Damn Son.

Met zijn Mudkip in zijn armen en zijn open nieuwsgierig opengesperd liep de Trainer door het onbekende dorp. De zon zakte langzaam achter de bomen en de schaduwen werden langer. De schemering was wanneer Keith echt wakker werd; Jarenlang had hij in de nacht geleefd, omhuld door schaduwen en duisternis en het was moeilijk af te leren. Nog maar een paar weken terug was hij Kalos binnengekomen. Het leven als Trainer was even wennen, maar het was zeer zeker veel vermakelijker dan het leven dat hij hiervoor leefde. En zijn Pokémon leken dat ook te vinden! De Mudkip die hij tegen zijn middenrif aanhield wees met zijn voorpootjes opgewonden naar de  met lichtjes versierde gebouwen, die nu het avond werden allemaal aangingen en maakte kirrende, opgewonden geluidjes. Keith overwoog even om Growlithe uit zijn Pokébal te laten, maar hij wist dat door nieuwsgierigheid, de kleine vuurPokémon waarschijnlijk weg zou rennen en verdwaald zou raken.

Of nou ja, verdwaalder zou raken. Hoe goed Keith zich ook vermaakte, hij had niet gepland hier terecht te komen. Doordat hij 'geen kaart had' (zijn kaart lag ergens gekreukeld op de bodem van zijn tas), gebeurde dit wel vaker, maar nu was het wel onhandig. Hij moest ergens gaan slapen, maar de jongen had geen idee of er hier hotels of iets in die richting waren. Wat hopeloos liep de jongen dus rond, hopend een enorm bord met 'hotel' te zien, en een bordje in de ruit waarop stond: 'Niet vol'. En dan superdeluxe kamers voor een spotprijsje, dat zou helemaal geweldig zijn, want naast hopeloos verdwaald te zijn, was de jongen ook nog eens zo goed als blut. Hij zou eens een baan moeten vinden, hoewel hij als Pokémon Trainer niet echt geld nodig had. Ach, het was altijd fijn om te hebben.

Uiteindelijk gaf de jongen het op; Hij was nu al drie keer langs die ene, vreemd gevormde rots gekomen en hij wist nog steeds niet of er hij hier ergens terecht kon. Met een zucht besloot hij het toen maar te vragen. Hij kon niet veel anders, hm? De Trainer zette Mudkip op de grond en liep op een willekeurig persoon af; een jongen die iets langer dan Keith was en met zijn rug naar de zwartgeklede jongen toe stond. "Um, pardon," begon Keith, nadat hij de jongen op zijn schouder getikt had en zijn keel geschraapt had, "Sorry dat ik stoor. Weet jij misschien of er hier ergens een hotel is? En, eh, hoe dit dorp heet?" Een schaapachtige glimlach verscheen om Keith's lippen, terwijl hij zo vriendelijk mogelijk probeerde te lijken. Hopelijk zou de jongen een beetje normaal antwoorden...

439 words for Aidan Stark

De jongen draaide zich om en het leek alsof een golf van irritatie Keith's kant opgestuurd werd. Zonder dit perse te willen, ving Keith de stemming van de jongen op en voelde hij irritatie in zijn borst rommelen. Maar op zijn gezicht bleef de schaapachtige grijns onaangetast. Hij had duidelijk de verkeerde persoon aangetikt, maar hij kon nu niet echt meer terug... Dus besloot hij maar gewoon te doen alsof hij de geërgerdheid van de jongen niet doorhad. De jongen, die zelf ook niet wist hoe dit plekje heette. Of, dat zei hij. Om de een of andere reden betwijfelde Keith of hij inderdaad geen idee had waar ze zich bevonden, maar de Trainer besloot er maar niet over door te gaan.

Toen de jongen vervolgens geamuseerd opmerkte hoe Keith een Trainer was zonder kaart, krabbelde Keith met een luchtig lachje over zijn hoofd. Hij had wel zeker een kaart; Al zijn geld was ernaar toe gegaan. "Eigenlijk heb ik die wel, maar om eerlijk te zijn ben ik hopeloos met kaarten," gaf de jongen toe, hoewel hij zich er niet echt voor schaamde. Vandaar dus ook dat die kaart ongebruikt en gekreukeld in zijn tas zat. Hij kon zich echter niet zo goed focussen door de blik die de jongen op Keith's Mudkip richtte. Iets voelde niet goed aan deze jongen; Keith vertrouwde hem niet helemaal, maar het was anders dan bij andere. Hij had het gevoel dat hij er nu goed aan deed de jongen niet te vertrouwen.

