Snow!

Verschrikt staarde hij met zijn blinde ogen naar het meisje. Oh nee toch, was het zo erg geweest dat ze hem mond-op-mond beademing had moeten geven? Hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen en Raven wenste op dat moment dat hij in de grond kon verdwijnen. De voldoening van Luca uitte zich in een tevreden grijns omdat ze waren gestopt met ruziën, maar het liefst gaf hij zijn Lucario nu een stomp voor zijn schouder. Raven had liever de verhitte conversatie van net dan deze situatie. Hij schaamde zich dood.
Snel draaide hij zijn hoofd weg, maar toen hij het meisje abrupt overeind hoorde komen om weg te lopen, pakte hij haar pols vast om haar tegen te houden. Hij hoopte dat ze door de verrassing stil zou blijven staan, want ook al kwam hij haar nu het liefst niet meer onder ogen - figuurlijk gesproken dan -, Raven besefte zich maar al te goed dat ze zijn leven had gered. "Wacht," mompelde hij, net zo ongemakkelijk met deze situatie als zij. "Ehm.. Bedankt. Dat je me uit het water gevist hebt en.. Nya, bedankt." Het kwam er allemaal maar moeilijk uit, maar dat was omdat Raven totaal niet wist hoe hij hier mee om moest gaan. Dit was zijn manier om sorry te zeggen. Iets beters dan deze ongelukkige dankbetuiging kon hij er niet echt van maken.

Hij liet haar snel los toen ze weer door haar knieën zakte, blij dat ze niet weg ging en hij de rest van de dag met een gekrent ego zou moeten rondlopen. En een verborgen schuldgevoel, omdat hij stiekem ook wel wist dat hij nogal bot was geweest. Niet echt de manier om de persoon die net je leven heeft gered te bedanken, hoorde hij Luca weer zeggen, met zijn oh zo subtiele opmerking van net. Toch was het meisje er van overtuigd dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen. 'Mijn schuld dat je überhaupt in het water terecht kwam,' zei ze, alsof ze enkel een simpel feit opnoemde. Raven moest weer aan de Spheal denken die hem zo vrolijk in het water had gegooid en merkte dat hij er nu eigenlijk wel om kon lachen. Al was de bijna verdrinkingsdoodervaring minder grappig en hij dacht niet dat hij zich binnenkort nog snel bij een rivier zou wagen. 'Snow!' Het meisje keerde zich naar haar Pokemon en hij had medelijden met de Spheal toen hij de woede in haar stem hoorde. Het was maar goed dat hij in het water was en als de Pokemon wijs was zou hij daar voorlopig nog even blijven. Raven fronste. "Je Pokemon is inderdaad erg.. enthousiast," merkte hij droogjes op. Hij verweet haar verder niks, zij kon er ook niet veel aan doen. Stiekem hoopte hij dat ze hem nu niet meer naar het ziekenhuis ging slepen, want onderhand kreeg hij de indruk dat ze daar wel tot in staat was. Voorzichtig tilde Raven zijn armen op en trok hij een vies gezicht toen hij de drijfnatte kleding tegen zijn lichaam voelde plakken. Het water droop nog steeds van hem af alsof hij met kleding en al onder de douche was gezet.

Verrast trok hij weer even met zijn wenkbrauwen toen ze zei dat hij maar beter zijn kleding kon uittrekken. Ze zei het zo koeltjes. Als dat nou van zijn kant was gekomen had hij dat begrepen, hij kon toch niks zien, maar zelf voelde hij zich er niet echt gemakkelijk bij om zich half uit te gaan kleden in het bijzijn van een meisje. In ieder geval niet nu, nu er zo de nadruk op was gelegd. 'En als je soms denkt dat ik je niet meer naar een dokter sleep dan heb je het mis.' Shit. Raven perste even zijn lippen op elkaar, maar trok toen toch zonder verder te protesteren zijn shirt over zijn hoofd. Hij hoorde Luca grinniken, en terwijl hij bezig was met het uitknijpen van zijn shirt, sloeg hij even met het kledingstuk richting zijn Pokémon om hem nat te spetteren. De Lucario hield snel zijn armen omhoog om zich tegen het water te weren. Hij snapte de hint en liep toen lachend een eindje van hen weg om zijn meester wat 'ruimte' te geven. Hij besloot om zijn poten maar in het water van de rivier te dompelen om een beetje af te koelen. Raven schudde met zijn hoofd en begon toen zijn schoenen uit te trekken, terwijl hij zijn shirt op het gras had gelegd om te drogen. Vervolgens graaide hij in zijn zakken en prevelde hij even een opgelucht shietgebedje toen hij er achter kwam dat hij zijn spullen in zijn tas had gedaan, die op de grond was gevallen toen hij in het water werd gegooid. Dat scheelde hem in ieder geval een reis naar Lumiose City, Raven dacht niet dat hij dat nog een keer aan kon.

