RAVEN STRIDER
(Dit speelt zich nog af voor het Team Rocket gedoe en Raven zijn Deino en Shinx heeft. Maaike was al begonnen aan de gympost en te lui om het allemaal aan te moeten passen.)
Coumarine City. Raven was hier niet meer geweest sinds de dag dat hij voor het eerst in Kalos was aangekomen. De reis er naartoe was lang en zwaar geweest - Raven had wat dat betreft niet echt goede zeebenen - en hij kon nog de zoute zeelucht op zijn tong proeven. De zeelucht die hij voor zo lang had moeten verdragen, maar wat was hij blij geweest om de regio die ooit zijn thuisregio was geweest achter zich te laten. Sinds hij hier was had hij nog geen schrijntje heimwee gehad, en hij wist dat hij dat ook nooit zou krijgen. Dat deel van zijn leven lag voorgoed achter hem. Maar, genoeg met dit dramatische gedoe. Het was tijd om zich op iets anders te focussen.
De haven was, zoals altijd, druk bezet met de vele toeristen en passagiers. Zelfs in de winter scheen Kalos een populair reisgebied te zijn. Trainers van over de hele wereld kwamen hiernaartoe om nieuwe Pokémon te vangen en de gyms uit te dagen. Raven was één van die trainers, en vandaag was het tijd om het op te nemen tegen de vierde gym. Dit was dan ook echt de enige reden waarom hij zich weer in Coumarine waagde. Om de badge op te halen en dan weer te vertrekken. Hij had hier verder niet echt wat te zoeken.
De Coumarine gym was niet moeilijk gevonden. Toen hij hier voor het eerst kwam had hij totaal niet geweten hoe hij zich een weg moest zoeken door de vele onbekende steden en gebieden, maar zo langzamerhand had hij geleerd hier iets beter in te worden. Ze stonden voor de deur, en Raven stak even zuchtend zijn koude handen in zijn zakken, voor hij een ‘hier gaan we dan’ uitsprak. Zijn Pokémon waren er sterk genoeg voor getraind. Luca knikte, en Nagoya, de Torchic die zich tussen zijn zwarte haar had genesteld, liet alleen maar even een instemmend geluidje horen.
”En onthoud,” sprak Raven, voordat ze naar binnen stapten. Hij draaide zijn gezicht naar Luca.
"Nog even geen mega-evolutie.” Het gevecht tegen Korrina stond nog vers in zijn geheugen, en hij wilde niet riskeren dat zoiets nog een keer ging gebeurden. Raven vertrouwde er op dat Luca dit prima af kon zonder zijn mega-evolutie. Wat dat betreft hadden ze met zijn tweeën nog nooit echt veel moeite gehad met een gymbattle, op het kleine akkefietje van de laatste keer na dan. Raven gaf een kort knikje en stapte toen naar binnen, waar hij meteen begroet werd door een bijna tropische warmte. Ze hadden hier in ieder geval ontdekt waar de kachel te vinden was.
‘Welkom, uitdager!’ Hetzelfde riedeltje als altijd. De gymleider stapte naar voren en nodigde de uitdager verwelkomend naar binnen. Raven merkte tot zijn verbazing dat het maar om een oude man ging, zijn wandelstok fungerend als een derde been die op de tegels tikte. ‘Mijn naam is Ramos, en ik ben de leider van de Coumarine gym. Hoe luidt jouw naam, jongeman?’ Raven deed nog net de moeite om zijn handen uit zijn zakken te halen om de uitgestoken hand van Ramos beet te pakken. Iets met respect voor de ouderen. Dat zat er dan nog net wel in.
”Raven Strider,” reageerde hij.
”En ik ben hier inderdaad om uw gym uit te dagen.” De oude man liet even een bevestigend gemompel horen, terwijl hij zijn gerimpelde gezicht met een verbaasde uitdrukking op Raven richtte. Niet alleen was de jongen blind, hij had ook nog eens een Torchic in zijn haar. Dat was nou niet echt het meest gebruikelijke soort trainer dat hij in zijn gym tegen kwam, maar hij was al lang gestopt zich druk te maken met waar de jeugd van tegenwoordig allemaal wel niet mee bezig was. 'Dus, jij gaat die Torchic van je inzetten, hm?' Vroeg de man, alsof hij de grote, sterke Lucario naast hem nog niet eens had gezien, en Raven kon nog net een lichte sceptische toon onderscheiden in zijn brommerige stem. Hij richtte even met een frons zijn aandacht naar de kip op zijn hoofd en vroeg zich af waar die wrok tegen vuurpokémon vandaan kwam. Het was toch logisch dat trainers die inzetten als je tegen Pokemon moest vechten van het grastype? Raven wist niet of de man gewoon knorrig was, of een afkeer had tegen vuur, maar hoe dan ook, hij zou hem vandaag blij maken. Of niet.. Het hing er maar net van af hoe je het bekeek. Een Torchic van level 5 of een Lucario van level 80. Dan had Raven zijn keuze snel gemaakt.
