Stressed out

Eindelijk. Eindelijk was ze de stad uit en kon ze weer van wat gezelschap van haar pokémon genieten. Cecille had maar een dagje zonder gemoeten, maar ze had het ontzettend gemist. In ieder geval hoefde ze ook niet in Lumiose te verblijven, want daar had ze absoluut het geld niet voor. De blondine moest binnenkort maar weer een gym uitdagen, anders stond ze binnen de kortste keren in het rood. Na dat tafereel met de tafel in het hotel van Santalune en het constante gegooi met haar geld was ze toch echt bijna blut en dat probleem kwam nu ernstig dichtbij. Haar ouders hadden haar al gewaarschuwd. Ze moest eens sparen. Cecille kon dat niet. Dat had ze altijd al geweten. “Sivar, ik heb geld nodig,” meldde ze haar Tyrogue, die inmiddels aan haar zijde liep en haar hand stevig vasthield. Niet omdat hij bang was, maar omdat hij haar wilde steunen. Buiten Dahlia was hij nu de enige die haar nu kon steunen omdat hij wist wat er gebeurd was. Dat had de blondine hem verteld. Een antwoord op haar probleem had hij echter niet.

Daarom bleef het ook stil. Cecille hield het zo. Normaal was dit niet het geval en dus verontrustte het de Tyrogue ontzettend. Er iets van zeggen deed hij echter niet. De blondine scheen diep in gedachte te zijn en dat wilde hij niet verstoren. Na een tijdje scheen ze weer te willen praten, echter. “Misschien moet ik een bijbaantje zoeken.” Het was echt absurd. Cecille was een trainer en zou daar genoeg geld mee kunnen verdienen. Niet alleen vanwege de gyms, maar ook via gevechten met andere trainers. Kennelijk gaf ze meer uit dan dat ze verdiende, anders zat ze niet zo krap bij kas. “Of ik moet stoppen met geld doneren.” Gegrinnik was zacht hoorbaar en Sivar keek op. Ondanks alles bleef zijn trainer optimistisch. Dat waardeerde hij niet alleen aan haar, maar daar keek hij ook ontzettend naar op.

Bijbaantjes. Ze had nooit gedacht daar nog mee te moeten werken na haar vertrek uit Johto. Cecille was eigenlijk blij geweest dat het niet meer hoefde; sommige werkzaamheden waren immers vreselijk om uit te voeren. Zeker wanneer je vervelende klanten had of, in de ergere gevallen, vreselijke collega’s. Ze had het wel eens meegemaakt. Van die vieze mensen die haar kwamen lastigvallen. En dan moest zij het met een glimlach op haar gezicht opknappen, want dat verwachtte men. Helaas was ze Cecille niet als het niet eindigde met een vuist in iemands gezicht, dus ze werd nog wel eens ontslagen wegens agressief gedraag. De blondine snoof. Waren ze zelf schuld. Moesten ze maar niet van die opmerkingen maken. Kon zij het helpen dat het net kleine kinderen waren die de schuld niet in hun eigen schoenen konden verdragen.

Waar zou ze überhaupt zo’n baantje moeten vinden? No way dat ze in Lumiose ging zoeken. Alana vertelde wel dat ze er werk had, maar Cecille was nog niet levensmoe en ze liep al met een blauw oog rond. Daarbij zou Sara het nooit toestaan. Die vilde haar waarschijnlijk al levend omdat ze met een blauw oog kwam aanzetten naar het etentje van haar ouders. De blondine zuchtte. Right. Dat etentje. Hoe moest ze dat gaan oplossen? Ze kon haar zonnebril wel dragen, maar waarschijnlijk zaten ze een groot deel van de tijd binnen en dan was het gewoon vreemd. Moest ze het proberen weg te werken met make-up? Maar ze had niet veel meer en het geld voor die zooi had ze nou niet bepaald. Het stelen was absoluut geen optie. Daar was ze zelf te rechtvaardig voor. Andere mensen werkten hard om daar hun brood mee op de plank te krijgen en dan zou zij het voor hen weg moeten graaien. Nope. Ach, dat was zorg voor later. Ze verzon wel iets; desnoods improviseerde ze wat.

Al ging ze er waarschijnlijk nooit mee weg komen.

