Man on a mission | &Stacey

Zogenaamd in en in beledigd keek Dario toe hoe Noctis naar het verkeerde kamp liep. Verrader. Overloper. Hij trok zijn hand terug en zette een afkeurende blik op. "En dat noemt zich een vriend," sprak hij melodramatisch, waarna hij het frietje in zijn eigen mond stak. Ach ja, dan was er meer voor hem. Zijn blauwe ogen gleden naar Stacey en hij glimlachte, duidelijk nog altijd proberende indruk te maken. "Geen zorgen, als we de winkel weer in mogen, doen we een rematch." Dan kon hij laten zien dat hij ook wist te winnen zonder glitches. Daar was hij van overtuigd.

Misschien had hij zijn woordkeuze iets zorgvuldiger moeten uitkiezen, maar daar had hij natuurlijk niet van te voren over nagedacht. Dario lachte even onschuldig toen Noctis er naar vroeg. "Ja eh.. we zijn er soort van uitgeschopt toen we een beetje teveel lawaai maakte," legde hij uit, terwijl hij even met zijn hand door zijn blonde haar ging. Voor Noctis zou zo'n verhaal niets nieuws moeten zijn, maar nu ze hier waren om geld te verzamelen, had Dario toch wel gehoopt dat hij het in ieder geval een maand ging volhouden voor hij nergens meer in mocht komen. Zijn hoofd keerde zich weer naar Stacey en hij trok gepijnigd een pruillip. Zo gemeen. Waar had hij dat nou weer aan verdiend.

Dario probeerde te kijken alsof hij niet wist waar Noctis het over had, maar dat zorgde er voor dat hij alleen nog maar schuldiger leek. Hij was zich er maar al te goed van bewust dat het over hem ging. "Heh, die gast zou ik niet willen zijn.." mompelde hij met een geforceerd lachje. Zijn ogen vonden echter hun focus terug toen hij zich het voorval in de gamewinkel weer herinnerde. Nu kon hij net zo goed ook het hele verhaal vertellen. "Nee, maar het was zo: Ik en Stacey waren dus aan het gamen en," De jongen schoof wat omhoog in zijn stoel om er wat beter voor te zitten. Zijn handen gingen naar voren alsof hij een controller vast had. ".. en ineens verscheen die bewaker achter ons. Die zei dat we eruit moesten. Maar, toen hij Stacey beet pakte, haalde die uit alsof ze een zwarte band heeft." Zijn stem was vol overtuiging en ondertussen gebaarde hij wild met zijn armen in een poging de move die hij gezien had na te doen. "Die gast was even helemaal van zijn stuk gebracht, maar toen moesten we echt rennen." De jongen kwam met grote ogen een stukje omhoog, alsof hij het zich allemaal weer herbeleefde. Ja, Dario was helemaal in zijn element.

Stacey melde simpel dat ze geen zwarte band had. Dario keek haar ongeloofwaardig aan. Ze had die vechtskills toch ergens vandaan moeten halen? De jongen had niet eens door dat ze het over hem had toen ze over vieze mannetjes begon en draaide zich in plaats daarvan even om naar Noct, die stond te grijnzen en toen leuk vertelde dat hij een elektriciteitscentrale had opgeblazen. Dario liet even ontzet zijn armen naar beneden zakken. "Kom op, je weet dat dat niet mijn bedoeling was," reageerde hij zielig. Net zoals het mollen van de auto. Dat soort dingen overkwamen hem nou eenmaal. Hij was Dario. Dingen ontploften bij hem.

Dario liet zijn hoofd hangen toen ze vroeg hoe hij dat nou weer voor elkaar had gekregen. "Ik weet het zelf ook niet," mompelde hij. Alles had opgelost geleken toen hij weer naar buiten was gelopen, maar blijkbaar had die ene kortsluiting toch meer schade aangericht dan hij gehoopt had. "Voor ik het wist was de generator in de fik gevlogen en toen was het einde centrale." Hij kon zich nòg de enorme klap herinneren van de explosie, alsof er een bom was losgelaten op het mooie Castelia. En toen kwam de enorme duisternis waar ze wel een week mee bezig waren geweest. Stacey vroeg of hij nu geen enorme boete aan zijn broek had hangen. Eentje die hij toch niet had kunnen betalen, en dat wisten ze waarschijnlijk. Dario keek op en bracht zijn hand weer beschamend lachend naar zijn achterhoofd. "Ik eh.. ben soort van verbannen uit de stad." En dat was nog zacht uitgedrukt.