Mission impossible - Done

Dit was dan ook waar hij op verheugde. Not. Hij had nu door de straten van Lumiose City kunnen rondlopen als een Agent, zonder het gezeik van opa om zich heen en de eisen die rondom hun afspraak zaten. Eentje daarvan was dat hij naar opa moest luisteren en dát op zich wel was een onmogelijke taak. Ciro zuchtte geërgerd, maar liep vooralsnog richting het lab van de ongure Sycamore die inmiddels elke dame wel één keer versierd had. De details werden hem bespaard. Gelukkig. Met een norse gezichtsuitdrukking merkte hij de opa op, leunend tegen een paal. Vrij recent had hij zijn hoofd er nog heerlijk aan gestoten toen Jayde uit het niets was verschenen. “Yo,” begroette hij hem, maar was het wel nodig? Ach. Opa had hem al opgemerkt en leek vrij ijverig in zijn taak als ‘baasje’, want hij begon direct een regel op te noemen, eentje die al moeilijk op te volgen viel. Wat was er nou mis aan ‘opa’? Hij zag het probleem niet, maar vanuit de woorden van opa was het makkelijk op te vatten dat hij bij enkele ‘Opa’ al met waarmee ze bezig waren zou kappen. Had dat geen gevolgen voor hem? Nog een laatste toevoeging vervolgde hieraan, iets over herhaling. Het leek haast school, maar net van dát docent die teveel onzinnige regels opstelde. Veel keuze had hij niet, of wel, soms? Ciro stond vlak voor hem stil en sloeg zijn armen over elkaar. “Dus… Je bent meester o-Nee, Floyd?” groette hij met een poeslief lachje, daarmee hun baas imiterend. Oké, het gaf hem eerlijk gezegd enkel rillingen om het na te doen, dus stond er spoedig een geamuseerde grijns op zijn snoet.

Tweede dreiging – herstel – ‘regel’ was dat hij niet zijn mond open mocht trekken, wanneer hij niets ‘zinnigs’ te zeggen had. Anders verloor hij letterlijk zijn tong. Hij moest wel levend voor de duivelse pop verschijnen en zonder een tong kon hij amper eten, drinken of het speeksel wegslikken. Daar ging opa de mist in. “Die wordt net wat moeilijker,” sprak Ciro al grijnzend uit. Een overbodige bevestiging dat opa ‘meester Floyd’ was volgde spoedig, maar hij keek er zo serieus bij dat hij het niet kon laten door kort te grinniken. Dit gaf hem écht herinneringen aan die strenge docenten van zijn school die veel te ambitieus waren dat het gewoon grappig werd op het niveau van leedvermaak. De meeste had hij al na enkele lessen weten weg te jagen met zijn gedrag, en hoewel hij ‘verplicht  was op school te verschijnen liep hij niet het risico iets te verliezen. Een grandioze kans. Inmiddels liep ‘meester Floyd’ al de stad dieper in en volgde hij hem zwijgend. Nou vroeg hij zich echter af hoe ze dit gingen overleven, zeker als ze wat onstuimige burgers tegen kwamen. Tenzij het juist dan beter ging, ze konden beide even los gaan met hun Pokémon? Het enige wat deze avond nog enigszins ‘plezierig’ zou maken was dat. Oja, en Floyd herinnerde mij nog aan dat er een BBQ gehouden kon worden. Aangebrande vlees en de heerlijke hitte wat vuur uitstraalde voor zijn neus of nog beter, om hem heen. Een geweldige droom, al mistte er dan nog explosies en neervallende kippen. Hij mistte nog net wat hij zei over de avondklok, maar het zou hem kennende een ‘waarschuwing’ zijn geweest. “Tja, bij mijn vorige patrouille had ik geen BBQ gehouden… Al was er een incidentje met een roedel honden die opeens aanviel, terwijl ik geeneens vlees bij me had of Rifle,” Ciro liet kalm zijn armen weer langs zijn lijf hangen en keek alert rond, de tegengestelde kant van Floyd, maar zag helaas geen enkel ziel op straat, geeneens een straatPokémon. Dit werd toch niet een patrouille zonder actie? Ieuwl, wat als het er één werd, waarbij ze uiteindelijk filosofisch zouden worden? Gatver. Dat was al iets wat dicht bij een nachtmerrie lag.