"Nee, de kip zal niet meevechten," zei hij kort. Geen vuur voor hem, Nagoya was meer voor de sier dan dat hij echt nuttig was. Als hoofddeksel misschien, maar dat kwam omdat de kip simpelweg weigerde ergens anders te gaan zitten. Toegegeven, in de winter was het wel lekker warm, maar als Raven hem in een gevecht zou inzetten zou het arme beest binnen tien seconden weer uitgeschakeld zijn. De oude man voor hem leek meteen wat meer op te fleuren bij het horen van zijn woorden. ‘In dat geval, treed binnen beste jongeman!’ Hij tikte even met zijn wandelstok tegen Raven’s been aan om hem te seinen mee te lopen. Raven fronste even. Laat dat, dacht hij mopperend, hij was geen hond, maar liep toen toch maar achter de man aan. Hij moest wel als hij vandaag nog die badge wou bemachtigen.
Eenmaal binnen had Raven meteen antwoord op zijn vraag. Als de geur van oud as het hem al niet vertelde, kon hij toen hij de zaal onderzocht meteen zien dat het voormalige bos flink was aangetast. Noem het maar volledig geruïneerd. Alles was bijna tot op de wortel weggebrand, met hier en daar misschien nog een paar zielige boompjes en nieuwe plantjes die nog geen dertig centimeter groot waren. 'Excuses, we zijn nog bezig met renoveren,' bromde de oude gymleider weer, terwijl hij met zijn houten wandelstok naar de anderenkant van het veld wandelde. Toen Raven ook naar voren stapte, merkte hij al snel dat de grond nieuw was aangelegd. Hij hoefde niet lang na te denken over wie deze gym zo had gemolesteerd. Hij kende niet veel trainers, en er was er eigenlijk maar één die de Pokemon had om dit allemaal aan te richten.
"Tyrion is goed los gegaan hier," merkte Raven op naar zijn Lucario. Die knikte hardop, met een zekere vastberadenheid in zijn ogen. Hij keek er nog steeds naar uit om het een keer op te nemen tegen de draak. Tot zover was hij nog niet veel waardige tegenstanders tegen gekomen, maar tegenover Tyrion zou het nog wel eens een match kunnen worden groot genoeg voor in het world guiness records book (niet dat Raven dat dan zou kunnen lezen). Maar eerst, die mega evolutie onder controle krijgen. Luca zou graag bij bewustzijn willen zijn als hij tegen de Charizard moest. Voordat hij Tyrion, of Tyrion hem, molde, met de nodige 'bijkomende schade'
slachtoffers van dien.
”Ik zal proberen niet teveel te vernielen,” riep Raven naar de gymleider. Met het gevecht van Korrina in zijn achterhoofd, kon hij geen garantie geven of ze de gym heel hielden of niet. De man wuifde het weg met zijn stok. 'Risico van het vak,' sprak hij, al had hij het vermoeden dat dit heel anders was geweest als hij met een *voerrandomvuurpokemonin* was komen aanzetten. Raven knikte, oké dan, en liet Nagoya toen met de nodige protest weer terugkeren in zijn pokéball, in de hoop dat die daar het aankomende uur in zou blijven zitten. Hij had geen zin om hem in het midden van het gevecht van het veld te moeten vissen. Hij ruilde de pokéball van de kip om met die van Feral, en gaf toen opnieuw een knikje naar de man dat hij zover was.
Vs.
“Jumpluff rides warm southern winds to cross the sea and fly to foreign lands. The Pokémon descends to the ground when it encounters cold air while it is floating.” Klonk zijn pokédex, toen de gymleider zijn eerste Pokémon tevoorschijn haalde. Het was een bolletje met drie grote pluisjes aan zijn .. armen? Van het gras type. Feral was van de flying type. Raven verwachtte daardoor niet dat dit gevecht lang ging duren, maar je kon het nooit zeker weten met een gymleider. Toen hij de grote Noivern zijn bal uit liet komen, liet de grote draak even een opgewekte kreet horen, waarna hij met grote nieuwsgierige ogen naar de zwevende bol keek, precies zoals altijd als hij een vijand peilde. Zijn ogen vernauwde zich even, waarna hij besloot dat het ding niet gevaarlijk was en plaats nam op zijn grote kont. Hij richtte zich op tot een uitgerekte zittende positie en keek de Jumpluff even met een vragende, scheve blik aan, afwachtend.
