Man on a mission | &Stacey

Dario bleef een beetje schaapachtig grijnzen toen ze vol verbazing vroeg of hij echt een hele centrale had opgeblazen. Ja, echt een hele centrale. Dat gaf een klap joh daar werd je bang van. Hij zou het normaal waarschijnlijk prachtig hebben gevonden, was het niet dat hij die dag had moeten vrezen voor zijn leven. Niet om de explosie, maar om de vader van Noctis. Die kon eng zijn,nog enger dan een wurmple. "Ja, mensen waarderen het niet echt als ze een week zonder stroom zitten," sprak hij een beetje ongelovig, alsof hij het allemaal wel vond mee vallen. Om het maar niet langer over zijn verbanning te hebben, begon Dario weer braaf zijn frietjes te eten, terwijl hij ondertussen luisterde naar Noctis en Stacey. Bij het horen van de vraag van zijn vriend, gleden zijn ogen meteen weer naar zijn buurvrouw, benieuwd of hij een potentiële opblaasbuddy had gevonden. "Wat heb je gedaan?" vroeg hij nieuwsgierig.

Dario, die net het laatste frietje in zijn mond propte, keek haar met grote ogen aan. Een granaat. Hij wist niet of hij dat cool moest vinden, of beangstigend, want het was niet echt gebruikelijk dat papalief een voorraad wapens in zijn huis moest hebben. Het was maar goed dat zijn ouders niet zo'n carrière hadden, dan was waarschijnlijk niets meer overeind gebleven. Hij trok een kleine grijns over zijn gezicht. "Wauw," kwam er alleen maar uit zijn mond, lichtelijk onder de indruk. "Was je pa niet woest daarna?" Hij probeerde zich de woede van Sergeant vader Stacey voor te stellen. Dat was waarschijnlijk ook geen mooi gezicht geweest.