Haast automatisch haalde opa zijn mes erbij welk hij zich van de vorige keer meende te herinneren en duidelijk zijn lievelingswapen was. De zoveelste bedreiging volgde dat het eraf snijden van zijn tong door een leugentje het gevolg van een ‘tragisch ongeluk’ was, indien de duivelse pop er naar zou vragen. Kalm keek hij van het mes terug naar de opa en herinnerde zich het pistool in zijn broekzak nog. Nooit had hij het kunnen testen of zelfs mee kunnen bedreigen, maar om dat opa te laten weten? De neiging was groot, maar hij hield het nog als een verassing. “Al mooi uit bedacht,” Helaas was zijn mes al verdwenen, evenals het persoon in kwestie die al in beweging gekomen was. Geen woordje er meer over? Licht teleurgesteld liep hij al achter opa aan, totdat hij over zijn vorige patrouille begon. Dat leek niet al te goed te vallen bij de opa die dacht dat vlees alles was in Ciro’s wereld, maar dat viel reuze mee. Dat terzijde, de belediging was lachwekkend om hém een klein stuk vlees te noemen, want dat was een feit. Niet iets waar hij snel woest over werd. “Vegetariër? Maar ik zei enkel eenmalig iets over ‘vlees’ en gelijk verklaar je mij vlees-geobsedeerd? Wel net wat té overhaastig,” opperde Ciro, waarna zijn blik nogmaals gleed over het terrein.
Plotseling ging er een huivering door hem heen en alert keek hij richting een gebouw verderop waar hij nog net een schim dacht op te vangen van een Pokémon; een flink exemplaar. Waarom kreeg hij het gevoel dat het hen in de gaten hield? Langer stond hij er niet bij stil, want in zijn ooghoek schoot iets glimmends op hem af vanuit opa’s richting. Met amper tijd om te reageren hield hij zijn handen beschermend voor zich, waarna het voorwerp tegen zijn voorhoofd knalde. Au! Verrast stapte hij naar achteren, maar negeerde de pijn en bekeek het voorwerp wat van zijn hoofd naar zijn palm was gekaatst. “Tsk, wacht eens...” Toen pas zag hij het als diamant uitziende steen wat hij herkende als een Key Stone, beter gezegd.. de Key Stone die van hém zou zijn, maar aan opa werd overhandigd. Direct keek hij niet-begrijpend naar de opa, maar die liep stug door. Hij begreep niet waarom hij deze al zo vroeg aan hem gegeven had, zeker gezien hij een tel geleden nog zijn tong eraf wilde snijden. Het was écht niets voor hem omdat aan hem te geven, maar vreemder nog, er volgde geen commentaar? Een grijns kwam op Ciro’s gezicht, waarna hij de Key Stone tijdelijk in zijn broekzak liet. “Bedankt… Floyd,” zei hij bijna onhoorbaar, gezien hij eerlijk gezegd al sinds zijn ontmoeting met Flippy al naar de steen hunkerde. En nou had hij hem eindelijk binnen en kon hij daarmee eindelijk een Mega Blaziken gebruiken.