”Feral, dit is een serieus gymgevecht,” mompelde Raven naar zijn Noivern, nog net de neiging onderdrukkend om zijn hand tegen zijn voorhoofd te plaatsen. Feral keek even verrast naar achter, nog altijd met dat vragende, scheve hoofd, maar richtte zijn blik toen weer naar de Jumpluff. Nou, goed dan. Hij liet zijn voorpoten met een harde klap weer op de grond vallen en gooide zijn kont weer omhoog. Zijn grote, lange staart zwaaide uitdagend door de lucht. De Gymleider besloot niet langer meer te wachten. ‘Jumpluff, gebruik je sleep powder.’ Het bolletje begon rond te draaien en liet een grote sluier met poeder verschijnen. Dus Ramus begon meteen met de tactiek om zijn Noivern neer te krijgen, dan was hij er ook zo snel mogelijk van af. Zo makkelijk liet Raven dat echter niet gebeuren.
”Feral, gebruik je gust,” Feral sloeg opnieuw een korte kreet, steeg op en begon toen met grote zwaaien met zijn vleugels te slaan. De poeder vloog meteen de hele gymzaal door. Raven knipperde even met zijn ogen tegen het stof. Eh, ja. Gelukkig was het niet genoeg om iedereen plat te krijgen, maar hij hoopte dat Ramus wijs genoeg was dat niet nog een keer te gebruiken. De gymleider kuchte. ‘Stun spore liefje,’ beviel hij naar zijn Jumpluff. Het zweefde weer omhoog en liet opnieuw een sluier verschijnen, dit keer met de gevaarlijke verlamming. Raven snapte niet waarom de leider dezelfde tactiek achter elkaar gebruikte, terwijl het toch wel duidelijk was dat zijn Noivern dat makkelijk wegblies. Wou hij zijn eigen Pokémon zo graag verlamd hebben?
Hij hoefde het commando niet eens te geven, Feral sloeg opnieuw vrolijk met zijn vleugels toen het stof op hem af vloog. Het waaide weer terug Jumpluff’s kant op, die vervolgens, lichtgewicht als het was, met de wind werd meegevoerd en wild door de lucht cirkelde. Het leek echter nog altijd geen last te hebben van zijn eigen aanval, terwijl het nu al tot twee kaar aan toe teruggestuurd was. Feral daarentegen kreeg steeds meer last van het stof in de lucht. Raven fronste moeilijk en hij hoorde Ramus even kort lachen op zijn oude brommerige manier. ‘Zo makkelijk zul je er niet van af komen, spruit,’ riep hij. De jongen aan de overkant snoof en knipperde opnieuw met zijn ogen toen het licht van de zon op hem neerviel. Wacht eens. De zon. Met een snelle beweging tilde hij zijn gezicht op, om het zonlicht fel op zijn huid te voelen schijnen. Het dak moest van glas zijn. Jumpluff had geen last van de statusaanvallen, zolang hij het zonlicht had. Verdomme, die Ramus wist toch wel waar hij mee bezig was.
”Feral, Super Fang,” riep hij toen snel naar zijn Noivern. Hij ging de Jumpluff geen kans meer geven om nog zo’n trucje uit te halen. De Noivern dook in een soepele duikvlucht naar voren, en vloog toen recht op de Jumpluff af met opengesperde kaken. Door zijn grote vleugelslagen, was de Jumpluff echter al weggewaaid voordat hij hem kon vastgrijpen, als een vervelend veertje die je niet uit de lucht kon vissen. Dat ging dus ook niet werken. ‘Fairy wind,’ riep Ramus, een aanval die super effectief was tegen de draak.
”Air cutter,” reageerde Raven meteen. Hij hief zijn arm tegen de enorme windvlaag die kwam opzetten toen Feral met volle energie een Air Cutter tegen de Fairy wind liet slaan. De gloeiende windwikkels sloegen dwars door de aanval heen en knalde volop tegen het pluisje aan. Opnieuw cirkelde het ding door lucht, dit keer nog met grote salto’s dan ervoor.
”Nu, grijp het beet met je Super Fang.” Feral vloog op de Jumpluff af, maar vlak voordat hij een poging deed zijn kaken om het dier te slaan, sloeg hij zijn vleugels bij elkaar zodat hij hem in een gestroomde lijn kon beetgrijpen. De Jumpluff slaakte een pijnlijke kreet toen hij tussen de scherpe tanden van de Noivern terecht kwam. Ramus schrok, maar reageerde snel. ‘Poison powder Jumpluff,’ riep hij. Feral spuugde het ding met een vies gezicht uit toen hij de Poison in zijn bek proefde. Het ding tuimelde naar de grond, maar werd weer meegevoerd met de wind van Feral voordat het hier tegen op kon klappen. ‘Nu, Synthesis liefje,’ sprak Ramus zoetjes, zodat alle schade die Feral had aangericht weer hersteld zou worden. Waarschijnlijk verwachtte hij dat hij hier nu de tijd voor zou krijgen omdat Feral last had van de poison, maar Raven wist dat de draak sterker was dan dat. Terwijl de Jumpluff begon te gloeien om de Synthesis uit te voeren, hief Raven snel zijn hand.