De blik maakte hem een beetje ongemakkelijk en Mudkip pikte deze stemming snel op. Het wezentje begon wat te krioelen en kirde wat ongemakkelijk, dus haalde Keith Mudkip's Pokébal van zijn riem en stuurde hij het wezentje terug de bal in. Toen hij deze weer terughing aan zijn riem, waren twee andere Pokéballen te zien. "Hmm, maar jij hebt dus ook geen idee? Da's balen. Ik ben doodop," ging Keith luchtig verder en hij gaapte overdreven. Hij was helemaal niet moe, hij wilde gewoon op een bed gaan liggen en eventueel een stuk cake naar binnen werken. Maar het leek erop dat dat niet zo snel zou gebeuren. "Ook geen idee of er hier in de buurt geschikte kampeerplekken zijn?" probeerde Keith met een glimlachje om zijn lippen. Hij moest toch ergens overnachten?

Aha! De jongen wist dus wél waar ze waren! Keith wist het wel! Een triomfantelijk gevoel bloeide op in zijn borst, maar hij onderdrukte het al snel. Hij kon zich later wel goed voelen over hoe hij wel wist dat deze jongen iets wist, ook al had hij gezegd van niet. Blijkbaar was hij in Aquacorde Town beland. Ooh, dat was een leuke naam. Hij zou dat ooit 's op gaan zoeken. Vervolgens merkte de jongen op dat hij verder ook geen idee had, omdat hij ook nog nieuw was in Kalos. Hoewel het waarschijnlijk niet heel belangrijk was, pikte Keith het toch op. De mentale foto die Keith van deze jongen had werd dus bestempeld met 'NIEUW IN KALOS'. Net als Keith zelf, hoewel hij niet van plan was dat mee te delen. Als de jongen echt geïnteresseerd was, kon hij daar zelf wel achter komen.

De jongen gaf vervolgens met een frons antwoord op Keith's volgende vraag. Ja, een bos, maar welk bos dan? De gloednieuwe Trainer krabbelde opnieuw even aan zijn achterhoofd, maar besloot zijn mond maar te houden. Hij zou zelf wel een bos vinden, moest niet zo moeilijk zijn, toch? De jongen gaf echter een andere suggestie die Keith veel beter aansprak dan een nachtje in een koud bos vol insecten. Pokécenters! Kon je daar overnachten? Dat was wat nieuws voor de jongen, maar het was zeker niet onaangenaam om te horen. Hij herinnerde zich de Pokécenter waar hij iets eerder op de avond langs gekomen was. De Pokécenters hier zagen er anders uit dan in Hoenn, maar niet slecht anders. Ze waren veel opvallender, dus dat was goed.

"Oh, geweldig! Bedankt ...?" Keith trok zijn wenkbrauwen op, viel stil bij het stuk van de zin waar de jongen zijn naam achter geplakt moest worden en maakte met zijn toon (hopelijk) duidelijk dat hij de jongen zijn naam graag wilde weten. Was altijd handig een gezicht bij een bepaalde naam te kunnen koppelen, niet?

De jongen pikte de vragende toon blijkbaar op en stelde zich voor. Of nou ja, hij zei een naam en Keith ging er vanuit dat dat de naam van de jongen was. Hij vroeg zich af of mensen weleens random namen zeiden, maar deze jongen leek een enigszins hoog IQ te hebben, dus was dit waarschijnlijk niet zo eentje. "Aangenaam, Aiden. Ik ben Keith," antwoordde Keith op de jongen zijn vraag, die hij na zich voorgesteld had direct op de trainer afgevuurd had. Hij stak zijn hand naar de jongen uit, terwijl hij nieuwsgierig vroeg: "Ben jij ook een Trainer?" Het was altijd handig je mede-Trainers te kennen, en hoe meer informatie hij over mensen had, hoe beter. Hoewel hij niet zo veel kon met weten of deze jongen een Trainer was of niet. Hmmm. Het maakte ook niet echt uit, het was niet alsof hij de informatie die hij uit de jongen zou weten te krijgen op een negatieve manier zou benutten. Sowieso kreeg hij niet veel sappige details die hij in roddels kon omzetten te horen; de jongen leek niet echt het type dat zomaar van alles eruit flapte. Het was ook iets wat Keith niet meer deed sinds hij in Kalos aankwam; De tijd van bedriegen en bedreigen was over. Alles wat hij nu aan de jongen vroeg was puur uit interesse. Het was ook veel leuker op die manier.