En… Zo te zien had hij de Pokémon eerder nodig dan verwacht, want nou hadden ze de buurt bereikt waar hij de schim van een Pokémon recent had gezien en het zat bezaaid met Bug types, zoals Parasect, een shiny Vespiquen en tweetallen van Weedle’s, Spinarak’s, Caterpie’s, Beedril’s en Ariados. Een Spinarak had Floyd al weten te verassen, maar toen een ander exemplaar ook bijna op zijn arm terecht kwam schoot hij snel opzij, zodat hij recht op de stoep kwam. Ieuwl. Hij hield niet van zulke Pokémon , van hoe ze eruit zagen en gedroegen tot hun zwakke aanvallen. Het enige wat je goed met ze kon doen was… wat het vuurvosje met haar stokje bij ze deed; verbranden. Kort keek Ciro naar de Key Stone in zijn zak. Was dit een goed moment voor Mega-evolutie of zou hij daarmee wachten? Ciro had gehoord dat een Pokémon helemaal door het lint zou gaan bij zijn eerste Mega Evolutie en bij de volgende paar keren ook; het vereiste tijd en maar een enkeling lukte het om het hoofd koel te houden. En hij wist dat de Blaziken niet onder de gelukkige hoorde en zeker alles tot moes zou schoppen, zeker gezien het bij de eerste gym al bijna mis gegaan was met zijn ability. Nee, de Blaziken viel helaas af.
Nu een strategie; de Pokémon zaten elk verspreid en gezien ‘verwoesten’ o zo slecht was, was het niet beter ze naar één punt te leiden? Zonder iets te zeggen haalde hij Revolver tevoorschijn en keek de Banette haast direct wantrouwend richting de opa, maar toen hij een paar vingers op stak begreep ze wat haar te doen stond. Een Confuse Ray. “Lok ze!” benadrukte hij de vervloekte knuffel op, waarop ze knikte en richting de Pokémon zweefde om vervolgens fel gekleurde lichtjes om haar heen te laten dansen. Natuurlijk stak ze plagend haar tong uit en trok haar ooglid naar beneden in combinatie met plagende geluiden. De groep Pokémon werden woest en vlogen of kropen recht naar de Banette toe. Dat was stap één. Nu kwam het leuke gedeelte. Ditmaal haalde hij Cannon tevoorschijn en de Charmeleon kwam brullend tevoorschijn. “Flame Burst!” De hagedis opende haar bek en vuurde een op een vulkaan uitbarsting lijkende vlammenzee op de groep insecten af. Het was een aanval die een grote reikwijdte had en daarbij heerlijk veel schade kon aanrichten. Inmiddels vermaakte Revolver zich genadeloos met het afvuren van de lichtjes naar de Bug types, waardoor ze verward raakte en soms elkaar beten. Ze amuseerde zich mateloos, maar keek onwillekeurig naar de opa en de vuurvos die ze nog zich geweldig kon herinneren. Inmiddels weerklonken er jammerende geluiden bij de brandende hoop, wat zelfs meer op een enorm kampvuur leek dan wat het werkelijk was. Terwijl Cannon de aanval af bleef vuren, zou het hem niet verbazen indien de vuurvos ook daar helemaal op los ging. Bovendien, was het een vrij frisse avond en wat warmte kon geen kwaad. Ditmaal was het zelfs gegrond; de Pokémon vormde een dreiging en ze verdedigden zich. Simpel als dat, en zelfs de duivelse pop zou daar niet over moeten klagen. Dat viel echter te hopen, maar als het afsnijden van andermans tong ongestraft door kon gaan, dan een brandje ook.

Misschien had de opa wel gelijk, maar hoe hij hun ontmoeting op beeldige wijze vertelde was lachwekkend. Natuurlijk klopte het wel met hoe hij daarin tegenover het vlees stond en welk idee hij met die driekoppige draak had. Ondanks dat de opa hem recht aan staarde lachte hij recht in zijn gezicht. “Oké, klopt… Prachtige samenvatting, trouwens!” Daarbij klapte hij geamuseerd in zijn handen, maar al spoedig kwam de insecten leger.