Cecille stopte met lopen en liet zichzelf zonder pardon op de grond vallen. Dat deed wel een beetje pijn aan haar achterwerk, maar er een kik om geven deed ze niet. In plaats daarvan vouwde ze haar armen over elkaar heen en sloot ze haar ogen bedachtzaam. Sivar ging zwijgzaam naast haar zitten en keek haar vragend aan. “Waar zou ik het beste kans hebben om een baantje te vinden? Behalve Lumiose, die vermijden we als de pest,” vroeg ze aan niemand in het bijzonder en toch ook een beetje aan Sivar. De Tyrogue imiteerde haar houding en sloot ook zijn ogen bedenkelijk. “We kunnen Cyllage wel weer proberen?” stelde ze aan hem voor. “Maar ik weet niet of daar veel te vinden is... Zo groot is de stad ook niet.” Arceus, waarom was dit zo moeilijk. Misschien moest ze maar gewoon van stad naar stad reizen en zien wat daar te vinden was? Hopelijk iets dat goed betaalde, anders had ze een groot probleem.

Ze kon natuurlijk ook de derde gym uitdagen, maar daar moest ze meer voor trainen vond ze. Sivar was nu wel op het level dat ze hem hebben wilde ervoor, maar de rest lag nog een beetje achter. Ze wist eigenlijk niet eens welke pokémon ze verder wilde gebruiken. De blondine had wel gehoord dat de gymleader gebruik maakte van vechttypes, maar daar had zij verder geen voordeel tegen. Het zou natuurlijk wel een extreem episch gevecht worden, want nu kon ze het beste testen wie de beste vechttype trainer was. De gymleader of zij. Cecille had er echter het volste vertrouwen in dat zij de beste was en dat zij die derde badge snel in haar zak kon steken, eveneens het extra beetje geld dat ze eraan zou verdienen. Ze kon haast niet wachten.

“Oké, nadat we dat etentje in Camphrier hebben gehad, gaan we door naar Cyllage om wat geld te verdienen. En meer te trainen, zodat we de gym kunnen doen,” vertelde Cecille aan Sivar, waarop ze haar ogen opende en de Tyrogue aan wilde kijken. Alleen viel haar blik op wat anders; namelijk een vreemde pokémon die in de buurt zat te snuffelen aan een vuilnisbak die vlak buiten de wijk was omgegooid. Cecille wilde naar het beest roepen dat eten vanuit zo’n ding niet zo’n slim plan was gezien de ziektes die het met zich mee bracht, maar er viel haar iets op aan de pokémon. Het was een Poochyena, zoveel wist ze nog. Wat haar echter verbaasde, was de kleur van de Poochyena. Het was geen gebruikelijk grijs dat het kleurenpatroon was. Eerder een gouden gloed. Het koste haar echter niet lang om de vraagstukken te beantwoorden: Ze had immers genoeg gehoord van de zogenaamde ‘shiny’s’, pokémon die een andere kleur hadden dan de gewone soorten. Het was erg zeldzaam en waarschijnlijk kon je er ook flink wat geld voor ontvangen als je zo’n beest door verkocht.

“Holy Shiftry,” fluisterde Cecille naar haar Tyrogue, die nu ook verward zijn ogen opende en zijn blik liet vallen op de rondzwervende Poochyena. “Sivar, dat is een shiny,” fluisterde ze naar hem. Hij bleef roerloos zitten; iets wat Cecille wonder boven wonder ook zelf lukte. “Ik wil d’r.” Ze wist niet waarom, maar ze moest dit beest wel vangen. Het was geen vechttype, maar shiny’s waren zo ontzettend zeldzaam dat dit wellicht de eerste en de laatste keer was dat ze zoiets van dichtbij kon bekijken. Misschien kon ze haar wel doorverkopen aan een leuke trainer die haar beviel; dat loste meteen haar geldprobleem ook weer op.

