You better be worth the fight

<sub>Een doodse stilte viel over het grasveld waar Killian en zijn Steelix zich bevonden. De Steelixite werd geactiveerd en hij kon bijna zeggen dat hij het ding zag glisteren van waar hij aan de Steelix zat vastgebonden, zo zorgvuldig mogelijk zodat de ijzeren pokémon het niet zou verliezen als hij ooit eens in een wild gevecht zou belanden. De Iron Snake Pokémon begon langzaam te veranderen, een witte gloed vormde zich om de Steelix heen zoals het ook altijd gebeurd bij een echte evolutie. Al wist Killian maar al te goed dat dit geen normale evolutie was, enkel de beste van de besten konden hun pokémon zover krijgen, mochten een keystone ophalen bij de professor - en in zijn geval bij Allison Lenier, Team Rocket's Executive. Hij balde zijn vuisten bij elkaar op het moment dat hij beweging kon registreren bij de witte gloed. De pokémon werd nog groter dan hij normaliter altijd al was, Killian gokte dat hij iets meer dan een meter in grootte was gegroeid. Hij wachtte af, terwijl de kop groter leek te worden. Uiteindelijk verdween de witte gloed en stond zijn Steelix daar, waarschijnlijk nog maar een paar meter van de zwartharige jongen verwijderd. Kristallen hadden zich op zijn lichaam gevormd, waar ooit alleen maar ijzer/steen was geweest. Zijn rode ogen hadden plaats genomen voor helder blauwe ogen, die hem een lange tijd aan bleven staren. De jongeman bleef staan waar hij stond en trok een wenkbrauw op. Misschien, heel misschien, had hij dit hele mega evolueren toch overschat. Zijn pokémon leek de kalmte zelf te zijn, helemaal niet door de draaien zoals velen hem hadden gewaarschuwd. "Steelix.." Hij probeerde zijn woorden zo voorzichtig mogelijk uit te spreken, maar alsof hij de steelix daarmee een naald in het oog stak, verwijdden diens pupillen en was alle rust en orde in zijn blik verdwenen. De Steelix die hij zo hard had opgevoed en altijd naar hem had geluisterd, draaide door zoals hij nog nooit had gezien bij een pokémon. De stalen pokémon draaide zich in een draai om, de bloemen en het gras onder hem kapot drukkend terwijl hij zich voortbewoog. "Steelix!" Zei hij, al leken zijn woorden niet door te dringen tot de pokémon. Killian werd gedwongen het beest te volgen, anders zou hij het hoogstwaarschijnlijk uit zijn oog verliezen. Opeens, heel abrupt, bleef de pokémon stil staan. Killian dacht dat hij weer tot zijn zinnen was gekomen en zich besefte dat wat hij nu aan het doen was nutteloos was en hij gewoon naar zijn trainer moest gaan luisteren vanaf nu. Echter kreeg Killian alles behalve de tijd om hem weer te roepen, want een hard oorverdovend geluid kwam van het beest vandaan. Het was alsof het een strijdkreet uitsloeg en Killian werd ertoe gedwongen om zijn handen naar zijn oren te brengen en zijn ogen lichtjes van de pijn dicht te knijpen. "Arceusverdomme, Steelix, raap je bij elkaar man!" Schreeuwde hij over het veld heen, maar zijn woorden waren als een fluistering tegenover het luide geluid dat de pokémon maakte. Krassend geschreeuw, alsof iemand met zijn nagels over een bord kraste en tegelijk zo hard schreeuwde als zijn stem aankon. Plots, uit het niets, stopte het dier met schreeuwen en kreeg Killian de kans om zich weer te herstellen, zijn handen van zijn oren af te halen en zijn kijkers op de pokémon te richten. Het stalen dier had zich nu op een ander doel gericht, zijn ijzeren staart gloeide. Meteen kwam de zwartharige jongeman tot actie. "Steelix, nee, laat dat!" Galmde ze stem door het gebied heen, maar zijn pokémon was het helemaal kwijt. Hij deed een Iron Tail op de dichtstbijzijnde boom, die enorm kraakte en door de immense kracht die de Steelix erop uit had geoefend vervolgens om viel met een luide klap. Verslagen bleef Killian even staan, een deuk in zijn ego doordat de pokémon niet naar hem had geluisterd. "Zo heb ik je toch niet opgevoed!" De kalmte die eens in zijn ogen had gestaan, had nu plaats genomen voor pure woede jegens zijn eigen pokémon. Een pokémon waar hij vrij weinig tegen zou kunnen beginnen als die zich naar hem toedraaide, en dat deed het domme dier ook. Killian balde zijn vuisten bijeen en bleef staan waar hij stond, zijn rode ogen boorden in de blauwe kijkers van zijn pokémon. "Mega evolutie of niet, je dient naar mij, je baas, te luisteren!" Hij noemde het woord trainer niet, want zo beschouwde hij zichzelf niet. Zijn pokémon waren zijn onderdanen, zijn krijgers om het maar even zo te zeggen. Ze dienden te luisteren naar hun baas, hun officier. Het leek zijn Steelix echter vrij weinig te boeien, want het immense ding draaide zich weer om en vervolgde zijn pad weer. Killian gromde binnensmonds en kon niet veel anders doen dan volgen. Hij zou zijn Shinx of Totodile wel uit hun bal kunnen roepen, maar hij wist dat de pokémon vrij weinig zouden kunnen doen tegen zijn Mega Steelix. Bovendien was hij er niet van overtuigd dat de Steelix zich tegen hem zou durven te keren, want als dat gebeurde.. oh wee, dan zou de Steelix in het grote problemen zijn! Zijn Steelix ging ongestoord door en Killian moest zijn best doen om het ding te volgen. Je zou zeggen dat een pokémon van 10 meter zich niet snel kon voortbewegen, vooral gezien een Steelix geen poten had om mee te kunnen lopen, toch - op de een of andere magische manier - wist het ding zich snel genoeg vooruit te bewegen dat Killian een rennende pas moest aannemen. "Vijf .. een .. vijf .. drie .. vijf, stop onmiddellijk waar je ook mee bezig bent!" Het gebeurde niet vaak dat Killian zijn pokémon bij hun 'nickname' noemde. Het waren dan ook niet bepaald nicknames, meer getallen die hij goed kon onthouden en waaraan hij hen kon koppelen met zijn onderzoeken. Namen geven aan je pokémon zorgde ervoor dat je je gehecht ging voelen aan hen en dat was iets wat Killian wilde voorkomen. Hij hoefde geen sterke band met zijn pokémon. Zolang ze naar hem luisterden was het oké en zou hij zich niet gaan gedragen als een idioot tegenover hen. Maar Steelix bracht het te ver en het maakte hem kwaad, witheet zelfs.
