The start of a forest journey

Oh. Mijn. Arceus. Ze had gedacht dat ze voor zonsondergang Santalune City wel zou bereiken, maar dat viel vies tegen. Alles leek hier echt op elkaar en ze had het gevoel dat ze steeds in rondjes liep. Het feit dat ze enkel een spijkershortje droeg en een wit topje met een dun vestje erover, hielp ook niet echt. En ze had niets anders bij. Letterlijk niets anders. Haar tas en haar Poké Ball had ze in een kluisje in het Pokécenter in Santalune City achtergelaten omdat ze het volle vertrouwen had gehad dat ze wel even van Santalune City naar Aquacorde Town en weer terug in één dag had kunnen reizen. Overdag was het heel gemakkelijk geweest om haar weg door het bos te vinden omdat diverse trainers haar konden helpen, maar nu was er geen enkele trainer te bekennen. Die waren uiteraard weer veilig naar Aquacorde Town of Santalune City teruggekeerd toen ze merkten dat het begon te schemeren, iets wat zij ook had moeten doen. De wind begon frisser te worden en Cat vervloekte zichzelf omdat ze geen jeansbroek had aangetrokken. Waarom had ze ook al weer besloten om niet een nachtje te slapen voordat ze van Aquacorde Town terug zou reizen? Juist, omdat ze Fang bij haar wilde hebben. Het was in eerste instantie al een vreselijk dom idee geweest om hem achter te laten. Of nou ja. Ze deed net alsof het haar idee was geweest, maar in werkelijkheid was ze hem gewoonweg vergeten. En als de Pokémon daar achter zou komen, zou hij gek worden. Hoe kon ze haar trouwe partner-Pokémon nu vergeten, vroeg je jezelf af? Ze had geen idee. Ze dacht dat ze zijn Poké Ball in de binnenkant van haar shortje had zitten en was op goed vertrouwen vertrokken. Toen ze uitgedaagd werd door een trainer tijdens haar reis en de uitdaging wilde aangaan, merkte ze echter dat ze Fang niet bij zich had. En dat was misschien het gênante moment van de dag geweest: haar knalrode kop bij de realisatie dat ze haar Pokémon niet bij zich had. Het had niet veel gescheeld of ze had een paniekaanval gehad. En het feit dat de trainer die haar uitdaagde een knappe kerel van boven de achttien was geweest, hielp ook niet echt. Gelukkig was hij zo aardig geweest om haar te begeleiden naar Aquacorde Town. Ze had hem echter afgewezen toen bleek dat hij meer wilde dan haar terug begeleiden naar Santalune City alleen en ze had een tijdje op een terras gezeten omdat ze ten eerste rust in haar hoofd wilde en zichzelf ten tweede wilde vervloeken omdat ze Fang was vergeten. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen ze voetstappen hoorde. Hm. De jongen van daarstraks? Nee, daar waren zijn voetstappen te licht voor. In plaats daarvan naderde een jongen haar die niet veel ouder dan zestien kon zijn. “Hé,” zei Cat en ze lachte ietwat nerveus. “Heb jij enig idee welke richting je op moet gaan voor naar Santalune City te kunnen reizen?”

En natuurlijk was ze weer verkeerd gelopen. Ze voelde haar hoofd rood worden toen de vreemdeling aangaf dat ze richting Aquacorde Town liep en niet naar Santalune City zoals eigenlijk het plan was. Ze wist wel dat ze bij die tweede boom rechtsaf had moeten gaan in plaats van bij die derde. Maar goed, de fout was al gemaakt en het was alleen maar fijn dat er nu iemand was die haar op het juiste pad wees. Toen ook nog eens bleek dat ook zijn plan was om naar Santalune City te gaan, onderdrukte ze een opgeluchte zucht. Ze wilde niet te afhankelijk zijn van een andere trainer, maar soms was het goed om je fouten toe te geven en hulp te aanvaarden wanneer dit op zijn plaats leek. De vreemdeling had waarschijnlijk wel Pokémon bij en was goed voorzien wat eten en slaapgerief betrof, dus misschien kon ze het één en ander van hem lenen als ze lief was. En anders zou ze wel haar geheime wapen inschakelen, hoewel het ver tegen haar principes inging om te flirten met iemand die veel jonger dan haar was. Ze had geen andere keus, dit was pas een overlevingsinstinct. De vreemdeling leek geen kwaad in de zin te hebben en stelde zich al vrij snel voor als Robin. “Ik ben Catherine, maar de meesten noemen me Cat,” zei ze tegen hem. Het voelde goed om nog eens wat sociaal contact te hebben met iemand anders dan haar moeder. Ze begon er steeds meer en meer overtuigd van te raken dat haar keuze om naar Kalos te verhuizen een goede was geweest. Het zou ook goed zijn als ze vrienden zou maken en ze niet alleen voor haar eigen doeleinden zou gebruiken zoals ze nu met deze arme jongen ook weer van plan was geweest. Het was niet dat ze een slecht persoon wilde zijn, het was gewoon dat er veel gebeurd was in de afgelopen tijd en dat ze het lastig vond om vrienden te maken, hoewel ze daar wel heel goed in was als ze wilde. Ze besefte zich toen pas dat hij eerder een vraag had gesteld en haar zo half en half de les had gespeld over de gevaren van het ’s nachts reizen. “Een beetje,” gaf ze toe in verband met zijn vraag. “Ik hoop dat het vannacht niet te veel afkoelt, want ik ben overduidelijk niet voorzien. Ik had verwacht dat ik de stad eerder zou bereiken.” Echt ook weer iets voor haar om geen map of niets mee te nemen. “Het is een goed ding dat ik je tegengekomen ben. Ik neem aan dat jij een goed voorziene trainer bent die meer controle heeft over zijn leven dan ik op dit moment?” En daar was haar droge humor weer! Ze dacht al dat ze het kwijt was geraakt door alle stress. “Geloof het of niet, maar ik ben een Ranger. Alleen zie je daar nu niet veel van,” grapte ze verder.