Lets start this journey{Route 2}

Het waren juist hun karakters die zo vaak met elkaar leken te botsen. De trainer en haar starter, een vrouwelijke Squirtle, leken het wel met elkaar te vinden – maar zodra het verkeerd ging was het ook weer herrie in de tent. Beiden waren ze koppig, wilden hun zin hebben en in een ruzie was het dan moeilijk om er een winnaar uit te krijgen – iets wat de twee altijd wilden zijn tijdens een ruzie. Het koppige karakter van de Squirtle zorgde er soms voor dat ze weigerde te trainen of haar best te doen in gevechten, weigerde te luisteren naar de aanvallen die haar trainer haar gaf. Met een harde hand probeerde ze haar Squirtle in toon te houden en vandaag had ze besloten een dagje rust te nemen. Dat zou goed zijn voor beiden, tenslotte waren ze al enkele dagen flink bezig geweest met trainen en rondlopen. Aan een pokémon vangen had ze nog helemaal niet gedacht, haar Squirtle moest eerst wat sterker worden voordat ze er een zou proberen te vangen. Het plekje dat ze hadden uitgezocht om uit te rusten lag bij een meertje, waar Squirtle veel plezier in het water leek te hebben. Met een glimlach op haar gezicht lag Amanda naast het water. Het was een heerlijke dag vandaag, duidelijk een zomerse dag, maar ze leek er zelf niet aan te denken om te gaan zwemmen. Totdat de Squirtle water in haar mond nam en dat op Amanda spoot. Meteen schoot het meisje op, haar shirt nat van het water dat haar geraakt had en even werd er een vieze blik op Zoia gericht. ”Waarom doe je dat nou weer?” Zoia leek het leuk te vinden en een brede grijns stond op het gezicht van de Squirtle, die haar vervolgens uitdagend nogmaals nat spetterde door haar staart op het water te klappen. Op dat moment wist Amanda het zeker. Ze ging haar Squirtle eens een lesje leren wie hier het beste was in watergevechten! Het meisje trok haar kleding uit, waaronder een bikini zat die ze deze morgen had aangedaan, voor het geval dat ze zou gaan zwemmen en sprong zonder aarzeling het koude water in om op haar Squirtle te belanden en die mee naar onder te brengen. Haar pokémon stribbelde tegen en al snel werd ze los gelaten, waardoor ze beiden boven water kwamen. Squirtle was natuurlijk een water pokémon, die konden ademen onder water, dus kopje onder duwen had niet veel zin. Toch ontstond er zo een water gevecht, met een heleboel gespetter en getreiter, totdat de twee te moe waren om nog iets te doen en beiden aan wal klommen. Zachtjes hijgend ging ze liggen, met haar ellenbogen op de grond om nog wat rechtop te zitten en keek ze naar haar Squirtle die haar blij lachend aankeek. ”Kijk hoe goed we het met elkaar kunnen vinden, we moeten dit vaker doen!” Zei Amanda lachend, het zou vast een fijne en fantastische dag worden. Kijk nou, dan hadden ze ruzie en dan waren ze dikke vriendinnen. Zo hoorde het, zij en Emily waren soms ook zo. Ruzie, vrienden, ruzie, vrienden, zo ging het altijd met de twee. Squirtle was ondertussen ook wat gaan liggen en Amanda besloot haar af te gaan drogen. ”Wat dacht je van een wandeling om het meer?” Squirtle leek het er niet mee eens te zijn en keek haar met grote, tegenstribbelende ogen aan. ”Je mag ook via het water hoor,” Dat maakte haar weer wat blijer en een vrolijke kreet verliet haar mond. Amanda keek toe hoe haar Squirtle naar het water toe denderde en erin sprong. Vrolijker kon niet.

