Crescent City | Open

Tot zijn genoegen leek Marcus teleurgesteld met het antwoord en zag Raven de kans om er niet verder op door te gaan. Hij haalde enkel even kort zijn schouders op. "Hij moet indruk hebben gemaakt.." merkte hij simpel op. De waarheid was dat Allison haar Lucario al lang voor die tijd had, en dat dat ding er ook voor had gezorgd dat hij nu in deze shit zat. Zelfs zijn Pokémon hadden blijkbaar probleempjes met de dames.. Raven tilde zijn lege blik op toen hij Luca weer aan hoorde komen. De Lucario sprong gemakkelijk van één van de hoge daken af en landde voor het tweetal. "Meester, de Mandibuzz heeft het nest gevonden," liet hij hen weten via zijn telepathische stem. Raven knikte kort en draaide zich toen weer naar Marcus. "Jouw vogel?" gokte hij toen fronsend.

_{Marcus zweeg weer en richtte zijn blik strak voor zich uit. Veel anders kon hij ook niet doen. Het klonk alsof Raven klaar was met de conversatie. De maan verstopte zich achter een wolk waardoor het wat donkerder werd op straat. Zijn amberkleurige ogen keken op toen hij beweging zag. Eventjes verstrakte hij, een gevaar verwachtend. Het bleek enkel de Lucario van Raven te zijn. Hij liet hen weten dat de Mandibuzz het nest gevonden had. Zijn mondhoeken krulde om. Excellent! Bijna was het zo ver. "Ja, zo te zien zijn we dichtbij" Hij knikte met zijn hoofd naar Charlotte die nu ook verscheen. Ze vloog hoog boven hen maar zodra ze zag dat ze opgemerkt was draaide ze zich om en vloog ze noord west. "Breng ons er heen" Zei hij feitelijk tegen de Lucario. Hij vond die Lucario wel een typ om zoiets gewoon te weigeren dus ging hij niet meteen harder lopen. In plaats daarvan keek hij afwachtend naar Raven.}

Toen de vogel van de elite officer ook verscheen, twijfelde Raven er niet over dat het niet ver meer moest zijn. Met een beetje geluk hadden ze de pokéballs al snel weer in hun bezit en konden ze weer verder met hun avond. Dat vond hij wel een goed plan en Marcus leek er net zo over te denken. Hij commandeerde naar Luca dat hij hen er heen moest brengen. Raven gaf een kort knikje, om aan te geven dat hij maar gewoon beter kon luisteren. Luca liet zijn rode ogen even op hem neer vallen en rende toen weer naar voren met snelle, ritmische passen. Het duo volgde de Lucario tot ze uiteindelijk bij een grote, verlaten kerk aankwamen, die hoog uittorende boven alle andere daken van de stad. Het schorre gekrijs in de verte, vertelde Raven meteen al dat ze helemaal bovenin de toren moesten zitten. Met een niet al te blij gezicht kantelde hij zijn hoofd naar achter om Marcus naar het nest te wijzen. "Ben je goed in klimmen?" vroeg hij sceptisch.

_{De roodharige man kwam in beweging en liep samen met zijn partner achter de Lucario aan. Het was niet erg ver, kwamen ze achter. Op een heel klein pleintje stond een gigantische, oude kerk. De kerk torende hoog boven ze uit. In de verte klonk het onmiskenbare gekrijs van Murkrow. Helemaal bovenaan in de hoogste toren. Charlotte vloog er een eindje vandaan en krijste naar beneden. Marcus knikte naar haar en keek weer naar Raven. "Wil je daadwerkelijk naar boven klimmen?" Vroeg hij met een frons. Hij liep langs hem heen en gaf een harde duw tegen de grote, eikenhouten deuren van de kerk. Heel moeilijk gingen ze open. Hij kon nog net genoeg ruimte creëren dat hij en Raven + zijn Lucario er doorheen zouden passen. Binnen stonden rijen met banken. Alle banken miste poten of waren stukken verloren. De glas in lood ramen waren vrijwel allemaal kapot. Marcus kon wel raden dat het door de Murkrow populatie kwam. Hij trok een gezicht. "Ik wil mijn pokémon terug, ik voel me zo naakt zonder" Gromde hij op gedempte toon in zichzelf. Van het altaar was niets meer over. Enkel nog één stuk rechtopstaand stuk hout. De pilaren die de kerk omhoog hielden zagen er oud uit. Hun voetstappen klonken hol in de ruimte. Ze waren zeker helemaal alleen. Marcus keek om zich heen of hij een Murkrow zag, maar ze bleken allemaal in de toren te zitten. Geen enkele verbleef hier. Marcus wees naar een deur aan de andere kant van de holle ruimte. "Daar moeten we heen" Overduidelijk, Marcus. Dat klonk nou niet echt slim. "Aangezien jij mijn pokémon terug moet halen zeg ik, dames gaan voor" Zei hij grinnikend.} 