De pokémon opende zijn immense mond en Killian kon al meteen raden wat er nu ging gebeuren. Een klein balletje vormde zich tussen zijn geopende kaken. "Waag het niet om.." Hij was te laat, want voordat hij zijn zin kon afmaken schoot er een sterke Dragon Breath naar voren, om vervolgens met een harde klap tegen een paar bomen aan te knallen en een deel tegen een muur van stenen, met ergens in de buurt de ingang van een grot. Hij hoorde gekraak en even dacht hij dat de ingang zou instorten, maar er gebeurde niet veel. Een enkele steen viel met een luide klap naar beneden. Nadat het ding naar beneden was gevallen en uitgerold was, viel er een doodse stilte wederom over het veld heen. Killian had de hele tijd staan kijken naar de steen die naar beneden was gevallen en merkte nu de brandende ogen die naar zijn lijf keken pas op. Rustig en stug draaide hij zich naar degene waar het stel ogen vandaan kwam, om vervolgens tot de conclusie te komen dat de immense Steelix zich nu naar hem toe had gedraaid. "Denk maar niet dat.." Hij slikte, zijn zin niet afmakend. Met zijn rug recht en zijn handen over elkaar geslagen bleef hij koppig staan, in de hoop dat zijn 'stoere' houding de pokémon zou afschrikken. Wat voor plan deze ook had gemaakt, in zijn mega evolutie leek hij tot alles toe in staat te zijn. Het ding bewoog in zijn richting en Killian moest toegeven dat een zekere angst omhoog kroop vanuit zijn maag, naar zijn keel, alsof iets probeerde de lucht uit hem te slaan slaakte hij even naar adem en zette hij een stap achteruit. "Blijf waar je bent!" Hij frunnikte aan zijn riem om de pokéball van het grote ding los te krijgen en na enig gefrunnik had hij het rood witte ding in zijn handen vast. "Arceusverdomme, blijf waar je bent, dom ding!" Schreeuwde hij luid, de pokéball in zijn hand vast klemmend. Hij zette nog een stap achteruit toen de Steelix weer dichterbij probeerde te komen en nog een en nog een. Totdat hij bijna in de ingang stond van de grot. De Steelix kroop steeds verder dichterbij, die verwarde en gekke blik nog steeds in zijn ogen. Het was alsof hij niet meer zichzelf was, alsof hij een of ander monster was geworden die zijn eigen baas niet eens meer kon zien. Toen hij vond dat het wel welletjes was nu, gooide hij de pokéball naar voren. "Keer dan maar terug!" Schreeuwde hij naar het ding, witheet van de woede. Zonder zijn mega evolutie was hij namelijk minder sterk en kon hij zijn Steelix nog wel een beetje in toom houden, maar deze pokémon was nu hooguit angstaanjagend op de manier waarop hij dichterbij kwam. De rode pokéball vloog door de lucht heen, maar voordat deze zijn Steelix zou raken om deze terug te roepen in de ball, stak de pokémon daar een stokje voor. Zijn lange staart schoot vliegensvlug omhoog en met een klap kaatste de Steelix zijn ball terug naar zijn trainer. Killian, die hier helemaal niet op had gerekend en nog maar twee meter van zijn pokémon had af gestaan, kreeg het ding met een felle klap tegen zijn borstkas aan. Hij kreunde zachtjes en raapte het ding weer op, zijn ogen echter niet van zijn Steelix afhalend. "Waag het niet om nog dichterbij te komen, ik zweer het je, hier ga je heel veel spijt van krijgen!" Misschien toch wel iets van een laatste kans voor Killian om aan zijn vreemde mega steelix te kunnen ontkomen. Zijn Steelix bleef even stil staan, twijfel kwam omhoog in zijn ogen toen de jongeman deze woorden dreigend had uitgesproken. "Ja, je hoort me goed!" Nu was hij degene die een stap vooruit zette. "Of moet ik je even laten herinneren aan mijn opvoeding? Wil je dat ik dat opnieuw doe?" Weer zette de zwartharige jongen een stap vooruit en een grijns vormde zich op zijn lippen. "Nou? Ben ik duidelijk?" Hij had de hand, waarin hij zijn pokéball vasthield, weer opgeheven en stond net op het punt om de pokéball weer naar zijn steelix te gooien. Deze leek verward en verbaasd te zijn door de plotselinge woorden van zijn trainer, dus het was een kans die de man met beiden handen moest aannemen. Alles om te ontkomen aan een of andere aanval van zijn Steelix, hij had geen zin om een stalen staart tegen zijn gezicht aan te krijgen. Hij had geen zin om iets te breken of een blauwe plek op te lopen, vooral niet van een pokémon zoals Steelix. Dat ding kon zijn dood zijn! Nog voordat hij zijn ball echter los kon laten en naar de Steelix toe kon gooien, brak er iets in de Iron Snake Pokémon. Zijn blauwe ogen werden groot en hij slaakte een luide kreet uit. Killian werd uit zijn balans geslagen door de luide kreet van zijn stalen pokémon en liet zijn pokéball ergens achter hen in het gras vallen. De mega Steelix schoot toen plots op hem af, zijn kaken geopend en het was duidelijk dat er een of andere aanval op hem werd gericht. Killian, die voor een seconde lang verstard was blijven staan en zijn pokémon met grote ogen had aangekeken, kwam uiteindelijk tot beweging en sprong opzij. Hij was op tijd opzij gesprongen, maar naast hem weerklonk een luide klap. De Steelix was tegen de rand van de ingang aangebotst, de impact zorgde ervoor dat stenen los schoten van hun plaats. Killian, die nog steeds niet op de grond terecht was gekomen nadat hij een bijna roekeloze sprong had gemaakt, werd geraakt door een van deze stenen en kwam met een klap ergens binnenin de grot terecht. Zijn hoofd landde op een of andere steen op de grond, de klap die het kreeg zorgde meteen voor een immense en pijnlijke hoofdpijn en een rilling van top tot teen door zijn lichaam. Meteen greep hij naar zijn hoofd, terwijl hij op zijn buik op de grond bleef liggen en zijn ogen even dichtkneep, om vervolgens zachtjes te kreunen van de pijn. Niet in staat om zich te kunnen opvangen, was hij keihard op zijn hoofd neergeknald, om vervolgens met zijn buik plat op de grond te komen. Met een licht krakend geluid in zijn rug wist hij zich om te draaien toen een luid kabaal zich achter hem bevond. Hij dacht dat zijn leven voorbij was, dat de steelix het helemaal had verloren en hem nu weer aanviel. Maar dat was niet het geval. Door de klap die de Steelix had gemaakt was deze in de rotsen blijven hangen met zijn grote hoofd en met een immense kracht had deze zich weer losgetrokken uit het gesteente, een enorme trilling door de ingang veroorzakend, waardoor grote brokken steen naar beneden vielen.