”Hurricane, Feral,” riep hij duidelijk. Feral schudde even met zijn kop in de poging de vieze smaak uit zijn bek te krijgen, maar begon toen weer snel met zijn vleugels te slaan om een gigantische tornado op te wekken. Het kleine gloeiende bolletje kwam er midden in te recht, en begon wild om zijn eigen as te draaien.
”Wing attack!” Feral dook weer naar beneden en fixeerde zijn blik op de Jumpluff. Zijn grote drakenvleugels begonnen te gloeien en al sneed hij dwars door de tornado heen, die door de impact van de aanval meteen weer afbrak. Hij wist de Jumpluff vol te raken met één zijn vleugels en wentelde snel weer om zijn tegenstander opnieuw in het vizier te krijgen. De Synthesis had hij niet af kunnen maken. In plaats hiervan lag het beestje nu uitgeschakeld op de grond. De scheidsrechter hief zijn arm. ‘Jumpluff is niet langer in staat om te vechten. De overwinning van deze ronde gaat naar de uitdager.’ Ramus liet met een zucht zijn Pokémon weer terugkeren. Het was ook stom om te denken dat hij het tegen een vliegpokémon kon opnemen, zelfs met een Jumpluff.
”Feral, goed gedaan,” sprak Raven kort, waarna ook hij de pokéball op zijn Pokémon richtte en deze terug riep. Voor een kort moment twijfelde hij. Nanook was naar zijn mening nog ietwat te jong om elke keer mee te vechten in een gym, maar om Luca nou meteen tegen drie pokémon te laten vechten vond hij ook zo overdreven. ‘Hij kan het wel hebben, meester,’ reageerde Luca, die zijn gedachten leek te raden. De Lucario was altijd al een soort oudere broer voor de Riolu geweest. Een mentor, en hij had een grote invloed gehad tijdens zijn trainingen. Raven knikte en liet de Riolu toen naar voren komen, die zich met nieuwsgierige ogen naar hem omdraaide.
”Nanook, zin in een gymronde?” vroeg hij met een scheve glimlach. De Riolu keek even nieuwsgierig in het rond en knikte toen vastberaden. Nee, als het aan hem lach deinsde hij nooit snel terug voor een gevecht. Al was het maar om zijn mentoren trots te maken.
Vs.
‘Gogoat, jouw beurt!’ Ramos liet de grote geit uit zijn pokéball komen en Nanook sprong snel het veld op. Raven besloot, omdat hij de Pokémon niet kende, voor de zekerheid ook bij deze zijn pokédex er maar bij te pakken. Dat was ten slotte geen misdaad. ‘Gogoat. The Mount Pokémon. It can tell how its Trainer is feeling by subtle shifts in the grip on its horns. This empathic sense lets them run as if one being.’ Raven fronste even bij het horen van de gecomputeriseerde stem. Hij had niet verwacht dat een geit emoties zou kunnen aanvoelen via zijn hoorns. In dat opzicht leek hij dus best op een Riolu. Alleen in dat opzicht dan. Nanook keek een beetje onder de indruk naar de veel grotere tegenstander. Normaal zou hij daar voor terugdeinzen, maar hij had tijdens de trainingen ondervonden dat een grotere, geëvolueerde Pokémon lang niet altijd sterker hoefde te zijn. Vandaag zou hij eens laten zien dat hij daar ook in geloofde.
”Nanook, Quick attack,” riep Raven, om voor de verandering eens een keer met het gevecht te starten. Hij wist dat de kans laag was dat de eerste aanval meteen zou raken, maar hij wilde anticiperen hoe snel de Gogoat was. Nanook zette zich krachtig af van de grond en begon met een snelle vaart op de Gogoat af te rennen. Ramos tikte met zijn stok op de grond. ‘Gogoat, bulldoze.’ De geit gooide zijn voorste hoeven in de lucht en kwam toen weer met een klap neer, waardoor de grond van de gehele gym begon te schudden. Nanook stopte met zijn aanval en wankelde, zijn kleine armpjes wild zwaaiend om in evenwicht te blijven. ‘Vine whip.’ De roedes schoten over het veld en grepen Nanook beet. De Gogoat tilde hem zonder moeite de lucht in. Nanook probeerde er geschrokken uit de komen, maar hij kon geen kant op omdat zijn armen en benen volledig verstrikt waren in de planten. Raven balde zijn vuisten.