Het had even geduurd voordat ze droog en wel was en haar kleding weer had aangetrokken, nu met een onderbroek eronder omdat ze niet meer dacht te gaan zwemmen vandaag. Al snel begonnen de twee aan de wandeling en Amanda keek haar ogen uit. Aquacorde Town was mooi, ouderwets maar prachtig. Daar hield Amanda wel van, ook was alles beter dan haar vorige thuis. De Jeugdgevangenis. Daar was alles zo saai, grijs gekleurd en in saaie kleding rond lopend. Dat was niets voor haar geweest, gelukkig was ze nu vrij en wel en weg van Kanto. Weg van die verschrikkelijke plek die ze ooit thuis had willen noemen. Haar ogen vielen plots op een meisje dat bezig leek te zijn met het vangen van een pokémon. Amanda hield meteen haar pokédex omhoog om te leren welke twee pokémon dit waren. Als eerste werd haar iets verteld over de pokémon die het meisje probeerde te vangen. Een Poliwag. ”The Poliwag, Its slick black skin is thin and damp. A part of its internal organs can be seen through the skin as a spiral pattern.” Weerklonk de mannelijke stem van de Pokédex. Amanda’s blik werd op Squirtle gericht die nu wat boven water kwam en ze leek haar pokémon even naar haar toe te wenken. Deze luisterde gelukkig meteen. ”Kijk eens daar, dat is nou een gevecht met een wilde pokémon, denk je dat jij dat ook aan kan?” Haar Squirtle keek even toe hoe de fletchling een quick attack deed en leek enthousiast te knikken. ”Squirt!” Antwoorde ze en dat beschouwde Amanda als een soort ja. De andere pokémon herkende ze al, die had ze al eerder gezien toen ze op weg naar Aquacorde Town liep. De Fletchlings hadden aan de hemel gevlogen en ze had nog net de tijd gekregen om haar pokédex tevoorschijn te halen en de pokémon te leren kennen. Toen het bleek dat het meisje de pokémon had gevangen liep ze op haar af, om met een vriendelijke glimlach op haar gezicht te naderen. ”Heey” Begroette ze het meisje. ”Mooie vangst!” Ze had zelf nog geen gevecht gehad met haar Squirtle, het leek haar beter om dat pas te doen als Zoia er klaar voor was en een wat hoger level had. Iets rond de tien zou perfect zijn, maar hoger nog beter. Ze besloot maar als eerste haarzelf en haar pokémon voor te stellen. ”Ik ben Amanda en dit is mijn Squirtle Zoia. Is die Fletchling jouw starter?” Ze had er wel van gehoord, mensen die startten met pokémon die ze in het wild waren tegengekomen. Ze had het nooit begrepen hoe je zo’n pokémon als vriend kon maken en uiteindelijk als je eigen pokémon. Hoe had zij het gedaan?

I hope you don't mind?

Daar stond ze dan. Een ex-jeugdgevangenis meisje dat haar leven probeerde te verbeteren – kuch -  door vriendelijker te zijn tegen anderen. Ze stond er zelfverzekerd bij, met een kalme en vriendelijke glimlach op haar gezicht. Het was allemaal nep natuurlijk, ze kon het meisje voor haar nog niet vertrouwen. Nooit eigenlijk. Ze zou haar beter moeten kennen wilde ze haar alertheid wat verminderen, zeker weten dat er geen achterliggende gedachten achter haar acties lagen. Want ja, ze moest voorzichtig zijn. Nog een keer bedrogen worden zou haar lichaam niet aankunnen, mentaal niet dan. Het litteken van het bedrog van haar vader was al groot genoeg, het had haar al goed genoeg geschaad en ze wilde niet nog meer. Dan zou ze barsten en alle emoties van al die tijd loslaten, iedereen afsnauwen en pas echt harteloos worden. Haar blik gleed over het meisje voor haar. Ze leek best nerveus te zijn om haar te ontmoeten, of was dat alleen hoe Amanda dat opvatte? Zelf was ze best goed in het uitvinden van de gevoelens van anderen, ze wist op welke knopjes ze precies moest drukken om iets uit iemand te krijgen en hoe ze moest praten om iemands grootste geheimen op de tafel te krijgen. Het was nu misschien nog niet nodig om dit meisje uit te proberen, haar geheimen te weten te komen – maar haar leren kennen was wel een begin. Dan wist ze tenminste wie ze was, kon ze haar altijd weer roepen als ze haar zag, groeten en vriendelijk zijn. Vrienden maken misschien, als het ooit eens zou lukken om haar hart weer te openen voor anderen en de muren om haar heen te breken. Het was misschien wel niet zichtbaar, zo op het oog als je haar bekeek leek ze een heel zelfverzekerd en open meisje – maar dat was ze dus echt niet. Ze was gesloten en wilde niet dat iemand aan haar persoonlijke geheimen kwam, aan haar persoonlijke geschiedenis. Amanda Clarke, de dochter van David Clarke. Ze hield haar achternaam dan ook vaak achterwege als ze haarzelf voorstelde, net zoals ze nu deed. Gelukkig vroegen jongere mensen daar meestal niet naar, het was meestal gewoon onnodig. "Ehm.. Bedankt." Het meisje leek niet precies te weten wat ze moest doen na het compliment van Amanda, maar daar reageerde ze verder niet op. Haar vangst was mooi geweest, goede tactiek als het ging om aanvallen en ze kon niet wachten tot ze daar ook stond met haar Squirtle. Klaar om te vechten en klaar om een pokémon te vangen. Ze vroeg zich af welke pokémon ze wou vangen in Kalos, ze kende nog niet zoveel pokémon hier namelijk. "Dat klopt." Bevestigde het meisje voor haar dat de Fletchling haar starter was. Ze had dus geen starter gehaald van Kalos, want een Fletchling was gewoon een wilde pokémon die je best vaak tegen kwam. Haar Squirtle was ondertussen naast haar gaan staan, het water droop langs haar schild op de grond en ze leek niet zo heel erg onder de indruk te zijn van de Fletchling. Humphf, een vogel kon ze toch gemakkelijk aan! Kon ze bijna lezen in de blik van Zoia, maar ze wist niet hoe hoog het level van deze Fletchling was. Het zou net zo goed kunnen dat zo’n vogel haar Squirtle wel aan kon – al betwijfelde Amanda dat ook. Zoia was sterk en groter dan de gemiddelde Squirtle, zodra ze de fletchling vast had kon die moeilijk nog weg. "Mijn naam is Hana en dit hier is dus mijn Fletchling genaamd Ruby." Haar naam was dus Hana en haar Fletchling heette Ruby. Mooie naam voor een pokémon en even keek ze naar de Fletchling. Een vogel, zou het handig zijn om zo’n pokémon in bezit te hebben? Zodat die hoog in de lucht kon vliegen wanneer je de weg kwijt was, ze moest er eens over na denken er ooit ook een te vangen – dat leek haar wel handig namelijk. ”Aangenaam, Hana!” Het was altijd wel beleefd om zoiets te zeggen en daarom deed ze het ook. Ze mocht dan nog misschien maar tien jaar oud zijn, maar ze was niet gek. Het meisje voor haar zou het vast op prijs stellen als ze niet onbeschoft was. ”Heb je nog meer pokémon?” Nieuwsgierig weerklonk haar stem toen ze het uitsprak, maar heel nieuwsgierig ernaar was ze niet. Ze had de Poliwag gezien en wist niet zeker of Hana nog meer pokémon had, vandaar de vraag.