Voordat hij erop kon reageren, was de enige uitgang die de grot hem bood ingestort. Hij had zijn hand voor zijn ogen geplaatst om kleine stukjes puinsteen dat naar beneden viel eruit te houden en pas toen het lawaai voorbij was, haalde hij de hand weer weg. Zijn rode kijkers moesten enkele malen knipperen om ook maar het kleinste beetje te kunnen zien rondom hem. Een klein straaltje licht viel nog door de gang heen, afkomstig van een spleetje tussen de stenen ergens boven in, waar de jongen onmogelijk aan zou kunnen komen. Hij slaakte een diepe geërgerde zucht. Zijn Steelix was blijkbaar nergens meer de bekennen, dus hij kwam tot de conclusie dat die nog ergens buiten rondliep. "Als hij zich maar een beetje kan inhouden," waren de woorden die de zwartharige jongen als een fluistering tegen zichzelf sprak. Hij schudde zachtjes met zijn hoofd terwijl hij een hand door zijn haren haalde. Stel je voor, Allison zou hem nu zien. Ze zou hem vast uitlachen, hem degraderen tot iets onder Grunts. Arceus nog aan toe, misschien had hij haar waarschuwing wat serieuzer moeten nemen. Hij liet zijn blik over het gebied om zich heen glijden. Er leek geen mogelijke uitweg te zijn en veel zin om de hele grot in te gaan lopen en dan ergens een uitweg te vinden, had hij nou ook weer niet. Het zou toch geen nut hebben, want naar zijn weten was er geen andere uitweg. De Steelix zou hem eruit moeten krijgen, of hij moest het zelf doen. Met grote passen en zijn ogen een beetje vernauwd om het stof dat nog steeds door de lucht rond dwarrelde niet in zijn ogen te krijgen, liep hij naar de stenen muur toe die zich net had gevormd. Hij gaf er een flinke duw tegen en behalve een beetje stof dat naar beneden op hem viel, bewoog de muur voor geen meter. "Lekker dan." Gromde hij, zich weer van de muur afdraaiend en voor zich uit turend. In zijn hoofd ging hij alle mogelijkheden die hij had na. Hij kon wachten tot zijn Steelix hem hieruit zou halen, maar dat zou waarschijnlijk te lang duren en wie weet was dat monster nu alweer heel ver weg en zou hij niet meer terugkeren. Die zou hij dus zelf moeten gaan zoeken, op de een of andere manier. Die Steelix was verplaatsbaar, maar hij wilde die Steelixite terug hebben. Alhoewel zijn Steelix zijn sterkste teamlid was, zou hij er niet om treuren als het ding weg was. Hij zou gewoon weer een nieuwe vangen of stelen, zo gemakkelijk was het voor de jongen. Hij hechtte zich niet aan zijn pokémon, zo belangrijk waren ze nou eenmaal niet voor hem. Hij draaide zich terug naar zijn muur en ietwat gefrustreerd begon hij er met de platte hand op te slaan terwijl hij telkens een stukje opschoof naar rechts. Eerst kijken of er een losse steen zat, een losse steen kon al goed genoeg zijn om de hele muur te laten instorten en weer een opening voor hem te maken. Naarmate hij steeds meer naar rechts ging, en dus ook steeds minder kans had op een losse steen, werd hij steeds meer gefrustreerd en kwader. De laatste klap die hij tegen de steen gaf weergalmde een heel stuk verder door de oude grot heen. Nu hij het pas goed zag, leek het zelfs een grot te zijn die door mensen was gemaakt. Om beter te zeggen, een soort mijn. Hij haalde een van zijn wenkbrauwen op en schudde zachtjes met zijn hoofd. Dat kon hij vergeten, er was geen andere uitgang. Dat wist hij bijna heel zeker zelfs. Woedend trapte hij een losse steen weg, deze volgend met zijn rode ogen. Pas toen het tegen iets kleurrijks aan knalde, kwam hij erachter dat er zojuist een pokémon vanonder de stenen was gekropen. Het ding was blijkbaar meegenomen met de vallende stenen en eronder beland, of in ieder geval voor een deel. Losse veren aan de zijkant van de ingestorte uitgang lagen op de grond. De pokémon keek hem alles behalve happy aan en Killian haalde verbaasd een wenkbrauw omhoog. Het ding leek niet blij te zijn met zijn aanwezigheid, noch de aanwezigheid van zijn Steelix die zojuist de hele ingang had laten instorten.

Archen POVNadat hij samen met zijn metgezel was ontsnapt uit het team rocket hoofdkwartier, had hij alles behalve rust gehad. Trainers dachten dat het oké was hem steeds aan te vallen en proberen te vangen en hij had tegen vele pokémon moeten vechten, wat niet goed was geweest voor zijn humeur op het moment. De Archen wilde namelijk niet gevangen worden door een of andere trainer, hij zou vechten tot zijn dood als het zou moeten. De roodgeel-blauw gekleurde pokémon had zich dan ook naar een plaats gebracht waarvan hij overtuigd was dat geen trainer hem daar zou vinden. Ergens bij een grot in de buurt had hij een paar stenen gevonden die zo lagen, zodat hij erop omhoog kon klimmen en bovenop de grot terecht kon komen. De Archen had zich vervolgens verschuild in een kuil tussen de stenen, zodat geen trainer hem vanaf de grond zou zien en hij betwijfelde het of zo'n tweebenig wezen op de rotsen zou komen of überhaupt kon komen. De Archen had zich heerlijk opgerold in het gat tussen de rotsen in met de bedoeling om te gaan slapen, nog geen minuut daarna werden zijn ogen zwaar en viel hij dan ook in een diepe, heerlijke slaap. Het feit dat hij zo'n sterke pokémon was, had hem deze dagen gered van het worden van iemands pokémon. Hij was een fossiel pokémon, zelfs al wist hij dat zelf niet, en daarmee een enorm zeldzaam iets en iedereen wilde hem wel hebben, echter had de Archen daar voor de zoveelste keer een stokje voor gestoken. De mensen waar hij bij geboren was had hij achtergelaten samen met een andere Archen, wiens aanwezigheid hij niet bepaald miste. Ze waren er met zijn drieën, maar een van de drie was te dom om te kunnen ontsnappen en zonder nog even terug te kijken was hij weggegaan. Survival of the fittest, zo zag hij het. Iedereen voor zich, moge de beste ontsnappen en winnen. Na enkele uren werd zijn slaap echter verstoord door een luide klap die zich schuin onder hem bevond. Hij opende zijn ogen en keek verstoord om zich heen, maar wilde alweer gaan slapen toen hij niemand zag. Ze konden toch niet bij hem komen en hij betwijfelde het dat iemand hem hier kon zien, ze zouden in de lucht moeten kunnen kijken als dat het geval was, namelijk. Hij zat hier goed verstopt, niemand kon aan hem komen. Plotseling begonnen de stenen onder hem te kraken en te verschuiven. Hij wilde opspringen, maar zijn reactie was te laat. De Archen viel met een luide krijs naar beneden met de regen stenen die los schoten van hun plaats. Voordat hij het wist lag hij op de grond en nog voordat hij kon bewegen, viel een steen op een deel van zijn vleugel. Hij gromde zachtjes en met vernauwde ogen keek hij om zich heen, maar het puin dat naar beneden viel blokkeerde zijn blikveld. Woest probeerde hij zich los te trekken onder de steen, niet erg veel lettend op het feit dat hij zo enkele veren uit zijn vleugel zou trekken. Hij had ze toch niet nodig, want door een of andere domme evolutie die hij niet had gehad, kon hij als Archen niet eens vliegen. Hij trok nogmaals aan zijn vleugel, maar er kwam geen beweging in de vleugel noch in de steen. Pas toen hij luide tikken hoorde tegen de wand keek hij op, zijn ogen nog meer vernauwend toen hij een van die tweebenige monsters zag. Maar natuurlijk, waarom ook niet. Dit was allemaal zijn fout, hij had zijn rustige slaapplekje verstoord. Gefrustreerd trok hij nog een keer woest aan zijn vleugel, die met een klap los schoot toen de veren eronder loslieten van zijn vleugel. Een pijnscheut schoot door hem heen en hij maakte een zacht piepend geluid toen hij achterover tuimelde. Woest sprong hij weer op, met zijn rechtervleugel lichtjes over zijn linkervleugel wrijvend, in de hoop dat de pijn snel zou verminderen. En gelukkig voor hem gebeurde dat ook. Alsof hij een oude vijand had gezien staarde hij de jongen met een dodelijke blik aan. Net zoals een roofdier dat deed bij zijn prooi. De jongen merkte hem uiteindelijk ook op en het enige wat de Archen deed was zijn ogen nog meer vernauwen. Stomme tweebeen! Hij schoof als een stier met zijn poot enkele malen over de grond, klaar voor de aanval natuurlijk, waarna hij naar voren schoot en zijn vleugels hoog naar buiten hield. "Archhheeen" Schreeuwde hij, terwijl hij op de jongen af rende met een furieuze blik in zijn zwarte kijkers.