De jongen bevestigde met wat simpele woorden (ehm en ja) dat hij inderdaad een Trainer was, en vertelde vervolgens dat hij vanuit Kanto hierheen gekomen was en binnenkort de Gymleader in... Santalune? In Santalune ging uitdagen. Om zijn eerste Gymbadge te behalen. Aha, net als Keith dus. Ook hij had namelijk zijn ogen op deze Gym en was zijn Growlithe, die in het voordeel was met zijn vuuraanvallen, hard aan het trainen.

Een klein fronsje verscheen echter toen de jongen zijn Pokémon (hij ging er vanuit dat hij zijn Pokémon bedoelde) 'monsters' noemde. Was hij zo'n type? Dat eigenlijk helemaal niet gaf om zijn Pokémon en ze alleen maar wilde laten vechten? Niet, toch? Hij leek op een jongen die meer om zijn Pokémon gaf dan om zijn medemens, dus waarschijnlijk was het gewoon een soort bijnaampje die hij voor zijn Pokémon bedacht had. Grappig bijnaampje, dan. De jongen vroeg vervolgens opnieuw naar Keith, dit keer echter met wat meer interesse wat Keith breed deed grijnzen. "Zo ongeveer hetzelfde. Ik ben van plan ook de insectengym uit te dagen. Met mijn Growlithe zal dat wel goed komen, denk ik," antwoordde hij opgewekt, hoewel hij in tegenstelling tot Aiden er niet aan toevoegde waar hij vandaan kwam.

De 'monstertjes' hadden Keiths aandacht echter getrokken en hoewel hij er nog niet over begonnen was, kon hij het niet laten er toch even naar te vragen. "Um, monstertjes? Welke Pokémon zijn dat?" vroeg hij geïnteresseerd, met een schaapachtige grijns om zijn lippen. Misschien zou de jongen niet zomaar weggeven welke Pokémon hij had; het zou zomaar zo kunnen zijn dat hij Keith als 'concurrentie' zag, aangezien ze beide Trainer waren.. Maar ach, niet geschoten altijd mis!

Een zacht gegrinnik rolde over de jongen zijn lippen zodra Keith liet vallen dat hij een Growlithe had en hoewel Keith niet begreep wat daar zo grappig aan was, vroeg hij er maar niet naar. Het was vast iets uit het verleden van de jongen dat met Growlithes te maken had, iets wat Keith waarschijnlijk niet zou begrijpen. Ach, zo veel kon het hem toch niet schelen. Toen Aiden zijn vraag beantwoordde en vertelde dat hij een Charmander en een Scizor had, verscheen een opgewekte glimlach om Keith's lippen. Gave Pokémon hoor. Hoewel hij het niet echt op Scizors had, wist hij dat Charmanders echte schatjes waren. De jongen had inderdaad gelijk dat met zijn Pokémon het verslaan van een insectengym niet zo moeilijk zou moeten zijn. Hij vertelde er ook nog bij dat hij de Pokémon al een tijdje had omdat hij ze buiten Kalos gekregen/gevangen had. Ook net als Keith.

Vervolgens vroeg de jongen naar Keith's Pokémon. Hij wist al dat Keith een Growlithe had, maar blijkbaar had hij Rabo niet herkend. "En een Mudkip," maakte Keith Aiden's zin daarom dus af, "En, uh, nog een Lunatone, hoewel ik die nou niet perse als mijn Pokémon zie. Meer, een soort, huurder van mijn Pokébal. Een kluizenaar, eigenlijk..." voegde hij er wat schaapachtig aan toe. Hij had de Pokémon alleen gevangen omdat hij hem in de weg gezeten had en toen hij het wezentje vrij had proberen te laten, weigerde het te gaan en klom het koppig terug zijn Pokébal in. Dus had Keith hem maar gehouden en was hij tot op de dag van vandaag een deel van zijn Team. Hoewel hij geen ene moer deed...