Een deel was een brandend hoopje, maar in zijn ooghoek werd opa nog geteisterd door een Beedrill, maar het kwam weer goed door zijn vuurvosje te gebruiken en een vuilnisbak. Wacht.. een vuilnisbak? Ach, laat het rusten. Het luide gezoem van een shiny Vespiquen trok zijn aandacht welk wellicht de leider van de leger was. Hij was er wel zeker over hoe ze telkens vreemde, ritmische eluiden produceerde met als gevolg dat haar ‘leger’ op bepaalde wijze bewoog. Zij sloeg furieus met haar poten en vloog recht op hem en zijn Charmeleon af, duidelijk ontevreden met het feit dat een deel al gestorven was. Direct sprong hij naar achteren, terwijl Cannon beschermend voor hem stond en zonder aarzeling haar door vlammen omringde tanden aan de Bug type liet zien, wanneer haar poten te dichtbij kwam. Verontwaardigd vloog ze naar achteren en liet glimmende stenen om haar heen verschijnen, waarna ze deze recht op Cannon afschoot. Een Rock type aanval? “Revolver!” riep Ciro gehaast en stak twee vingers op, waarop de Banette vlak voor de Vespiquen zichtbaar werd en met haar poot tegen haar buik uithaalde. Romp, eigenlijk. De klap was krachtig genoeg om de Vespiquen in elkaar te laten krimpen met haar voorpoten beschermd over haar romp. “Bijt ze in stukken!” Op tijd wist de hagedis de stenen in stukken te bijten met haar Fire Fang, maar ze wreef vervolgens wel pijnlijk over haar kaken. Het was pijnlijk, maar een andere optie had hij niet. Ditmaal stak hij maar één vinger op, waarop Revolver pardoes in het niets verdween om vlak achter de Vespiquen te verschijnen en fel uit te halen naar de Vespiquen’s vleugels en rug. ‘Vespi!’ kreunde de Pokémon, welk recht op Cannon af kwam, maar hoogte verloor. Nu konden ze vast de Vespiquen uit schakelen! “Revolver, richt je op de andere Bug types!” commandeerde hij haar, waarna ze knikte, onzichtbaar werd en direct haar taak opvolgde. Een Vespiquen was immers een koningin en de andere Bug types zouden haar beschermen met hun leven, dat was wat hij ooit bij biologie gehoord had. De poten van de Vespiquen gaven echter al licht en vlak voor hen haalde ze er al fel mee uit. “Fire Fang haar ledematen eraf!” Ciro grijnsde al geamuseerd, terwijl Cannon naar voren sprong en direct in de lichtgevende ledematen beet. De vlammen verschroeiden direct haar poten en stopte haar aanval. Meer was er ook niet nodig, want ze liet zichzelf al op de grond zakken met enig gekreun.
“Maak het-“ Nee, het was nóg niet voorbij. Ondanks haar staat schonken plotseling diverse Bug types haar energie, waarna ze binnen enkele tellen weer strijdlustig tegenover hem vloog. “Muk!” Haar ledematen waren elk wel afgebrand, dus veel zou ze niet meer kunnen doen… toch? “Scary Face en dan Flame Burst!” De hagedis stoof recht op het insect af en trok haar meest enge gezicht die ze kon trekken, waarna ze weer een uitbarsting van een vlammenzee op de Pokémon afvuurde, ditmaal niet in staat zichzelf er tegen te verzetten. Deze zakte in elkaar op de grond, voor goed, terwijl ze een bijdrage als kampvuurtje werd. Dat was dus de koningin. Dankbaar knikte Ciro naar Cannon die direct leek te stralen en trots naar hem terug grijnsde.

Het volgende moment zakte de oogleden van de hagedis en knalde ze met een luide klap op de grond neer, totaal uitgeteld. Uit volle verbazing viel zijn mond letterlijk open, waarna hij direct naast Cannon op zijn knieën ging. Hoe was dát plotseling gebeurd? Hij had vast en zeker iets gemist, want ze had aan de buitenkant amper verwonden of sporen van vergiftiging. “Wordt wakker!” Ciro trok hevig aan de wangen van de hagedis, maar ze reageerde er niet op. Tsk. Zijn blik gleed naar de uitgetelde Vespiquen en herinnerde zich één flauwe aanval waar ze toe in staat waren; Destiny Bond. Ook Revolver kon het, maar daarmee raakte de tegenstander uitgeteld, indien het ook bij de ander gebeurde. Een roekeloze aanval. Direct liet hij haar wangen los en ging zijn broekzak af waar hij enkel de Key Stone vond en.. Ja! Hij had het nog. Hij gebruikte een kristalvormig object –een Revive- en spoedig was Cannon weer bij zinnen en stond ze spoedig weer op haar achterpoten en brulde ze weer trots. Ieuwl! Een vreemd gevoel zat bij zijn arm, alsof er iets over.. Het was een Weedle! “Verdwijn,” snoof hij geagiteerd en mepte het geval van zijn arm weg. Zo, vies wezen. Gelukkig vuurde Cannon al een vlammenzee op de Pokémon af, waardoor hij totaal geroosterd werd. Yum, de aangebrande geur.