Killian trok verbaasd een wenkbrauw op toen hij het dier had gezien. De furieuze blik in diens ogen voorspelden niks goeds, maar hij kon het niet laten om gewoon te blijven staan en koppig zijn armen over elkaar te slaan. Als die miserabele vogel dacht hem aan te kunnen, dan probeerde hij het maar. Killian was een grote man, sterk ook, hij kon best een zielig klein vogeltje aan. De archen leek een stier te imiteren, maar het liet Killian alleen maar zachtjes lachen. Als dat ding dacht hem bang te kunnen maken, dan had hij het goed mis. Afwachtend wat er nu ging gebeuren bleef Killian staan, totdat de Archen zijn vleugels omhoog en naar buiten uitspreidde en met een luide krijs op hem af kwam rennen. Het kon niet eens vliegen, zo te zien. Het ding had scherpe klauwen en tandjes, maar Killian was groot en hij zou zich wel kunnen beschermen tegen een miserabele vogel. Net voordat het bij hem kon komen, sprong het ding omhoog en deed een Wing Attack op hem, althans daar leek het op. De jongen werd naar achter geduwd door de klap en kon nog net zijn arm voor zich houden ter bescherming, want anders was het tegen zijn borst aangekomen zelfs. Dat ding kon nog best hoog springen, blijkbaar. Killian haalde fel uit met zijn voet, de pokémon naar achteren trappend. "Ga weg, kksst!" Zei hij, wilde bewegingen makend met zijn armen. Hij had niet eens door hoe zeldzaam dit ding was, hij wilde het gewoon weg hebben. De Archen gaf echter niet op en kwam weer zijn kant op, dit keer voerde hij een Peck uit op zijn been. "Auw!" Zei hij luid, zijn stem galmde door de grot heen. Hij haalde nog een keer uit met zijn been, maar dit keer ontweek de vogel het en kreeg hij nog een tik ertegen aan, dit keer bij zijn kuit. Arceus, dat werd een blauwe plek! "Goed dan, wat jij wilt, ik maak voedsel van je!" Gromde hij, een duik beweging makend richting het kleurrijke beest. De Archen was hem dit keer echter weer te slim af en Killian raakte niets minder dan de grond. Blijkbaar was de vogel nog vrij snel, voor een vogel die niet kon vliegen natuurlijk. Hij wilde weer omhoog komen, maar de Archen wist dit te hinderen door op zijn rug te gaan zitten en een nieuwe peck op hem uit te voeren, dit keer op zijn rug. Hij klemde zijn kaken op elkaar bij de pijn die ontstond op zijn rug, want furieuze tikken werden erop gegeven door de vreselijke vogel. Meteen greep de zwartharige jongen naar een van zijn pokéballs. Dan ging hij het maar anders doen, dit beest ging niet aan hem ontkomen. Met een snelle beweging met zijn lichaam en arm draaide hij zich om, het ding met een felle klap van zich afslaande. Hij gaf de vogel nog geen seconde de tijd om weer terug te komen en riep zijn pokémon uit zijn bal. Ditmaal stond de Shinx voor hem, even kort om zich heen kijkend waar hij was, voordat hij zag dat zijn trainer hem had opgeroepen voor een gevecht. "Stel me niet teleur," gromde hij, weer omhoog komend om op twee benen recht te gaan staan. "Wij gaan dit ding een lesje leren," gevaarlijk grijnsde hij, zijn blik bijna dodelijk op de pokémon gericht.


Hij was er volledig van overtuigd dat zijn Shinx dit wel kon afhandelen. De electric pokémon had zich enorm bewezen in de tijd dat Killian hem in zijn bezit had gehad. Zo bleek het een felle dame te zijn in een gevecht en een echte pokémon die naar hem luisterde, misschien ook wel een beetje geïntimideerd en bang voor hem was. Maar dat was maar goed ook, dan zouden dingen zoals zijn pokémon die zich tegen hem keerden nooit gebeuren, althans, daar was de jongen vrij zeker van overtuigd. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek de Archen nu uitdagend aan. Dit beest ging eraan, of hij er nu zin in had of niet. Hij ging het niet zomaar laten gebeuren dat een of andere random vogel hem aanviel en dacht er ook nog mee weg te komen ook. Zijn eigen gedachten lieten hem zachtjes grinniken en hij schudde licht met zijn hoofd. Nee, als de pokémon dacht dat dat het geval zou zijn deze keer, dan had hij het goed mis. Killian was niet zoals de andere trainers. Hij gaf niet op, zelfs al zou hij al zijn pokémon in het proces verliezen, hij was zelfs bereid zijn eigen blote vuisten te gebruiken om het ding te laten zien wie hier de baas was. Het feit dat zijn Steelix zich zojuist zo tegen hem had gekeerd en hij hier vast zat voor een onbepaalde tijd, maakte het nog erger voor de pokémon die voor hem stond. Hij was al gefrustreerd en witheet geweest toen hij hierin belandde en die woedde was waarschijnlijk alleen maar groter geworden toen het lelijke ding hem had aangevallen. "Spark," Zei hij koeltjes, zijn koude kijkers op de Archen gericht. Zijn Shinx zou het vuile werk afhandelen, het werkelijke verslaan van deze pokémon. Toch wist de jongeman nog niet of hij hem wilde vangen of echt gewoon helemaal de grond in wilde boren. Waarom zou hij een mislukte vogel in zijn team willen als hij er ook gewoon nu al vanaf kon komen en het ding even lekker kon verwoesten? Misschien iets waar hij zijn woede op uit kon oefenen, gewoon om dadelijk de rots een stuk kalmer te verlaten als hij zijn Steelix weer tegemoet moest komen. De Shinx had zich sinds dat ze uit haar pokéball was gekomen staan opladen, wat de jongeman goedkeurde aan haar. Zachtjes knikte hij toen ze, zoals hij het had gewild, naar voren schoot en de elektriciteit in haar vacht als maar duidelijker werd bij iedere stap die ze maakte richting de mislukte vogel. De aanval die gepland stond werd echter onderbroken door een witte bal die vanuit de Archen werd afgevuurd. De Shinx was op dat moment vrij dichtbij en werd er volop door geraakt, Killian kon aan de klap horen die van de botsing afkomstig was dat het een immense aanval was geweest die de mislukte vogel op zijn Shinx had afgevuurd. Hij haalde bijna onmerkbaar een wenkbrauw op en zijn blik gleed naar het ding. Misschien was het toch wel wat minder dan een mislukte kip, misschien was het wel heel sterk zelfs. Op dat moment begon hij interesse te krijgen in het beest, maar zijn woede nam die interesse al snel over en hij besloot om te kijken waar dit gevecht zou eindigen. Hij zou het ding in ieder geval de grond in boren, of dat nu door het vangen van deze pokémon was of door het vermoorden van hem, het zou gebeuren! En als hij toch besloot het te vangen, kon hij het net zo goed gebruiken voor verdere onderzoeken. Dit soort aanval had hij namelijk nog nooit eerder gezien en hij wilde er meer over weten, veel meer. De tijd en gedachte om zijn pokédex er eens bij te pakken had hij niet, dat ding lag namelijk vast nog ergens verstopt in een van zijn andere jassen die hij natuurlijk niet bij zich had. Als team rocket lid had hij nooit zoveel interesse getoond in het mislukte ding, hij hoefde namelijk niet te registreren welke pokémon voor hem stond. Wat hij wist was dat het niet kon vliegen, eruit zag als een mislukte vogel of iets weg had van een of andere kip die zo op zijn bord zou belanden en dat het zojuist een sterke aanval op zijn Shinx had uitgeoefend. Dat was alles wat hij nodig had om te beslissen dat dit gevecht aan was en hij het ging winnen, hoe dan ook. Zijn shinx, die de volledige klap van de aanval had moeten verduren, had zich weer hersteld en stond weer op vier poten. Hij knikte zachtjes naar het blauwzwarte ding, nodig tijd om weer verder te gaan dus. Killian was een trainer die zijn pokémon niet veel rust gunde in een gevecht, rust was nooit goed. Dat gaf de ander de tijd om na te denken en nu hij deze aanval van de Archen had gezien, wilde hij het beest eigenlijk niet zoveel tijd geven om met een nieuwe aanval te kunnen komen. "Doe bite en wees snel!" Hij wist dat zijn Shinx snel was, ze was bij verre de snelste in zijn