Toen hij alles te drogen had gelegd en hij alleen nog zijn broek aan had (die weigerde hij uit te trekken), draaide hij zich weer richting het meisje. Zijn houding was nogal ongemakkelijk toen hij met zijn hand even door zijn natte, warrige haar ging. Hij besefte zich dat hij nog niet eens haar naam wist. "Ehm, Raven is de naam," zei hij dus maar.

Ze gaf aan dat ze zijn naam al gehoord had en hij besefte zich dat Luca die geroepen moest hebben in de tijd dat hij knock-out was. Raven was blij dat de Lucario, zelfs waarschijnlijk in zijn blinde paniek, niet zijn echte naam gebruikt had. Anders had hij nu iets uit te leggen en had hij met een excuus moeten komen. Voorzichtig trok Raven zijn benen wat omhoog en begon hij met een arm op zijn knieën te leunen om het zichzelf wat gemakkelijker te maken. Hij knikte even kort naar het meisje die zich had voorgesteld als Seven en probeerde zich een beeld van haar te vormen. Ze klonk jong volwassen, ongeveer even oud als hem, en hij bedacht zich dat ze niet slap was omdat ze hem uit de rivier had kunnen halen. Hij schatte haar hoogte tot ongeveer het begin van zijn hals, maar zou dat pas echt goed kunnen raden als ze allebei stonden. Haar pols was bij hun korte aanraking smal geweest. Waarschijnlijk was ze slank van postuur, maar hij durfde nog niet naar haar uiterlijk te kijken via haar aura omdat hij wist dat ze in een bikini was en dan nogal fijne details zou doorkrijgen. Hij wilde de situatie niet nog ongemakkelijker maken dan het al was. Raven slikte even en voelde haar ogen op zich branden. Die stonden scherp, koud. Ze was geen meid waar je mee moest rotzooien.

Er kwam weer een hoestbui opzetten en Raven probeerde die met een zo min mogelijk vertrokken gezicht te onderdrukken, terwijl hij zijn hand op zijn pijnlijke stevige borstkas legde. Zijn longen voelden nog steeds als brandende vlammen in zijn keel, maar Raven bedacht zich dat dit normaal was van al het hoesten. Hij besloot dat hij voorlopig nog maar even niet ging staan, niet wetende of hij dan misschien meteen weer om zou tuimelen. Dat zou Seven al helemaal een reden geven om hem naar de dokter te zeulen. En Raven weigerde nog steeds daarheen te gaan tot hij echt dacht dat het nood was. Dus, hij bleef zitten in het gras, en dat betekende dat hij gedwongen een conversatie moest beginnen. Iets wat niet bepaald zijn sterkste punt was.

'En zoals je wel gemerkt hebt, mijn Spheal daar ergens heet Snow.' Er klonk een licht verwijt in haar stem en Raven richtte zijn gehoor weer kort op de Pokemon die in het water aan het rondspartelen was. "Het is niet zijn schuld dat ik niet kan zwemmen," merkte hij op. Hij wist ook niet waarom hij het voor de Spheal opnam. Hij zou eigenlijk boos moeten zijn, maar ergens vond hij het sneu dat de Pokemon moest opdraaien voor iets wat hij niet had kunnen weten. Raven wees even naar zijn ogen. "Je zult vast wel al gezien hebben waarom," mompelde hij, doelend op zijn blindheid. Het was geen excuus, gewoon een harde feit. Raven dacht niet dat het nu nog nut had om zijn oh zo grote talent voor zwemmen te verbergen.

Ze vroeg of hij ermee geboren was, of dat hij zijn blindheid later had opgelopen. "Ermee geboren," antwoordde hij simpel. Waarschijnlijk maakte het dat ook makkelijker. Raven wist niet beter en zat er ook niet mee. Hij had ermee leren omgaan en dit was vooral aan Luca te danken. Er was een periode in zijn leven geweest dat hij zijn handicap had gehaat. Niet omdat hij niet kon zien, maar omdat zijn ouders hem niet hadden willen accepteren zoals hij was. Ze hadden het nooit gezegd, maar hij wist dat ze zich voor hem schaamde. Een blinde in de familie was niet 'eervol'. Waarschijnlijk waren ze blij dat hij was vertrokken.
Niet dat hem dat iets deed. Hij was ook blij dat hij was weggegaan.

Raven richtte zijn gezicht weer naar Seven, afwachtend of ze misschien nog iets zei over zijn blindheid. Hij begon ondertussen ook wel nieuwsgierig naar haar te worden, nu hij met haar zat opgescheept, maar hij wist niet echt wat gepast was om te vragen. Raven had in zijn leven nooit veel vrienden gehad. Naar school ging hij nooit, hij had altijd thuis les gekregen. De enige waarmee hij geregeld een gesprek mee voerde was Luca, en dat was nou niet echt bepaald menselijk te noemen, ook al zag hij de Lucario als zijn enige vriend. "Dus ehm.. Waar kom je vandaan?" vroeg hij toen rustig.