”Nanook, ontspan, gebruik je Iron tail om los te komen.” De Riolu keek op en deed toen wat hem gevraagd werd, zijn blik gefocust op het creëren van zijn aanval. Hij sloeg zich met zijn gloeiende staart uit de greep van de roedes, waardoor de Gogoat geschrokken zijn Vine Whip weer terugtrok. Nanook dook in een salto naar beneden en wilde voor een tweede keer toeslaan, maar de Gogoat ontweek zijn aanval door weg te springen. Oké, de geit was dus nog best snel. Eens zien of ze dat eerst maar eens wisten te omzeilen. Nanook lande op zijn poten en keek snel op naar de Gogoat, die alweer met een take down op hem af kwam rennen.
”Incasseer het met een Protect!” riep Raven snel. Als het nou een simpele tackle was geweest had hij deze defensieve tactiek niet gebruikt, maar een take down kon heel wat meer schade aanrichten dan een simpele tackle. Nanook begon te gloeien toen hij zijn lichaam in het beschermende veld van de protect hulde. De Gogoat sloeg vol met zijn hoorns tegen hem in, maar Nanook bleef gewoon standvastig staan, terwijl het effect van de Protect zijn werk deed. Het lijf van de geit werd naar achteren geschoven door de eigen tegenkracht die hij creëerde. Hij sprong en draaide zich toen weer om naar Nanook, zijn hoeven schrapend over de bodem. Hij brieste, als een stier die geïrriteerd begon te raken. Raven beschouwde dat als een teken waar hij gebruik van kon maken. Hij trok zijn mondhoek omhoog.
”Je doet het goed, Nanook,” sprak hij naar zijn Riolu, om hem moed in te spreken. Feral en Luca hadden die erkenning nooit zo nodig, maar Nanook was nog jong en kon die aansporing goed gebruikten. Het kleine ding knikte trots en boog lichtjes door zijn knietjes toen hij de Gogoat weer uitdaagde een volgende aanval uit te voeren. De grote geit brieste opnieuw en stormde weer op Nanook af. ‘Aerial Ace,’ riep Ramos, een aanval die super effectief zou werken en bovendien niet zou missen. Nanook zakte nog wat verder door zijn poten om zich schrap te zetten. Geen protect meer, de kans dat dat nog eens zou werken was klein nu, maar Raven had nog genoeg andere trucjes. Nanook mocht één van zijn nieuwe aanvallen gaan uitproberen.
”Earthquake!” riep hij vastberaden. De Riolu knikte en sprong toen blij omhoog, waarna hij met veel kracht zijn zwarte pootjes weer op de grond sloeg. Het was ironisch om te zien hoeveel lol de Riolu beleefde met deze aanval. Hij was zich de eerste keer doodgeschrokken, en Raven had hem een halve dag moeten tillen omdat hij bang was geweest zijn poten ooit nog neer te zetten. Nu had hij de aanval goed onder controle, en de bodem begon onder zijn aanraking meteen te trillen. Hard, waardoor er scheuren in de grond ontstonden en de Gogoat geschrokken wankelde om zijn evenwicht te bewaren. “Gogoat, Vine whip!” riep Ramos vanaf de andere kant van het veld. Terwijl de geit nog bezig was om te blijven staan, sloeg hij onhandig zijn roedes uit en gooide hij deze met een grote zwaai naar Nanook toe. Het reikveld was te groot, Nanook sprong omhoog maar kon de slingerende roedes niet ontwijken en werd hierdoor nog verder de lucht in gelanceerd. Raven volgde geschrokken zijn aura, maar de Riolu leek zich tot zijn opluchting weer te herstellen en maakte een halve salto om weer boven de Gogoat te komen te hangen. Dit was de opening waar Raven op gewacht had. Na het horen van zijn pokédex, wist hij meteen dat de hoorns zowel het sterkste, als het zwakste punt waren van de Gogoat.
”Nanook, nu, Iron tail op z’n hoorns.” Nanook dook omlaag en sloeg toen zijn felgloeiende staart tegen de kop van de Gogoat. De Gogoat wankelde opnieuw, Nanook pakte snel zijn hoorns beet en slingerde zijn lichaam toen in een snelle, soepele zwaai weer omhoog.
”Nog een keer!” riep Raven. Nanook draaide om zijn as en sloeg voor een tweede keer toe, waardoor de Gogoat met een klap op de grond landde, zijn hoorns diep in de grond geduwd. Hij bleef bewegingloos liggen. ‘Gogoat is niet meer in staat verder te vechten, de overwinning van deze ronde gaat naar Raven en zijn Riolu!’ kondigde de scheidsrechter aan. Raven gaf tevreden een knikje naar Nanook, die met een blik vol trots opkeek. Dit was misschien wel het zwaarste gevecht dat hij tot dusver had gevochten, en hij had gewonnen! Gezien zijn vermoeide staat, liet Raven hem niet meer de moeite doen om nog naar hem toe te rennen, en keerde hij hem met een goedkeurende blik weer terug in zijn pokéball.
Rust maar goed uit. Dat had de jonge Riolu meer dan verdiend vandaag.