team op het moment, maar hij besloot het nog even duidelijk voor haar te maken dat hij snelheid van haar verwachtte en enorme inzet om de aanval te laten werken. De Shinx begon met rennen, maar wederom had de kip weer iets bedacht. In een wilde combinatie van vliegen en lopen rende hij richting zijn shinx, echter week geen van beiden uit. Killian had zijn Shinx dan ook niet gezegd uit te wijken en dat was ook helemaal niet de bedoeling. Als de mislukte vogel een botsing wilde hebben dan kreeg hij die, hij was niet bang om zijn pokémon tot het uiterste te laten gaan. Met een vastberaden blik keek hij gespannen toe hoe de twee pokémon steeds dichterbij elkaar kwamen, de Shinx was al helemaal klaar om haar Bite aanval op de Archen uit te voeren, toen de Archen plotseling uitweek. Met volle snelheid vloog de Shinx langs haar door, in een wanhopige poging nog een fatsoenlijke bocht te kunnen maken en de achtervolging in te zetten. Echter, voordat ze haar bocht had kunnen afmaken, werd ze met een klap geraakt door een Wing Attack, de aanval die ook eerder op hem was gebruikt toen er nog geen andere pokémon in het spel waren geweest. Een pijnlijk geklaag verliet het bekje van zijn Shinx toen de Wing Attack op haar rug neerkwam. De kracht die de Archen op haar rug had uitgewerkt, werd haar kort teveel en ze verloor alle balans die ze eerder had weten te herpakken toen hij langs haar door was gerend en ze een poging had gedaan tot het maken van een scherpe bocht, om vervolgens op de grond te vallen. De Archen wachtte niet tot zijn tegenstander weer opstond, Killian moest bemerken dat het een vuile actie was, maar hij ook in het dier de survival kracht goed kon voelen. "Sta op!" Schreeuwde hij nog naar zijn Shinx, haar beschuldigend voor de zwakte die ze had ingegeven door te vallen. Dit kreeg ze dan ook flink te verduren door een aanval die hij ook eerder te verduren had gekregen van het beest, Pluck. De vogel tikte meerdere malen op het dier, ging bovenop hem zitten en deed het nog een paar keer. Zo vaak als hij maar kon. "Duw het van je af dan!" Zei Killian, bijna woedend om het feit dat zijn Shinx zo machteloos leek onder de vogel. Die hem op het eerste ogenblik niet eens zo sterk had geleken. Zachtjes schudde hij met zijn hoofd toen hij tot de conclusie kwam dat de Archen blijkbaar te sterk was voor de Shinx om van hem af te duwen. Zijn arme Shinx lag daar maar, machteloos, en de Trainer ergerde zich daar mateloos aan. Hij zou maar eens hard moeten trainen om dat voor een volgende keer te voorkomen, want naar blijkt was zijn Shinx dus blijkbaar nog niet helemaal klaar voor een gevecht.
Zonder nog enig moment te treuzelen draaide de jongeman zich om, zijn blik was nu gericht op de grond. Heel veel stenen waren naar beneden gevallen toen zijn Steelix de ingang had laten instorten en dat bleek nu vrij nuttig te zijn. Overal op de grond achter hem lagen diverse stenen, grote, kleine, van alles. Hij raapte een steen van middel grootte op en draaide zich weer naar de twee vechtende pokémon. Met de steen stevig in een van zijn handen vast, stapte hij iets dichterbij het schouwspel van de twee vechtende pokémon. Als zijn Shinx niet onderuit die mislukte kip kwam, dan zou hij er zelf naar handelen dat het ding van zijn pokémon af zou gaan. Rustig hief hij de hand waarin hij de steen vasthield op, om deze vervolgens met de grootste kracht die hij in zich had naar de twee pokémon toe te werpen. Killain doet Rock Throw, Rock Throw is effectief! Hij had klaarblijkelijk perfect gemikt, want de steen raakte de kop van de Archen en zorgde ervoor dat deze zijn aanval staakte en geërgerd omhoog keek. Het had niet het gewenste effect gehad, helaas, maar het had de pokémon wel afgeleid en hopelijk zag zijn Shinx dan ook de kans in om de pokémon van zich af te krijgen en haar misschien nog wat nuttig te maken in dit gevecht. Het was toch schandalig dat hij zelf moest ingrijpen om zijn Shinx uit de klauwen van de Archen te bevrijden, niet normaal. Alles gebeurde in een fractie van een seconde, zo snel dat Killian amper genoeg tijd had om te reageren op de acties van de vogel. Hij had zijn bek geopend en alsof hij daarmee wilde uiten dat hij niet wilde dat Killian zich met hun gevecht bemoeide, schoot hij een Ancient Power op hem af. De grote bal kwam zijn kant op gevlogen en desondanks dat Killian een poging deed tot het ontwijken van de bal, zweerde hij bijna dat hij geraakt werd door het ding. Met een klap werd hij op zij geduwd, om tegen een stenen wand aan te vallen en daar lichtjes kreunend kort te blijven liggen, terwijl de rest van de bal ook tegen de muur aan knalde. De immense klap die de bal tegen de muur aan had gemaakt, zorgde voor veel puinsteen en stof dat naar beneden viel. Deze grot was zeer oud en het bleek net zo stabiel te zijn als wat Killian had verwacht. Misschien met een beetje geluk wist hij net te ontkomen aan een grote steen die met een klap naast hem naar onderen was gevallen. Kwaad keek hij weer naar de Archen, om tot de conclusie te komen dat deze ongestoord verder was gegaan met het aanvallen van zijn shinx. Zijn pokémon, arceusverdomme! Hij sprong op toen hij de ogen van zijn pokémon zag, het arme dier bewoog niet eens meer en aan zijn ogen te zien was hij buiten bewustzijn geraakt, zoals altijd gebeurde als een trainer een gevecht verloor tegen een andere trainer of pokémon. Kwaad om het feit dat de Archen gewoon ongestoord door bleef gaan met zijn getik, stond hij binnen enkele seconden op twee benen en stampte hij op de Archen af. De grote stappen namen plaats voor geren en voordat hij het wist vloog hij als een soort pokémon in de aanval door de lucht heen en knalde hij met heel zijn lijf tegen de kleurrijke pokémon aan, om deze van zijn Shinx af te slaan en met zich mee over de grond te laten vallen. Hij zette alle kracht mogelijk in zijn armen om erin te slagen het ding tegen de grond aan te drukken en liet vervolgens één van zijn armen los, om zijn onderarm over de nek van het ding te leggen en deze tegen de grond aan te duwen. "Ik vil je, braad je en eet je, mislukte kip!" Spuugde hij in diens gezicht, nu volledig overgenomen door zijn eigen woede. De vogel bleef voor een hele tijd stil, terwijl de haat duidelijk voelbaar was in de grot. Als iemand nu zou opmerken dat de twee niet goed met elkaar om konden gaan, zouden ze vast beiden met 'no shit sherlock' reageren. De Archen bleef een hele tijd stil, hem bijna op een koele manier aanstarend - alsof de pokémon enige gezichtsuitdrukking kon hebben. Plotseling, vrijwel uit het niets, schoot deze naar voren en deed hij een soort pluck op hem. De tik kwam terecht op zijn neus en meteen schoof hij wat naar achteren, een van zijn handen meteen loslatend om met een pijnlijk gezicht over de plek te vegen. Dit gaf de Archen de kans om onder hem vandaan te komen, maar voordat deze nog verder de kans kreeg om de man aan te vallen had hij een pokeball weer in zijn handen vast. Dit keer zou hij zijn Totodile oproepen, die pokémon kon dit alles vast afmaken - hoopte hij, want het was zijn laatste schakeling. Op zijn Chimchar na die nog maar level 1 was, natuurlijk. Zijn Steelix was vast ergens ver weg en het zou hem verbazen dat de pokémon nu gewoon even gezellig terug kwam. Nee, hij zou dat rotding vast zelfs moeten gaan zoeken. De Totodile stond al snel tussen hem en de Archen in, even een vragende blik op zijn trainer werpend, voordat een bijna agressieve en dodende blik op de Archen voor hem werd geworpen. Hij had dus snel door wat hier aan de hand was, gelukkig maar. Killian, die nu zowat op de grond lag, besloot dat het weer tijd was om op te staan en het gevecht met dit beest te vervolgen.