Kort draaide hij zich om naar opa om te zien hoe het aan zijn kant ging en het verbaasde hem niet om de driekoppige draak weer bezig te zien en hardhandig de insecten weg te werpen of te intimideren met zijn verschijning. Hoe erg hij ook zijn best deed, de Pokémon vond hij gewoon niet eng, al dacht Cannon er anders over welk wantrouwend naar hem keek en zelfs op haar onderlip beet. Het leek er echter op dat de plaag voorbij was, al lag de wijk bedolven onder aangebrande insecten lijken, maar dat hoefde vast niet door hen opgeruimd te worden. Toch?
Ciro dacht er in ieder geval niet meer over na, al helemaal niet toen de opa zich hardop afvroeg waar ze vandaan kwamen. Dat was eindelijk eens een goede vraag. Ciro keek de wijk rond, maar merkte niets op wat de reden zou zijn geweest; het was een simpele wijk. Hoewel.. ‘Hear me roar! Ro-o-o-oar!’Dat lied herkende hij van de radio! Het was niet zeer luid, maar het scheen van verderop te komen. Spoedig verscheen Revolver welk knikte naar de twee. “Check dat muziek even,” Het geluid hoefde niet de oorzaak te zijn, maar het was beter dan niets. Op het moment dat de Pokémon verdween schrok hij haast van opa’s stem. O, kwam hij weer met wat gezeik? Nog een regel dat hij niets mocht afbranden? Hij sloeg zijn armen al over elkaar en toonde al een geamuseerde glimlach. Wacht… Huh? De opa meende verbaast te zijn dat hij de Key Stone niet gebruikt had, waarop hij zijn schouders wat liet zakken. “Zal anders teveel uit de hand lopen, een Mega Blaziken die iets meer dan die insecten verwoest. Ook leuk om eens mijn andere Pokémon los te laten gaan,” Daarbij keek hij van zijn broekzak waar de Key Stone zat regelrecht naar de hagedis welk hem dankbaar aankeek en dat extra benadrukte met een ‘Char!’.
Zonder oponthoud opperde opa om verder met de patrouille te gaan en Ciro knikte zwijgend en liet de hagedis hem op de voet volgen. Waar bleef Revolver, trouwens nou? En… Laat maar. De geest doemde vlak voor zijn gezicht op en gebruikte haar Will-o Wisp om de situatie toe te lichten. De vlammen vormden een menigte mensen en de overige een huis en enkele muziektonen, gevolgd door een op-en neer springende mensenmenigte. “Een feest?” Was dat wat de Bug types woest gemaakt had? Vermoeid sloeg hij zijn armen achter zijn hoofd en keek daarbij richting opa. “Een stelletje mensen hebben een feest verderop,” Een grijns verscheen alweer op zijn gezicht, “Denk je dat we ze een bezoekje kunnen brengen, zodat ze geen Bug types meer de stad in voeren?”

De opa zijn opmerkingen had hij niet gemist. Was nadenken zo vreemd voor hem dan? Ach, de opa had hem dan ook niet op zijn meest zenuwslopende momenten gezien; niet tijdens gymgevechten of andere missies. “Soms gebruik ik mijn brein in tegenstelling tot driekoppige wezens,” Het gebrek aan intelligentie van de Hydreigon was hij zeker niet vergeten bij de barbecue en zijn tweekoppige stage was niet veel beter. Dat geval verwoestte alles wat op zijn pad lag om waarschijnlijk veel te suffe redenen, zoals dat hij zijn eten niet gekookt kreeg, maar gebakken. Achteraf mocht de duivelse pop wel vrolijker reageren toen hij en Honchcrow die terugbrachten.