De volgende Pokémon was een Pumkaboo. Raven vond het nu wel tijd om Luca in te zetten, maar toen was de nieuwe regeling op Pokémon Journey ingevoerd en moest Maaike improviseren omdat ze veel te langzaam was met het afmaken van deze post.
Hij had nog maar net een kort knikje naar Luca geworpen, toen Ramus opeens zijn stem weer liet horen. “Die Lucario van je, van welk level is die?” De man klonk een beetje huiverig, en Raven draaide zijn gezicht met een verbaasde uitdrukking naar hem toe.
”Tachtig, hoezo?” vroeg hij fronsend. Hij begreep niet echt dat er nou toe deed. Ja, dat hij zijn gym ging inmaken, maar dat was niet verboden toch. Dat had hij gedacht tenminste. Ramos mompelde iets bevestigend. “Het spijt me jongeman, maar je Lucario mag dan niet deelnemen aan dit gevecht. Nieuwe regel is dat voor deze gym je Pokémon maximaal level 60 mag zijn.” Raven liet die woorden even zwijgend op zich inwerken, waarna hij een afkeurende
”Wat?” liet horen. Waar sloeg dat nou weer op. De oude man stak verontschuldigend zijn hand op. “De regels zijn ingevoerd uit voorzorg voor de veiligheid. Je zult een andere Pokémon moeten gebruiken, anders gaat de overwinning van deze ronde naar mij toe.” Raven klemde gefrustreerd zijn kaken op elkaar, waarna hij Luca met een korte beweging terug wenkte en toen in een ruwe beweging de pokeball van Feral weer van zijn riem klikte. Veiligheid.. Hij zou eens laten zien hoe goed die zogenaamde regels werkte.
”Sorry Feral, we zijn blijkbaar nog niet uitgevochten.” Hij liet de Noivern weer het veld opkomen, die er totaal geen problemen mee leek te hebben en enthousiast door de lucht zwenkte. Nu hopen dat hij deze energie nog twee rondes ging volhouden.
Vs.
De Pumkaboo was zowel plant als ghost, en beschikte grotendeels over grass aanvallen die weinig tot geen schade aanrichtte, dus ook dit moest niet al te moeilijk zijn. Hij knikte naar Ramos om aan te geven dat hij zover was, zonder Lucario. Feral was zijn enige kans nu, want om de kip nou het veld op te sturen... Dat zou een lachertje worden.
Zoals Raven gewend was, zette zijn tegenstander meteen de eerste zet in. Alsof mensen daar nooit van gingen leren. “Pumpkaboo, gebruik je Confuse Ray,” sprak de oude man, waarop Raven de neiging onderdrukte om met zijn ogen te rollen.
Opnieuw een status infliction? Het kleine succes van de poison wilde nog niet zeggen dat je daarmee zijn Noivern verslagen had. Heck, de draak leek er niet eens meer wat van te voelen, dus Raven gokte dat het alweer was uitgewaaid. De man moest zo hardnekkig zijn om zijn oude leeftijd. Wie kon hem dat ook echt verwijten Raven stopte kalm zijn handen in zijn zakken, duidelijk niet onder de indruk van de bolletjes licht die op zijn Noivern werden afgevuurd.
”Feral, gebruik je Wing Attack.” Feral krijste en dook enthousiast naar voren, met witgloeiende vleugels waartegen de Confuse Ray meteen, zonder invloed uit te oefenen, kapot sloeg. Ramos wilde iets zeggen, maar de man – wat ook vast kwam door zijn leeftijd – was niet snel genoeg, waardoor de kleine zielige ghost pompoen vol werd geraakt. Het ding sloeg naar achter en landde stuiterend op de grond. Het zou echter geen gymgevecht zijn als het daarmee al was afgelopen. “Pumpkaboo, het is tijd voor Trick-or-Treat.” Raven fronste. Trick-or-Treat? Wat moest dan nou weer voorstellen. Was dit één of andere late Halloween grap? De pompoen sprong omhoog en begon een soort rare dans te doen. Feral hield op met zijn vlucht en keek met een vragende scheve kop naar het kleine dansende bolletje. Het tweede bolletje waar hij vandaag tegen moest vechten en het begon nog meer bolletjes af te voeren toen het klaar was met de voorbereiding van zijn aanval. Zoveel bolletjes. Raven had werkelijk waar geen idee wat de aanval deed. Het leek onschadelijk, maar hij vermoedde dat dit alles behalve waar was, zeker toen hij Ramos tevreden gemompel hoorde. “Trick-or-Treat voegt het type ghost type aan je Pokémon toe,” sprak de oude man, die het blijkbaar niet kon laten. Raven had geen tijd voor zijn lessen. Als Feral nu ook gedeeltelijk ghost type was, waren die aanvallen ook effectiever. Dat vond hij niet zo oké. Hij fronst een besloot hier snel een eind aan te maken.