De Poochyena kreeg op dat moment de twee zittende figuren in vizier en bleef als bevroren aan de grond genageld. Cecille en Sivar bleven ook verstard zitten op de stenen vloer, niet wetend hoe dit nu ging uitpakken. De pokémon kon hen uit angst aanvallen, maar kon ook zonder pardon van ze wegrennen. De blondine hoopte niet op het laatste, want ze wilde natuurlijk wel een gevecht met het ding houden. Helaas bleek de Poochyena geen echte vechter te zijn, want ze draaide zich op dat moment razendsnel om en besloot een sprintje de stad in te trekken. Cecille vloekte binnensmonds, sprong overeind en droeg Sivar op achter het beest aan te gaan. Zelf kwam ze ook in beweging door zich van de grond af te zetten en als een malle idioot achter de Poochyena aan te rennen. Deze besloot dat de stad veel veiliger was dan de Badlands die eraan grensde, wat op zich wel een slimme keuze was geweest als het niet aankwam op het feit dat Lumiose bezaaid was met Team Rocket leden. En die zouden waarschijnlijk zo’n beest wel in handen willen krijgen.

Cecille en Sivar renden als een speer achter de shiny Poochyena aan, maar de blondine vertrouwde de situatie niet helemaal. “Sivar, blijf dicht bij me, oké?!” Ze wilde niet haar beste maatje verliezen, alleen maar omdat ze zo hebberig was. Team Rocket kon wellicht gaan voor de Tyrogue zodat zij de shiny aan hen zou geven. Mooi niet, dus. De hondpokémon had echter wel door dat ze beter de kleine weggetjes tussendoor kon nemen om te voorkomen dat ze gespot werd door willekeurige omstanders. Ze klom onder een hek door en nam het kleine gangetje tussen een aantal gebouwen in, zodat ze Cecille wellicht kon ontsnappen. Zij sprong echter via de muur over het hek heen en wist soepel op beide voeten te belanden, haar lichaam met de val meebuigend zodat ze niks zou kneuzen of breken. Toen Sivar er ook overheen was en haar voor ging, kwam ze overeind en rende ze ook weer verder.

Het drietal renden een aantal hoekjes om, waarop de Poochyena een kleine spleet tussen twee andere gebouwen vond om zich doorheen te begeven. Het was aan de achterzijde van een restaurant. Sivar paste ook nog net tussen het gesteente door, maar Cecille had minder geluk. En ander weggetje was er ook niet. Ze stopte echter niet, liet haar Tyrogue achter de Poochyena aan gaan en sprong zelf op de grote container die zich aan de achterzijde van het restaurant begaf. Vanaf daar sprong ze tegen de muur aan en wist zich via de regenpijp een weg naar het dak van het restaurant te banen. Eenmaal op het dak zocht ze een punt waar ze af kon springen zonder iets te breken. Gelukkig was er een afdakje dat stevig genoeg leek, dus liet ze zich daarop vallen en sprong ze daarna door naar de grond.

De Poochyena en Sivar renden net een ander steegje in dat zich aan de overkant van de straat bevond. Cecille rende er direct achteraan; al was het maar om haar eigen pokémon in de gaten te houden. Het begon immers al donker te worden en dat betekende dat de avondklok bijna inging. Dat betekende echter ook dat er vast en zeker een hele hoop Team Rocket leden op straat rondliepen. “Sivar, probeer dat beest in te halen! Sla haar neer met een Brick Break!” De Tyrogue kon echter amper in de buurt komen van de Poochyena, zo snel was dat beest. Cecille sprong over een aantal vuilnisbakken heen, want die stonden heel mooi in een rij in het steegje waar ze zich nu bevonden. De Poochyena en Tyrogue hadden er minder moeite mee, die bewogen zich soepel langs de bakken af en waren daarom een flinke afstand van de blondine verwijderd. Deze begon meer en meer moeite te krijgen met ademhalen en vreesde dat ze snel een korte adempauze moest inlassen, maar ze wilde Sivar en de wilde Poochyena niet uit het oog verliezen. Arceus wist wat er dan met ze zouden gebeuren.

