Man on a mission | &Stacey

Dario's ogen werden groot toen hij de granaat op hem af zag komen. "Oh shit shit shit, weg daar!" schreeuwde hij naar het scherm, terwijl hij weer als een debiel wegrende. Hij wist nog maar net achter een muur te schuiven, voordat er een harde knal klonk en de controller in zijn handen wild begon te trillen. "Waar ben je?" siste hij geïrriteerd, terwijl hij weer omhoog kwam en op een drafje de hoek om liep.
Zijn ogen scanden vlug het scherm af op zoek naar haar verschijning. Dario had niet eens door dat hij recht op een landmijn afging. Als Stacey ook in de buurt was had ze een groot probleem, want zoiets vernietigde alles binnen een straal van 100 meter. Boem. Leven weg.

Dario trok even een beteuterd gezicht toen hij zijn poppetje weer over het scherm zag vliegen alsof het niets was, en drukte toen geïrriteerd weer op de retry knop. Hij ging nu niet opgeven. Niet nu hij al zo ver eas gekomen (met 1 punt die hij alweer kwijt was geraakt). Terwijl het figuur naast hem nog bezig was met het afknallen van random npc's, moest hij nog respawnen, om vervolgens zo snel mogelijk weg te rennen van de vuurlinie. Hij vond een grote toren en klom snel naar boven, waarna hij voldaan vanaf zijn hoge plekje door zijn richter ging kijken, op zoek naar het hoofd van onze sergeant jumpluff.

Toen ze geïrriteerd gromde waar hij naartoe was gegaan, kon Dario een grijns niet onderdrukken. Best hiding spot ever. Eigenlijk was dit gewoon vals spelen. Door de afstand deed zijn geweer niet zoveel schade, maar toen hij haar kleine hoofd richting de toren zag rennen, hoefde hij zich alleen maar om te draaien en af te wachten tot ze boven was. Dan kon hij haar neerschieten zonder dat ze ook maar iets door had.

Dario raakte lichtelijk in paniek toen hij de rook zag verschijnen, wetende dat hij nu heel erg in het nadeel was gebracht. Hij begon weer fanatiek op de knopjes te drukken, in de hoop toch nog iets goeds te doen in deze chaos. Hij mocht niet verliezen. Dario had weer eens een veel te grote mond gehad, terwijl hij in werkelijkheid helemaal geen geld had om haar te trakteren. Toen hij soepel haar schoten wist te ontwijken - iets waar hij dan nog net wel goed in was -, rende hij snel naar de andere kant van de toren, maar dat leek om de één of andere reden een glitch op te wekken. Opeens stonden ze weer beneden, srg. Jumpluff nog altijd in een liggende positie, maar nu twee meter zwevend in de lucht. Er verscheen een duivelse grijns op het gezicht van Dario en hij begon weer te schieten op het nu eigenlijk veel te makkelijke doelwit.

De grijns was niet meer van zijn gezicht te halen, ook niet toen ze zogenaamd volledig ten onrechte riep dat het niet eerlijk was. Dit was heus geen vals spelen. Dit was heel tactisch winnen. Dario lachte triomfantelijk toen de 1 weer bij zijn naam verscheen, maar lang om over zijn oh zo geweldige overwinning te juichen kreeg hij niet, want er verscheen plotseling een breed geschouderde gedaante achter hun. "Jullie twee. Eruit. Nu!" Dario kromp ineen toen hij de lage stem hoorde en draaide zich voorzichtig om, om vervolgens oog in oog te staan met de bewaker van de winkel. Ze hadden zo erg in het spel gezeten dat hij helemaal vergeten was waar ze eigenlijk waren. En blijkbaar hadden ze even iets te hard geschreeuwd. Oeps.

Dario keek met grote ogen hoe het meisje een aantal rake klappen uit deelde waar je bang van werd. Wel super cool, maar shit, dat was geen goed idee nu. De jongen trok wit weg toen hij de blik van de man zag, alsof hij klaar was ze zo hard uit de winkel te schoppen dat ze de stoeptegels aan de andere kant van de straat zouden ontmoeten. Met hun voortanden. Het meisje riep dat hij mee moest komen en Dario liet zich zonder problemen meetrekken, terwijl de controller ondertussen uit zijn handen gleed en ergens op de grond neerviel. Ze rende zo snel als ze konden door de winkel. Dit soort vluchtacties waren niet nieuw voor Dario, dus hij was de deur al uit voordat de bewaker ook maar de kans kreeg om hem door de lucht te gooien. Zijn gebulder was echter nog ver buiten te horen. 'En als ik jullie gezichten hier nog één keer zie dan zwaait er wat!!" He wat jammer nou, geen games meer voor Dario.

Hijgend spiekte Dario nog even om de hoek om te zien of de dikke bewaker de achtervolging niet had ingezet. Het leek voor nu veilig, al zou hij misschien voorlopig even niet meer in de buurt moeten komen van de gameafdeling. Dario haalde liet (want maaike kan niet typen) opgelucht een zucht los en duwde zich weer van de muur. Oké, maar belangrijker. Wie had er nou gewonnen? Er verscheen een flauw grijnsje op zijn gezicht toen hij de opmerking van het meisje hoorde en hij draaide zich naar haar om. "Hey, ik heb hartstikke eerlijk ge-" Oh, hallo. Dario's blik bleef met grote ogen bij haar hangen, alsof hij nu pas doorhad dat ze eigenlijk super hot was. Arceus hoe kon hij dat korte shirt en die cup C niet veel eerder opgemerkt hebben? De grijns op zijn jonge gezicht werd alleen nog maar groter terwijl hij even naar haar - en dan met name naar haar topje - staarde dan eigenlijk sociaal acceptabel was.