”Wing attack.” riep hij nog een keer naar zijn Noivern, maar Ramos reageerde snel met een “Shadow Sneak”, waardoor de pompoen ineens verdween in zijn eigen schaduw op het moment dat Feral’s vleugels hem net weer van de grond wilden tikken. Raven wist echter dat het ding nu achter hem zou verschijnen, zijn beeld nog altijd scherp op diens aura gericht.
”Achter je,” sprak hij kort, zodat Feral zijn kop zou draaien. En inderdaad, de pompoen verscheen opeens boven hem.
”Nu, Air Slash.” riep Raven snel voordat het ding de kans kreeg zijn aanval af te maken. De Noivern draaide zich vlug op zijn rug en sloeg met zijn vleugels om de grote schijf van lucht af te vuren. Opnieuw werd de pompoen naar achteren geslagen. “Shadow Ball,,” probeerde Ramos nog, maar Feral vloog alweer op het ding af zodat Raven zijn laatste commando kon opvoeren.
”Bite.” De grote hagedis wentelde om de Shadow Ball in het niets te laten verdwijnen en greep de pompoen toen tussen zijn kaken alsof hij het zo als tussendoortje kon nemen. Raven gokte dat de Noivern hier ook waarschijnlijk tot in staat was.
”Oké, laat maar weer vallen,” sprak hij tegen Feral, voordat hij een probleem aan zijn broek had hangen. De Noivern liet even een protesterend geluid horen, maar opende toen toch zijn kaken om de pompoen te laten vallen. Het was waarschijnlijk al uitgeschakeld voordat het de grond raakte. Geen Trick-or-Treat meer voor de Pumpkaboo.
Ramos liet het arme ding weer met een korte knik terugkeren. “Goed gevochten spruit, maar gaat je Noivern het lang genoeg volhouden om mijn sterkste Pokémon te kunnen verslaan?” Raven zei hier niks op, liet enkel even zijn wenkbrauwen omhoog gaan. Ze zouden het vanzelf wel merken. Op dit moment had hij toch niet veel te verliezen, en hij wist dat Feral door zou gaan tot hij letterlijk neer viel. Of als Raven ineens met een mand vis aan kwam zetten. Zijn gezicht draaide zich even met een kleine glimlach naar de vriendelijke hagedis.
”Feral als je dit voor me wint, krijg je zoveel vis van me dat je niet eens weet wat je er allemaal mee moet.” Niet dat die belofte nodig was, maar het was leuk om de Noivern iets te geven om naar uit te kijken. Feral liet een goedkeurende kreet horen en zwiepte met zijn grote puntige staart. Ramos deed iets wat leek op grinniken, en pakte toen zijn laatste pokéball om de vierde ronde van deze match te beginnen.
Vs.
De Venusaur die tevoorschijn kwam deed de grond onder zijn grote zware poten trillen. Uiteraard weer een grass type, maar Raven wist dat het vooral de poison was waar hij voor moest uitkijken. Hij dacht niet dat Feral zo’n aanval nog een keer zo goed ging verdragen, zeker niet omdat zijn tegenstander nu een heel stuk groter was. Ramos startte er, ‘verrassend’ genoeg, de ronde mee. “Venasaur poison powder.” Het grote beest slaakt een brul en liet al snel een gordijn van paarse poeder verschijnen. Het was er in zo’n grote mate aanwezig dat Raven het in zijn neus voelde prikken. Hij trok met een strakke uitdrukking zijn kin op.
”Feral, gust.” riep hij kalm. Er kwam meteen een grote windvlaag opzetten dat dwars door de sluier heen sloeg. Feral vloog soepel door het gat heen zodat hij nog maar een meter van de Venasaur was verdwenen.
”Air slash,” vervolgde Raven. Feral draaide om zijn as en sloeg krachtig met zijn vleugels om de Air Slash Venasaur’s kant op te gooien, waardoor de rest van de poison op loste in de lucht. Het zwaarlijvige beest werd enkel een stuk naar achter geschoven. De aanval had een groot effect, maar Raven wist dat er veel meer voor nodig was om hem van de grond te krijgen. Als hij dat voor elkaar ging krijgen gaf hij zichzelf een schouderklopje. “Vine Whip op zijn vleugels,” riep Ramos, die duidelijk begreep dat hij Feral uit de lucht moest halen wilde hij dit winnen van de uitdager. De Venasaur sloeg zijn roede uit en wist de Noivern, ondanks zijn poging eraan te ontsnappen, bij zijn poot te pakken. Al snel had hij ook één van zijn vleugels en wild begon Feral het gevecht aan om zich van de planten te verlossen. Hoe meer hij echter tegenstribbelde, hoe erger hij verstrikt raakte, en Raven had al snel door dat dit absoluut geen zin had. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Feral moest daar uit. Nu.