De jongen vroeg met een fronsje of dat niet naar was, van Lunarock de Kluizenaar. Eigenlijk wel. Vervolgens suggereerde hij vrijlaten of Wonder Traden, hoewel Keith geen idee wat dat laatste was. Wat weemoedig keek hij de jongen aan terwijl hij toegaf: "Dat heb ik geprobeerd. Hem vrijlaten, ik bedoel, hij weigert te trainen of zijn Pokébal uit te komen, maar toen ik hem uit zijn Pokébal liet om hem vrij te laten, gaf hij me een stoot in mijn maag en klom hij koppig die Pokébal weer in. Dus, eh, heb ik het maar niet nog eens geprobeerd." De jongen haalde kort zijn schouders op. Hij had werkelijk geen idee wat er met die Lunatone van hem aan de hand was, maar ergens vond hij het eigenlijk best een grappig verhaal. Hoewel die stomp wel pijn had gedaan. De Lunatone leek het idee van vrijlating blijkbaar zo belachelijk te vinden dat hij zijn baasje ervoor moest straffen, en die dingen waren nogal zwaar, dus een klap kon al snel hard aankomen. "Wat is die Wonder Trade?" vroeg hij vervolgens, enigszins geïnteresseerd hoewel hij het waarschijnlijk niet zou benutten. De Lunatone voegde dan misschien niks toe aan zijn Team, maar toch hoorde hij er wel een beetje bij en het wegdoen van de koppige Pokémon was iets waar hij eigenlijk helemaal geen behoefte aan had.

De jongen vroeg eerst echter naar Rabo. Hij merkte heel slim op dat hij op een starter geleken had, maar niet die uit Kalos. Slimme jongen. Keith vroeg zich even af welke Starters ze hier hadden. Hij had eigenlijk geen idee, maar vond het niet zo nodig om dat soort dingen te weten aangezien hij er toch niet van zou profiteren. Hij kon immers niet meer zo'n beestje ophalen. "Eh, nee. Hij is inderdaad een starter. Uit Hoenn. Ik heb hem op mijn dertiende opgehaald bij Professor Birch," vertelde hij, hoewel hij iet wat ongemakkelijk was toen hij zijn verleden ophaalde, hoe weinig het ook was. Hij was hier toch niet om over zijn verleden te gaan vertellen? Hij was hier om met heldere ogen en een glimlach de toekomst tegemoet te gaan. Maar in sommige gevallen was het wel nodig, en vertellen dat je starter Pokémon uit Hoenn komt was nou niet echt een big deal...

Rustig merkte de jongen op dat dat het wel verklaarde van zijn gekke Lunatone, en ging vervolgens verder met het uitleggen van die Wonder Trade. Een Pokémon ruilen en er een willekeurige, onbekende Pokémon voor terugkrijgen? Het klonk wel erg risky. Wat nou als je een Pokémon in die machine stopte en je dezelfde soort Pokémon terug kreeg? Maar hij kon de lol er wel van begrijpen, op zich. Het was spannend en zo hoefde je geen Pokémon te vangen om toch een nieuwe te krijgen, hoewel dat dan wel ten koste ging van de Pokémon die je geruild had. Blijkbaar had de jongen dat van Sim-een trainster gehoord. Keith vroeg zich even af wie Sim- was en hoe dat woord geëindigd had, maar lang dacht hij er niet echt over na. Aiden voegde aan het Wonder Trade verhaal toe dat hij zelf wel ooit een Growlithe had geruild voor een Scizor. Heh? Waarom zou je een Growlithe willen ruilen voor een Scizor? Dit was Keith's afkeer voor deze wezens, die nu door zijn hele lichaam rond racete. Hmm. Nou ja, als de jongen er gelukkig van werd, moest hij vooral zijn lieve, schattige, trouwe Growlithe ruilen voor zo'n koud, kil, lel-- Ugh, ugh. Hmm.

De jongen merkte vervolgens luchtig iets op over hoe ver van huis beter was in sommige gevallen. De opmerking kwam verrassend persoonlijk aan en zonder het zelf echt door te hebben zette Keith een stap naar achter. Even had hij het gevoel dat de jongen wist van alles dat er gebeurd was in Hoenn, maar... Dat kon niet. Nee, de jongen sprak waarschijnlijk uit eigen ervaring of van wat hij gehoord of gezien had.. "Eh, ja. Klopt," wist Keith alleen uit te brengen. Hij deed zijn armen over elkaar voor zijn borst en zijn ogen schoten eens om zich heen. De lantaarns waren al aangesprongen in een poging de duisternis van de nacht te verdringen. "Het is al laat," merkte de jongen toen op, "Ik denk... dat ik maar eens een bezoekje aan dat Pokécenter moet brengen, wil ik daar de nacht doorbrengen..."