Snow!

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven had net buiten Aquacorde Town een rustige plek langs de rivier gevonden waar de oever niet al te hoog was. Om situaties als de vorige keer in Santalune forest te voorkomen haalde ze nu enkel Snow uit zijn pokéball. "Kom er maar uit Snow!" riep ze. Haar Spheal verscheen onmiddellijk en dook ook meteen het water in. Met een luide plons verdween hij onder het wateroppervlak. Natuurlijk keek hij daarbij niet uit of hij zijn trainer ook nat zou maken. Seven schoot achteruit toen ze de spetters op zich af zag komen in een poging haar kleding te redden. Gelukkig had ze eerder die dag nog de kans gehad om zich om te kleden in de stad. De jonge vrouw maakte de knoopjes van haar uniform los en trok het jasje uit. De rest volgde al snel, waarvan ze enkele nat gespetterde items aan de laaghangende takken hing. Onder haar kleding had ze een simpele, zwarte bikini aan. Nu alles op veilige afstand van het water lag sprong ze met een aanloopje achter haar pokémon aan. Het was een warme zomerdag, dus ze was sowieso al van plan geweest om te gaan zwemmen. Nu Snow Alli niet meer had om te pesten spetterde hij Seven gelijk onder toen ze weer boven kwam. Ze rolde even met haar ogen, voor ze iets de andere kant op zwom. Haar Spheal volgde haar direct, zijn ogen vol pretlichtjes gezien het niet vaak gebeurde dat ze met hem zwom.
(Eerste post voor Raven)

“If you're going to die, do it on your own.”

Het was zo'n mooie dag dat je haast verwachtte dat het heel druk zou zijn rond een rivier als deze. De stroming was er niet sterk en het water was redelijk helder. Seven had er natuurlijk wel op gelet een plekje uit te zoeken waar niet al te veel langs zou zwerven. Van pottenkijkers hield ze niet en zodra iemand bij haar het water in zou stappen zou ze liever vertrekken. Zwemmen met pokémon was prima, maar andere mensen waren meestal enkel luid en te erg aanwezig. Ze keek dan ook ietwat verbaasd op toen er een jongen langs de kant liep, samen met een Lucario. Tot haar opluchting leek hij echter totaal geen interesse te hebben in haar of haar pokémon en zonder zijn hoofd ook maar te draaien liep hij verder. Het was nogal ongebruikelijk, maar daardoor behield zij tenminste haar rustige zwemplaats. Althans, dat was wat ze op dat moment dacht. Seven was haar Spheal uit het oog verloren toen ze op had gekeken naar de oever om te zien wie er langs kwam lopen. Nu ze weer naar het water tuurde was hij verdwenen. In eerste instantie maakte ze zich daar nog niet druk om. Hij was immers een pokémon die erg van water hield en dook nog wel eens onder om ergens anders op te duiken. Die zorgeloosheid sloeg om toen ze Snow op de kant zag, vlakbij de jongen die langs was komen lopen. Haar violet kleurige ogen vernauwde zich en met een strenge blik riep ze haar Spheal terug. "SNOW!" Helaas kwam het te laat aan, of hij luisterde simpelweg niet naar haar. Met vrolijke sprongetjes stuiterde hij op de jongen af met de bedoeling hem een flinke zet te geven en hem zo in het water te gooien. Precies wat hij een paar dagen eerder ook al bij haar Vulpix Allira had geflikt.

“If you're going to die, do it on your own.”

De neiging om haar hand op haar voorhoofd te leggen was groot en als ze niet aan het zwemmen was dan had ze het ook hoogstwaarschijnlijk gedaan. Wat moest ze nou met zo'n pokémon.. Het was Snow gelukt de jongen in het water te douwen. Met een plons zag ze hem onder het water oppervlak verdwijnen. In tegenstelling tot haar stond Snow vrolijk op de kant zijn vinnetjes tegen elkaar te klappen. "Ik vermoord je, Snow," mompelde ze kwaad, terwijl ze haar blik van de oever naar de plaats waar de jongen was gevallen liet glijden. Straks als hij weer boven kwam en van de eerste schrik was bekomen zat zij in de problemen. Wie weet wat voor spul hij allemaal bij zich had dat niet tegen water kon. En zelfs al was er niks stuk en waren hij en zijn kleding enkel drijfnat, dan nog zou ze haar excuses aan moeten bieden en wat nog meer. Ze had een hekel aan blunders maken, vooral als ze zo ernstig waren. Het paste simpelweg niet bij haar karakter, maar dat gold duidelijk niet voor haar pokémon. Seven fronste lichtelijk toen ze merkte dat het wel een beetje lang duurde. Hij was nog niet boven en als ze goed keek was het enige wat ze zag een hoop onrust onder water. Je gaat me toch niet vertellen.. Ze gaf zichzelf niet eens de tijd die zin af te maken in haar gedachten, maar zwom direct naar de plek waar de jongen was verdwenen. Gelukkig was het niet al te ver van haar af. Na een grote hap lucht te hebben genomen dook ze onder, haar benen en armen met krachtige halen door het water glijdend, om maar zo snel mogelijk bij haar ongelukkige slachtoffer te komen. Ze opende haar ogen in het licht troebele water toen ze de stof van zijn kleding voelde en sloeg haar armen om zijn borst om hem zo omhoog te hijsen. Godzijdank dat ze niet een van die tuttige meisjes was die nooit wat aan sport deden, dan had ze hem nooit omhoog kunnen tillen. Toen haar hoofd door het wateroppervlak heen brak haalde ze diep adem. De natte kleding van de jongen maakte hem echter wel behoorlijk zwaar, waardoor Sev zich redelijk moest inspannen hem ook boven water te houden.