Nu zijn Shinx niet meer in staat was te vechten, zou zijn Totodile hem verder tot dienst moeten zijn. Hij hoopte maar dat deze de Archen wel aan kon, hij wilde het ding namelijk wel een lesje leren en nu zijn Shinx daarin had gefaald, had hij zo'n vreemd gevoel dat zijn Totodile misschien ook niet helemaal in staat zou zijn om de Archen het lesje te leren dat hij hem wilde leren. De man balde zijn handen tot vuisten en staarde gespannen naar de kleurrijke vogel, zijn lippen waren strak gespannen tot een serieuze streep en zijn blik vertoonde meer woede dan kalmte. "Water gun," misschien zou dit wel helpen, want de aanvallen die hij met Shinx had willen uitvoeren waren allemaal aanvallen geweest die van dichtbij uitgevoerd moesten worden en dus ook best makkelijk weg te kaatsen waren, gezien de Archen een sterke aanval genaamd Ancient Power bezat wilde hij dat niet weer riskeren. Hij hoopte maar dat dit gevecht beter ging dan dat met de Shinx, want naar wat hij wist had hij maar twee pogingen tot een aanval gedaan en die waren beiden mislukt, helaas. De Totodile voerde een Water gun op de Archen voor hem af, een goed gemikte aanval als Killian dat zelf mocht zeggen. "Buig af naar de kant waartoe hij beweegt." Zei Killian, nog voordat de Archen kon bedenken om de aanval ook maar even te ontwijken. De sterke waterstraal schoot op de Archen af en ja hoor, het ding hopte naar de zijkant. Zijn Totodile, die de woorden van zijn trainer gelukkig had begrepen, bewoog met de beweging van de Archen mee en liet de volgende lading water gewoon keihard raken. De Archen slaakte een diep gekras uit, zoals alleen een vogel dat kon doen. Al klonk het niet zoals menig andere vogel die hij ooit gehoord had en Killian kwam tot de rare conclusie dat dit misschien ook niet zomaar een vogel was, maar iets speciaals. Hij trok een wenkbrauw op, misschien moest hij het ding toch maar vangen in plaats van doden. Het zou misschien nuttiger zijn als proefkonijn dan als voedsel voor welke monsters zich hier ook maar bevonden in deze grotten. Vanachter het water dat op de Archen werd gespoten, want zijn Totodile leek niet te willen stoppen hiermee in een poging zoveel mogelijk schade aan te richten, zag hij een vage lichtflits. En nog voordat hij zijn Totodile kon waarschuwen, brak de Ancient Power weer uit en schoot deze rechtstreeks door de water gun naar de big jaw pokémon toe. Deze had geen tijd meer om te ontwijken en werd er recht in zijn buik door geraakt, waardoor - naar schatting - hij minstens twee meter naar achteren werd gelanceerd. Totodile wist zich echter weer net zo snel te herstellen als dat de bal hem had geraakt en hij stond algauw weer op twee poten, klaar om nog een aanval op de archen uit te voeren. "Wacht," commandeerde Killian hem, in een straal naar de kleurrijke vogel starend. Het ding was nog alles behalve uitgeput en hij had zich bedacht gewoon te wachten tot de pokémon zelf een aanval ging uitvoeren, misschien dat hij daar dan juist op kon reageren dan zijn Totodile nog meer te riskeren en dichterbij te laten komen. Uiteindelijk, alsof de Archen zijn gedachten had gelezen, schoot deze naar voren en kwam hij met een felle kreet op de Totodile af. Zijn Totodile schrok er alles behalve van, de starter had hij al een tijdje in zijn team gehad en het had hem misschien wel een beetje hard gemaakt, niet bang voor de wereld om hem heen of welke pokémon dan ook die op hem afgerend zou komen. Dat maakte Killian ergens, diep van binnen, zeer trots op zijn Totodile. Hij had dus geleerd van zijn harde opvoeding, goed, des te meer een teken dat hij daarmee door moest gaan. "Laat hem maar aanvallen," zei hij koeltjes, zijn armen over elkaar slaand en leunend tegen de muur die achter hem stond. Een flits van twijfel schoot omhoog in de ogen van de Totodile, maar deze wist wel beter dan tegen de woorden van zijn trainer in gaan en bleef staan waar hij stond. Nerveus afwachtend wat Killian nu ging doen, alsof hij hoopte op een last-minute aanval die de trainer naar hem toe zou schreeuwen. Maar die kwam niet. Want de Archen voerde zijn Pluck op de totodile af, tot diens grootste schrik natuurlijk. Nu was het beest dichtbij, precies wat Killian nodig had gehad. "Doe nu Ice Fang," zijn Totodile zou het achteraf vast wel begrijpen dat hij de aanval van de Archen gewoon door had laten gaan. Dat was allemaal nodig geweest op de vogel in de buurt te laten komen, zodat de aanval nog makkelijker uitgevoerd kon worden en het ontwijken eraan onmogelijk zou zijn. Iets wat dan ook niet gebeurde, want midden in de aanval van de Archen werd deze onderbroken door de Ice Fang die de Totodile op hem uitvoerde. Aan de blik van de vogel te zien, deed het enorm veel pijn. De scherpe tanden van de Totodile vormden zich om diens nek, hij kon zien hoe de plek om zijn beet een ijzige, wit-blauwe kleur aannam. Zachtjes grijnsde hij, precies wat de Archen nodig had gehad. Een felle beet. Misschien kon hij hem zo wel bevriezen, hem gewoon oppakken en met zich meenemen. Dat zou alles vele malen makkelijker maken, maar helaas stond het lot weer niet aan zijn kant. De Archen had zich al redelijk snel weten los te frunniken uit de greep van zijn Totodile en nu deze zo dichtbij stond, besloot hij ook nog even een Wing Attack op zijn pokémon uit te voeren. De totodile had geen kans om deze snelle aanval te ontwijken en kreeg dan ook een fikse klap tegen zijn snuit aan. Killian kon zelfs vanaf zijn punt zien hoeveel pijn die klap wel niet had gedaan bij 63816. "Doe Rage!" Hij zag hoeveel pijn de aanval had gedaan bij zijn Totodile en het zou vast veel woede hebben opgewekt bij zijn blauwe pokémon, die nu met fikse klappen tegen het lijf van de Archen zijn aanval uitvoerde. Bij iedere rake klap werd zijn woede steeds groter, waardoor zijn aanvallen steeds sterker aankwamen. Trots keek Killian toe hoe de Archen zelfs naar achteren moest gaan door de klappen en de Totodile dwingend naar voren bleef lopen. Nu had hij de touwtjes in handen en niet de vogel, eindelijk, gelukkig.