Toen hij zijn verhaal deed over het feest keek de opa hem amper aan, waardoor hij enkel naar zijn rug kon kijken. Wauw. Mooi hoor… Echt hele goede manieren had opa uit zijn tijd aangeleerd. Inmiddels kon hij de groep jongeren wat duidelijker zien, dansend voor een villa van een huis met een zwembad in de tuin. Weer typisch, zeg; ouders uit huis en stelletje kakkers van kinderen gingen feesten met een beetje teveel drank op. Met de nadruk op ‘beetje’.
Verrast keek hij op toen opa dacht dat het een geweldig idee was om het klusje alleen te klaren, terwijl hij vast en zeker uit zijn neus zou zitten vreten met de vuurvos en de driekoppige draak aan zijn zijde. “Hmm, snap het wel met die ledematen van je,” zei Ciro bedenkelijk, maar liep al recht op de groep af met de twee Pokémon achter hem aan. Hoe zou hij kunnen verduidelijken wat een avondklok in hield tegen een dronken menigte, boven het geluid van het suffe muziek nog wel? Dat was zijn eerste zorg; muziek uitzetten en eerst ‘beleefd’ te werk gaan. Wat intimidatie in het proces kon geen kwaad en als ze niet luisterde? Pff, dan konden zijn Pokémon weer los gaan. Er schoot hem echter een leuk idee binnen, maar dat was pas wanneer beleefdheid zelfs niet werkte en zelfs nóg voor het verwoesten. Drie plannen. Hoppa. Inmiddels keerde Ciro de hagedis maar terug, gezien ze ter intimidatie niet veel zou opleveren, totdat ze eindelijk eens geëvolueerd was. De Banette zou echter hem nog veel van pas komen en zelfs een hoofdrol spelen. “Zoek naar de bron van hun muziek en zorg ervoor dat het stil wordt,” commandeerde hij Revolver, waarna ze direct weer verdween en richting de villa begaf. Direct haalde hij Sniper maar tevoorschijn welk hem strak aankeek, maar duidelijk verward was door de keiharde muziek. “Wanneer het muziek uit staat, moet je denken aan… Fruit,” sprak Ciro grijnzend, waarop de draak verontwaardigd brulde en fel met zijn staart sloeg. De draak was er niet heel verzot op, zacht gezegd. Na die woorden liep hij met Sniper vlak achter hem richting de villa en toen het tuintje waar de meeste in zaten. Ciro probeerde zo min mogelijk op de wijze waarop ze ‘gekleed’ waren te letten, wetend dat er anders een tweede trauma op hem stond te wachten.

….