”Feral, probeer los te komen, gebruik je gust!” Gespannen probeerde Feral zijn vleugels los te trekken om zich uit de aanval te blazen, maar de Venasaur was hem voor toen Ramos zei een Razor Leaf uit te voeren. Één van de roedes liet los en werd vervangen door een windvlaag van messcherpe bladeren. Feral krijste toen ze tegen zijn wang op sloegen. Hij gooide zijn hoofd naar achter en beet toen in pure frustratie in de planten die hem nog altijd in zijn greep hadden.
”Houd vast, Super fang!” riep Raven, nu de Noivern de roede toch al beet had. De scherpe hoektanden van de grote hagedis begonnen te gloeien en zorgde ervoor dat de Venausaur zijn Vine Whip met een pijnlijk gezicht terug trok. Toen hij weer vrij was, gooide Feral wild zijn vleugels in de lucht, uit pure verontwaardiging dat het hem in de eerste plaats beet had kunnen nemen. “Venasaur, Petal Dance.” Opnieuw slaakte de Venasaur een brul, terwijl hij de lucht weer begon te decoreren. Raven stelde zich voor hoe de bloesemblaadjes op zijn Noivern af tolde. Hij verwachtte niet echt dat dat nou zoveel schade zou aanrichten, maar hij nam absoluut geen risico’s.
”Gebruik je Wing attack,” reageerde hij meteen. Feral dook naar voren en sloeg de bloesem aan de kant, terwijl hij recht op de Venasaur af snelde. Ontwijken kon het logge beest niet, dus hij werd ruw aan de kant geduwd toen de vleugels langs zijn zij sneed. Feral was alweer omhoog geklommen voor hij ook maar iets terug kon doen. Toch kon Raven merken aan zijn vleugelslagen dat hij moe begon te worden. Elke pokémon, zelfs zijn Noivern, had grenzen.
”Moonlight.” sprak Raven toen hij veilig uit zijn bereik was. De maan scheen niet, maar de aanval zou toch een deel van zijn HP herstellen. Feral laadde zichzelf op en sloeg toen weer enthousiast met zijn vleugels, meteen gebruik makende van de nieuwe boost aan energie.
”Agility.” Hup omhoog gooien die boel. Al snel vloog de draak door de lucht als een schaduw, waardoor hij het voor de Venasaur onmogelijk maakte om hem bij te houden. En het voor de roede onmogelijk maakte om hem nog beet te krijgen. Die fout maakte Raven niet nog een keer. “Razor Leaf,” riep Ramos, voordat Raven nog meer aanvallen kon uitvoeren die zijn Noivern alleen nog maar sterker maakte. De Venasaur schudde even met zijn kop om zich te herstellen en vuurde toen gewoon in het wild de bladeren af. Het had toch geen nut om een poging te doen de Noivern bij te houden.
”Versnipper ze met je Wing Attack Feral.” Opnieuw sneden de witgloeiende vleugels door de lucht en verpulverde ze elk blad dat zijn vlucht kruiste. Een paar wisten de Noivern te raken, maar de meeste vielen gewoon als kleine groene confetti neer op de grond. Er was een grote grijns op het gezicht van te zien van Feral, die duidelijk genoot van het feit dat hij zo sterk het voordeel had en daarmee de vloer kon versieren. “Vine Whip!” probeerde Ramos nog eens, maar Feral wist dit keer de roede soepel te ontwijken en vloog toen weer recht op de Venasaur af, klaar om hem nog een keer te slaan. “Double-edge.” Ramos sloeg met zijn wandelstok op de grond terwijl hij het commando uitvoerde. Risicovol, maar op dit moment was er toch niet veel meer dat hij kon doen. De Venasaur gooide zich naar voren en tackelde de Noivern vol tegen het lijf, waardoor hij zelf ook schade opdeed. Feral werd naar achter geslagen en landde met een grote klap tegen de muur. Raven kon het steen zelfs vanuit zijn positie horen breken. Niet echt wat hij afgesproken had, maar de gym was toch niet meer te redden. Het was tijd om dit af te maken.
”Dragon Pulse Feral!” riep Raven, wetende dat de Noivern nog genoeg kracht had om zijn favoriete aanval af te vuren. Vanuit de stofwolk ontsnapte een grote felblauwe straal, die recht op de Venasaur werd afgeschoten en hem de lucht in blies. Ja, zelfs het grote logge beest kon vliegen. Het kwam niet heel ver omhoog, maar landde toch met een gigantische klap weer neer op de grond, zo hard dat de hele gym er even van leek te schudden. Feral kwam van de muur aan de andere kant weer aanvliegen en landde toen moe op de grond om zijn scherpe blik fel op zijn tegenstander te richten. Eens zien of dit genoeg was om de Venasaur uit te schakelen. Raven balde zijn vuisten samen en wachtte gespannen op het oordeel van de scheidsrechter.