De Archen werd steeds verder naar achteren gedreven en hij kon de wanhoop in diens ogen zien om de aanvallen te ontwijken, wat de grijns op Killian's gezicht als maar groter maakte. Hij was net een klein kind. Als hij aan het verliezen was kon hij net zo goed het hele bord met het spel erop om gooien en doen alsof het een ongelukje was, om vervolgens met een veel vrolijker humeur het spel opnieuw te beginnen in de hoop dat hij dan wel zou winnen, of degene ervan beschuldigen vals te spelen en vervolgens heel kwaad weg te lopen en niet tegen zijn verlies te kunnen. Maar als hij aan het winnen was, oh, dan was hij in zijn grootste glorie. Dan glinsterden zijn ogen en stond er een grijns van hier tot Kanto op zijn snoet. Ja, hij kon net een klein kind zijn op het vlak van winnen en verliezen, maar stiekem was hij een klein kind op nog vele andere vlakken, zoals het irriteren van mensen. "Goedzo, ga zo door!" Zei hij, zijn Totodile stimulerend om de klappen nog furieuzer te laten vallen op de Archen. Hij wilde dit gevecht winnen. Pas toen de rollen zich omdraaiden, verdween de grijns en de glinstering in zijn ogen als sneeuw voor de zon. What the heck? De Archen had een Double Team uitgewerkt, maar had dat zo gedaan dat hij niet meer voor de Totodile stond. Met een grote frons op zijn gezicht probeerde hij de echte archen te vinden, net zoals zijn Totodile dat ook aan het doen was. De Archens hadden hen nu allemaal omcirkeld, de kring was namelijk zo groot geworden dat hij ook in de cirkel stond nu. Wat duidelijk maakte dat de Archen hem misschien ook wilde gaan raken, waar Killian dus eigenlijk alles behalve zin in had. Eén klap was namelijk al genoeg geweest, dit was een pokémon gevecht niet waar? Geen pokémon - mens gevecht. Plotseling, vanuit zijn ooghoeken, zag hij dat de Archen schuin achter hem stond en alsof deze een wraakactie op hem uitvoerde had hij een steentje in de klauwen van zijn vleugels vast. Hij kon bijna de grote grijns op de Archen's gezicht voorbeelden. "Waag het niet om dat t-" Hij moest zijn zin staken, want de Archen had de steen al door de lucht laten vliegen en met een klap kwam het tegen zijn schouder aan. Veel pijn deed het niet, maar het was zeker een deuk in zijn ego en alsof zijn kalmte van glas gemaakt was, brak het allemaal en nam de woede zijn lijf weer over. Hij draaide zich naar het steentje dat weer op de grond was gevallen en raapte het op, om het vervolgens net zo furieus als hij zich voelde terug naar de Archen te gooien. Die het ook tegen zich aankreeg en het weer opraapte. Killian trok een wenkbrauw op. "Oh, je wilt spelen?" Hij grijnsde breed bij zijn opmerking en ging klaar staan. "Kom maar op dan, gooi maar." Zei hij, zijn lichaam trilde van de woede. De Archen twijfelde even en dat gaf Killian de kans om een grote stap vooruit te zetten. "Ik daag je uit, je durft het toch niet." Zei hij, breed grijnzend. De Archen trok zijn vleugel naar achteren en hield de steen stevig in zijn klauwtjes vast. De twee keken elkaar bijna uitdagend aan en ondertussen had Killian ook een steen opgeraapt dat hij nu vast had. De steen in zijn handen was een stuk groter dan de steen in de handen van de Archen, die duidelijk minder kon dragen dan de volwassen man. Hij bleef daar maar dreigend staan, zijn steen hief hij ook op. De Archen maakte nog een snelle beweging naar achteren, waarna het zijn steen door de lucht heen gooide, een draai maakte en begon te rennen. Weg van hem. Het steentje kwam tegen zijn borst aan, maar hij liet de steen in zijn handen bijna verbaasd naar beneden vallen. "Wa-" stamelde hij uit, waarna hij zichzelf weer bijeen wist te rapen en het op een rennen zetten. "Kom terug, ik ben nog niet klaar met jou!" De Archen draaide zich om en in een wanhopige poging de Trainer van zich af te weten schudden, schoot hij nog een ancient power op hem af. Deze keer wist hij het te ontwijken, maar de immense bal schoot recht op zijn Totodile af die achter hem aan probeerde te rennen. Het arme ding had geen kans om te ontwijken en werd er recht in de roos door geraakt, waardoor hij op de grond neerviel en Killian wist bijna zeker dat de blauwe pokémon buiten bewustzijn was nu. Hij kwam uiteindelijk tot de conclusie dat hij deze pokémon heel graag wilde hebben in zijn team, niet alleen om dingen op uit te testen maar ook om hem te kunnen trainen en een extra sterke kracht aan zijn team toe te voegen. Hij had een hekel aan het ding, maar daarnaast toch ook een soort bewondering. Alsof het speciaal was geworden in de tijd dat ze nu tegen elkaar aan het vechten waren. De Archen had door dat Killian niet zozeer ging opgeven en had zich omgedraaid, om zijn kant nu op te rennen. Het ding rende vlak langs hem door en de lange man was te langzaam met reageren en wist hem net niet te grijpen. Hij had geen andere keuze om zich om te draaien en weer als een idioot achteraan te rennen. Ondertussen dat hij rende raakte hij een steen van de grond en gooide het naar de kleurrijke vogel en gelukkig kwam het recht op zijn hoofd terecht, waardoor het ding door de grote kracht tegen de grond aanviel en hij de kans kreeg het in de halen.
"A-ha, nu heb ik je!" Killian bleef stil staan toen de Archen omhoog krabbelde en zich met grote oogjes naar hem toedraaide. Het ding keek hem vervolgens echter weer uitdagend aan toen hij tot de conclusie was gekomen dat de trainer geen pokémon meer in zijn bijzijn had. En Killian wist dat de Archen nu misschien in het voordeel was, in zijn eentje kon hij namelijk niet zo heel gemakkelijk een pokémon aanvallen. Hij kende geen aanvallen, het enige wat hij kon doen was uithalen met zijn handen en voeten, hier en daar met een steentje gooien, maar tot op de dag van vandaag zou hij heel erg opkijken als hij net zoals zijn totodile bijvoorbeeld een water gun zou kunnen uitvoeren. Hij vernauwde zijn ogen een beetje en tot zijn grote verbazing volgde de pokémon zijn beweging. Het was alsof hij hem imiteerde en Killian kon even niks anders doen dan een beetje verbaasd een wenkbrauw op te trekken. De vogel kon dat helaas niet nadoen, want hij had geen wenkbrauwen. Hij bewoog zijn rechterarm een beetje en op het moment dat hij dat deed, deed de vogel precies hetzelfde. Hij bewoog zijn linkerarm, alsof hij er zeker van wilde zijn dat het nare beest hem echt probeerde te treiteren gewoon en het niet gewoon toeval was geweest. Nu bewoog de Archen zijn linkervleugel omhoog, tot de grootste ergernis van de zwartharige man. "Hou daar onmiddelijk mee op!" Hij bekeek het ding even. Zijn kleuren, geel blauw en rood, waren bijna insgelijks aan die van een papegaai en even dacht hij dat de pokémon precies hetzelfde terug zou zeggen. "Archhhh!" Was echter hetgeen dat de pokémon terug wist te spreken, al was het in precies dezelfde toon waarin Killian zijn woorden had uitgesproken. De man rolde zijn mouwen omhoog, zich klaar makend om de Archen dan maar aan te vallen en zelf een lesje te leren. Helaas hadden zijn pokémon daarin gefaald, maar hij ging niet zo snel opgeven. Nee, dat kon de Archen nu al vergeten. De Archen deed ook alsof hij zijn mauwen opstroopte, en Killian wat meer humor had gehad, had hij er vast om gelachen. Echter had hij nu geen greintje humor in zich zitten, hij was hier bloedserieus over en het feit dat de Archen er opeens een grap van probeerde te maken, krenkte een stukje van zijn ego. Dit was GÉÉN grap! Met een strijdkreet, alsof hij net zoals een pokémon ten strijde trok in een pokémongevecht, stormde hij op de vogelachtige pokémon af. Zijn armen hield hij vooruit en met een snoekduik schoot hij vervolgens op het ding af, dat een klein beetje leek te kunnen vliegen toen het in de lucht hopte en hem ontweek. Met een knal kwam hij tegen de grond op, maar hij wist zichzelf sneller te herstellen dan de vogel had gedacht en haalde naar het ding uit met zijn gebalde vuist. De snavel van de pokémon werd geraakt en voordat hij het wist lag hij op zijn zij, in een poging het ding met zijn handen te pakken te krijgen. Hij moest en zou dit gevecht winnen, niks was hem dan ook meer te gek. Deze Archen was van hém.