“If you're going to die, do it on your own.”

Het eerste wat haar opviel was dat hij niet naar adem snakte zoals zij had gedaan toen ze weer boven water kwam. In plaats daarvan hing hij als een lappenpop in haar armen. Het was goed mis dus. Waarschijnlijk omdat ze in eerste instantie had gedacht dat hij gewoon kon zwemmen en dus wel zelf boven zou komen. In dit soort gevallen telde elke seconde en het was heel duidelijk dat ze te laat was geweest om het er nog makkelijk vanaf te brengen. Seven ging achterover liggen in het water en duwde zichzelf en de jongen voort met enkel slagen van haar benen, met haar armen hield ze hem nog steeds stevig vast zodat hij niet weer weg zou zakken. Dat zou hoogstwaarschijnlijk fataal zijn. Ze draaide iets toen ze in de buurt van de oever kwam, plots erg blij met haar keuze een plek te zoeken waar de kant niet zo hoog was. Nu kwam het lastige gedeelte. Bij het laagste stuk drukte ze haar rug tegen de oever aan, klemde één hand om de jongen zijn arm en gebruikte haar andere arm om haarzelf uit het water te hijsen. Eenmaal op de kant pakte ze de jongen weer met beide handen vast, om hem zo het land op te trekken. Ze sleepte hem voor de zekerheid een eindje weg van de oever, zodat er geen kans was dat hij opnieuw in het water zou belanden. Nu ze hem niet meer boven water hoefde te houden drong het pas echt goed door dat hij niet meer ademde. Seven liet zich op haar knieën zakken, legde haar handen op zijn borst en begon te duwen. Ze had geen idee hoe hard, hoe snel, en ze deed maar wat ze anderen wel eens had zien doen. Het liefst had ze hem gewoon een paar keer hard op zijn borst geramd, maar een dode wilde ze ook niet op haar geweten hebben. "Snow, als ie nu niet gaat ademen dan vermoord ik je, ik zweer het," siste ze woedend.

“If you're going to die, do it on your own.”

Het werkte niet. Seven bleef duwen, iets harder dit keer, maar het hielp niet. De Lucario van de jongen leek haar wanhoop te delen. Nog een paar keer duwen en ze was bij de 30ste keer. Seven wist donders goed wat daarna kwam, of beter gezegd wat ze daarna moest doen. "Kom op nou." Nee ze zou hem niet dood laten gaan, maar oh wat was ze nu graag opgestaan en weggelopen. Negenentwintig, dertig, telde ze zwijgend op in haar hoofd. Haar expressie stond nog altijd serieus en strak toen ze even naar zijn borst keek om te zien of hij echt niet ademde. Van binnen voelde het aan als een smekende blik. Haar kleine beetje hoop verdween al snel weer toen ze nog altijd geen beweging zag. Seven draaide zich iets op haar knieën en boog wat naar voren om zijn hoofd naar achter te kantelen. Haar andere hand gebruikte ze om zijn kin iets omhoog te liften. Ze fronste lichtelijk en probeerde haar gedachten op nul te zetten. Vervolgens kneep ze zijn neus dicht, ademde in en boog voorover. Je wil geen moord op je geweten hebben. Je wil geen moord op je geweten hebben. De neiging om weer omhoog te komen toen haar lippen die van hem raakte was groot. In plaats daarvan blies ze toch maar rustig haar adem uit, om vervolgens haar voorgaande actie te herhalen. Wakker worden jij, ik ga dit niet nog een keer doen. Eenmaal klaar haalde ze heel snel haar mond van de zijne af en keek heel gespannen toe of haar pogingen nu eindelijk hielpen.