Natuurlijk kon hij de vraag terug verwachten. Shit, daar had hij even niet bij stil gestaan. Zie je nou wel hoe slecht hij hier in was. Raven voelde dat hij zich bijna verslikte, maar hield zijn gezichtsuitdrukking strak. "Sinnoh," mompelde hij toen kortaf. Zijn woonplaats liet hij achterwege, want hij wist niet of er mensen naar hem op zoek waren. Kleine kans dat Seven daar van af wist, maar hij nam geen risico's. Hij besloot het snel weer naar haar te draaien. "Waarom ben je naar Kalos gegaan?" Oh great, nu klonk het al als een ondervraging. Hij onderdrukte de neiging om te zuchten. De felle zon op zijn huid brandde zachtjes en had ervoor gezorgd dat hij al bijna was opgedroogd. Er druppelde alleen nog af en toe wat water uit zijn warrige haar, dat koel op zijn bovenlichaam landde. Raven was niet bijzonder bruin, zelfs een beetje bleekjes te noemen omdat hij niet vaak buiten kwam in zijn jeugd. Hij was blij om te voelen dat de avond langzaam aanbrak, want hij had niet echt zin om te verbranden. Bovendien was het ziekenhuis maar tot een bepaalde tijd open... Toch?

Haar reden was praktisch dezelfde als de zijne. Hij had ook de eerste de beste boot genomen om dan toevallig in Kalos uit te komen. Het maakte toentertijd niet uit waar hij heen ging. Hij wilde gewoon weg. Alles was beter dan Sinnoh. Raven knikte. "Same here," zei hij, een beetje afwezig toen hij er aan terug dacht. Hij fronste, wetende dat ze misschien niet zoveel met zijn antwoorden kon, maar meer wilde hij er niet echt over kwijt. Het begon snel af te koelen, één van de kenmerkende dingen van de zomers in Kalos. Luca had zijn poten uit het water gehaald en had zich weer zwijgend bij Raven en Seven in het gras gevoegd. Hij keek naar zijn meester en liet even een zacht gegrom horen. Raven perste zijn lippen even samen. Ja, hij had het koud, goed opgemerkt. Zijn kleding was nog te nat om weer aan te trekken. "Heb je er misschien iets op tegen als we een kampvuur maken?" vroeg hij toen aan Seven, om onder de afkeurende blik van Luca weg te komen.    

'Verstandig als je niet van plan bent ziek te worden,' antwoordde ze, waarop Raven even snoof, maar toen toch besefte dat ze waarschijnlijk wel gelijk had. Het leek wel of hij continu Luca of haar nodig had om op hem te letten. En daar was hij het niet echt mee eens. 'Ik ga even mijn eigen kleding pakken.' Hij knikte en terwijl Seven wegliep, kwam Raven ietwat stroef overeind, vastberaden om zelf het vuur op te zetten. Zijn broek was nog altijd zeiknat, maar hopelijk kwam daar snel verandering. Luca liep zwijgend achter hem aan om hem te helpen met het zoeken naar hout. Of eerder gezegd, Luca vond al het hout en Raven hield het in zijn armen. Omdat ze dicht bij de rand van het bos zaten, hadden ze geen moeite om een paar stevige takken te vinden. Raven besloot al snel dat ze genoeg hadden, hij begon het echt koud te krijgen. Toen hoorde hij plots een kreet over de plek weergalmen. Haastig draaide Raven zich om en liet hij geschrokken al het hout weer vallen. 'SNOW!' Vervolgens een plons. "Wat, Seven?" riep Raven. Was ze het water weer in gesprongen? Wat gebeurde er?! "De Spheal heeft haar kleren," lichtte Luca hem in, en hij kon horen dat de Lucario moeite had om zijn lach in te houden. Nu begreep Raven plotseling wat er aan de hand was. Hij hoorde het vrolijke geklap van de Spheal, en het gemopper van Seven toen die met haar kleren weer de oevers op kroop. Zowaar begon Raven hardop te lachen, en toen hij eenmaal begonnen was, kon hij het ook niet meer stoppen. Zijn uitgeputte longen konden het niet echt handelen, en al snel ging de lachbui over in een hoestbui, maar dat deerde hem niks. Terwijl de tranen in zijn ooghoeken verschenen, probeerde hij hikkend weer op adem te komen. Seven zag er waarschijnlijk niet zo erg de lol van in, maar Raven had het even niet meer. En het was lang geleden dat hij zo erg gelachen had.