Het tweede steegje werd verlaten door het drietal, die inmiddels door één van de grote straten moesten rennen, want de pokémon had voor een nieuwe strategie gekozen. Cecille wist niet of het haar wel beviel; hier waren minder obstakels wat betreft waar je overheen kon vallen, maar er waren er juist meer als je het op gezelschap ging bekijken. Niet veel mensen liepen op het moment nog op straat, waarschijnlijk uit angst voor Team Rocket, maar de blondine was bang weer zo’n lid tegen het lijf te lopen. En ze had al een blauw oog. Jirachi mocht weten hoe ze er vanaf zou komen als ze nu weer een aanvaring had. “Sivar, snel! We moeten snel zijn!” Maar Cecille zelf werd al een stuk langzamer. De Tyrogue en Poochyena ook wel, maar de achttienjarige was nog langzamer dan hen. In de hoop een laatste sprintje te kunnen trekken en zo te kunnen duiken op de shiny pokémon, zette ze zich met haar laatste beetje kracht af en rende ze richting de twee. Voor ze echter ook maar een hand kon uitsteken, maakte de Poochyena een scherpe bocht de hoek om. Sivar was behendig genoeg om die ook te maken, maar Cecille had minder geluk. Die belandde tussen twee vuilnisbakken in – en tot haar ergernis viel er ook een hoop afval bovenop haar, omdat ze de bakken omver had gebeukt met haar gewicht.

Grommend probeerde ze overeind te komen en voelde toen een pijnsteek door haar zij heen schieten. Meteen zakte ze bijna door haar knieën. Verdomme, had ze dat nu ook al? Dat ging vast een grote, blauwe plek worden. Cecille keek vlug op toen ze zich realiseerde dat ze geen voetstappen meer hoorde van haar Tyrogue en besefte zich op dat moment dat ze niet alleen de shiny, maar ook haar partner kwijt was. “Sivar!” riep ze het weggetje in. Een reactie kreeg ze niet. Stik. En nu? Cecille zette een stap naar voren en voelde opnieuw een steek door haar lijf heen gaan. Arceus. Haar handen schoten naar de zij in kwestie, die ze er stevig tegen aandrukte, terwijl haar tanden zich zowat in haar lip boorden in een poging niet te kreunen van de pijn. Het waren maar domme vuilnisbakken. Hoe kon dat zoveel pijn doen? Afgezien van het feit dat ze van ijzer waren gemaakt en zij met een topsnelheid erin was geknald. Goed gedaan Cecille. Echt, weer een topactie.

Het voordeel was wel dat ze nu even op adem kon komen, al ging ademen moeilijk wanneer je het gevoel had alsof iemand een mes in je ribbenkast boorde. Hopelijk had ze niks gekneusd, want dan kon ze het al helemaal schudden bij Sara’s ouders. Cecille leunde met haar linkerarm tegen de zijkant van het gebouw aan, terwijl ze probeerde te kalmeren en hoopte dat het de pijn weg liet zakken. Dit bleek wel het geval te zijn na een flink aantal tellen. Oké. Ze kon dit. Ze kon lopen. Bewegen was een eitje. Ze deed het dagelijks. Ze had wel vaker klappen gehad. Hell, ze was wel eens out gegaan tijdens één van haar gevechten. Dit was niks. Toen Cecille weer een stap zette, kwam de pijn meteen terug, maar dit keer besloot ze het volledig te negeren. Ze moest Sivar en die Poochyena vinden, anders was ze misschien wel haar partnerpokémon kwijt. En dat terwijl ze zoveel met hem had meegemaakt. De blondine begon weer met lopen in de richting waar ze Sivar voor het laatst had gezien. Hopelijk had ze zo’n ingebouwde radar die haar naar de Tyrogue toe kon brengen, anders had ze wellicht een heel groot probleem.

Sivar holde ondertussen nog altijd achter de Poochyena aan, die inmiddels wel in snelheid had afgenomen en steeds langzamer begon te rennen. De Tyrogue zelf begon ook uitgeput te raken; alleen wilde hij zijn trainer niet teleurstellen, dus bleef hij rennen. Hij maakte ook duikelingen, sprong over objecten en tussen hekken door en hield een vast tempo aan om de pokémon bij te kunnen houden. Wat hij niet wist, was dat Cecille al deze bewegingen ook na probeerde te doen – het springen ging haar echter minder soepel af door de pijn die het met zich meebracht en dus viel ze een aantal keer naar de grond toe. De blondine liep steeds langzamer om maar van die zeurende pijn af te zijn; dat alleen maar erger werd met de valpartijen die ze erna maakte. Waarom ze toch zo fanatiek bezig was? Om de Team Rocket leden te ontlopen. Ze had er een paar gezien onderweg en deed haar best om ongemerkt langs hen te sluipen. Helaas ging dat een stuk moeilijker als je je eigen lichaamsgewicht niet meer kon dragen. Verdomde vuilnisbakken ook.