Met een frons luisterde Raven hoe de elite officer na de retorische vraag naar voren stapte en een massieve, eikenhouten deur open trok. De scharnieren kraakten luidruchtig en gaven de indruk dat deze voor lange tijd niet gebruikt was. Toen hij zich naar binnen duwde, ontdekte Raven dat dit eigenlijk voor de hele kerk mocht gelden. Hun passen weergalmde hol door de grote, lege ruimte, en hij voelde glas onder zijn schoenen kraken op de plaatsen waar de ramen waren in geslagen. Geïnteresseerd liet Raven even zijn visie door de kerk heen glijden. Dit soort verlaten plekken hadden voor hem altijd een bepaald soort aantrekkingskracht. De historie van dit gebouw was zo sterk aanwezig dat hij het bijna kon voelen. 'Daar moeten we heen.' Raven draaide zich om toen de stem van Marcus de leegte vulde. Hij volgde zijn hand naar de deur die de ingang vormde van een grote trap. Die zou hen hoog in de toren moeten brengen. Raven knikte en liep met Luca naar hem toe, waarna hij voor ging zonder verder nog in te gaan op zijn opmerking. Nee, dat was niet waar, hij kon het toch niet laten. "Bang voor een paar raafjes?" merkte hij geamuseerd op, terwijl hij voorging op de oude trap.

_{Marcus negeerde Raven zijn opmerking en volgde hem en zijn Lucario de trap op. Boven zou hij weer wat meer kunnen doen aangezien Charlotte hem daar op wachtte aan de buitenkant. Hij vroeg zich af wat ze er aan gingen treffen. De trap was een oude wenteltrap. Hij scheen erg hoog te gaan. Marcus zuchtte. Hij hield niet van klimmen, of enige inspanning. Daarom liet hij de meeste het voor hem doen. Hij voelde zich erg kwetsbaar zonder zijn pokémon en misschien kwam het vanwege het feit dat ze nu niet gewoon op het hoofdkwartier lagen maar ook echt weg waren. En zo snel ook weer weg gebracht konden worden. Het gekrijs dat helemaal boven in het topje te horen was werd met elke bocht die ze maakte groter. Er was geen twijfel over mogelijk. Het waren er véél. "Jammer dat ik mijn Houndoom en Arcanine niet heb, die zouden heel die toren in de hens kunnen zetten. Probleem meteen opgelost" Zei hij eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen Raven.}

Het hout onder zijn voeten klonk oud, alsof het ieder moment kon begeven en hen weer vrolijk naar de onderkant van de kerk zou brengen. Raven wist echter dat het wel sterker was dat dan. Dit soort gebouwen stonden meestal zelfs nog als al het andere plat gebombardeerd was. Vandaar dat hij ook even zijn wenkbrauwen op trok toen hij Marcus hoorde zeggen dat hij de toren makkelijk in de hens had kunnen zetten. "Ja dat had alles vast geweldig opgelost," reageerde Raven schamper. Hij kon niet geloven hoe deze gast het naar elite officer had gebracht. Had hij geen hersens ofzo? Raven bracht zijn gehoor weer naar het gekrijs boven hem, benieuwd wat ze zouden aantreffen als ze de lange klim naar boven hadden gemaakt. Zoals het klonk moesten er minstens honderd zitten.

_{Pats, pats, pats. Hun voetstappen klonken erg luid in de doodstille trappengang. Ongetwijfeld wisten de Murkrow dat ze er waren, maar toch gaf het Marcus een ongemakkelijk gevoel. Hij vernauwde zijn ogen toen Raven schamper op hem reageerde. Man wat was deze gast bijdehand. "Dat had jóu tijd gespaard, zo te horen zijn het er niet tien of twintig dus ik wens je succes ermee". Zei hij met een geforceerde kalmte. Hij begon Raven echt zat te worden. Hij was een droogkloot en bovendien nog saai ook. Hoe hij bij Team Rocket gekomen was kon Marcus niet raden. Allison koos niet echt goed uit wie ze toeliet sinds hij elite officier geworden was.}

Hij wist dat het niet slim was om de elite officer zo te provoceren en dat een simpele ja en amen beter zou zijn. Het verstandigste was waarschijnlijk dat hij gewoon helemaal zijn mond hield. Maar Raven was nou eenmaal niet het persoon dat een goede eerste indruk bij iemand achter liet. Al helemaal niet bij dit soort gasten, die dachten dat ze beter waren dan iedereen. Raven besloot dus maar niet in te gaan op zijn opmerking, voor hij iets ging zeggen waar hij echt problemen mee kreeg, en zette zijn passen iets trager neer toen ze het einde van de trap naderde. Vervolgens stond hij stil om te observeren. De stank van de vogels was hier zo sterk dat hij even zijn neus optrok, maar de grote bronzen klok die in het midden van de toren hing trok zijn aandacht. Het zou niet slim zijn om zomaar naar binnen te stormen, dat zou ervoor kunnen zorgen dat de vogels er met de pokéballs vandoor gingen. Of ze besloten hun klauwen te slijpen in hun knappe gezichten (dit is Maaike die het zegt en niet Raven). Raven grijnsde lichtjes toen hij wist wat hem te doen stond. Hij draaide zich om naar Marcus. "Ik heb een idee," fluisterde hij, waarna hij naar zijn oren gebaarde dat hij die dicht moest drukken. Vervolgens gaf hij een knikje naar Luca. De Lucario knikte terug en liet de Bone Rush in zijn klauwen verschijnen, waarna hij met een snelle beweging de toren in sprong en het bot toen vol tegen de klok sloeg. Het geluid dat het voortbracht was oorverdovend, Raven kon de trillingen ervan zelfs in zijn buik voelen. De Murkrows schrokken zich dood en vlogen als een groot, zwart gordijn de toren uit, waardoor ze alles achter lieten wat ze in de afgelopen paar dagen bij elkaar gescharreld hadden.

