Man on a mission | &Stacey

Kalm liep een jonge vrouw een grote gamewinkel in. Haar korte, groene haren hingen langs haar schouders en een simpele zwarte broek met een donkergroen shirt vormde haar simpele uiterlijk voor vandaag. Ze hield niet van opvallen, iets wat logisch was gezien alles dat ze in haar twintigjarige bestaan had mogen meemaken. Waar ze wel van hield, waren games. En ze had gehoord dat de recent uitgekomen Charmander of Duty: Beldum of Honor uit was. Deel VI alweer! Ze kon zich nog herinneren deel I met haar zusje gespeeld te hebben en kon er niet op wachten met het nieuwste deel thuis te komen.

Ze schrok wel toen de controller ineens in haar handen werd geduwd. Onbewust had ze wat naar het scherm staan kijken, in de hoop dat deze jongeman het spel zelf ging spelen. Maar, voor ze goed en wel door had wat er aan de hand was, vertelde hij haar dat ze moest komen. Gamen. Even stond ze verbaasd stil, voor één wenkbrauw omhoog trok. Ze was een fanatieke gamer, vooral in spellen als deze. Ze was er goed in, al kon ze niet toppen aan de beste, en het lokte een competitieve aard in haar. Ze was immers vrij fanatiek, Pokémon gevechten interesseerden haar gewoon niet, waardoor dit vaak gemist werd.
“Zolang je maar niet denkt dat ik rustig aan doe,” sprak ze met een glimlach. Toen het scherm van karakter kiezen opkwam, koos zij ook meteen voor een simpel uitziende vrouw die was voor de kant van Johto. Verrassend. Haar klasse was Sniper, want ze was een vieze camper.

En zij moest niet denken dat hij zich in zou houden tegenover een meisje. “We zullen hier weleens zien wie ‘t meisje is,” sprak ze liefjes. Oké, ze was er vrij zeker van dat ze een meisje was. Dit omdat ze… Nou ja, zo onschuldig was ze niet meer en lieten ze maar zeggen dat ze goed op had gelet bij de biologie lessen. De practica, ook. Dat de gast in haar gezelschap een jongen was twijfelde ze ook niet over. Zijn blauwe ogen waren een vage herinnering aan iemand die ze ooit lief had, dus ze was allang blij in het scherm te mogen kijken.
Het spel startte en ze merkte hoe Dario onmiddellijk op een NPC af rende alsof zij het was. Hah, hij had vast niet door dat de nieuwste versies van deze games ook NPCs hadden, omdat het anders te simpel werd met het stalken van spawn-plekken. Vandaar dat ze zich achter het hoekje zette. Hurken, knop ingedrukt houden om te richten… Z’n kop in t scherm krijgen en peng!

Dood~ “Yay,” kwam er enthousiast uit de mond van het meisje en alsof ze het erom deed, herspeelde ze de headshot op het scherm. Haar werd gezegd dat ze er niet zo makkelijk mee weg zou komen en hij respawnde, waarop ze glimlachte. Het was spijtig dat dit spel niet zo gespeeld werd als in de echte wereld, anders had ze een klein pistool op zak gehad en had ze haar behendigheid kunnen gebruiken om aan de tegenstander te ontsnappen. Maar, helaas. Het duurde dan ook niet lang voor ze hem opnieuw in haar visier kreeg, vanuit een verlaten schoolbusje. Ze ging het hoekje van het busje om en richtte opnieuw op zijn hoofd, al kon ze niet goed zien of hij haar ook zag. Zou dat zo zijn, dan zouden zijn schoten immers eerder aankomen dan die van haar en als hij goed richtte, zou zij dit keer sterven. Anders was het 2-0.

Het was mooi geprobeerd en oh, ergens zou ze zo gefrustreerd zijn geweest als hij op deze manier gelijk met haar was komen te staan. Maar, hij verloor zijn punt onmiddellijk door zelfmoord te plegen in het spel. Zijn karakter vloog door de lucht en kwam in een onmenselijke positie terecht, waardoor het meisje de controller in één hand pakte en de andere naar haar mond bracht, gelach inhoudend. Toen hij ook nog eens riep dat hij dat niet deed, kwam er toen gegrinnik uit. “Je bent gewoon hartstikke slecht,” zei ze geamuseerd. “Ik durf te wedden dat ik de 3-0 haal,” sprak ze rustig. Aangezien hij weer terug ging naar 0 door de zelfmoord, zou zij nog twee keer moeten raken om de 3-0 te halen. En wie weet had hij er wel iets voor over. Het ego van een man mocht je immers niet krenken.

Stacey snoof geamuseerd toen Dario haar zei dat ze maar moest wachten. Als ze het niet mis had, had ze zijn ego in ieder geval al een klein beetje weten te deuken. Al deed hij het meer zelf - ze hoefde niet eens veel ervoor te doen. Hij faalde zelf gewoon zó hard dat hij zijn eigen ego krenkte. Het was een heus talent.
Holy Arceus! Een granaat schoot richting haar karakter en ze zag hoe het tegen de muur aan geblazen werd en er een 1 verscheen bij de naam van de onbekende naast haar. Verdomme! Maar, al snel genoeg zag ze de 1 weer in een 0 veranderen omdat hij zelf ook stierf door de granaat. “... Je hebt geen talent ook, hmn? Heb je dit wel eerder gedaan?” vroeg ze de jongen verbaasd, haar hoofd even schuddend. Al snel genoeg was de respawn immers gemaakt en zoomde ze in met haar sniper. Bij het zien van de naam van haar tegenstander, deed ze een poging zijn kop in één keer door te knallen, anders werd het rennen en om ‘t hoekje verstoppen, in de hoop dat hij erachteraan zou gaan en ze hem alsnog van achter neer kon knallen.

Stacey was ineens dood. “Ja maar-” kwam er verslagen uit haar mond. Daar ging haar 3-0, tenzij hij zichzelf straks weer doden zou. “Dat…” Ze keek naar de plaats waar de blonde gozer gestaan had met zijn veel te grote karakter in de game. “Ik weet zeker dat ik dat gehoord zou hebben,” bromde ze tegen zichzelf. Het oplopen van een trap… Ze zou het gehoord hebben, maar in games werkte dat niet zo. Ze snoof eventjes. “Geluk was het,” merkte ze op. Ja, ze was zelf een aardig fanatieke gamer en verliezen deed ze niet graag. Vooral in games als deze. Je zou toch denken dat ze hier goed in was? Immers was ze zelf nog niet dood en had ze zich in zulke situaties begeven. Knulletjes als die naast haar wisten niet beter dan dat het een spelletje was.

Nou, nu leek de jongen tevreden. Hij had zijn ene punt nu al langer dan een minuut weten te behouden en hij vroeg haar waar ze om zouden wedden. Een frons ontstond op haar gezicht, terwijl ze even nadenkend haar blik langs hem liet glijden. Ze hoopte dat ze hier geen spijt van zou krijgen. “Degene die verliest mag de ander trakteren op MacDucklett, Burger Kingdra of Kentucky Fried Torchic,” sprak ze rustig. Ach, ze was toch van plan wat te gaan eten en drek als dat was altijd een goed idee. Ze opende het menu, veranderde haar klasse en liet haar karakter weer door een kamer schieten. Nu was het hopen dat ze hem tegen kwam, want met haar gloednieuwe shotgun zou ze het brein uit zijn personage blazen.