Haar Tyrogue had meer geluk. De shiny Poochyena deed haar best weer om de tussenweggetjes te vinden, dus veel last van Team Rocket hadden ze niet. Dit was echter wel een grove fout van laatstgenoemde pokémon, want ze renden eindelijk een steegje in dat doodliep en het kostte Sivar vanaf dat punt weinig moeite om de Poochyena te willen verzwakken met een Brick Break. Echter bedacht hij zich toen hij de bange blik in de pokémon zijn ogen zag en besloot hij toen dat het beter was om een gesprek met de pokémon aan te gaan, zodat zij kon kalmeren. Hij legde toen de situatie uit aan het dier en vroeg of ze hier konden wachten op zijn trainer. Op die manier waren ze het veiligst in verband met Team Rocket. Na het horen van waar Team Rocket wel niet allemaal voor stond, was de Poochyena het er in ieder geval mee eens om te wachten op Cecille.

Tijdens haar grote zoektocht, kreeg Cecille eindelijk de geniale ingeving om Dahlia’s aura te gebruiken. Die kon immers via anderen hun aura personen en pokémon vinden, niet waar? De Lucario werd al snel bij haar geroepen en de situatie werd ook aan Dahlia uitgelegd. Deze zuchtte, duidelijk geagiteerd door de capriolen die haar trainer weer had uitgehaald en ging toen op zoek naar Sivar. Tot Cecille’s genoegen was ze in ieder geval in de buurt geweest, want ze hoefden slechts een straat over te steken en een paar bochten omgaan in het gangenstelsel dat eraan vastzat. “Sivar!” riep de blondine opgelucht toen ze haar Tyrogue zag zitten kletsen met de Poochyena. Blijkbaar waren ze vriendjes geworden. Het meisje rende naar haar pokémon, de pijn negerend, en liet zich voor hem op de grond vallen om hem een stevige knuffel te geven. “Ik was bang dat Team Rocket je eerder zou vinden,” jammerde ze tegen de Tyrogue. Deze leek haast te stikken in haar houdgreep, maar was desondanks blij om zijn trainer terug te zien.

Cecille liet hem eindelijk los en keek van hem naar de gouden Poochyena. “Hebben jullie over mij geroddeld?” grijnsde ze naar de shiny pokémon. Deze was nog wat schichtig naar het meisje toe; al helemaal toen Dahlia met haar poten over elkaar achter kwam staan. Sivar vertelde echter dat ze oké waren en dat de Poochyena niet bang hoefde te zijn. Cecille stak haar hand lichtjes naar voren en keek toen vragend naar de pokémon. Of ze haar mocht aaien of niet. Na lang twijfelen en vragend naar de Tyrogue te hebben gekeken, deed ze een stap naar voren en duwde ze haar kop tegen Cecille’s hand aan. Sivar en de blondine wisselden een blik met elkaar uit, waarop het meisje een pokéball tevoorschijn haalde en die voor zich uitgestoken hield. “Ik weet dat we elkaar nog niet zo goed kennen, maar...” De Poochyena sprong naar achteren en schudde hevig met haar hoofd. Cecille fronste. Ze had de halve stad doorgerend en nu weigerde de pokémon alsnog? Zo moeilijk was ze toch niet? De blondine wilde de Tyrogue toen opdragen om de Poochyena aan te vallen, want ze was wel een beetje kwaad op de pokémon, maar Sivar weigerde toen om dat op te volgen. De twee raakten in discussie, waarop Dahlia met haar ogen rolde en met een Force Palm de Poochyena extra verzwakte.

Toen een doffe klap hoorbaar was, omdat de shiny pokémon door haar poten zakte, keken Cecille en Sivar droog op. “Ja. Dat kan natuurlijk ook.” De blondine kon dit keer van geluk spreken dat haar Lucario niet de makkelijkste was en drukte vervolgens de pokéball tegen de Poochyena aan. Sivar was het er nog altijd niet mee eens, maar het was voorlopig alleen al de veiligste manier om de pokémon de stad uit te krijgen. Team Rocket zou veel ergere dingen uitspoken met dit wezen dan zij ooit zouden durven. Voor nu legde hij zich er dus maar bij neer.