon is rarely found in the wild, but has been known to inhabit grasslands." weinig bijzonders, nig steeds bleef een Charizard of andere fire type Pokémon Nathan's favoriet, al vond hij ze bij lange na niet allemaal even leuk. Het werd gewoon weer net zoals de vorige drie gevechten; heel erg veel gebruik makend van fire aanvallen. Niet dat zoiets erg was, vuur was juist heel erg leuk. "Abby, gebruik je Inferno." er werden kort daarna meerdere blauwe vlammen op de Venusaur afgeschoten, het ding leek gewoon te zwaar om het te ontwijken. Dat had Ramos dus ook al heel lang bedacht, dus leek het erop dat deze bevool dat de Seed Pokémon de aanval moest gaan incasseren met een Growth. Geen idee hoe dat moest gaan helpen, maar Nathan stelde er maar geen vragen over, soms was zijn mond houden beter dan de hele tijd blijven praten. De Inferno deed nog heel veel schade, zelfs nu de Venusaur probeerde de aanval wat tegen te houden. Het was dus wel eigenlijk gewoon verspilde energie geweest, jammer voor de Venusaur, minder jammer voor Nathan. Het was juist beter als de vijand vermoeider was, een hogere kans had hij dan immers om de vijand te verslaan en oh, dat was een mooie kans zeg. Wat wel zeker jammer was, was dat Abby nog niet tot weinig TM's kon als dat de jongen had gewild in de eerste instantie. Ach ja, ze waren goed duur en hij was al blij geweest toen hij pasgeleden de eerste 'grote aankoop' ervan had gedaan. Het gezicht van de verkoopsters was prijsloos om te zien, niet elke dag dat iemand zeventien van die dingen in een keer kocht. "Flamethrower." hij moest zich weer op het gevecht gaan richten en niet op andere dingen zoals dat, dit was nu al de zoveelste keer dat dit in het gevecht was gebeurd. De hete vuurstraal van de Flame Pokémon raasde uit haar bek, daarmee verschillende delen van de Venusaur leek te branden, eindelijk, deze deed het wel weer normaal. Niet zoals die gekke pompoen van daarnet. Een luide, oorverdovende brul klonk van de Venusaur. Waarom liet Ramos zijn Pokémon eigenlijk niet mega evolueren? Dat kon deze, net zoals de twee andere kanto starters namelijk ook, dus het liet hem wel even voor een paar seconde in de war. Misschien lag het aan de vechtstijl? Hij wist niet hoeveel verschil er in de mega vorm en normale vorm van het ding zaten en dat kon hem ook niet uitmaken, maar zelfs deze kleine verandering kon zijn kansen van winnen gaan beïnvloeden. Op een negatieve manier, maar het was wel een manier en niet alles zou gaan zoals hij wil hopen. "Gebruik je Razor Leaf Venusaur!" waarom werd het überhaupt geprobeerd om grass type aanvallen te gebruiken? Zag het er noet uit alsof Abby die aanvallen gewoon kon gaan verbranden? Of lag dat nou aan hem? "Verbrand het met een Heat Wave." de jongen doelde niet alleen op de blaadjes die op haar werden afgeschoten, hij bedoelde ook meteen de Pokémon die tegenover haar als vijand stond. Er begon weer zo een loeihete wind op te staan, de Razor Leaf die op de Charizard was afgevuurd was voor het grootste deel al was opgelost, verband door de hitte van de Heat Wave. Ook de Venusaur was erdoor geraakt, flink. Het gevecht zou misschien wel een stuk spannender worden met een dik rookgordijn die het zicht voor allen belemmerde, het zou dan wel echt een heel erg stuk spannender worden ja. "Abby, je Smokescreen." een dik, vuil rookgordijn vulde de hele gym waardoor het niet mogelijk werd om normaal te kunnen gaan zien. Verbetering, het was gewoon te dik om er doorheen te kunnen gaan kijken, dus de moeite ervoor werd er ook niet meer voor gedaan.

Nog een aanval of twee, hoogstens waren er drie nodig. Nathan verwachtte er niet al te veel van, het leek er niet op dat de Venusaur al te sterk was in verhouding met Abby, welke nog steeds in mega vorm was. Daarover gesproken, het leek er wel weer op dat de Flame Pokémon wat moet werd, kwam het omdat de mega evolutie zoveel energie koste? Hopelijk maar besloot het niet precies nu te stoppen, tijdens het gevecht ook niet. Als het over zou zijn, dat had de jongen er geen probleem mee als het ging stoppen, dat had hij het achter de rug gehad. "Fire Fang." er schoten meteen vlammen uit de bek van de mega Charizard, waarna zij op de Venusaur afvloog en deze begon te bijten, echter leek Ramos al een idee te hebben om daar een tegenaanval op terug te doen "Venusaur, gebruik je Double Edge!" blijkbaar maakte het de man niet uit dat zijn Pokémon er een erge schade nog bijkreeg, zou het echt zo zitten? Ach, Nathan zou het nooit kunnen gaan weten, gezien de gedachten van zijn medemensen hem soms niet minder kon uitmaken. Of iemand nou normaal was, heel druk of hoe dan ook, het maakte hem echt geen enkele moer meer uit. Door de kleine afstand tussen de twee Pokémon werden ze beiden flink geraakt; Abby door de Double Edge en de Seed Pokémon door de Fire Fang. Maar toch leken ze beiden niet van plan te zijn om voorlopig te gaan opgeven, een laatste Flamethrower zou de klus zeker weten gaan afmaken, daar was hij zeker van. "Maak het af met een Flamethrower." het viel hem nu pas op dat de effecten van de Smokescreen van daarnet wel heel erg snel over waren geweest, zelfs al toen de twee aanvallen van daarnet elkaar raaken. Niet de helderste was hij meer door de hitte van de brandende gym, maar tja, dat soort dingen konden nou eenmaal gebeuren. De verzwelgende vuurzee van de Flamethrower raakte de Venusaur, dit was echt de laatste klap. Al was deze in tegenstelling tot zijn voorgangers niet in een muur geknald, was het wel zeker effectief en liet het de Venusaur bijna knock out gaan. Was het nog sterk genoeg om door te gaan of gaf de wanna-be dino het op? Met een kloppend hart in zijn keel keek de jongen, en hij wachtte.

10072 words
Gevecht begint bij de vijfde alinea.