Ze wist dat het meisje net een Poliwag had gevangen, ze had die pokémon herkend van haar eigen thuisland. Daar liep deze ook rond en ze had er wel een paar gezien bij de haven waar ze had gewoond. Samen met Jack had ze toen geprobeerd eentje als vriend te maken, maar haar ouders kwamen er al snel aan om haar te beschermen tegen de mensen – en poliwhirls waren niet zo heel zwak om eerlijk te zijn. Gelukkig hadden ze Sammy, haar Furfrou, om hun toen te beschermen. Haar blik gleed weer naar de Fletchling. Dit was echter een totaal nieuwe pokémon voor haar. Ze had deze vogel nooit gezien, misschien ooit eens toen een groepje over Kanto heen vloog – maar zelfs dat wist ze niet zeker. Het was een kleine vogel en begrijp haar niet verkeerd – het zag er niet zo sterk uit. "Ik heb verder alleen de poliwag die ik net heb gevangen." Dat was duidelijk. Ze had dus ook nog maar weinig pokémon, net zoals zij er nog maar één had. Haar Starter Squirtle, een pokémon waar ze soms trots op was maar soms ook niet. Squirtle had haar aandacht alweer van de vreemdelingen afgehaald en was alweer met iets anders bezig. Ze had het niet zo op vreemdelingen – ze had het zelfs niet zo op haar eigen trainer. Amanda hoopte dat dat binnenkort wel weer overging, maar wat Professor Oak zei over dat ze niet wilde luisteren had ze ook al gemerkt. Hopelijk draaide ze nog bij, anders had ze een groot probleem. "Heb jij nog andere pokemon naast Squirtle?" De vraag werd meteen weer naar haar teruggekaatst en Amanda schudde meteen met haar hoofd. ”Nee, nog niet. Ik wil mijn Squirtle eerst goed trainen voordat ik mijn eerste pokémon ga vangen.” Een glimlachje verscheen op haar gezicht. ”Dus Poliwag is de eerste pokémon die je echt vangt met je Fletchling?” Het verbaasde haar eigenlijk hoe zo’n Fletchling kon winnen van een Poliwag. Een Poliwag leek haar sterker dan zo’n kleine pokémon – maar het lag misschien ook wel aan het level van de pokémon.