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven had niet door dat ze haar adem had ingehouden tot op het moment dat ze opgelucht uitademde toen ze het leven in de jongen zag terugkeren. Natuurlijk begon hij meteen te hoesten, want hij had hoogstwaarschijnlijk water ingeademd. Hoewel Sev niet specifiek veel medische kennis had, wist ze wel dat dat gevaarlijk kon zijn. Misschien was het slim hem naar een dokter te brengen zodra hij van de ergste schrik bekomen was. Ze zag dat hij al reageerde op zijn pokémon toen deze iets tegen hem zei, waarschijnlijk zijn naam, en dat was een goed teken. Het zou echter nog wel even duren voor hij weer helemaal klaar was om zijn weg te vervolgen, al had je het enkel over zijn drijfnatte kleding. Hij had nog geluk dat het warm weer was, anders liep hij ook nog de kans om kou te vatten. Het viel haar tevens op dat hij nog op geen enkele manier had gereageerd op haar aanwezigheid, dus waarschijnlijk had hij niet door wat er was gebeurt. Misschien zou ze zelfs nu weg kunnen lopen, zodat hij haar nooit verantwoordelijk zou kunnen houden voor het hele voorval. Ze was niet echt iemand die snel wegliep van haar verantwoordelijkheid, maar deze situatie zou ze toch echt het liefst achter haar laten zonder er ooit nog een woord over te spreken. Helaas was dat niet hoe haar ouders haar hadden opgevoed, in de korte tijd die ze met haar gehad hadden. Ze kon hem simpelweg niet in zijn eentje achter laten terwijl hij misschien nog kans had om er wat aan over te houden. "Het zal wel verwarrend zijn, maar je bent bijna verdronken net dus als je weer kan staan breng ik je wel naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis," deelde ze hem mee. Het was niet echt om hem permissie te vragen of iets in die richting. Nee, als er iets met hem gebeurde dan was het haar schuld. Ze had hem al mond op mond beademing gegeven, dat zou ze niet voor niets laten zijn. Als hij straks dood neerviel dan had ze hem net zo goed kunnen achterlaten zonder zo veel moeite te hebben gedaan.

“If you're going to die, do it on your own.”

Nu ze had gesproken leek hij zich ervan bewust te worden dat zij er ook nog bij was, want al snel ontmoette ze zijn blik. Haar ogen werden iets groter toen ze eens goed naar de zijne keek. Ze waren erg wazig, niet iets dat ze eerder had gezien bij iemand en het verklaarde waarom hij haar eerder zo had kunnen negeren alsof ze er niet was geweest. Dat was niet helemaal te danken aan het feit dat hij nog niet volledig bij kennis was geweest, nee hij was blind. Althans, daar leek het op, want ze had nog nooit een blind persoon in de ogen gekeken. Zijn reactie op het woord ziekenhuis was net iets te snel en abrupt om geloofwaardig over te komen. De idioot kwam ook nog eens overeind en bleef overeind zitten terwijl het heel duidelijk was dat zijn hoofd pijn deed wanneer hij rechtop zat. En hij was nog niet klaar met haar overtuigen dat hem niks mankeerde. Seven keek hem met een ongeamuseerde blik aan, al kon hij dat natuurlijk niet zien. "Ja er is niks aan de hand. Je bent alleen bijna verdronken en je hebt waarschijnlijk nog steeds water in je longen zitten. Niks om je zorgen over te maken," mompelde ze sarcastisch. In iedere andere situatie had ze het hem maar laten uitzoeken in zijn eentje en bemoeide ze zich er verder niet meer mee, maar helaas moest het ingewikkelder liggen. "Ik ga geen dooie op m'n geweten hebben, hoe bang je ook mag zijn voor ziekenhuizen," vervolgde ze ietwat bot. Ze had geen zin om hem nu ook nog als een klein kind naar een dokter te moeten slepen.

“If you're going to die, do it on your own.”

Het enige wat ze terug kreeg was een kwade blik en meer koppigheid. Seven onderdrukte de neiging om met haar ogen te rollen. Ze was nu eenmaal erg zuinig met het tonen van expressies, dat hij blind was maakte dat niet anders. Ergens was het jammer want ze had wel willen weten hoe hij had gereageerd op de kwade blik die ze hem schonk toen hij opnieuw zei dat het wel goed met hem ging. Zelf zag ze natuurlijk ook wel dat hij zijn hoesten inhield, blind was ze zeker niet. Zo veel dank voor de persoon die hem net uit het water had gesleept. Ze had hem erop gewezen ook, had het anders uitgepakt en was hij zelfstandig weer gaan ademen. De sfeer die tussen hen hing voorspelde niet veel goeds. Om eerlijk te zijn was ze er helemaal klaar mee, maar tegelijkertijd was er ook de neiging om hem aan zijn haren mee te slepen naar het ziekenhuis. Toen zijn Lucario weer begon te spreken keek ze op naar de pokémon. Had ze op dat moment iets gegeten of gedronken dan was ze er hoogstwaarschijnlijk in gestikt. Oh great. Dat kleine detail had ze het liefst achter zich gelaten, maar nee zo klonk het allemaal nog erger. Het was maar goed dat ze haar uitdrukking genoeg onder controle had om een lichte blos te voorkomen. De enige troost die ze had was dat zij niet de enige was die op die woorden reageerde. De jongen had nu duidelijk meer kleur als net. Waar maakte ze zich eigenlijk druk om. Het was vast oké om hem hier te laten zitten, hij viel vast niet meer dood neer. Met een snelle beweging draaide ze wat van hem weg met de intentie op te staan en er vandoor te gaan.