Een plotseling luid kabaal achter hem zorgde ervoor dat hij zijn acties abrupt staakte, net zoals de Archen die zojuist bijna een aanval op hem had willen afvuren. Beiden draaiden zich naar de stenen muur toe, die nu uit elkaar leek te vallen. Killian kwam tot de conclusie dat het de ingang was geweest die zijn Steelix had afgebroken, maar diep van binnen hoopte hij dat het niet een of andere grote woeste pokémon zou zijn. Dat zou zijn dood worden, sinds hij alleen nog maar een Chimchar van level 1 in zijn team had zitten en hij niet bepaald dacht te kunnen rekenen op deze Archen. Dat beest zou vast weggaan, blij dat hij van zijn nieuwe vijand af was. Echter, toen vele stenen met het nodige kabaal naar onderen waren gevallen, verscheen er een al maar bekend postuur voor Killian. Het was zijn Steelix, de pokémon die hem eerder hierin had opgesloten. De Archen leek te willen ontsnappen toen hij zag dat er een opening was gekomen die naar buiten leidde. Killian was hem echter voor en greep het ding stevig vast, hij wilde niet dat het weg ging. Met zijn Steelix kon hij het verslaan en hoogstwaarschijnlijk vangen. Dat was zijn doel voor nu. Het vermoorden van het ding leek even niet meer zo'n belangrijk iets, dat zou hij later wel doen als het niet zo nuttig bleek te zijn als hij gedacht had op het moment. De Steelix leek niet meer zo wild te zijn en tot Killian's grote verbazing was hij nog steeds in zijn mega evolutie. Het moest zeker een uur geduurd hebben, het gevecht dat hij hier geleid had in de grotten. Hij vroeg zich dan ook zowat af wat de stalen pokémon had gedaan in die tijd. Hopelijk geen stad verwoest of iets anders, iets waar hij later van ging horen. Hij wilde niet riskeren zijn Key Stone zo vroeg weer te verliezen, Allison zou hem vast innemen als ze te horen zou krijgen hoe erg zijn Steelix was doorgedraaid. Hem opsluiten in een rots en nog veel meer verwoesten, want Killian was er zowat van overtuigd dat de Steelix daar niet had liggen slapen. "Kom me helpen met dit kreng!" Hij duwde het ding met een schreeuw van zich af toen het zijn tanden in zijn hand had gezet. De woede die hij eerder had gevoeld voor het ding kwam weer terug, gepaard met haat. Hij stond weer op en wees naar de Archen. Nu was het tijd voor een echt gevecht, een gevecht waardoor de Archen vast spijt zou krijgen van zijn eerdere daden. Als hij de trainer gewoon met rust had gelaten, had hij hem waarschijnlijk niet eens opgemerkt en was er nooit een gevecht ontstaan op de eerste plaats. "Jaag hem de grot uit en doe Bind." Het zou niet optimaal zijn voor zijn mega Steelix om in de grot te vechten, hij was namelijk 10 meter hoog en zo hoog was de grot nou eenmaal niet. De Steelix moest enorm bukken zelfs om naar binnen te komen, maar gelukkig leek de Archen maar al te blij te zijn om de open lucht in te gaan. Hijzelf was ook helemaal klaar met die duisternis en die duffe lucht en ging met een opgelucht gevoel de grot uit. Nee, grotten waren niet helemaal zijn ding, besloot hij. "Doe nu bind!" Hij had het al eerder gezegd, maar voelde de drang om het nog een keer te bevelen. Hij wilde dat dit gevecht snel tot een einde werd gemaakt, hij wilde winnen. De Steelix schoot op de Archen af, die nog een poging probeerde te doen tot het afvuren van een Ancient Power maar niet snel genoeg was. De Mega Steelix had zijn lijf al snel over de kleine vogel heen gedraaid, om met zijn enorme kop boven hem uit te torenen. Killian grijnsde breed. "Thunder Fang." Kleine elektrische flitsen verschenen rond de kaken van de Steelix, waarna hij met een redelijke snelheid naar beneden daalde en de Archen aanviel met een thunder fang. Hij kon duidelijk merken dat de aanval pijn deed en stiekem voelde Killian een rush van adrenaline door zijn lichaam gaan. Ja, dit was fijn. Die macht was vele malen beter. "Doe het nog eens." Hij had zich net bedacht dat hij zijn twee pokémon nog had laten liggen in de grot en ging kort terug, gelukkig lagen ze niet zo ver van elkaar verwijderd en kon hij ze snel naar binnen roepen. Toen hij terug kwam echter, was het gevecht weer een stuk feller geworden. De Archen had een Ancient Power op zijn Steelix afgevuurd waardoor deze los had moeten laten en ze nu weer beiden tegenover elkaar stonden. "Dragon breath, gevolgd door Gyro ball!" De Steelix wist gelukkig wat Killian bedoelde en al snel werd er een enorme windvlaag afgevuurd op de arme Archen, die niet meer de kans had het te ontwijken. De Gyro Ball die vervolgens aankwam, was totaal onverwacht voor het arme ding en de enorme Steelix botste op zijn snelst tegen de Archen aan, die enkele meters door de lucht werd gelanceerd en vervolgens niet zo handig op de grond terecht kwam. Het ding had het echter nog niet opgegeven, alhoewel het wiebelde en alles eraan deed om te blijven staan. "Maak het af met Iron tail." Zei hij en dat was ook precies wat zijn Steelix deed. Zijn staart begon te gloeien en gelukkig stonden de twee heel erg dichtbij elkaar, waardoor de Steelix makkelijk tot de Archen kon komen en zijn Iron tail op hem af kun oefenen. Een grote klap volgde toen de staart het lichaampje van de Archen raakte en deze nogmaals door de lucht werd gelanceerd. "Goed, stop!" Zei hij, zodat zijn Steelix tot rust zou komen. Hij had nu een lege pokéball in zijn handen zitten. "You better be worth it," gromde hij nog even naar de Archen die nu probeerde omhoog te komen maar daarin even niet leek te slagen. Hij gooide de ball toen hij eenmaal dichterbij stond tegen het ding aan en toen het eenmaal in zijn pokéball zat begon hij heen en weer te lopen.
"Arceus, laat het gevangen zijn. Dit ding heeft nogal voor wat ophef gezorgd vandaag." Zei hij, terwijl hij bijna ongeduldig heen en weer liep, als een tijger die niet naar buiten werd gelaten door zijn baas. Hij bleef zijn rode kijkers echter op de bewegende bal houdend. Kom op, mislukte vogel, geef het nou gewoon op.</sub>