Het was ineens stil. Stomverbaasd en verontwaardigende reacties volgden van de mensen en pas toen Sniper vlak achter hem wild met zijn klauwen uithaalde en daarbij luid brulde, schenen ze hem op te merken. “Yo!” begon Ciro met een grijns op zijn gezicht, en genoot van de geïrriteerde blikken en scheldwoorden die op hem werden geworpen, “Het is al na de avondklok, dus tijd om terug naar huis te gaan en in je bed te kruipen, niet waar?” Het viel verre van goed bij de menigte waartussen één persoon nog het meest opviel, doordat hij duidelijk het meest gezopen had en zelfs nog het luidst kon schelden. ‘Jij niet dan, joch?’ Wauw. Wat een dreigement terug. “Helaas, maar.. Hup, feestje is voorbij!” Direct maakte hij een ‘khsst’ gebaar met zijn hand en hoewel een enkeling vertrok, bleef de meerderheid staan. Inmiddels kwam een groep kerels met een gespierde torso recht op hem af en knakten ze al hun knokkels, klaar om een pak rammel uit te delen. De draak bij hem liet zijn klauwen scherper worden en haalde al direct uit naar de man, Ciro beschermend. Het was niet raak, maar dat was niet de bedoeling. Zijn eerste plan faalde, dus tijd voor de tweede. “Niet mijn schuld verder als jullie trauma’s oplopen,” Weer een zee scheldwoorden volgden en steeds meer van de dronken menigte kwam op hem afgerend, hoewel een deel struikelde en daardoor geen dreiging meer vormde. Tijd voor Revolver’s entree. Vlug stapte hij naar achteren, zodat Sniper de mannen een tel tegen kon houden, zodat hij vijf vingers op kon steken. Sniper snapte de commando nog niet, en dook net zoals de menigte in elkaar toen een luid geschreeuw de locatie vulde. Gek genoeg wende hij zich eraan; hij had het zo vaak gehoord. Vooralsnog hield hij zijn handen beschermend over zijn oren en stak na het nagalmen van de schreeuw al zijn vingers op. De Banette wachtte er niet langer op en liet meerdere vlammen verschijnen welk de vorm van schedels vormden en ze door de hele villa heen liet zweven. De meeste gilden angstig al weg van de plek en van een enkeling verstond hij iets in de trant van ‘Behekste villa’. Dat ging makkelijker dan verwacht om eerlijk te zijn. Niet genoeg voor de gespierde mannen echter en twee Houndoom’s die al blaffend op hem afschoten. “Oh… boy,” De draak was niet in staat alle drie de kerels af te leiden, enkel maar één van hem met enige moeite. Dat pistool leek plotseling heel aantrekkelijk, maar doden laten vallen of beter gezegd… de opa bewust laten zijn van het pistool? Niet het waard. Gelukkig hield de Banette zich bezig met de Houndoom’s door haar Confuse Ray op ze te gebruiken en vervolgens ze met een Sucker Punch recht richting hun hondenhokken af te vuren. De honden jankte enkel zachtjes en knalde onhandig tegen elkaar op, om elkaar vervolgens bij hun nek te grijpen. Vechtende honden in de nacht mocht gerust, toch? De linkse kerel stormde al op hem af en leek van plan te zijn met blote vuisten tegen hem te vechten. Oké, dan. Hij bleef stokstijf staan, terwijl de enorme handen hem naderde en wachtte af…. Bijna… Nu! Behendig stoof hij opzij en tikte met zijn voet tegen de knieholte van de man, waardoor hij recht op zijn bek viel. De man die nog net rechts stond, hield echter al zijn handen open om hem op te vangen en waarschijnlijk te wurgen. Oké, wat nu? Tijd om te reageren had hij niet, maar ditmaal scheen het onnodig te zijn. Vlak achter de man zag hij een schim van een schaduw verschijnen, waarna de kerel duidelijk verrast weg sprong. Dat was Revolver’s werk geweest. Ciro stapte direct opzij en zag dat Revolver hetzelfde bij de andere twee mannen deed. Top. Echter was er nog maar één extra persoon over; de rijkeluiskind.

De jongen was echter totaal van de kaart en knalde lomp tegen alles op wat in zijn tuin stond. “Sniper, breng hem en de drie kerels naar hun huis,” De draak draaide moeizaam zijn kop naar hem om en de plekken waar hij geraakt was door een mes waren goed zichtbaar als deuken in zijn schubben. Na een kreun knikte hij en bracht twee mannen tegelijkertijd naar het huis en legde die op de bank neer, en hetzelfde deed hij met de andere twee. Zo, klaar. “Huisarrest-missie is voltooid,” grinnikte Ciro en keek daarbij dankbaar naar de twee Pokémon, voordat hij tevreden zijn handen tegen elkaar afklopte. Het verbaasde hem enkel dat er geen vuurwapens waren gebruikt, maar hé, met zulke hulken verwachtte dat rijkeluiskind het niet. Eenmaal bij de opa en zijn Pokémon liet hij Sniper weer terugkeren. De hulk van het team, maar of hij krachtig was qua Pokémon-zijnde, nee.