<sub>Uiteindelijk eindigde het einde van de trap. Raven kwam voor hem tot stilstand en automatisch deed Marcus dat ook. Hij was benieuwd wat hij aan zou treffen. Een penetrante geur bereikte zijn neusgaten en hij trok een vies gezicht. Hij kon het niet beschrijven met woorden. Het was afschuwelijk! Hij leunde langs Raven om het schouwspel te aanschouwen. Een gigantische bronzen klok hing in het midden van de toren. Koude lucht reisde langs hen heen. Marcus rilde en probeerde zich af te sluiten van het oorverdovende gekrijs van de Murkrow. "Ik heb een idee" Fluisterde de zwartharige man. Hij gebaarde naar zijn oren en Marcus wist wat hem te doen stond. Voor het geval sloop hij wat passen achteruit en drukte hij beide handen op zijn oren. Ondanks de voorzorgmaatregel was het gegalm van de klok nog te horen. Een diep, denderend gevoel ging door zijn binnenste en hij vernauwde zijn ogen vanwege het onaangename gevoel. Even maakte Marcus zich zorgen toen alle Murkrow opvlogen dat zijn pokeballs nu ook opnieuw werden meegenomen maar zo te zien bleek dat anders. Toen de klepel eindelijk stopte met het dreunen tegen de rand haalde Marcus zijn handen weg en liep hij naar boven. Allerlei glinsterende voorwerpen lagen tussen de Murkrow stront onder de bel. Marcus zag ze meteen liggen. De twee pokeballs lagen naast elkaar aan de andere kant. Hij pakte ze op en klikte ze aan zijn riem. Ah, dat voelde goed. Charlotte landde op een van de randen waar de voormalige Murkrow gezeten hadden. Marcus besloot haar maar terug te stralen. Hij bevestigde zijn bal ook weer aan zijn riem en keek naar de spullen onder de klok. Horloges, kleine glinsterende steentjes, lege pokeballs die open gebarsten waren, knikkers, onderdelen van apparaten. Je kon het zo gek niet bedenken, als het glom hadden ze het meegenomen. "Het valt me nog mee dat er geen Honchkrow bij was, die verdomde vogels leiden meestal een groep Murkrow". Toen hij dat gezegd had keek hij achterdochtig om zich heen alsof eentje uit het niets op zou duiken. Hij wist dat meestal Murkrow niet zonder Honchcrow zouden opereren. In de regel bleven ze bij een Honchkrow tot ze zelf evolueerde en ze dan zelf een groep zouden stichten. Marcus moest toegeven dat hij het wel gaaf zou vinden een Honchkrow te bezitten.

OOC: Als Marcus zijn hand niet meer had in dit topic zou hij ook zijn gehoor in zijn rechter oor niet meer hebben na vandaag XD</sub>

Het harde, denderende geluid van de klok galmde nog lang na door zijn hoofd, als een echo die niet wilde stoppen. Met een vermoeid gezicht haalde Raven zijn handen weer van zijn oren en observeerde hij de ruimte. De vogels waren in ieder geval met de wind vertrokken en hadden hun vondsten achter gelaten. Marcus had al snel zijn pokéballs weer terug gevonden. Mooi. Het rinkelde onder zijn schoenen toen Raven een stap op de rotzooi zette en hij liet zijn grijze ogen naar de grond glijden. "Ligt er nog wat bruikbaars tussen?" bromde hij met een frons. Die gevleugelde dieven stonden erom bekend dat ze alles wat maar glinsterde tussen hun klauwen pakte. Hij wierp even een dankbaar knikje naar Luca en liet hem terugkeren, waarna hij zich weer naar de elite officer draaide. Die zei dat het hem nog mee viel dat er geen Honchkrow was. Raven trok zijn kin op. "Ik zou dat maar niet te hard roepen," merkte hij op, terwijl hij misschien wel net zo achterdochtig zijn hoofd keerde, alsof hij verwachtte dat er ieder moment een schaduw op kon duiken. Hij trok zijn mond tot een streep toen hij luisterde of hij vleugelslagen kon horen, maar het enige wat klonk was de wind die zachtjes door de torenkamer raasde.

OOC: Woops? xD